Η μανούλα μου, ο υπερήρωάς μου!

Η Στέλλα μας γράφει για την υπέροχη μαμά της, μια αληθινή μαχήτρια της ζωής!

Η μανούλα μου, ο υπερήρωάς μου!

μαμά Στέλλα

Συγκινούμαι απ’ ‘όλες τις ιστορίες που διαβάζω… Ξέρω πως κάθε σπίτι έχει τα ωραία του, έχει και τα δύσκολα του!!! Το πιο μαγικό όμως είναι στα δύσκολα να μπορείς να δεις πόσο όμορφη είναι η ζωή!!!  Σε αυτό θα πω μπράβο…. στη δύναμη και στην ομορφιά που βλέπετε γύρω σας παρ’ όλο τον γεμάτο εμπόδια δρόμο που μπορεί να διανύετε….!!!!

Εγώ θα σας μιλήσω από την πλευρά της κόρης… μεγάλωσα έχοντας και ακόμα έχω -δόξα το Θεό- μια μανουλα υπέροχη… απλά τέλεια… αλλά έχοντας μια εκ γενετής αρρώστεια.. μικροδρεπανοκυτταρική αναιμία λέγεται – άγνωστη σχεδόν σε πολλούς-αλλά εγώ την λέω ξαδέρφη της μεσογειάκης με διαφορετική προσωπικότητα – θέλει μεταγγίσεις όχι τόσο συχνά- αλλά έχει αφόρητους πόνους σε όλο το σώμα (κόκκαλα-κοιλιά-κεφάλι-αρθρώσεις…), πότε όλα μαζί, πότε μεμονωμένα σημεία καταστρέφοντας σταδιακά κόκκαλα και όργανα… αυτοί οι πόνοι.. οι λεγόμενες κρίσεις είναι τόσο δυνατοί που μπορούν να ηρεμήσουν μόνο με δυνατες παυσίπονες ενέσεις (πεθιδίνη ακόμα και μορφίνη)..

Μπορει να περάσουν σε λίγες μέρες, μπορει να κράτήσει κ εβδομαδες… (έχει μείνει και 2 μήνες στο κρεβάτι)!!!!

Πραγματικά δεν υπάρχει πιο τραγικό από το να βλέπεις τον πιο δικό σου ανθρωπο στον κόσμο να σφαδαζει από τους πόνους και να μην μπορεις να κανεις τίποτα.. υπήρχαν στιγμές που νόμιζα ότι θα μείνει .. (διόλου απίθανο να συμβει, η καρδιά πόσο ν’  αντέξει;)! Οι γιατροί λεγανε ότι μέχρι τα 35 να ζήσει… και ενώ προσπαθούσε να με προετοιμάσει (πως γίνεται αυτό αραγε;), δεν εγκατέλειψε ποτέ… Δούλευε νοσοκόμα-μπεϊμπι σίτερ-πλασιέ (όλα αυτά μαζι) και πέρναγε συνέχεια χρόνο μαζί μου!!!!

Ήμασταν οι 2 μας μια δύναμη… εγώ είχα αυτή και αυτή εμένα… (ο πατέρας μου δούλευε στο εξωτερικό για αρκετά χρόνια και εμείς είχαμε έρθει από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα ολομόναχες..) κι όμως τα υπερκατάφερε με την δύναμη του ΘΕΟΎ!!!!!!! Όσο δύσκολο κι αν είναι να υποφέρει ο άνθρωπος που υπερλατρεύεις …. στα μάτια μου πότε δεν ήταν άρρωστη… είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που έχω γνωρίσει.. απτόητη κ αεικίνητη.. η δύναμη της ψυχής της έκανε το σώμα της να την υπηρετεί κι όχι να υπηρετεί αυτή το σώμα της!!!!!!

Δεν την φτάνω ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι…!!!!

Και παρ όλο τον πόνο της και τον αγώνα της για επιβίωση μου χάρισε το πιο σημαντικό δώρο… πανέμορφη παιδική ηλικία… υπέροχες αναμνήσεις.. απέραντη αγάπη… το στήριγμά μου, πάντα δίπλα μου… ο υπερήρωάς μου!!!!

Και τώρα 57 χρονών καμαρώνει το εγγονάκι της που ούτε φανταζόταν ποτέ… πόσο χαίρομαι όταν την βλέπω να παίζει μαζί του!!!!

Να ‘ναι δυνατή εύχομαι… γιατί τώρα που έγινα κι εγω μανούλα, η αξία της δεν περιγράφεται… την κοιτώ και την θαυμάζω…!!!

Σ’ ευχαριστώ και σ’ αγαπώ, μανούλα μου!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com