Η μαμά ρωτάει: Ο γιος μου κλαίει στον παιδικό… Τι να κάνω;
Η μαμά Μαρία ζητάει τη βοήθεια των μαμάδων για ένα θέμα που σίγουρα έχει απασχολήσει πολλές… Ο μεγάλος της γιος ξεκίνησε παιδικό και κάθε πρωί, πριν ακόμα φύγουν από το σπίτι, κλαίει και ουρλιάζει. Τι συμβουλή θα της δίνατε; Πώς πρέπει να φερθεί; Αφήστε σχόλιο κάτω από το κείμενο!
Η Μαρία έγραψε:
«Έχω δύο αγοράκια 2,5 χρονών και 1 έτους. Τα παιδιά τα κράταγε η μανούλα μου τα πρωινά που δουλεύω και φέτος είπαμε να ξεκινήσουμε στο μεγάλο (Βαγγελάκη) παιδικό για να την ξεκουράσω.
Όλο το καλοκαίρι μέσα από κουβέντες μας του λέγαμε για το σχολείο. Το περίμενε πως και πως.
Την πρώτη μέρα (της γνωριμίας) πήγαμε όλοι μαζί. Εμείς στο γραφείο να μιλάμε με τη δασκάλα και ο Βαγγελάκης έξω με τα παιδάκια. Συμβουλή της δασκάλας ήταν πως από την Δευτέρα που θα ξεκινούσε ο Βαγγέλης να τον αφήναμε και να φεύγαμε μια και έξω. Το περιβάλλον του άρεσε πάρα πολύ.
Έλα όμως που την ώρα που είναι να φύγουμε κλαίει και ουρλιάζει. Και πλέον έχει αρχίσει να κλαίει από το σπίτι πριν φύγουμε. Λέει πως του αρέσει το σχολείο αλλά θέλει μαζί μου για να είμαι εκέι να τον προσέχω και να παίζω μαζί του. Εκεί δεν τρώει ακόμα (παρά κάτι άσχετα: μπισκότα-ψωμι) ούτε κοιμάται το μεσημέρι. Είναι πολύ κολλημένος μαζί μου.
Δεν ξέρω τι να κάνω.
Από γνώμες των δασκάλων και φίλων με παιδιά αλλά και από το ενστικτό μας πιστεύουμε πως πρέπει να κρατήσουμε μια γραμμή και να μην κάνουμε πίσω. Να μάθει σε αυτό το πρόγραμμα, να φεύγουμε αμέσως μόλις τον πάμε αφού τον χαιρετήσουμε και ας κλαίει.
Ξέχασα να πω πως κλαίει κανα 5λεπτο και μετά σταματάει και όλη μέρα παίζει με τα παιδάκια. Μπορεί να με αναζητήσει μόνο μία φορά.
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνω; Θα σταματήσει ποτέ αυτό το μαρτύριο; Πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνω μαζί του»
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καλημερα μανουλα! Μην ανησυχυσεις καθολου,ειναι μια φαση που δεν κραταει πολυ. Αφου μετα απο λιγο ηρεμει και παιζει με τα αλλα παιδακια σημαινει οτι απλα προσπαθει να σε χειριστει για να μη φυγεις. ΟΛΑ τα παιδακια το κανουν,λες και το χουν διδαχθει καπου!! Σε ενα μηνα θα πηγαινει μς τοση χαρα που δε θα το πιστευεις!! Καλη σχολικη χρονια!!
Καλησπέρα μανούλες μια παρομια κατάσταση πέρασα και εγώ . Έχω ένα αγοράκι 3.5χρονον και αποφάσισα να τον στείλω στον παιδικό δεν ήταν ότι δεν ήθελα να τον έχω μαζί μου αφού δεν δουλευα αλλά επειδή ζω με τα πεθερικά μου είπα να πάει στον παιδικό να είναι κοντά στα παιδάκια να φεύγει και να αλλάζει παραστάσεις .κάθε μέρα ξεκινούσα με μια χαρά από το σπίτι μια εβδομάδα γυρνουσε πολύ χαρούμενος ένταξη λίγο στην αρχή ήταν κάπως αλλα όταν γυρνούσα με ήταν χαρούμενος μας έλεγε τα τραγουδάκια ζωγραφιεσ . ύστερα από κάνα μήνα όταν όταν πηγενα να τον πάρω έτρεχε φοβισμένο στην αγκαλιά μου φυσικά κάθε μέρα ρωτούσα πως πηγαίνει την δασκάλα και μου έλεγε μια χαρά το παιδί όμως κάθε μέρα στο γυρισμό όλο και ποιο φοβισμένο ήταν και τα βράδια δεν κοιμόταν έκλαιγε τον ρωτούσαμε τι έχει συμβεί να μιν λέει τίποτα .τον πηγενα τα πρωινά μια χαρά ξεκινούσα με από το σπίτι στην αυλή του παιδικού να κλαιει και να τρέμει . λέει ο άντρας μου δεν γίνετε άλλο θα πάμε να την μιλήσουμε την δασκάλα και οι κουβεντες της ήταν ότι είμαι είμαστε αρνητικοί στο θέμα σχολείου και λέμε στο παιδί μας ότι ηκυρια είναι κακία και οτι η κοπελα που εκανε την πρακτικη της εφυγε και δεν μπορει να τα βγαλει περα μονη τηςμηναμε με ανοιχτό το στωμα το παιδί το αφήσαμε λίγο στην πεθερά μου για να δούμε τι έχει συμβεί και όπως τον μηλουσε την είπε γιαγιά εμένα η κυρία δεν είναι καλή με χτύπησε και μόλις γυρισαμε μας το είπε τέλος πάντων αποφασίσαμε να μιν τον ξανά στείλουμε πήγαμε και στη διεύθυνση ή μια μας είπε να να ξανά προσπαθεί σου με και η άλλη ότι για την συγκεκριμένη έχουν γίνει και άλλα συμβάντα αλλά έχει γερό μέσο και δεν μπορούν να την κάνουν τίποτα .σημαιρα μας πήραν ξανά τηλέφωνο να μας πουν ότι το μόνο που μπορούν να κάνουνε είναι να τον αλλάξουν τμήμα και μας είπαν στο ίδιο κτίριο τους είπαμε δεν γίνετε γιατί ακόμα περνάμε από εκείνο τον δρόμο και έχουμε ακόμα πρόβλημα και τώρα μας άλλαξαν και παιδικό και από δευτερα ξεκινάμε !!!! Δεν θα πω μπράβο για το τι φοβήθηκαν και μας βοήθησαν Είναι όμως κρίμα ψηχουλες να της κάνουν να φοβούνται .υπομονή μανούλες ακούστε τι θέλουν να σας πουν τα παιδιά σας αγάπη θέλουν και με το ένστικτο μας θα τα βοήθειά σου με
gia sas manoyless:PPP kai go ta idia arxisame deytera kai klamata kai odirmoi,me to pou ton ntino kai katalamvainei pou tha pame klaiei atamatita k m leei oxi mama edo spiti oxi sxolio(tora arxisame na milame alla oxi poli lexoules kai ta pio polla akatalabistika), exoume mia vdomada tora kai einai mesto klama,den pezi me ta ipoloipa pedakia kai einai sinexos me tin pipila kai sinexos theli na ton krataei i daskala tou,skeftomouna kaigo na ton stamatiso alla toy xronou thane xeirotera,sparazi i kardia m pou ton afino.na prostheso oti tora den pai poythena an den ime ego kai xipnai kai fonazi mama mama apo ton fovo t oti pali efiga... tha perasei ayto me tin arnisi? apantiste m plssss
Μη στεναχωριεσαι θα περάσει... Ο δικός μου είναι 20 μηνών και κάνει ακριβώς τα ίδια. Στην αρχή φοβήθηκα ότι του δημιουργώ ψυχολογικά προβλήματα και έχω ρωτήσει παντού και ο καθένας λέει τα δικά του... Θα του περάσει αλλά θα αργήσει να ξέρεις... πρέπει να έχεις υπομονή. Εμένα ακόμα δεν ηρέμισε αλλά είναι λίγο καλύτερα. Μπορεί να είναι όλα αρνητικά στην αρχή και να μην βλέπεις τα θετικά αλλά αμέσως θα δεις ότι το παιδί σου θα γίνει ποιο ανεξάρτητο. Τα βράδυα θα ξυπνάει, θα κλέει θα έχει εφιάλτες αλλά είναι προσωρινό... μετά δεν θα σε θέλει και θα κοιμάται όλη νύχτα χωρίς να ζητάει αγκαλιά. Δεν θα ζητάει να είσαι δίπλα του όταν θα παίζει ούτε θα σε κυνηγάει όπου πας ( στην αρχή βέβαια θα σε κυνηγάει παντού!). Εμένα ακόμα κλέει όταν βλέπει το σχολείο και όταν τον αφήνω και έχει περάσει μήνας αλλά όταν είμαστε σπίτι με ρωτάει τι κάνουν οι δασκάλες του και τα παιδάκια. Δες πως λένε τα υπόλοιπα παιδιά στον παιδικό και ρώτα τον για αυτά με το όνομα τους... Αυτό που περνάμε τώρα θα το περάσουμε είτε πάνε φέτος είτε του χρόνου σχολείο δεν θα αλλάξει κάτι να ξέρεις.... Ελπίζω να σε βοήθησα... είμαστε πολλές στην ίδια φάση να ξέρεις δεν είσαι μόνη σου! :)
Αυτο που μπορω να σου πω εγω οχι βαση εμπειριας γιατι δεν τον εχω στειλει ακομα σε παιδικο αλλα βαση σε αυτα που καναμε στην σχολη (εχω τελειωσει παιδαγωγος προσχολικης ηλικιας). Μας ειχαν πει οτι το καθε παιδι την δικια του περιοδο προσαρμογης.. (λογικο αφου το καθενα εχει τον δικο του χαρακτηρα,δεν ειναι ολα τα δαχτυλα ιδια) και γιαυτο η καθε μαμα-μπαμπας-γιαγια-παππους που μπορει να τον πηγαινει στο παιδικο μπορει να καθετε λιγο περισσοτερο εκει χωρις να απασχολει το παιδι.. Ενα παραδειγμα: την 1η μερα μεσα στην ταξη μαζι του για λιγο, την 2η να του πει οτι θα κατσει για λιγο μεσα και μετα θα βγει απεξω κλπκλπκλπ... Δεν ξερω αν ειναι εφικτο σε εσενα να το κανεις αυτο αλλα οταν εκανα πρακτικη σε εναν παιδικο επιασε... ΑΑΑΑ και φυσικα να κανεις ΕΦΟΔΟΥΣ. Το παιδι μπορει να εχει και συγκεκριμενο λογο που να μην θελει να κατσει εκει..
Σε καταλαβαίνω απόλυτα....πέρσι πήγα τον μεγάλο μου (3 ετών πέρσι) κλαίγαμε κάθε μέρα που πηγαίναμε μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς (με μια μικρή διακοπή πρίν το Πάσχα που δε κράτησε αφου οι διακοπές του Πάσχα μας πήγαν πάλι πίσω). Έκανε ακριβώς αυτό...κλάμα μέχρι το σχολείο, φιλάκι αγκαλίτσα, λέγαμε τι θα φάνε το μεσημέρι και μετά πήγαινε σηκωτός με κλάματα μέσα. Αμέσως μετά όμως το ξεχνούσε και όλη μέρα έπαιζε όμορφα. Φέτος κατάλαβα τι ήταν αυτό που το προκαλούσε. Φέτος πήγα και τα δύο μου τα παιδάκια (4 ο μεγάλος και 2,5 η μικρή) απο τη πρώτη μέρα είμαστε μια χαρά και όχι απλά δε κλαίμε αλλά έχουμε ένα απίστευτο χαμόγελο ευτυχίας και όταν γυρνάμε απο το σχολείο μου λέει πως πέρασε. Αυτό βέβαια βοηθάει και τη μικρή μου να εγκληματιστεί καλύτερα. Όπως καταλαβαίνεις το πρόβλημα του γιού σου είναι ότι αυτός πάει σχολείο ενώ ο αδερφός του όχι. Δείξε υπομονή και κατανόηση και μη θυμώνεις μαζί του. Οι παιδικές ψυχούλες κρύβουν πολλά που εμείς δε μπορούμε να γνωρίζουμε αλλά θα πρέπει να τα θεραπεύουμε!
koritsia eimai akribws stin idia fasi!emeis menoume k ekswteriko Kai ena parapanw einai duskola giati den kserei Kai tin glwssaa Kai den mporei na sunnenoithei!sparazei i kardia mou otan ton afinw...nomizw pws den einai etoimos akoma Kai isws tou xronou einai kalutera alla APO tin mia lew afou mpikame ston xoro.....einai 27 minwn to agoraki mou Kai exei trelo kolima mazi mou!e mena megalwse....den mporw n asou dwsw sumbouli Maria mou !den kserw eilikrina!kai egw skeftomai pws an ton stamatisw to idio duskolo tha einai Kai tou xronou...edw Kai mia ebdomada einai sppiti me pureto!ebgale ena spuraki sto Stoma Kai o giatros eipe oti einai antidrasi tou organismou....Kai APO to klamaa!koritsia thelw k egw ta fwta sas....
Κι εμεις εμεις εξωτερικο με ενα κοριτσακι 3.5 ετων κι εμεις βιωνουμε ακριβως τα ιδια..δε ξερω,εχω τρελαθει.ειμαι σε αδιεξοδο.πρεπει να παει για να μαθει τη γλωσσα ομω κλαιει τοσο πολυ που δε μπορω να τη βλεπω ετσι.φοβαμαι μη παθει τιποτα.
μανουλα μην αγχωνεσαι, η κατασταση που περιγραφεις ειναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΔΙΑ με τη δικη μας. (μαλιστα εγω παω και τα 2 μου αγορια 2,5 κ 4χρ. για πρωτη φορα στον παιδικο, μαζι)και κλαινε ασταματητα, καθως η θλιψη του ενος επηρεαζει και τον αλλο Αν και αρχικα διαφωνουσα με την συγκεκριμενη μεθοδο προσαρμογης-μαλιστα την συζητουσα σε μπλογκς και φορουμ- γιατι την θεωρουσα πολυ σκληρη και ηθελα να μεινω με τα παιδια μου οι δασκαλες δεν μ αφησαν κ αναγκαστηκα να φευγω και ν ακουω πισω μου σπαρακτικα κλαματα και ουρλιαχτα! εκλαιγα κι εγω απ εξω..Ομως απ οτι μου εξηγησαν αλλες μαμαδες τελικα χρειαζεται το παιδι ν ανεξαρτητοποιηθει, κι οτι αν έμενα μαζι τους θα μας επαιρνε αιωνες μεχρι να μεινουν μονα τους στον παιδικο και να μπορω να φυγω. Νομιζω πρεπει να μεινεις σταθερη στην αποφαση σου να τον στειλεις παιδικο-μην του δειξεις οτι αμφιταλαντευεσαι, γιατι αυτο ακριβως θελει! Κι εγω, ενω τ αφηνω με δραματα και φοβερα κλαματα που μου ματωνουν την ψυχη οταν γυρναω να τους παρω ειναι χαρουμενα και δεν θελουν να φυγουν!! νομιζω οτι ειναι απλα θεμα χρονου μεχρι ν αφησει το χερι σου και να τρεχει να βρει τους φιλους του! Οι δασκαλες του παιδικου μου ειπαν οτι ειναι προτιμοτερο να κλαψει τωρα, σημαινει οτι εχει συναισθηση και κατανοει τι συμβαινει-γιατι πολλα παιδια ξεκινουν ενθουσιασμενα και δεν αντιλαμβανονται παρα στα μεσα της χρονιας οτι θα πρεπει να μενουν εκει συνεχεια και τοτε πισωγυριζουν κ ειναι χειροτερα! ΝΟμιζω αν του δειξεις αποφασισμενη οτι ετσι πρπει να γινει, να παει παιδικο, αν του εξηγησεις οτι ειναι το σχολειο του, εκει που πανε πια τα μεγαλα παιδια, οτι ειναι η δουλεια για τα παιδια, οπως η μαμα κ ο μπαμπας πανε στη δικη τους δουλεια, θα πανε ολα καλα στο τελος, θα το δεις!
ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΩ ΣΕ ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΣΤΑΣΗ ΕΙΝΙΑ ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ. ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΣΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ ( ΚΑΙ ΟΜΠΑΜΠΑΣ), ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΩΡΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ. ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ ΦΙΛΑΚΙ "ΣΑΓΑΠΩ ΘΑ ΕΡΘΩ ΣΕ ΛΙΓΟ". ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ. ΦΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ . ΤΟΣΑ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΑΝΕ. ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ . ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΗ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ!!
Τα ίδια περνάμε και εμείς. Η δασκάλα μου είπε να μην υποκύψω γιατί θα κάνει τα ίδια και στο νηπιαγωγείο και οπουδήποτε. Ωρες - ώρες φοβάμαι ότι θα αρρωστήσει από το πολύ κλάμα!
μαρια μου το εχω περασει και εγω αυτο το σκηνικο και μαλιστα ο γιος μου ξεκινησε μια χαρα στον παιδικο χωρις κανενα προβλημα και κατα τα μεσα της χρονιας που καταλαβε οτι εμενε στο σπιτι της μητερας μου (ειμαστε πανω-κατω) η ανηψια μου γιατι την κραταγε η μαμα μου αρχισαν τα παρατραγουδα.Κλαματα φωνες αρνηση να παει στο σχολειο, πηγαιναμε και δεν με αφηνε μεχρι που μου τραβαγε και τα μαλλια για να μην με αφησει.βεβαια μολις εφευγα ηταν υποθεση 5 λεπτων και μετα ολα καλα. μου ειχαν πει βεβαια καιοι δασκαλες να μην υποκυψω γιατι παει το χασαμε το παιχνιδι.και ετσι μετα απο κανα μηνα αφου ειδε προφανος οτι δεν θα αλλαζε κατι ηρεμησε και επανυλθε στα φυσιολογικα του.κουραγιο και υπομονη!!!!
Τον έστειλα στον παιδικό όταν ακόμη ήταν 18-19 μηνών.Μολις είχε αναρρώσει από μία μικρή επέμβαση στα χεράκια του. Τις πρώτες ημέρες έκλαιγε όταν έφευγα και η ψυχή μου μαύριζε , αλλά ένιωθα μέσα μου ότι έπρεπε να του μάθω να είναι ανεξάρτητος . Αυτό όλο κράτησε το πολύ 7 -10 ημέρες. Όταν είδαμε οτι στρώνει σιγά σιγά ζητήσαμε να τον μεταφέρει και το σχολικό ( ήταν ιδιωτικός σταθμός) . Την 1η ημέρα ανέβηκε τα σκαλιά του σχολικού ,είδε τα παιδάκια μέσα και ούτε που γύρισε να με κοιτάξει πίσω του. Στεναχωρήθηκα πολύ , αλλά ήξερα οτι ήταν έτοιμος.. Δυστυχώς ή ευτυχώς , λόγω του οτι δεν είχαμε βοήθεια από στενά πρόσωπα , αναγκαστήκαμε να τον εμπιστευτούμε από 2 μηνών στα χέρια νταντάδων. Όμως τα απογεύματα ήδη από 2-3 μηνών , τον παίρναμε μαζί μας βόλτα , για καφέ , σε σπίτια φίλων κλπ. Όπου αυτός κι εμείς... Νομίζω οτι παρά τα διάφορα σχόλια που άκουσα από συγγενείς και λοιπούς , αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Όχι οτι έχω γιο έναν σούπερ ήρωα.. Φοβάται διάφορα πράγματα μέσα στο σπίτι... Αλλά είναι πολύ άνετος με τους άλλους.... Το συμπέρασμά μου είναι οτι όλα αυτά είναι δικές μας φοβίες . Φοβίες οτι δεν μας έχουν ανάγκη , Αλλά καλώς ή κακώς μεγαλώνουν και με ήπιο έστω τρόπο πρέπει πρώτες να το δεχθούμε εμείς. Ιδίως οι μανάδες αγοριών. Δεν θέλω όταν ο γιός μου είναι 20-30 να μου τον αποκαλέσουν μαμάκια , διότι θα φταίω εγώ...
και μενα ο δικος μου ενω τις 3 πρωτες μερες με αποχωριζοταν χωρις προβλημα, τωρα κλαιει σπαρακτικα οταν τον αφηνω κ αφου τον παρω δεν ξεκολλα για ωρα απο πανω μου. Βεβαια ειναι πολυ μικρουλης (16μηνων) κ εχω ενδιασμους αν εχω πραξει σωστα που τον πηγα απο τωρα. Το εκανα περισσοτερο για να κοινωνικοποιηθει κ να μαθει να τρωει και να κοιμαται χωρις εμενα. Τωρα δεν ξερω.. Στον σταθμο αποφευγουν να παμε απροειδοποιητα για να μην βγαινουν απο το προγραμμα..
Κακώς , προφασίσου κάτι κ πήγαινε. Μην πάς να τον αγκαλιάσεις κλπ. Απλά τσέκαρε από μακριά τί γίνεται. Εγώ το έκανα . Δεν ρώτησα ποτέ αν μπορώ ή όχι.....:)
Kελλυ μου σου στελνω μονο και μονο γιαυτο που εγραψες οτι απο τον παιδικο σου ειπαν να μην πηγαινεται απροειδοποιητα ειναι ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ απο εσενα να το τηρησεις..ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ οτι θα πηγαινεις οποτε θες και χωρις ειδοποιηση.. Εχω τελειωσει παδαγωγος προσχολικης αγωγης και εχω κανει πρακτικες σε παιδικους σταθμους και με αυτα που εχω δει...(δεν ειναι τπτ τραγικο αλλα δεν θα μου αρεσε να το κανουν στο παιδι μου)...Σε ολους μα ολους λεω οτι πρεπει να πηγαινεις χωρις ενημερωση..Εννοειτε οτι θα κανεις ελεγχο γιατι το παιδι σου στελνεις.... Οταν παω εγω τον δικο μου φυσικα και θα κανω εφοδους...
ψυχραιμια και υπομονη! εμας μας πηρε μεχρι το Μαρτιο. Θα περασεις διάφορα στάδια, κι εσύ και ο μικρός, όπως ο θυμος, η απογοητευση, η απελπισια και η αποδοχη του γεγονοτος. Δείξε υπομονη! Καλή υπομονη και καλη χρονια!!!!
γεια σας μανουλες.εχω ενα κοριτσακι 2.5 χρονων και τιν εστειλα παιδικο.απο την πρωτη μερα δεν εχει σταματιση να κλεει.καθετε μονη τις δεν παιζει με τα παιδακια ουτε τρωι στο σχολειο.δεν σημετεχει πουθενα.δεν ξερω πως να το αντιμετοπισω.και τι μαλωσα και την μιλισα και τιν περνω παιχνιδια αλλα δεν καταλαβενει.ενω εκτος σχολειου ειναι ενα χαριτομενο παιδακι οπως ολλα τα αλλα.γενικος με τα παιδακια δεν πολυ παιζει.3 βδομαδες παει σχολειο
γεια σου βασω να σου ζησει κιολας το παιδακι σου...εμενα πανω σε αυτο η γνωμη μου ειναι πως ισωσ να ευθυνεται ο παιδικος που φερεται ετσι το παιδακι σου....εχεισ κατσει μαζι τησ να μιλησεισ να σου πει αν περναει καλα αν οχι αν οι δασκαλες τησ ειναι καλεσ...αν εχει φιλουσ κτλπ....εγω στην θεση σου θα δοκιμαζα να αλλαξω κ παιδικο...
Επειδή δουλεύω σε παιδικό Σταθμό, θα σου πω πως στην ουσία το πρόβλημα το εχουμε οι μαμάδες απο την πρώτη μέρα στον παιδικό Σταθμό κι οχι τόσο τα παιδιά. Εντάξει ορισμένα δυσκολεύονται στην προσαρμογή περισσότερο απο τα άλλα... τα παιδιά καθρευτίζουν όμως τα συναισθήματά μας και άθελά μας του μεταφέρουμε το άγχος μας!! Ενα σου λέω: Αριστέα, Νεφέλη, Δημήτρης... οι πιο δύσκολες προσαρμογές που εχω συναντήσει: δεν θέλαν να ξεκολήσουν μετά που ερχόταν η μαμά τους να τους πάρει.. Θέλει χρόνο, υπομονή κυρίως απο εμάς και κίνητρο!! Ξεχνάω εγώ που ήμουν μικρή τις πρώτες μέρες στο νήπιο που πλάνταζα στο κλάμα κι ειχα κάνει τη γιαγιά μου νηπιαγωγάκι στα παιδικά καρεκλάκια? εκεί είχα φτάσει.. τί να κάνει και η νηπιαγωγός. . Η συμφωνία με τη γιαγια μου ομως ηταν "στο διάλειμα θα σε περιμένω στο παγκάκι". κι ετσι τέρμα τα κλάματα, και να η χαρά του σχολείου!!!
Η ψυχολόγος του βρεφονηπιακού μας , μας έλεγε πέρσυ ότι μεγαλύτερο είναι το άγχος που μεταφέρουμε εμείς στα παιδιά όταν τα πάμε σχολείο με σφίξιμο και στεναχώρια παρά αυτό που έχουν τα ιδια , η λύση που έδινε σε αυτό είναι αν ο ένας απο τους 2 γονείς είναι πιο χαλαρός (ο μπαμπάς τις περισσότερες φορές) να το πηγαίνει εκείνος σχολείο. Επίσης να μην ρωτάμε όλη μερά τι έκανε και πως πέρασε στο σχολείο γιατί δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση ετσι και το αγχώνουμε περισσότερο....Ένα είναι σίγουρο πάντως, ότι μέχρι τα Χριστούγεννα το παιΔί δε θα θέλει να έρθει το Σ/Κ.
Έχω περάσει και περνάω το ίδιο, έχω 2 αγόρια 2 και 4 και οι 2 πήγαν παιδικό μόλις έκλεισαν τα 2 και τις πρώτες μέρες γίνοταν και γίνεται χαμός.... Σήμερα ήταν η 2 μέρα, τον άφησα και πήγα μετά από λίγο, έκλαψε αλλά μετά ηρέμησε, έπαιξε και έφαγε πρωινό.. θέλει προσπάθεια από όλους, σίγουρα τα παιδάκια πάνε σε άγνωστο περιβάλλον,αλλά περνάνε καλά..προσπαθησέ το, όσο για το φαγητό υπάρχουν παιδάκια που δεν τρώνε φαγητό, αλλά τρώνε πρωινό ή μπισκότα μετά συνηθίζουν και κάνουν ότι κάνουν τα άλλα. Ο μεγάλος μου τρώει σχολείο φαγητά που σε μένα δε τα τρώει και μου έχει πει ότι η κυρία Λαμπρινή μαγειρεύει πιο ωραία(τραπεζοκόμος). υπομονή!!!!!!!!
Κοριτσάκι μου πως σε καταλαβαίνω. Αλλά μην μασάς. Δυο βδομάδες θέλει μόνο και θα δεις οτι μετά θα σου δίνει φιλάκι και θα φεύγει τρέχοντας για την τάξη του. Και σε μένα έτυχε πέρσι στην ίδια ηλικία με το μικράκι σου, με κλάματα και χωρίς να τρώει, αλλά κάθε μέρα τον αφήναμε και λίγη παραπάνω ώρα. Όχι όλη την ημέρα. Λίγο λίγο κάθε μέρα θέλει. Μάλιστα ήταν τακτική του παιδικού και δεν τους πίστευα κιόλας οτι θέλει 2 βδομάδες να προσαρμοστεί. Οπότε μην στεναχωριέσαι. Όλα καλά θα πάνε. Σε φιλώ και καλή επιτυχία!!!
Κι εμένα ο δικός μου τα ίδια κάνει! Μην αγχώνεσαι ΟΛΑ τα παιδιά την ίδια αντίδραση έχουν. Δεν είναι κάτι περίεργο ούτε θα δημιουργήσει ψυχολογικά στο παιδί σου! Και μένα κάθε πρωι τα ίδια, άρνηση, κλάμα , θέλει να πάω κι εγώ μαζί του να τον πάρω αγκαλίτσα κτλ κτλ. Είναι το στάδιο του αποχωρισμού και είναι απόλυτα λογικό γιατί το παιδί για πρώτη φορά βρίσκεται σε περιβάλλον ΜΟΝΟ οτυ εκτός της οικογένειας. Όλα εξαρτώνται από σένα. Αν λυγίσεις και σε τουμπάρει μία φορά θα γίνεται πιο πεισματάρης και θα επιμένει περισσότερο. Το θέμα είναι να είσαι σίγουρη εσύ για τον σταθμό που έχεις επιλέξει και να κοιτάς πως γυρίζει στο σπίτι. Αν γυρίζει χαρούμενος σημαίνει ότι περνάει ΜΙΑ ΧΑΡΑ & να μην ανυσηχείς για τίποτα!
Ακριβώς όπως το περιγράφει η Κατερίνα25 το έκανα και εγω με το γιο μου ΟΤΑν ξεκίνησε πέρσι το Μάρτιο σε ηλικία 22 μηνών. Πρώτη φορα πήγαμε μεσημέρι να δέι το σχολείο του και ΟΤΑν ξεκίνησε τις τρεις πρώτες μέρες έμενε εκει δυο τρεις ώρες το πολυ κι εγω ήμουν στο γραφείο της διευθύντριας έτσι ώστε αν με ζητούσε να μπορούσε να δέι πως είμαι εκει. Έτσι ένιωσε ασφάλεια. Για το επόμενο χρονικό διάστημα δεν ήμουν παρούσα πλέον και αυξαναμε σταδιακά τον χρόνο παραμονής του μέχρι να φτάσει στο τελικό ωράριο. Η προσαρμογή κατ´ αυτόν τον τροπο εγινε πολυ ομαλά και πάντα πήγαινε με χαμόγελο και δεν ήθελε να φύγει. Μαρία μού ίσως να συζητήσεις το ενδεχόμενο μιας πιο ομαλής προσαρμογής -σταδιακής- γιατι ίσως αυτο έχει ανάγκη. Απ την άλλη οι παιδαγωγοί ατό σχολείο σας θα σε συμβουλεψουν πως να το χειριστεις ή μήπως δεις το ενδεχόμενο να συζητήσεις με την ψυχολόγο αν διαθέτει ο Παιδικος! Νομίζω πως η γνώμη των ειδικών πάντα σε συνεργασία με το ένστικτο μας μας βγάζει απο δύσκολες καταστάσεις.
Δε ξέρω σε ποια πόλη είσαι αλλά γενικά σε διάφορους σταθμούς στην Ελλάδα δεν ακολουθούνε αυτά που θα 'πρεπε. Τι εννοώ... αν το ψάξεις λίγο θα δείς πως Αμερικανοί και Βρετανοί παιδοψυχίατροι, παιδοψυχολόγοι και παιδαγωγοί συστήνουν τα παιδάκια των 2,5 ετών να μπαίνουν σε ολιγάριθμα τμήματα (πχ 5-10 παιδάκια το πολύ) και να αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών ανα τμήμα κάθε χρόνο ώστε στην ηλικία των 5 ετών να'ναι 20 παιδάκια στο τμήμα (μάξιμουμ). Ξέρουν σε πόσους παιδικούς σταθμούς έχουν 30 παιδάκια στα τμήματα των παιδιών που είναι 2,5 και 3 έτων? Αυτό προκαλεί σύγχυση στα παιδάκια πανικό κτλ. Για ψάξτο λίγο....
Υ Π Ο Μ Ο Ν Η . Μόνο αυτό μπορείς να κανείς. Εμάς πήρε μέχρι τα Χριστούγεννα την πρώτη χρόνια. Γατζωνοταν πάνω μου και δεν ξεκόλλαγε ... Κλάμα εκείνη κλάμα και εγώ. Είναι ότι πιο δύσκολο εχω ζήσει. Αλλά περνάει..... Και εμένα δεν έτρωγε, μέχρι που μια μέρα της είπε η δασκάλα ότι το εχω πάει εγώ το φαγητό. Όχι οτι έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση την κουζίνα μου, αλλά κάτι της έκανε όλο αυτό και άρχισε να τρώει. Δοκίμασε το και εσυ . Δεν έχεις να χάσεις τίποτα
Ax Μανουλίτσες πόσο πολύ σας καταλαβαίνω. Ο φόβος κάθε μανούλας είναι να μην στεναχωριέται το βλασταράκι της. Να περνάει καλά και να είναι ευτυχισμένο. Πέρυσι το γιοκαρίνι μου ήταν 2,5 χρονών (και νομίζω ότι έχει μεγάλη σημασία η ηλικία)τον γράψαμε παιδικό σταθμό. Αρχικά δεν τον είχαν πάρει. Τον Νοέμβριο μας πήραν τηλέφωνο (να πω εδώ ότι ήταν του δήμου ο παιδικός σταθμός) και μας είπαν να τον πάμε 3 ημέρες πριν!!!!Πόσο να προλάβεις να προετοιμάσεις ένα παιδάκι που μέχρι εκείνη την ώρα δεν το είχαμε αφήσει παρα μόνο τα πρωινά στον παππού και τη γιαγία, ότι θα πρέπει να μείνει μόνο του με "ξένους" ουσιαστικά ανθρώπους. Την πρώτη εβδομάδα τον πήγε ο άντρας μου (ευτυχώς) και εκείνο όταν έφευγε ο άντρας μου ούρλιαζε και βάραγε τις πόρτες. Την δεύτερη εβδομάδα τον πήγαινα εγω. Πολύ πιο χαλαρός, έμπαινε μέσα και έλεγε Καλήμέρα ήρθε το Λουκάκι! Παρόλο που έδειχνε ότι προσαρμόστηκε το απόγευμα που γυρνούσα από την δουλειά και τον έπαιρνα από τις γιαγιάδες ήταν σαν μαραμένο σέσκουλο. Που ήταν το γελαστό και ζωηρό παιδάκι μου. Αρρώστησε κιόλας με όλες τις ιώσεις που υπάρχουν ταυτόχρονα και με συμβούλεψε η παιδίατρος να το κρατήσουμε 2 εβδομάδες σπίτι τουλάχιστον μέχρι να αναρρώσει πλήρως. Είμαι από τις τυχερές που και οι δύο πλευρές γονιών είναι συνατξιούχοι και πρόθυμοι να τον κρατάνε. Οπότε και το έκανα. Οταν ανάρρωσε δεν τον ξαναπήγαμε!Με πήρε τηλέφωνο η δασκάλα του και μου είπε ότι είναι λάθος να μην τον ξαναπάμε τώρα που άρχιζε να προσαρμόζεται (υπέροχη παιδαγωγος και άνθρωπος να προσθέσω), αλλά το ένστικτο της μάνας να το πω με έσπρωξε να μην το κάνω. Μπορεί να το θεωρούν άλλοι λάθος αλλά πιστέυω ακράδαντα ότι μάλλον δεν ήταν έτοιμος γιατί δεν είχε προετοιμαστεί σωστα. Φέτος τον έχουμε προετοιμάσει με διάφορους τρόπους όπως προείπε και μία μανούλα παραπάνω καιμας λεει ότι θέλει να πάει γιατί είναι μεγάλος πια. Περιμένω να δω εάν θα τον πάρουν (τον γράψαμε προνήπιο και θα γίνει με κλήρωση) και θα σας πω. ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΧΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ Η ΠΡΩΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΑΧ ΑΧ!!ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΑΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ.
Γλυκιές μανούλες καλησπέρα. Είμαι η Κατερίνα και είμαι νηπιαγωγός. Σέβομαι όλες τις απόψεις που διάβασα, και αν και δεν είμαι μητέρα, κατανοώ απόλυτα όλους τους φόβους και τις αγωνίες σας. Είναι απολύτως φυσιολογικό ένα παιδάκι σε αυτήν την ηλικία να αντιδράει σε μια τέτοια αλλαγή στη ζωή του. Ακόμη κι αν δεν αντιδράσει τις πρώτες μέρες στον παιδικό, πιστέψτε με, κάποια στιγμή θα αντιδράσει έντονα. Και πρέπει να γίνει αυτό, είναι σημαντικό να εξωτερικεύσει το συναίσθημα του γι' αυτήν την αλλαγή. Όσο δύσκολο και ψυχοφθόρο ακούγεται αυτό σε κάποιες μανούλες, έχω να σας πω ότι πρέπει να φανείτε δυνατές και απόλυτες, και θα συμφωνήσω με την συνάδελφο παραπάνω και θα πω κι εγώ ότι εξηγούμε στο παιδί πώς η μανούλα πηγαίνει για δουλειά κι εσύ πρέπει να πας σχολείο. Θα κλάψει.. θα φωνάξει.. θα το ξεπεράσει όμως σίγουρα. Το στάδιο της προσαρμογής είναι πολύ σημαντικό και είναι θέμα παιδαγωγού να γίνει σωστά. Προσωπική μου άποψη είναι ότι παίζει μεγάλο ρόλο η πρώτη επαφή του παιδιού στο σχολικό χώρο σε ώρα και μέρα που δεν υπάρχουν άλλα παιδιά, ούτως ώστε να γνωρίσει τον χώρο μαζί με τη μαμά του, χωρίς την ύπαρξη πολλών ατόμων που για πρώτη φορά θα παραξένευαν ή θα τρόμαζαν το παιδί. Στην επόμενη επαφή, πλέον χρειάζεται και η παρουσία των άλλων παιδιών, φυσικά όμως και της μαμάς. εκεί καλό είναι το παιδί να παίξει λίγο ελεύθερα στο χώρο, ίσως και με ένα-δύο άλλα παιδιά, χωρίς όμως να συμμετέχει ενεργά στο πρόγραμμα δραστηριοτήτων, κάτι που του είναι άγνωστο. Κάπως έτσι θα έπρεπε να κυλήσουν οι 2-3 πρώτες επαφές του παιδιού με τον παιδικό, φτάνοντας στο σημείο που η μαμά θα παραμείνει εκτός του σχολικού χώρου (ίσως σε κάποιο χώρο αναμονής εάν υπάρχει), και εν τέλει, η μαμά αφήνει το παιδί και φεύγει αμέσως. Σίγουρα θα είναι δύσκολο για το παιδί μόλις συνειδητοποιήσει την μονιμότητα της κατάστασης, όμως είναι σημαντικά αυτά τα στάδια για την ομαλότερη αντιμετώπιση της νέας πραγματικότητας από το παιδί. Να επισημάνω, ότι τουλάχιστον τις 2 πρώτες εβδομάδες που το παιδί πλέον μένει μόνο του στον παιδικό, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ''σχολάει'' πολύ αργά. Πρέπει να φεύγει από το σχολείο , πριν προλάβει να κουραστεί. Η κούραση σε συνδυασμό με την καινούργια αυτή κατάσταση, θα επιφέρει γκρίνια , άρνηση, και κλάμα. Θέλει το χρόνο του... όπως όλοι μας άλλωστε. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μικρές παιδικές ψυχούλες... μας χρειάζονται, χρειάζονται την κατανόηση και την στήριξη μας. Και ειλικρινά, γίνεται μεγάλη προσπάθεια και από εμάς τις παιδαγωγούς για να ενταχθεί ένα παιδάκι όσο το δυνατόν πιο ομαλά και ''ανώδυνα'' γίνεται.
Κατερίνα αυτά που είπες μας είπε κι εμάς η ιδιοκτήτρια του παιδικού που θα πάμε! Κι εγώ πιστεύω ότι έτσι είναι η σωστή προσαρμογή του παιδιού, κι όχι το παρατάμε από την πρώτη μέρα μόνο του!
Δανάη μου για κοινωνική λειτουργός κάνεις πολλά ορθογραφικά λάθη.!!!!!
Evi μου θα συμφωνήσω μαζί σου!
Γεια σας,με λενε Δαναη και ειμαι κοινονικη λοιτουργο.Αυτο που παθενει το παιδι σας ειναι απολειτος φυσιολογικο!!!Για να του παιρασει οταν θα παει 5χρονον και θα εχετε αποφασισει με τον σιζιγο σας οτι πρεπει να παει παιδικο... θα κατσετε και οι δυο και θα του εξιγισετε οτι θα παει σε ενα μεγαλο μεροσ με πολλα παιχνιδια και πολλα παιδακια στην ηλικια του.Την αλλη μερα θα τον πατε να δει το μερος.Λοιπον μολις θα τον πατε να τον αφισετε εκει δεν θα φειγετε με τιν μια,θα κατσετε να του γνορισετε κι αλλα αγορακια και γενικα φιλους.Ετσι θα εχει τουσ φιλους του και θα ξεχασει οτι φιγατε ιδι.Αθτα τα ξερω γιατι ειμαι κοινονικη λοιτουργοσ και γιατι εχω κανει παιδακια και το παθανε και τα δυο!!!!Γεια σας και καλη συνεχια
Καλησπερα!Εχω 2 παιδακια.Ο γιος μου ειναι στην ηλικια των 3 ετων και η κορη μου 20 μηνων.Σε μερικες βδομαδες θα χρειαστει να πανε και τα δυο στον παιδικο,και ΦΟΒΑΜΑΙ!!!Θα τα καταφερουμε να το περασουμε σχετικα ανωδυνα,ή ερχεται μεγαλο δραμα??Δυο ερωτηματα εχω μονο.. Το οτι θα ξεκινησουν μαζι,ειναι καλο ή μπορει να λειτουργησει και αρνητικα(να κλαιει το ενα και να κολλαει το αλλο) Κι αν αρρωσταινουν συνεχεια,εγω που δεν εχω βοηθεια ουτε απο γιαγιαδες ουτε απο κανεναν,τι θα κανω????Εσεις τι κανατε??Κουραγιο σε ολες τις μανουλιτσες.........
Πρέπει να μιλήσεις και στα δυο παιδιά (ναι και στα δυο!)και να τους πεις ότι ότι ήρθε η ώρα να πάνε στο σταθμό γιατί εσύ πρέπει να πας στη δουλειά. Ανέθεσε στο γιό σου να είναι ο 'μεγάλος' αδερφός τώρα που και η μικρή θα πάει στο σχολείο και να την 'προσέχει' αφού εσύ δεν θα είσαι εκεί. Ζήτα από το προσωπικό όταν ένα από τα δύο παιδιά κλάιει και σε ζητάει να του πηγαίνουν στην τάξη το αδερφάκι του (έτσι και τα δύο παιδιά θα νοιωθουν ασφάλεια και ότι δεν είναι μόνα τους). Το δύσκολο δεν είναι να ανεξαρτητοποιηθούν τα παιδιά από τους γονείς αλλά οι γονείς από τα παιδιά. Όσο φοβάσαι εσύ δεν εμπνέεις εμπιστοσύνη και στα παιδιά σου και το πιο πιθανό είναι να τα φοβίσεις και αυτά και αυτό να έχει αντίκτυπο στην προσαρμογή τους στο σταθμό (να χρειαστούν περισσότερο χρόνο). Προετοιμάσου εσύ πρώτα να τα αποχωρηστείς (για μερικές ώρες θα είναι άλλωστε) και να είσαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Όσο για τις απορίες σου ναι μπορεί να κλαίνε και τα δύο ή όχι μπορεί να μην κλαίει κανένα και να κλαις εσύ γιατί θα αναρωτιέσαι γιατί δεν κλαίνε(και άρα μήπως δεν τους λείπεις κτλ)!! Επίσης ναι μπορεί να αρρωστήσουν αλλά μπορεί και όχι εξαρτάται από το πόσο έχουν έρθει σε επαφή με άλλα παιδιά έως τώρα και κατα πόσο το ανοσοποιητικό τους σύστημα έχει εκτεθεί σε ιούς και άρα έχει αποκτήσει αντιστάσεις. Ελπίζω να σε βοηθήσα έστω και λίγο
Πηνελόπη τι λες? Σεβεσαι την γνώμη της? Φυσικά αφου δεν δουλευεις πρωινα όπως είπες! Οι υπόλοιπες μανούλες όμως που δεν μπορούν να σεβαστούν την γνώμη των παιδιών τους πρέπει να κάνουν υπομονή και την καρδιά τους πέτρα! Δεν πρέπει να καταλάβουν τα μικρά μας ότι εμείς είμαστε πιο χάλια από αυτά, που τα αφήνουμε στον παιδικό σταθμό. Πρέπει να τους δείχνουμε εμπιστοσύνη ότι τα καταφέρνουν πολύ καλά και μόνοι τους! Είναι δοκιμασμένο! Το έκανα στο γιο μου και εχει ανεξαρτητοποιηθεί αρκετά σε σχέση με πριν, αν και πηγαίνουμε μόνο 3 μήνες στον παιδικο! Βέβαια ήταν για μενα πολύ δύσκολο! Έκλαψε τις πρώτες 5 μέρες αλλά για λίγα λεπτα, μέχρι να φύγω. Πάντα σκύβω και τον φυλάω και του λέω " Η μαμά τώρα θα παέι στη δουλειά και θα έρθει πολυ πολυ γρήγορα να σε πάρει!" Φιλάκι και γεια σας. Δεν έκανα βήμα πίσω παρόλο που στο δρόμο για την δουλειά έκλαιγα κι εγώ. Είναι βλεπετε μικρούλης, τώρα έγινε 2 χρονων.
Καλησπερα σασ!διαβασα ολα οσα γραψατε αλλα κανενα δεν ταιριαζει στο δικο μασ "προβλημα".ο γιοσ μου ειναι 3 χρονον.τον εγραψα παιδικο και στην αρχη εκλαιγε μολισ τον αφηνα για λιγο μετα απο λιγο καιρο ομωσ αρχισε να κλαιει απο το σπιτι μεχρι την ωρα που θα πηγαινα να τον ξαναπαρω απο τον παιδικο.δεν εβγαζε ουτε το μπουφαν του ουτε την τσαντα του αφηνε.3 ωρεσ εκλαιγε.συνεχεια με ρωταει "μαμα αυριο εχω σχολειο??" μπορει και 10 φορεσ την μερα να ρωτησει.τωρα τον σταματησα για λιγο καιρο.δεν ξερω τι να κανω.αν ειναι να τον πηγαινω και να κλαιει συνεχεια νομιζω δεν οφελει.
eimai nhpiagwgos kai mama 2 mikrwn(o arhs mou kleinei ta 3 se ligo kairo,h mpempa mou einai 11 mhnwn).den esteila ton arh fetos paidiko giati eimai sto spiti me adeia,8a paei ton septembrh afou 8a gurisw ki egw sto sxoleio.apo thn empeiria mou mporw me bebaiothta na sou pw oti ta paidakia klaine to polu gia 10 lepta to prwi kai epeita pernane 8aumasia!!!!!xwris agxos 8a prepei na eisai apoluth sto oti "opws h mama kai o mpampas phgainoun sth douleia,etsi ki esu 8a prepei na phgaineis sto sxoleio ka8e mera"den xreiazontai polles suzhthseis,oute bebaia 'antallagmata' gia na ka8hsuxastei to paidi.ola ta paidia prosarmozontai arga h' grhgora kai paizoun rolo polloi paragontes(an einai to 1o paidi,an einai monaxopaidi,an douleuei polles wres h mama,kaugades sto spiti klp)bebaia,parolo pou ta 3erw ola auta kai ta biwnw ka8e septembrio sto sxoleio,tremw thn wra pou o arhs mou 8a paei paidiko!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μηπως δεν είναι καλές οι συνθήκες στον συγκεκριμένο παιδικο. H μικρή μου θα κλείσει τα 3 σε 3 μήνες,δεν έχει πάει παιδικό,δε δουλευω τα πρωινα εξάλλου. Την έχω ρωτήσει αν θέλει να πάει σχολείο και μου έχει πει "όχι ακόμα". Πάντα τη ρωτάω και σέβομαι τη γνώμη της,από όταν ήταν μωρό ακόμα! Και ναι,είναι κουραστικό για μένα, αλλά βρίσκω άλλους τρόπους πχ πάμε βόλτες μαζί, και σκέφτομαι οτι θα μεγαλώσει και θα ξεκολλήσει σε λίγο καιρό από πάνω μου, οπότε κάνω υπομονή και της προσφέρω το αίσθημα ασφάλειας που χρειάζεται.
MHN ANHSIXEIS MANOYLA...EXO DIDYMA AGORAKIA 2 ETON KAI KATI. KSEKINISAME APO 1H SEPTEMBRIOY PAIDIKO STATHMO KAI OPOS TA PERISSOTERA, EKLEGAN SYNEXEIA THN ORA POY TOYS AFHNA TO PROI KAI DEN ETROGAN KATHOLOY. SYNEXISTIKE SXEDON OLO TON MHNA. TORA META APO MIA GATRENTERITIDA POY MAS KRATHSE MIA EBDOMADA STO SPITI FVNAZOYN ''PAME KOLEIO ZHTOOOOOOOO'' EINAI POLY KALYTERA. TOYS AFHNO KAI DEN GYRIZOYN NA ME KOITAKSOYN.TRONE OLO TO FAGHTO (APO TI LENE OI DASKALES) KAI TREXOYN NA DOYN TOYS FILOYS TOYS GIATI BARETHIKAN MESA STO SPITI. YPOMONH KAI OLA THA FTIAKSOYN
Ο μεγάλος μου γιος (3,5) πήγε φέτος πρώτη φορά παιδικό. Όλο το καλοκαίρι που τον προετοιμάζαμε έμμεσα πως "σε λίγο καιρό θα μεγαλώσεις και θα πάς σχολείο" είχαμε την ρητή δήλωση "εγώ δεν θα πάω σχολείο". Είμαστε στη 10η μέρα και μπορώ να πω ότι περάσαμε το στάδιο της προσαρμογής. Στοιχεία που νομίζω βοήθησαν: 1. Πριν πάει πήραμε βιβλία/ιστορίες για το σχολείο, με λεπτομερή εικονογράφηση και τα διαβάζαμε το βράδυ -χωρίς να το συνδέω με το ότι θα πάει κι αυτός σχολείο. Του περιέγραφα τα πάντα κι έτσι είχε εικόνα στο μυαλό του και του έγινε οικείο το θέμα. Χρησιμοποίησα τις φωτογραφίες από ένα φυλλάδιο κάποιου σταθμού κι έφτιαξα μια δική μου ιστορία, στην οποία ο ήρωας είχε τις σκέψεις και τη συμπεριφορά του γιού μου κι έτσι απάντησα έμμεσα σε κάποιους πιθανούς φόβους του (π.χ. θα ντρεπομαι να πάω τουαλέτα, η μαμά θα χάσει το δρόμο και δεν θάρθει να με πάρει, κλπ) 2. Αγοράσαμε κι ετοιμάσαμε μαζί την τσάντα του και του υπενθύμιζα (πάντα έμμεσα) ότι και αύριο θα παέι σχολείο (π.χ. αύριο να ρωτήσεις τη δασκάλα σου αν έχει τέτοιο παιχνίδι στο σταθμό) 3. Ήξερε ότι οι μαμάδες δεν επιτρέπεται να μένουν στο σχολείο (ούτε οι δασκάλες έχουν εκεί τις μαμάδες τους!)κι αυτό ήταν αδιαπραγμάτευτο. 4. Του έδωσα ένα χαρτάκι να βάλει στη τσάντα του με το τηλέφωνό μου και του είπα :" όταν τελειώσεις, πες στη δασκάλα σου να με πάρει τηλέφωνο και θα έρθω να σε πάρω". Του τόνισα ότι κάθε μέρα θα γυρνάει σπίτι μας. 5. Όταν είπε : "μαμά, αύριο δεν θα πάω σχολείο" έκανα την κινέζα και είπα πολύ ήρεμα κ δήθεν αδιάφορα "Μπερδεύτηκες νομίζω. Αύριο είναι παρασκευή, είναι ανοιχτά τα σχολεία. Μεθαύριο δεν θα πας, γιατί είναι σάββατο και είναι κλειστά" (με αυτή την ελπίδα κρατήθηκε...) Τις πρώτες δύο μέρες έκλαιγε όταν έφευγα, την τρίτη απλώς γκρίνιαζε και την τέταρτη μου δήλωσε όπως πηγαίναμε :"μαμά, σημερα θα κλαίω μόνο μία φορά...ή μπορεί και καμία..." :-) Να πω την αλήθεια, ήμουν προετοιμασμένη για πολύ χειρότερα... Κουράγιο σε όλες!
Συνονόματη πες μας ποια βιβλία του αγόρασες για να ξέρουμε! Πολύ καλή η μέθοδος σου! εμείς ξεκινάμε την Πέμπτη! αχ βαχ (αγωνία)
εμας ειναι οι πρωτες μερες βρεφικο και κλαιμε λιγακι ακομα αλλα που θα παει θα προσαρμοστουμε!!μερα με τη μερα παντως ειναι και λιγο καλυτερα.πριν που πηρα τηλεφωνο ηταν μια χαρα και ετρωγε κεικ!!!αν και ειναι λιγο μικρουλης για σταθμο(20 μηνων)πιστευω οτι τους κανει καλο να βρισκεται με παιδακια της ηλικιας του.
Μιας κι εχουμε και δασκαλες εδω, να πω οτι ειναι πολυ σημαντικο και για το παιδι και για την μαμα να νιωθει εμπιστοσυνη στην δασκαλα και στο περιβαλλον του σταθμου. Εμεις πηγαμε περυσι για πρωτη φορα (δημοτικος παιδικος σταθμος) και απο την αρχη κατι δεν μου αρεσε, κατι με χαλαγε ενστικτωδως και μονο. Μετα οταν προσαρμοστηκε ο μικρος αρχισαν οι τσακωμοι, το ειχα γραψει και στο φορουμ. Και να σου καθε μεσημερι ο Ηλιας μου με μια καινουργια μελανια, γρατζουνια κλπ. Και να με καθυσηχαζουν δασκαλα και προισταμενη. Και κατι να μην μου κολαει. Μεχρι που επιασα και τη μια και την αλλη. Με τη δασκαλα ολα καλα. Η δε προισταμενη μου μιλαγε λες και ειμαι 3 χρονων δεν με αφηνε να ολοκληρωσω ΠΟΤΕ και με πηγε τελικα "μεσω Λαμιας" λεγοντας μου τα ιδια καθε φορα. Κι εγω ειχα μονο μια απορια: Η δασκαλα που ειναι να τα προφυλαξει απο τετοιες καταστασεις? να του μιλησει και η ιδια για να την σεβεται και το παιδι? Γενικοτερα ειχαν γινει διαφορα σκηνικα και γενικοτερα εγω δεν ενιωθα καλα. Δεν καθονταν οι δασκαλες να σου μιλησουν μονο σε εβγαζαν γρηγορα εξω απο την πορτα, στην ουσι σε εδιωχναν με συνονπτικες διαδικασιες. Φετος στον ιδιο παιδικο που παμε προνηπιο με τεραστια χαρα (και ανακουφιση)ανακαλυψα οτι αλλαξε και η προισταμενη και ολες οι δασκαλες, εκτος απο το βοηθιτικο προσωπικο. Η προισταμενη γλυκομιλητη και ευγενεστατη και οι δασκαλες πιο εμπειρες και με ορεξη να ασχοληθουν μαζι σου, να σου λυσουν τυχον αποριες, ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΟΥΝ! Νιωθω απιστευτη ασφαλεια, σιγουρη που αφηνω το μικρο μου εκει και ο ιδιος ο Ηλιας μου ΘΕΛΕΙ να πηγαινει και ξυπανει με ορεξη καθε πρωι (περυσι μολις του εφυγε ο πρωτος ενθουσιασμος ειχαμε γκρινιες)! Ειναι πολυ σημαντικο κι ο γονιος να αναπτυξει μια σχεση εμπιστοσυνης με την δασκαλα, να αισθανεται ανετα μαζι της και να χτισουν μια ομορφη σχεση. Οσο πιο καλα αισθανται ο γονιος τοσο καλυτερα πιστευω θα πηγαινει το παιδι στο σχολειο.
Μη στεναχωριέσαι καθόλου. Η μικρή μου είναι 2 χρονων και 2 μηνών. Ειναι η δευτερη χρονια που πηγαινει παιδικό. Περισυ την εγραψα αργά. Απρίλη. Εκλαιγε καθε πρωί αλλα ήταν μέχρι να πάρει το σχολικό την πρώτη στροφή. Το μονο που με στεναχωρούσε περυσι ήταν οτι γυρνουσε αργα το απόγευμα και ήταν παντα κατσουφιασμένη, νευριασμένη και γκρινιαζε κάθε μα καθε μέρα!!! Φέτος τα πράγματα ειναι άλλιως και νοιώθω και γώ καλύερα. Εξακολουθεί να κλαίει το πρώτο 3λεπτο μπαίνοντας στο λεωφορείο αλλα είναι μέχρι εκεί. Στον παιδικό ειναι χαρούμενη και συμμετέχει σε όλα. Και το κυριότερο γυρίζει στο σπίτι χαρούμενη και παίζει με τα παιχνίδια της που τελευταία εδειχνε να τα είχε βαρεθεί. Να σημειώσω οτι φέτος πάει σε άλλο παιδικό και τις πρώτες 3 μερες της προσαρμογής ηταν τρελλά ενθουσιασμένη με τα φουσκωτα, τις κούνιες, τα αυτοκίνητάκια στην αυλή... Οταν εγινε καθημερινό αρχισε λιγο τα κόλπα αλλα οπως προείπα ΜΟΝΟ για τα 3 πρωτα λεπτα του αποχωρησμού. Καλή συνέχεια στη σκολική σας χρονιά..
Συμφωνω απολυτα με τη Μαρθα ειμαι κι εγω βρεφονηπιοκομος.Σιγουρα ο πρωτος καιρος ειναι δυσκολος ομως ολα τα παιδια προσαρμοζονται αρκει να υπαρχει συνεργασια μεταξυ οικογενειας και εκπαιδευτικων.Καθε παιδι εχει το δικο του ρυθμο αλλο προσαρμοζεται γρηγοροτερα αλλο αργοτερα.Ειναι πολυ σημαντικη η σταδιακη προσαρμογη που σημαινει οτι τις πρωτες μερες δεν αφηνουμε το παιδι πολλη ωρα σε ενα νεο αγνωστο γι αυτο περιβαλλον αλλα αυξανουμε το χρονο παραμονης του σταδιακα καθε μερα δηλαδη λιγο περισσοτερη ωρα.ΥΠΟΜΟΝΗ και ολα θα πανε καλα
ax autes oi manoules!!eimai nhpiagogos kia ergazomai se paidiko stathmo.Isos mporeso na se vohthhso me th gnomh mou.Gia na prosarmoostei ena paidaki se ena kainourio perivallon xreiazetai xrono.Ara doste tou to xrono pou thelei, mporei na parei k ena mhna...Tha htan kalutero gia to mikro epeidh niothoun anasfaleia na threitai sugkekrimeno xrono anaxorhshs gia na niosei asfaleia p.x.molis teleiosete to faghto tha ertho na se paro, auto an to kanete tha sundesei thn anaxorhsh tou me sugkekrimenh drasthriothta ki etsi den tha anhsuxei oti h mama den tha erthei na to parei.Mhn to ksekinhsete apotoma kai to afhsete polles ores.peraste mia evdomada prosarmoghs.asahmantiko einai na enisxuetai thetika thn apopsh tou gia to sxoleio, an sas vlepei dustaktikh h avevaih gia thn epilogh sas na eiste sigourh oti tha to ekmetalleutei...otan perasei thn evdomada prosarmoghs sthn opoia to afhnete stadiaka olo kai perissoterh ora apo mera se mera, mporeitai na to afhsete tis ores pou epithumeitai.PROSOXH to afhnetai sthn porta sth paidagogo kai feugete.An meinete tou dhlonetai adunamia na anteksete thn antidrash tou pou pithanon einai to klama...kai etsi tha to kanei sunexeia..Mhn antimetopizetai ton paidiko stathmo me kaxupopsia...to exo zhsei polles fores se shmeio na mou lene ''thelo na mou peite thn alhtheia an den exei faei'' kai kati tetoia koula..deikste empistosunh giati mono tote tha to kanei kai to mikro..Mhn ksexnate ta paidia mimountai tis dikes mas antidraseis.Kalh epituxia!! :))
κι εμεις ακριβως τα ιδια περναμε! ειναι η πρωτη φορα που τον αποχωριζομαι. κι εμενα μου κοστιζει αλλα δεν του το δειχνω. ειναι 2 χρονων και 2 μηνων, επεισης κολλημενος πανω μου. την πρωτη μερα 2 ωρες κατσαμε κι εγω μαζι του στην αυλη. την δευτερη τον αφησα μονο του για μια ωρα και πηγα και τον πηρα και 3 μερες τωρα τον αφηνω ενα διωρο στην αρχη κλαιει πολυ και με ζηταει μετα ομως τον κανουν και ξεχνιεται και με ζηταει αλλες μια με δυο φορες αλλα υποφερτα. σημερα μαλιστα ανοιξε την πορτα για να φυγουμε να γυρισουμε στο αμαξι μαζι και να φυγουμε.ενα δυωρο μου λεει η κυρια να τον αφηνω για να μην ζοριζεται πολυ και σιγα σιγα θα του αυξησω την ωρα που τον αφηνω. αυτο συμβαινει γιατι πλεον πηρε γραμμη οτι εκει θα μενει μονος του χωρις εμενα. θα συνηθισουν που θα παει?
Κι εμείς ξεκινήσαμε χθες. Η κόρη μου είναι 19 μηνών. Χθες λοιπόν που ήταν η πρώτη μέρα σπάραξε στο κλάμα. Σήμερα τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Έκλαψε λίγο στην αρχή και μετά όλα καλά. Το μεσημέρι που πήγα να την πάρω και μου έλεγε η δασκάλα της τι έκανε (χορό, τραγούδι κλπ) κοίταγε μίοα τη δασκάλα της και μία εμένα όλο περηφάνια. Έλπίζω αύριο να είναι πολύ καλύτερα και να μπει σε ρυθμό! Το ίδιο εύχομαι για όλα τα παιδάκια. Και μην ξεχνάτε αυτή η διαδικασία είναι πιο δύσκολη για τους γονείς απ΄ότι για τα βλαστάρια μας!
Γλυκια μανουλα μην αγχωνεσαι!!! Ειμαι βρεφονηπιοκομος και η εμπειρια μου απο τον παιδικο σταθμο ελπιζω να σε βοηθησει... Καταρχην να σου πω πως ειμαι κι εγω μαμα και σε καταλαβαινω απολυτα!!! Ο αποχωρισμος ειναι πολυ δυσκολος για μας τις μανουλες, ποσο μαλλον για τα παιδακια μας!(ιδιαιτερα πριν τα 3 ετη). Απο το σπιτι κιολας ειναι πολυ σημαντικο να αναπτυξετε μια πρωινη ρουτινα με χαμογελο και πολυ ψυχραιμια απο εσενα. Δεν πρεπει να καταλαβει το παιδακι σου οτι κι εσυ στενοχωριεσαι που θα χωριστειτε(θα θελησει να το εκμεταλλευτει). Να του μιλας πολυ για ολα τα υπεροχα πραγματα που θα μαθει και τους φιλους που θα αποκτησει. Εξηγησε του και πες του την αληθεια, οτι η μαμα εχει υποχρεωσεις που δεν αναβαλλονται και πως παντα μα παντα η μαμα θα γυρισει να το παρει. Πολυ σημαντικο ειναι να εισαι συνεπης,δηλ πες του "θα ερθω να σε παρω το μεσημερι μετα το φαγητο ή μετα τον υπνο" και να εισαι εκει ακριβως την ωρα που σε περιμενει.Ετσι θα νιωσει ασφαλεια. Τα ψεματα του τυπου "θα γυρισω πολυ γρηγορα" ή "θα ειμαι απο εξω και θα σε βλεπω" δεν βοηθουν..! Αν κλαιει,το ξερω ειναι δυσκολο, αλλα θα πρεπει να διατειρεις χαμογελο και ψυχραιμια! Οταν φτασετε στον παιδικο κανετε παντα τις ιδιες κινησεις(η ρουτινα πανατα βοηθα) π.χ.αγκαλιτσα, φιλακι, αποχαιρετισμος, και φτευγεις αμεσως χωρις διαπραγματευσεις,τα μικρουλια ειναι ασσοι σε αυτες και θα χασεις...!!!! Και φυσικα δεν λυγιζεις στο κλαμα..(δυσκολο το ξερω).Να εισαι σταθερη και σιγουρη, μην ταλλαντευεσαι αναμεσα στο να μεινω ή να φυγω.Ετσι θα σε εμπιστευεται. Κατι τελευταιο αλλα πολυ σημαντικο... οι παιδαγωγοι κανουμε αυτη τη δουλεια γιατι αγαπαμε παρα πολυ τα παιδια. Οταν φευγει ο γονεας εμεις ξερουμε τι πρεπει να κανουμε. Γι αυτο λοιπον πρεπει να δειχνεις εμπιστοσυνη και καλη διαθεση προς τις παιδαγωγους, γιατι το παιδι αντιλαμβανεται τα ΠΑΝΤΑ!!! και μονο ετσι μπορει να μας εμπιστευτει κι αυτο. Ευχομαι το παιδακι σου να νιωσει γρηγορα ασφαλες στον παιδικο, αν και ειμαι σιγουρη γι αυτο. Και κατι εμπειρικο για κλεισιμο: τα ζουζουνακια που κλαινε και αντιστεκονται πολυ στην αρχη της χρονιας, συνηθως γινονται τα μεγαλυτερα αστερακια!!! Κουραγιο και υπομονη! Σε φιλω!!!
Όταν η κόρη μου ξεκίνησε προνήπιο (δεν είχε πάει παιδικό πιο πριν) την πρώτη βδομάδα κάθε πρωί έκλαιγε. Η δασκάλα μου είπε να την αφήνω και να φεύγω κι ας κλαίει. Εφευγα, κρυβόμουν έξω από το σχολείο να μην με βλέπει και έκλαιγα κι εγώ μαζί. Όταν πήγαινα να την πάρω της είχα πάντα μια έκπληξη. Ένα παιχνιδάκι, ένα παγωτό κάτι τελοσπάντων. Η πρώτη βδομάδα πέρασε και ξεκίνησε η δεύτερη. Ειδικά μετά το Σαββατοκύριακο πάλι κλάμα. Με βλέπει μια μαμά που της μιλούσα να την ηρεμήσω και της λέει: "Η μαμά επειδή δεν την αφήνουν να κάθεται εδώ με όλα τα παιδάκια θα πάει στα κεραμίδια να σε βλέπει" Και πως θα ανέβει στα κεραμίδια ρωτάει η μικρή. "Ο κύριος που μένει δίπλα μας δίνει μια σκάλα και ανεβαίνουμε, αλλά και στο διάλλειμμα όταν θα βγαίνεις δεν θα την βλέπεις γιατί πρέπει να κρυβόμαστε από τις δασκάλες" Έτσι ηρέμησε τελείως το κοριτσάκι μου. Δεν ξαναέκλαψε ποτέ και την επόμενη χρονιά που πήγε νήπειο και κατάλαβε πια ότι αυτό δεν γινόταν κάναμε πλάκα και μου έλεγε "να σου φέρω μια σκαλά να ανέβεις στα κεραμίδια".
Θέλουν τον χρόνο τους είναι η αλήθεια.. για μενα πάντως το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν στη συνέχεια με τις απανωτές ιώσεις
...Αναπτύξτε μια ρουτίνα αποχαιρετισμού. Οι φόβοι του παιδιού όταν φεύγετε μπορεί να είναι οι εξής: το ότι δεν θα ξαναγυρίσετε, ότι μπορεί να χάσετε το δρόμο σας και να μην ξέρετε πως να ξαναβρείτε τον παιδικό σταθμό. Για αυτό βρείτε μια φράση που θα χρησιμοποιείτε σταθερά η οποία θα καθησυχάζει το παιδί σας, ώς προς το πότε θα σας ξαναδεί: «Θα σε δώ σύντομα και στο πι και φί, τσάκ μπάμ μπαμ και τσιρλιφί!» Μπορείτε επίσης να βρείτε ένα συγκεκριμένο χαιρετισμό, όπως πχ αεροπλανάκι ή κάποια άλλη στριφογυριστή αγκαλιά που μπορείτε να κάνετε πάντα εκείνη τη στιγμή. Μπορεί και να είναι μια απλή φράση: «Δώσε μου ένα μεγάλο φιλί, και μετά όταν θα σε δώ θα μου πείς τι παιχνίδια παίξατε!» από parents.gr - http://www.parents.gr/psych/a257 αυτό δούλεψε σε μας εξαιρετικά (αγοράκι 3 χρόνων)! Λίγο πριν φύγω, και αφού από πριν έχουμε εξηγήσει ότι η μαμά θα λείψει λίγο γιατί το σχολείο δεν είναι για μαμάδες, λέμε ένα..."γκλιν γκλιν γκλον θα γυρίσω στο λεπτό" για να φύγω και ένα "γκλιν γκλον να μαι πάλι εδώ" όταν επιστρέφω και όλα καλά...μπορείς να το δοκιμάσεις κι εσύ. Πάντως και εγώ νομίζω ότι όσο καθυστερείτε τόσο δυσκολότερο γίνεται
Μανούλα μην στεναχωριέσαι! Λίγες μέρες θα κλάψει και μετά θα συνηθίσει. Τα δικά μου κλαίγανε και μόλις έβγαινα από την πόρτα σταματούσαν. Θα σταματήσει, κάποια στιγμή θα ξανακλάψει (στάνταρ μετά από πολλές μέρες διακοπές π.χ. Χριστούγεννα) αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι να μην .... παραδοθείς!!!! Να σε βλέπει χαρούμενη το πρωί και την ώρα που τον αφήνεις μην βουρκώσεις ή δείξεις άγχος ή στεναχώρια γιατί τότε δεν θα ξεκολλάει από πάνω σου! Δεν λέω πως είναι εύκολο για μια μαμά να αφήνει το παιδάκι της να κλαίει και να φεύγει αλλά το πιτσιρίκι κλαίει γι' αυτό ακριβώς το λόγο!!! Για να το ακούει η μαμά του να κλαίει. Μόλις απομακρυνθεί, σταματάει το κλάμα και παίζει.
'Ολα τα παιδάκια θέλουν το μχρόνο τους, άλλα κλαίνε για πολλές μέρες, άλλα λιγότερες, άλλα πάλι κλαίνε κάθε μέρα για κάνα 5λεπτο και μετά ξεχνιούντε και παίζουν ανέμελα. Είναι πολύ λογικό να μην θέλουν το σχολείο, προτιμούν την ασφάλεια του σπιτιού τους και όσο μεγαλύτερα είναι τα παιδάκια, τόσο περισσότερο κλαίνε. Κάντε υπομονή, σφίξτε τα δόντια, κάντε του μια αγκαλιά και ένα φιλάκι και γρήγορα έξω από το σχολείο. Με τον καιρό θα καταλάβει ότι έσι έχουν τα πράγματα και θα ηρεμήσει, αρκεί να μην του δώσετε περιθώρεια ότι έχει άλλη εναλλακτική.
Στην ιδια ηλικία ξεκινησε και η δικια μου... δεν θελω να τις θυμαμαι εκείνες τις μερες. Δραμα, δραμα, δραμα. Η κόρη μου να σπαραζει καθε πρωί, εγω να πηγαίνω στην δουλειά ενα κουρέλι, οι δασκαλες να ειναι του στυλ "φιλί κι όξω απο την πορτα κυρία μου να κανουμε κι εμεις την δουλεια μας". Καθε η πρωί η κόρη να ξυπνα και να με ρωτά "μαμα, σημερα θα παμε πάλι σχολείο;" και μολις της απαντουσα "ναι" ξεκιναγε ενα κλαμα χωρις σταματημο. Επίσης την δευτερη χρονιά ξεκινησαν θεατρικές δηλωσεις τύπου: "δεν θελω να ξαναπαω στο σχολείο. Εκει δεν με συμπονάει (!!!) κανείς. Κανένα παιδάκι δεν με παίζει και καθομαι μόνη μου κατω απο το τραπεζι μεχρι να ρθει ο παππους να με παρει"... η ερμη μανα να πεσω να πεθανω. Συζήτηση με την δασκάλα: "Ποιος;; η κόρη σου όλα αυτά; που όπου πάει την ακολουθει ξοπίσω όλη η παρέα; σε δουλευει ψιλο γαζι". Συζήτηση με άλλους γονεις βετεράνους: "κι εμεις τα ίδια περάσαμε με τον μεγάλο... ΜΗ ΜΕ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟΟΟΟΟ, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΊΤΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΑΩ ΟΥΤΕ ΘΑ ΕΝΟΧΛΩ. Ο μικρός μας δε, μας παρακαλούσε να πάει σχολείο, επειδή εβλεπε να πηγαίνει κι ο μεγαλος". Το ίδιο προβλημα ειχα κι εγω τελικά. Η μικρή μας ξαδέρφη εμενε πίσω κι ηθελε να ακουλουθήσει την μεγάλη, κι η μεγάλη νόμιζε ότι την διωχνουμε επειδή θελαμε μόνο την μικρη. Κι ολο αυτο οπως ειπες κι εσυ για κεινο το 10λεπτο σπαραγμα στην αρχη του "μαμάααααααααααααααααααα, πάρε με μαζί σουυυυυυυυυυυυυυυυ". Φετος ξεκινάμε το υποχρεωτικό νήπιο. Η μεγάλη ενώ συμμετεχει στην αγορα τσαντας, ρούχων, παπουτσιων κλπ κλπ τηρεί σιγή ιχθύος ως προς το πρωίνο ξύπνημα για το σχολείο. Η μικρή (κοντεύει τα 3) κατάλαβε ότι δεν την δεχτηκαν τελικα στον δημοτικο σταθμό κι οτι πιθανότατα σχολείο γιοκ και το 'χει ρίξει στην τρελή: "Θελω κι εγω τσαντα, είμαι μεγάλη, θα παω κι εγω σχολείο, κλπ κλπ"... την επομενη Δευτέρα θα 'χουμε μάλλον παλι ΔΡΑΜΑΤΑ, ΚΛΑΜΑΤΑ, ΓΡΑΜΜΑΤΑ, του Θεού τα πράματα.... Δεν το μετανιωσα παντως που την εστειλα σχολειο... ακομα και να μην δουλευα θα το εκανα, θεωρώ απαραίτητο να ειναι με αλλα παιδακια να μαθαίνει τραγουδακια, να κοβει χαρτακια, να τσακώνεται στην τσουλήθρα κι εγω εκεινη την ωρα, εκεινο το 4ωρο - 5ωρο, να κανω καποιες δουλειες, απλα θα θελα να χα την δυνατότητα κάθε μεσήμερι που θα γυρνάει απο το σχολείο να με βρίσκει σπιτι να την περιμένω με το φαγητό έτοιμο και όλο το πακέτο της κας Ηγκλς από το "μικρό σπίτι στο λιβάδι" (με το wi-fi ;) (#pestenamefate αλλα είναι αλήθεια) :) Υπομονή και κουράγιο!! αα, και μην εφησυχαστείς όμως, φρόντισε να αποκλεισεις τις περιπτώσεις ότι την τρομάζουν, κακομεταχειριζονται, αδιαφορούν κλπ κλπ, οι οποίες συμβαίνουν καποιες φορές και τοτε εχουν τα χίλια δίκια που δεν θελουν να πηγαίνουν σχολείο. Σπάνιες περίπτωσεις αλλα συμβαίνουν :(
Εγώ έχω ένα κοριτσάκι 7,5 μηνών και ξεκινάμε σε λίγες ημέρες κι εμείς βρεφονηπιακό σταθμό. Το πρόβλημά μου είναι, πως δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορώ να καταλάβω αν το παιδί θα έχει πρόβλημα...! Έχει καμιά μανούλα εμπειρία από τόσο μικρό παιδάκι? Ευχαριστώ!!!
Φέτος, δεν υπήρχε ούτε κλάμα ούτε τίποτα..... Κάτι "δε θέλω να πάω σχολείο μαμά" αλλά με ένα φουστάνι με φρου-φρου ή τα ελαφάκια που θα παίξουν, το ξεπερνάμε γρήγορα!
Έστειλα την κόρη μου στον παιδικό σταθμό 1,5 χρονών. Μία εβδομάδα καθόμουν από έξω και στα κρυφά την άκουγα που έκλαιγε. Περιττό να σου πω ότι στην αρχή ήταν απαρηγόρητη για 20 λεπτά, μετά για 10 κτλ κτλ. Την Παρασκευή έκλαψε μόνο μέχρι να φύγω. Έφαγε κι όλας! Δεν είναι και το καλύτερό τους αλλά τα παιδιά προσαρμόζονται εύκολα.Πιο εύκολα από εμάς! Και μετά ήρθε το λεωφορείο. Για 1-2 μήνες, έκλαιγε μέχρι να ξεκινήσει το λεωφορείο και μόλις με ξαναέβλεπε το μεσημέρι!....Καθόλου όλη μέρα! Άρα, κράτα σταθερή γραμμή και μην κάνεις πίσω. Άφηνε τον στα γρήγορα, σαν να μην έγινε και τίποτα σπουδαίο, χαμογελώντας και ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΣ ΠΙΣΩ! Τα μικρά μυρίζονται το άγχος και το καταλαβαίνουν-εκμεταλλεύονται πολύ καλά! Όσο για την καρδούλα σου, μάνα κουράγιο!
καλημέρα και απο μένα. Έχω 3 παιδάκια και στα 2 μεγαλύτερα δούλευα με αποτέλεσμα τον μεγάλο να τον στείλω 2 ετών παιδικό και την μεσαία μου 1 1/2 ετών αν και δεν μοθ έκλαψε κανένα απο την πρώτη κίολα μέρα η πείρα μοθ μοθ έδειξε ότι όταν εμείς είμαστε αποφασισμένες για αυτό το βήμα και σίγοθρες τότε το παιδί το καταλαβαίνει και αντιρδά ανάλογα. Στα πρώτα μας ο αποχωρισμός είναι βουνό και για εμάς τις ίδιες έτσι το αντιλαμβάνονατι και αφτα και κλαίνε. Αν το πάς σε ιδιωτικό το σχολικό λειτουργεί καταλυτικά στον απογαλακτισμο μιας και το παιδι αμέσως βρίσκετε σε ένα περιβάλλον με άλλα παιδάκια και δεν σε βλέπει παρα μόνο την ώρα που το παραδίνεις. Εμένα ο μικρός είναι 20 μηνών και του χρόνου πρότι δεν εργάζομαι θα τον γράψω παιδικό. Ελπίζω να βοήθησα έστω και λίγο. Ψυχραιμία τα καμάρια μας μεγαλώνουν και έχουν ανάγκη από παιχνίδι με συνομίλικους. καλή σχολική χρονιά
Μην στεναχωριεσαι μανούλα.. ολα τα παιδακια οταν χανουν την αποκλειστικότητα απο την μαμα διαμαρτύρονται... Τα παιδια θα χαϊδευτούνε, αλίμονο αν δεν το κάνουνε, ομως εμεις πρεπει να τα σπρωχνουμε απαλά προς την ανεξαρτησία... απαλά... χωρις να νιωθουν οτι τα παραταμε για να παμε για δουλεια.. Δεν ειναι για να ξελαφρώσουμε εμεις το σχολειο και ο παιδικος.. ειναι για να εφοδιασουμε με δυναμη, ανεξαρτησια και γνωση τα παιδια μας. Αν αυτο δει στα ματια σου, θα εχει την σιγουρια πως οτι και να συμβει, εσυ θα εισαι καπου εκει κοντα, και δεν θα κλαιει... Εσενα η δουλεια σου ειναι να του μιλάς... Να του μιλάς πολυ.. για το πόσα πραγματα θα μαθει, που θα σε κανουν να καμαρωνεις, πόσο ανεξαρτητο θα ειναι, και θα εισαι περηφανη για εκεινο.. Να τον επιβραβεβεις συνεχεια για το θαρρος του, και να του δειχνουν τα ματια σου ΣΙΓΟΥΡΙΑ. Θελει απλά να νιωθει σιγουρος οτι δεν θα χασει την ισορροπία του. Ολο το μυστικο ειναι τι λενε τα ματια μας.. οχι τα λογια μας....:))) Υπομονη ολα θα πανε μια χαρα... ενα φιλάκι στον νεο μαθητούδι!!
Καλημερα! Καταρχην μιλα του. Συνεχεια ομως. Για το τι ομορφο που ειναι το σχολειο τι ωραια πραγματα που θα μαθει τι καλη δασκαλα που εχει κλπ κλπ κλπ. Παροτρυνε τον να κανει φιλους και να ανυπομονει να παει να τους δει. Εξηγησε του οτι η μαμα εχει δουλειες εκεινη την ωρα και δεν μπορει να ειναι μαζι του στο σχολειο. Αγοραστε μαζι μια τσαντα για το σχολειο με ενθουσιασμο, να την φοραει και να χαιρεται κι ας την παιρνει σχεδον...αδεια οπως ο γιος μου καθε πρωι (αλλα παει σχολειο, πως θα παει χωρις τσαντα???. Οταν τον πηγαινεις ειναι πολυ βασικο να του λες καλημερα, να περασεις ομορφα να προσεχεις και θα τα πουμε μετα. Φιλακι και φευγεις. Μην καθεσαι να σε βλεπει, το εχασες το παιχνιδι. Και να μην σε βλεπει προβληματισμενη και στεναχωρημενη ή αγχωμενη, τα καταλαβαινουν αυτα ολα τα σκασμενα και κλαινε. Και πανω απο ολα ΥΠΟΜΟΝΗ και ΚΟΥΡΑΓΙΟ. Περιοδος προσαρμογης ειναι και θα περασει και μετα θα ειναι ολα πολυ καλυτερα να εισαι σιγουρη. Θα τα θυμασαι και θα γελας!
ειναι πολυ φυσιολογικο το παιδακι σου να κλαιει μολις ετοιμαζεσαι να φυγεις.εχω περασει αυτο το σταδιο 2 φορες. στην αρχη ηταν πολυ δυσκολα αλλα μετα απο 1 1/2 βδομαδα ολα εστρωσαν. η νοοτροπια του παιδικου σταθμου ηταν προσαρμογη για 10 ημερες. επειδη ειναι αρχη και η πρωτη φορα που το παιδι θα αποχωριζοταν τους γονεις του και τις γιαγιαδες του, θεωρουσαν καλο τις πρωτες ημερες να καθομαι μαζι του περιπου 1/2 ωρα.ποτε δεν καθησα παραπανω...τις πρωτες ημερες μολις εφευγα εκλαιγε για 1 ωρα και μετα ηρεμουσε.στην πορεια το κλαμα ελαττωθηκε και μετα απο 1 1/2 εβδομαδα το παιδι δεχτηκε οτι αυτο θα ειναι το προγραμμα του και συμβιβαστηκε.μετα την 10 ημερα κοπηκε το κλαμα και υπηρχε μονο γκρινια και μετα ...ολα καλα!!! καλη δυναμη και υπομονη!!!!
Υπομονή,εμένα ο γιός μου (3,5)ειναι η τριτη χρονιά που πάει παιδικό, παρόλα αυτά κάθε πρώτη σχολική βδομάδα κλαίει και θέλει τη μαμά. Εγώ όμως του εξηγώ οτι οι μεγάλοι δουλευουμε και τα παιδακια πάνε σχολείο, συνεχίζει το κλάμα, τον αφήνω στο σχολειο (με κλάματα), τον φιλάω και του λέω οτι θα τον πάρω μετά την δουλειά. Μια βδομάδα κρατάει, ύστερα μπαίνει στο προγραμμά του και τελειώνει η στεναχώρια. Μη στεναχωριέσαι, σχεδόν όλα τα παιδάκια έτσι είναι, ισως επειδή ειναι αρχή φοβάται μη τυχόν και δεν πας να τον πάρεις, μόλις καταλαβει πως λειτουργεί το σύστηματακι Θα το βρεί και το προγραμμά του.Καλή σχολική χρονια και κουραγιο!!!!!!!!!