Κακώς αγχώνεσαι γτ μπορεί αυτή η στιγμή να αργήσει πολύ. Κ εγώ παρόμοια ιστορία, δυστυχώς όμως τον παντρεύτηκα αλλα παντού ήταν απών ώσπου έφυγε απο το σπίτι. Το παιδί τον έβλεπε μόνο όταν κοιμόταν, αφού όταν του έλεγε θες να παίξουμε, ο μικρός του έλεγε μπαμπά νάνι (!!!!) Το θέμα είναι ότι ο μικρός μου ήδη με κλειστά τα 3 κατάλαβε ότι ο πατέρας του είχε φύγει απο το σπίτι μετά απο ένα χρόνο κ αυτό γτ θυμήθηκε το μπλε μπουρνούζι του που το άρεσε να σκουπίζει τα χέρια του στο μπάνιο όπου κ με ρώτησε, πού είναι το μπουρνούζι του μπαμπά; Του απάντησα πολύ φυσικά ότι αφού ο μπαμπάς δεν μένει μαζί μας πλέον, έχει πάρει κ το μπουρούζι του. Δεν με ρώτησε τπτ επιπλέον, ούτε κ στα επόμενα χρόνια. Το μόνο "πρόβλημα" που αντιμετώπισα ήταν μια φορά που έπαιζε στον κήπο με ένα κοριτσάκι μεγαλύτερο (εγγονάκι μιας φίλης της μαμάς μου) κ εντελώς τυχαια το άκουσα που έλεγε στον δικό μου "Πού είναι ο μπαμπάς σου; Ξέρεις γτ δεν είναι εδώ; Γτ με τη μαμά σου έχουν χωρίσει...! Ένα σοκ το έπαθα εννοείται, ο μικρός έμεινε με το στόμα ανοικτό δεν θυμάμαι αν της είπε κάτι γτ τον πήρα κ φύγαμε με μια δικαιολογία. Κατά τα άλλα να σου πω ότι αντιμετώπισα το αντίστροφο πρόβλημα, μερικοί απο τους φίλους του γιου μου του έλεγαν ότι κ σε εκείνους οι γονείς μαλώνουν κ θα χωρίσουν κ θα περνάνε τέλεια! Επειδή είμασταν μόνοι μας ήμουν πολύ πιο ήρεμη με το παιδί, συζητάγαμε, παιζαμε, βλέπαμε παιδικά στην τηλεόραση, το σπίτι σε γενικές γραμμές ήταν ένας παιδικός σταθμός κ όποτε ήθελε κοιμόμασταν αγκαλίτσα. Δεν είχα κανέναν να ασχοληθώ πέρα του παιδιού, οπότε μετά τη δουλειά ασχολούμουν μαζί του. Όλοι οι συμμαθητές του μαζεύοταν σπίτι μια που εχώ δεν είχα αντρα να κοιμάται ή να θέλει να δει τα αθλητικά ή οτιδήποτε για να υπάρχει φόβος να με ενοχλήσουν. Δεν θέλω να πω ότι είναι ιδανικό να μεγαλώνεις ένα παιδί μόνη αλλά πολλές φορές δεν είναι ιδανικό να μεγαλώνει το παιδί κ με τους 2. Όλες οι καταστάσεις έχουν τη θετική κ την αρνητική τους πλευρά. Απλά εγώ είχα εστιάσει στην θετική κ στην ελευθερία που σου προσφέρει η ζωή χωρίς έναν σύντροφο στο να κάνεις πράγματα για το παιδί κ για εσένα αποκλειστικά. Όταν το παιδί παίρνει αγάπη κ έχει μια μαμά δίπλα του χωρίς άγχη αντιμετωπίζει κ δέχεται την καθημερινότητα έτσι όπως είναι. Θα του μιλάς όσο πιο απλά μπορείς, αν κάποια στιγμή σε ρωτησει για τον μπαμπά του, πες του ότι έφυγε κ δεν ξέρεις που είναι, δεν νομίζω ότι έχεις κάτι άλλο να εξηγήσεις. Τώρα βέβαια μπορείς να αποτανθείς κ σε κάποιο ψυχολόγο να δεις τι σε συμβουλεύει. Γνώμη μου είναι ότι όταν ψάχνουμε πολύ τα πραγματα κ τα περιπλέκουμε γίνονται πολυπλοκότερα. Στάσου δίπλα στο παιδί με αγάπη κ ίσως κ λιγη τρέλα, ξαναγίνε παιδί κ εσύ μια που παιδί ουσιαστικά είσαι ακόμα κ μη φοβάσαι τπτ. Εξάλλου στην πορεία πολύ πιθανό να γνωρίσεις κάποιον άλλο με τον οποίο να ολοκληρώσεις την οικογένειά σου κ το παιδί σου να αποκτήσει μπαμπά, παρόλα αυτά μην κολλάς εκεί, τα παιδιά λειτουργούν πιο απλά, πιο αθώα απ'ότι εμείς, εκεί κρύβεται κ η μαγεία τους, ένα παιδί χορτάτο απο αγάπη δεν θα αναζητήσει ένα γονιό που είναι απών τουλάχιστόν όχι όσο είναι μικρό. Ίσως αργότερα σαν μεγαλύτερο ή σαν ενήλικας να θελήσει να βρει τον πατέρα του αλλά κ πάλι ίσως κ όχι. Ίσως απο τη στιγμή που ο πατέρας του αδιαφόρησε για κείνο πολύ απλά να αδιαφορήσει κ εκείνο για τον πατέρα του.

kalimera..koita na deis.egw zw twra tin idia katastasi. o prwin antras mou den endiaferetai ektos an parw egw ton mikro kai ton paw na ton dei. apo xrimata den to sizitame..oute cent..otan loipon o mikros rwtouse paliotera tou elega pws o mpampas einai allou giati douleuei...oso megalwnei o mikroulis kai katalabainei perissotero tou milaw kai tou eksigw pws den einai oles oi oikogeneies idies kai pws mporei na min blepei ton mpampa tou kathe mera alla sigoura ekeinos ton agapaei. den thelw na tou dimiourgisw arnitismo ws pros ton patera tou. oso tha megalwnei pisteuw tha katalabei apo monos tou. apla pleon kserei oti exei mama pappou giagia sto spiti kai polu polu agapi...kai pistepse me ta paidia katalabainoun ta panta apo polu mikra..

εμενα ο μπαμπας του μεγαλου μου γιου,που μου εταζε τον ουρανο με τα αστερια οταν ο μικρος ηταν 3 1/2 μηνων εξαφανιστηκε κυριολεκτικα. γυρισαμε σπιτι και ελειπαν τα πραγματα του. Κανα 2 τηλεφωνα και αυτο ηταν ολο. Σημερα ο γιος μου 5 1/2 ετων ειναι σε μια νεα οικογενεια με εναν μπαμπα με κεφαλαια γραμματα και ενα αδελφακι που λατρευει. Πονεσα και εκλαψα πολυ αλλα στο παιδι μου δεν λειπει τιποτα. σε κανενα χρονο θα του πω την αληθεια αλλα μπαμπας ειναι αυτος που μεγαλωνει το παιδι και οχι αυτος που το δημιουργει. αν θελησει να τον ψαξει καλως,αλλα μπαμπας του θα ειναι παντα ο αντρας μου