Ένας πόνος στην καρδιά

Ειμαι η μαμα Μαρια και εχω ενα αγορακι 10 μηνων περιπου…

Εδω και καιρο διαβαζω τις ιστοριες σας και ετσι λοιπον αποφασισα να μοιραστω μαζι σας και την δικη μου ιστορια εγκυμοσυνης και τοκετου… Θα προσπαθησω να μην σας κουρασω…!

Ηταν 12 Δεκεμβριου 2011, περιοδος που ετοιμαζαμε τον γαμο μας (7 Ιανουαριου 2012), ετρεχα για τις προετοιμασιες σαν τρελη γιατι απο την δουλεια μου δεν μου εδιναν αδεια… σαν να μην εφτανε λοιπον το αγχος να ειναι ολα ετοιμα για το γαμο, ειχα και κατι τρομερους πονους στην κοιλια… αχ απο ‘δω αχ απο ‘κει, να βογκαω σαν τρελη… κατι σουβλιες απιστευτες… Ειχα και καθυστερηση σχεδον 2 εδομαδες αλλα δεν εδωσα σημασια γιατι παντα στην περιοδο μου ειχα καθυστερηση εως και 10 μερες.

Συνδυασα λοιπον την καθυστερηση με τους πονους στην κοιλια και σκεφτηκα οτι μπορει να «πηρα» κρυο, το ειχα ξαναπαθει αλλωστε αλλα οχι τοσο εντονα. Μεχρι που το ειπα στην μανα μου… Η αντιδραση της ηταν «…χμμμμμμμ» και μονο αυτο μου εβαλε ιδεες… Μωρε λες; Κανω ενα τεστ και … θετικο! Εννοειται πως πετουσαμε απο χαρα και οι δυο και εγω και ο αντρας μου… Ειχα μια μικρη αποκολληση στην αρχη, αποτελεσμα της προετοιμασιας του γαμου που δεν προσεχα καθολου (την αμαρτια μου την λεω) και σηκωνα και ολα τα εκανα!

Γενικα ειχα μια ΠΑΡΑ πολυ καλη εγκυμοσυνη, αν δεν κουνιοταν λιγο ο μπομπιρακος ουτε που θα καταλαβαινα οτι κατι συμβαινει…

ΠΗΤ ειχα 7 Αυγουστου 2012, επειδη ομως ηταν 1η εγκυμοσυνη ο γυναικολογος μου ειπε οτι θα πρεπει να ειμαι στην Αθηνα τον τελευταιο μηνα για να ειμαστε κοντα στο μαιευτηριο αν κατι συμβει (Ξεχασα να σας πω πως ειμαι επαρχια, σε νησι και ειχα εναν εξαιρετικο γυναικολογο στο νησι) Ετσι λοιπον μαζεψα τα μπογαλακια μου και ανεβηκα Αθηνα για να περιμενω τον μπεμπουκο!

Μες τον καυσωνα επεσα… Η ζεστη ηταν αφορητη!!! Στην αρχη ηταν μαζι μου ο αντρας μου, επρεπε ομως να γυρισει πισω για την δουλεια του θα ξαναρχοταν ομως για τις τελευταιες μερες… το παιδακι μας τον περιμενε!!!! Ξαναρθε στις 29 Ιουλιου, περασαμε μια ωραια μερα και το βραδυ πεσαμε για υπνο…

Κατα τις 3 σπανε τα νερα… δεν ηθελα να ενοχλησω τον αντρα μου γιατι ξερω οτι αγχωνεται παρα πολυ… ειχα διαβασει και σε βιβλια οτι απο την ωρα που σπανε τα νερα, εχεις ωρα μεχρι να γεννησεις, ειδικα την 1η φορα…. Ετσι σιγα σιγα αρχισα να ετοιμαζομαι,π ηρα τηλεφωνο την μαια μου η οποια με συμβουλεψε να κανω ενα ντους και να παω στο μαιευτηριο… Ξυπνησα τον αντρα μου, του το ‘φερα μαλακα και ξεκινησαμε…

Ημασταν εκει στις 5… Με εβαλαν σ’ ενα δωματιο, ηρθε και η μαια μου αλλα ο γιατρος επρεπε να ερθει απο το νησι.. .φυσικα υπηρχε καποιος να τον αντικαταστησει σε περιπτωση που χρειαζοταν. Περιμενα… περιμενα… ο μπεμπης τιποτα, ηταν ψηλα!Κ αποια στιγμη κατα τις 12 το μεσημερι ειχα πια καταλαβει οτι, αφου δεν ειχε ερθει ακομα ο γιατρος και αφου δεν ειχα κανενα πονο εκτος απο τα νερα που εκαναν την εμφανιση τους καθε τρεις και λιγο, περιμεναν τον γιατρο μου για μου κανουν καισαρικη…

Δεν ηθελα με τιποτα αλλα το πηρα αποφαση γρηγορα οτι δεν μπορουσα να κανω αλλιως, σημασια ειχε το παιδι μου…

Υστερα απο 13 ωρες που ειχαν σπασει τα νερα και 11 ωερς που ημουν στο μαιευτηριο εφτασε και ο γιατρος μου… Ηρθε αμεσως, με ειδε και με ετοιμασαν για την καισαρικη… Ο αντρας μου ολο το διαστημα κυκλοφορουσε σαν φαντασμα… Ειχε ασπρισει απο τον φοβο και το αγχος…Α φου και μπηκα στο χειρουργειο μου εκαναν την επισκληριδιο ξαπλωσα, η μαια ηταν παντα μαζι μου και μου μιλουσε συνεχεια, με βοηθησε πολυ να μην αγχωθω. Μου ειχαν «δεσει» ελαφρα το αριστερο μου χερι που ειχα τον ορο για να μην το βγαλω κατα λαθος (εχει σημασια αυτο, θα σας εξηγησω πιο κατω) και το δεξι το ειχα στο πλαι.

Μαζι με τον γιατρο μου ηταν και ο γιατρος που θα τον αντικαταστουσε αν χρειαζοταν. Επειδη ομως το παιδι ηταν ψηλα ο -αντικαταστατης-γιατρος πιεζε να κατεβει το παιδι, αυτο το ενιωθα αλλα δεν πονουσα, καποια στιγμη ομως νιωθω μιε τρομερη πιεση ακριβως στο μερος της καρδιας, μου κοπηκε η ανασα για δευτερολεπτα απο τον πονο… Αρχισα να ποναω φρικτα στο στηθος και οι ανασες που επαιρνα ηταν κοφτες… Ηθελα να σηκωθω να φυγω… Νομιζα οτι τελειωνω και δεν θα προλαβω να δω το παιδι μου… Λυνω το χερι μου και το βαζω εκει που πονουσα, μεχρι κι ο γιατρος μου τρομαξε εκεινη την ωρα…

Ακουω το κλαμα του παιδιου μου, αλλα ποναω πολυ… Το πηραν να το καθαρισουν, η μαια μου ειπε να γυρισω να τον δω… Γυρισα με το ζορι, δεν ηξερα τι ειχα παθει. Γ…το επρεπε να ειναι η πιο ωραια στιγμη στη ζωη μου και εγω δεν μπορω να την ζησω…!!!

Θυμαμαι τον αναισθησιολογο πανω απο το κεφαλι μου να με ρωταει με φοβο «Τι επαθες κοπελα μου; Γιατι κανεις ετσι;«

«Ποναω πολυ, το στηθος, η καρδια μου» του λεω…εκεινη την ωρα μου ακουμπησαν το παλικαρακι μου πανω μου, εκλαιγε και μολις ακουσε την φωνη μου σταματησε… Ηταν πολυ συγκινητικο…

Μετα τον πηραν κι εγω συνηλθα μετα απο λιγη ωρα… Οσο μειναμε στο μαιευτηριο δεν καταφερα να τον κρατησω γιατι επρεπε να μεινει στην ΜΕΝΝ…

Τωρα 10 μηνες μετα ειμαστε σουπερ!!! Ειναι το αγαπησιαρικο μωρακι μας…

Βεβαια εμενα μου εχει μεινει λιγο ο φοβος της γεννας, αλλα πιστευω θα το ξεπερασω αν χρειαστει…

Συγνωμη αν σας κουρασα με την ιστορια μου!

Φιλακια σε ολες τις μανουλες και τις μελλουσες μανουλες! Τα παιδακια μας αξιζουν τα παντα!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com