Μια μπέμπα, μα τι μπέμπα!
Η ιστορία της Αλεξάνδρας
«Η γέννηση μας δεν ειναι παρα ένας ύπνος και μια λησμονιά»
Η Κατερίνουλα μου ήρθε στον κόσμο στις 2 Ιανουαρίου 2010 με καισαρική τομή, έπειτα απο 10 ώρες φυσιολογικου τοκετού και υπερπροσπάθειας…
Εκείνο το κρύο πρωινό του Σαββάτου ενώ ένιωθα πονάκια, σηκώθηκα, οδήγησα μέχρι το φούρνο, ψώνισα κουλουρια και γάλα και γύρισα να πάρω πρωινό με το συζυγό μου… Οι γιορτές που πέρασαν με είχαν βρεί στην τσίτα, να θέλω σαν τρελή να γεννήσω, να μην αντέχω άλλο και ευτυχώς που ο γιατρός μου είναι φίλος καρδιακός, αδελφός και τον ενοχλούσα ο,τι ωρα ηθελα..
Τα πονάκια γίνονταν όλο και πιό έντονα και έτσι πήρα το γιατρό μου τηλέφωνο και φυγαμε για το ιατρείο του. Με εξέτασε και μου είπε να μην ανησυχω και να ξεκινησουμε σιγα σιγα για το μαιευτηριο!!! Θυμάμαι οτι όταν βγήκαμε απο το ιατρείο, ηρθε στη μύτη μου η τσικνα απο τα παιδακια και τις μπριζόλες που έιχε αρχίσει να ψήνει ο απέναντι και σκέφτηκα οτι τα ψεμματα τελείωσαν και οτι πανε τα τρελά σαββατοκύριακα της κρεπαλης!
Ανυπομονουσα να δω το μωρο και ήταν σαν να πηγαινα εκδρομη! Καταχαρουμενη, χωρίς αγχος!!
Εγιναν ολες οι διαδικασίες και όταν με το καλό με βάλανε στο δωμάτιο με τις ωδίνες, ήρθε μια ασχετη μαια και μου εβαλε ορο ο οποιος δεν έτρεχε.. Και τότε εμφανίστηκε ο Νίκος ο γιατρός μου και έγιναν ολα σωστα, να ναι καλα ο ανθρωπος. Το μωράκι ήταν μια χαρά, η καρδουλα του χτυπούσε τέλεια, οι πονοι ειχαν αρχισει να γινονται πιο έντονοι…
Είχα διαστολή 4 όταν έκανα την επισκληρίδιο. Είχε μπεί και ο άνδρας μου μέσα και μου κρατούσε το χέρι συνεχώς! Ανα μια ώρα ερχόταν και ο γιατρός και με εξέταζε. Καποια στιγμή που σπάσαν τα νερά αλλα η διαστολή είχε κολλησει στο 7, οι ωρες περνουσαν και το κεφάλι της μικρης δεν έλεγε να ευθυγραμμιστει…
Μπήκα στο μαιευτηριο στις 12 το μεσημέρι και στις 22.20 το βράδυ με καισαρικη, ήρθε στο κοσμο ένα κοριτσάκι 3.350, 52 εκ. με σκουρα γαλάζια μάτια και ανοιχτα καστανα μαλλάκια… Το θάυμα μου, το ανθρωπάκι μου ηταν επιτελους στην αγκαλιά μου…
Και τοτε ηταν που εκλαψα και ευχαρίστησα το Θεο που όλα πηγαν καλα…
Απ έξω μας περίμεναν ο μπαμπάς μας, οι γιαγιάδες, οι παπούδες, η θεια και ο θειος και η φιλη μας η Βαγγελίτσα! Θυμάμαι τον ανδρα μου να κρατάει αγκαλιά το μωρο και να τον ρωταω «Σ’ αρεσει;«….
Η ζωή μας έχει αλλάξει προς το καλύτερο!
Πια έχουμε ένα πλασματακι που περιμένει απο εμάς τα πάντα και μας δίνει ζωη!
Σε λατρευουμε ψυχουλα μας!!
Αλεξάνδρα, μαμα της Κατερίνας
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εχω γεννησει 2 ιανουαριου 22.20 το βραδυ κ εγω χαχαχ με καποια χρονια διαφορα αλλα διαβαζοντας το συγκινηθηκα.....
Η μαια ασχετη αλλα ο......σχετικοτατος γιατρος σου ο θες επι γης μια χαρα στην φορεσε την καισαρικη και λες κι ευχαριστω! Τοσα ξερεις!
Έχει καταντησει κουραστικό πια, μια μανούλα με μεγάλη χαρά να μοιράζεται την υπέροχη ιστορία της, και ΤΣΟΥΠ! να πετάγεται μια φωνή και να της ακυρώνει ό,τι έγραψε, γιατί γέννησε με καισαρική και οχι φυσιολογικα...αμαν πια..αλήθεια, πρέπει να έχετε λύσει όλα τα προβλήματα της ζωής σας για να ασχολείστε με τέτοια θέματα και όχι με το μεγαλείο του ότι ενα μωράκι γεννήθηκε γερο και μια μανούλα χαρούμενη το έχει στην αγκαλιά της...
koritsia kalimera. diavasa tin istoria tis alexandras kai sigkinithika. perimeno apo stigmi se stigmi na genniso ti mpempa mas kai i agonia megalonei, to idio ki o fovos. mesa sto genikotero paniko mou gia ton toketo, niotho mia aperioristi eutixia, gia ti stigmi pou tha paro stin aggalia mou to mikro mou anthropaki. na eiste oles kala kai na xaireste ta mora sas!
exoume ton idio giatro!!!!!
Αγαπημένη μου φιλενάδα, αδελφική μου όπως λέω, με έκανες και δακρυσα. Να είναι πάντα καλά η μικρή Κατερινούλα και να σας δίνει συνέχεια χαρά και επιτυχίες. Ευχομαι ο δρόμος της να είναι γεμάτος ροδοπέταλα και όποιο "συννεφάκι" εμφανίζεται να φυσάει γρήγορα ένα αεράκι και να το πέρνει μακριά. Σας αγαπώ πολύ πολύ!!!
Οχι απλα συγκινιτικο!να ειναι καλοτυχο κ ξεχναμε τους πονους κ τις ωρες που περασαν μεχρι να βγουν απο μεςα μας αυτα τα υπεροχα πλασματακια που μας γεμιζουν την ζωη μας
Το διάβασα κ συγκινήθηκα πάλι, αυτό δεν υπάρχει :P Ολίβια σ ευχαριστώ πολύ <3<3 Να τις χαιρόμαστε τις κουκλες μας!