Η μαμά ρωτάει: Πώς να διαχειριστώ το πεισματάρικο παιδί μου;
Η μαμά Μαρία έχει δύο κοριτσάκια, ένα από τα οποία είναι αυτό που λέμε… πεισματάρα! Θέλει να περνάει μόνο το δικό της και φέρνει τα πάντα πάνω κάτω! Της λένε να κάνει υπομονή, όμως όλο αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο για την ίδια και την υπόλοιπη οικογένεια… Αναρωτιέται λοιπόν τι να κάνει!
Μας έγραψε:
Έχω 2 κοριτσάκια. Η μεγάλη μου κόρη είναι 3.5 χρονών. Ένα πολύ ανεξάρτητο και δυναμικό παιδί, που για να πω την αλήθεια επιθυμούσα να είναι έτσι. Τελικά δεν ξερω ποιό απο τα δύο είναι καλύτερα. Να έχεις δηλαδή ένα παιδι που μπορείς να διαχειριστεις εσύ πολύ πιο εύκολα και χωρίς αντιρρήσεις ή τελικά ενα παιδι με άποψη και ισχύρη γνώμη. Νομίζω πως μια μέση λύση είναι το ιδανικό.
Η κόρη μου λοιπον είναι ο ορισμός του πεισματάρικου παιδιου. Αν δεν περάσει το δικό της φέρνει τα πάνω κάτω μέσα στο σπίτι. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Από το τι θα φάει μέχρι το τι θα φορέσει. Και ειδικά αυτό το τελευταίο είναι το μεγάλο μας αγκάθι καθε φορά που πρέπει να ντυθεί. Προσπαθω πολύ να της δίνω εναλλακτικές επιλογες ώστε τα πράγματα να μην φτάνουν στα άκρα. Εκείνη όμως επιμένει να κάνει αυτό που θέλει εκείνη, χωρίς να ακούει κάτι άλλο.
Επιμένει να φοράει ενα δυο ρούχα που έχει και όλα τα υπόλοιπα στην πυρά. Θα μου πεις και τι έγινε; Ότι καινουργιο και αν της αγοράσουμε, τη στιγμή εκείνη τα θέλει, μετά αρνειται να φορέσει.
Εχω μιλήσει με τη δασκάλα της και με τον παιδοψυχολόγο του σχολείου και όλοι λένε το ίδιο. Πρέπει να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και να περιμένουμε υπομονετικά να περάσει η μπόρα. Αφηστε την να χτυπηθεί όσο θέλει, αρκεί να μην περάσει το δικό της, λένε. Και ειδικά για την κόρη μου αναφέρουν ποσο δυναμική και πεισματάρα είναι.
Και ερωτώ Ολιβ και μανούλες, πόση υπομονή να εχει πια αυτή η ταλαίπωρη μάνα και πόσο ψύχραιμη να είναι απέναντι στα καπριτσια του παιδιού;
Αυτός ο καθημερινός αγώνας να επιβληθει κάποιος, είναι αν μη τι άλλο κουραστικός και ψυχοφθόρος.
Ισως φταίει η ηλικία, ο εγωκεντρικός χαρακτήρας των παιδιών, ακόμα και ο τρόπος που εμείς οι ίδιοι οι γονείς χειριζόμαστε ένα παιδί!
Οταν το παιδι είναι μικρότερο και δεν εκφράζεται με λόγια νομίζω πως τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Μπορείς να το χειριστείς πιο εύκολα. Μεγαλώνοντας αρχίζει να προβάλλει το εγώ του και προσπαθεί και αυτό να κάνει έντονη την παρουσία του στο σπίτι και εκει είναι που αρχίζουν τα παρατράγουδα.
Εσεις μανουλές τι λέτε; Περνάτε κατι αντίστοιχο και πως το αντιμετωπίζετε;
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καλησπέρα σας, έχω ένα γιο 4 ετών ο οποίος αρνείται να φορέσει το οτιδήποτε άλλο εκτός από φόρμες (και αυτές όχι όλες). Κάθε μέρα λέει αυτό δεν έχει τσέπη, αυτό δεν έχει καλή ραφή κλπ. Τον ενοχλούν τα παπούτσια του, η φανέλα του κλπ. Κάθε πρωί ζω ένα μαρτύριο πλέον ουρλιάζω έχουν σπάσει τα νεύρα μου. Κάθε βράδυ βγάζουμε τα ρούχα (φανέλα, φόρμα, μπλούζα, κάλτσες) της άλλης μέρας, κοιμόμαστε νωρίς για να είναι ξεκούραστος. Το πρωί φυσικά έχει αλλάξει γνώμη. Αποφάσισα λοιπόν φέτος να έχει μόνο 5 αλλαξιές και να πηγαίνει ντυμένος όπως θέλει αλλά και πάλι έχει γκρίνια. Τι να κάνω δεν έχω άλλη υπομονή. Να σας πω ότι είμαστε στα μέσα του Οκτωβρίου και ακόμα φοράει κοντομάνικα διότι επιμένει ότι ζεσταίνεται. Σας παρακαλώ πολύ εάν υπάρχει κάποιος τρόπος να διαχειριστώ την κατάσταση. Αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση είτε είναι για το σχολείο είτε για βόλτα εδώ και 2 χρόνια.
Έχω ένα κοριτσάκι 3 χρονών. Είναι ένα δύσκολο και πολύ απαιτητικό παιδί. Προσπαθώ να τις μάθω τρόπους, δηλαλή να μιλάει όμορφα να χαιρετάει οταν την χαιρετάνε με λίγα λόγια σωστο παιδί. Δεν κάνει τιποτα όμως από ότι της λέω. Όταν είναι ήρεμη μου λέει ναι μανούλα μου αλλά στη πράξη τίποτα. Οταν βγαίνουμε έξω στον ξένο κόσμο κάνει σαν αγρείμι.δεν τολμάει να την πλησιάσει άνθρωπος. Το χειρότερο από όλα είναι πως αυτήν της την συμπεριφορά την αντιγράφει από τα ξαδέλφια της που είναι μεγαλύτερα σε ηλικία απο εκείνη και βρίσκονται καθημερινά. Εγώ δουλεύω μεσημεριανές ώρες και τα πρωινά τα περνάω μαζί της. Το βράδυ όμως που γυρίζω στο σπίτι είναι αλλό παιδι. ατίθασο και νευρικό. Ξέχασα να σας αναφέρω πως ζω με τα πεθερικά μου τα οποία είναι νέα ηλικιακά. Η πεθερά μου που την κρατάει όταν λείπω δεν μπορώ να πω πως της κάνει όλα τα χατήρια ή πως την κακομαθαίνει απλώς θεωρώ πως έχει ξεπεράσει τα όρια της γιαγιάς και συμπεριφέται κάποιες φορές σαν μάνα. Ενώ είμαι εγώ στο σπίτι και το παιδί κάνει κάτι κακό θα πεταχτεί κ εκείνη κ πολλές φορές θα με καπελώσει. Δεν το αντέχω αυτό. αλλά δεν το καταλαβαίνει και τις περισσότερες φορές θα είναι και οι κουνιάδες μου στο σπίτι και όλες θα εχουν κάτι να της πούν. Δεν ξέρω τι να κάνω! Το παιδί μου αλλάζει καθημερινά προς το χειρότερο και νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ο αντρας μου λέει να αφήσω την δουλειά αλλα οικονομικά αυτό δεν γίνετε και ούτε το θεωρώ λύση.
Και τι κάνεις όταν δεν θέλει να κάνει μπάνιο ή να αλλάξει την πάνα της και ουρλιάζει τόσο πολύ που νομίζω πως καμμιά απο αυτές τις μέρες θα καλέσουν την Πρόνοια απο την πολυκατοικία γιατί θα νομίζουν ότι τη δέρνω;!!!!Έχει καμμία μαμά αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο; Tι κάνω λάθος;
Ναι, εδώ εμείς. Από όλα αυτά έχουμε εμπειρίες. Ένα βράδυ βρεθήκαμε στο Παίδων με παρ΄ολίγον ράματα επειδή δεν ήθελε να κάνει μπάνιο. Ούτε κατάλαβα πως έγινε. Προσπαθούσα να τη γδύσω και χτυπιόταν σαν χταπόδι και κάπου χτύπησε. Τοίχος ήταν, πόρτα ήταν δεν κατάλαβα. Τώρα τα έχω βρει τα κουμπιά της. Δε θέλει να της πηγαίνεις κόντρα. Μην ακούς που λένε να βάζεις κανόνες και να τους τηρείς και να είσαι αμετακίνητη. Σε πολύ δύσκολα παιδιά αυτό δεν είναι το καλύτερο. Χτες πάλι δεν ήθελε να κάνει μπάνιο και έκανε χαμό στο σπίτι. Της έλεγα εντάξει το καταλαβαίνω που δε σ΄αρέσει να σε γδύνω και να κρυώνεις και στη φίλη σου την τάδε δεν αρέσει το μπάνιο, αλλά έλα να δεις που θα κάνουμε κάτι άλλο που δε θα είναι όπως αυτά που κάνουμε συνέχεια. Όση ώρα ούρλιαζε δεν προσπαθούσα να της επιβληθώ, της μιλούσα μαλακά, της έλεγα καταλαβαίνω γιατί νιώθει έτσι και ταυτόχρονα της είχα πιάσει το χέρι. Μόλις πέρασε λίγο η μεγάλη κρίση, όπως την κρατούσα και ενώ έκλαιγε ακόμη (αλλά δε χτυπιόταν) συνέχισα να της μιλάω ήρεμα να της λέω πως σε λίγο θα πέσει το ζεστό νεράκι επάνω της και θα νιώθει ωραία και την πήγαινα προς το μπάνιο. Μπήκε μέσα χωρίς να καταλάβει πως. Όταν το συνειδητοποίησε τσαντίστηκε και άρχισε πάλι από την αρχή. Ήταν όμως ήδη γυμνή και δεν είχε επιστροφή. Της είπα να τώρα τα βγάλαμε τα ρούχα, έλα να μου πεις πως θέλεις να κάνεις μπάνιο για να σου είναι πιο ευχάριστο. Μου είπε ουρλιάζοντας ότι θέλει κι εμένα μαζί, μπήκα μέσα στο μπάνιο και ηρέμησε. Πέρασε καλά και βγήκε χαμογελαστή. Πρέπει να μη σου τη σπάει όταν δεν ακούει και να προσπαθείς να τον ηρεμείς, να τον βάζεις να συμμετέχει, να σου πει αν θέλει κάποιο παιχνίδι μαζί του για να περάσει καλύτερα. Να το κάνεις ώστε να φαίνεται ότι είναι και δική του απόφαση το μπάνιο. Όλο αυτό πήρε 3 τέταρτα. Το επόμενο σημαντικό είναι να μη σε νοιάζει ο χρόνος που θα σου φάει. Δύσκολο αυτό, αλλά στατιστικά τρως λιγότερο χρόνο όταν δε βιάζεσαι, παρά αν του δείχνεις ότι βιάζεσαι. Μπορώ να την πλύνω και σε 5 λεπτά με το έτσι θέλω, αλλά μετά θα φάμε μία ώρα σε ατελείωτο κλάμα και υστερίες και άλλη μισή ώρα θα μου πάρει να συνέλθω από τα νεύρα μου.
Εχω καταληξει οτι η καλυτερη μεθοδος ειναι η αδιαφορια, ή να το παραπλανησεις να ξεχαστει με κατι αλλο. Την αδιαφορια ειναι πολυ δυσκολο να την πετυχεις βεβαια οταν εισαι ετοιμη να εκραγεις απ τα καπριτσια του ολη μερα. Κι εγω ειμαι παθουσα, με τον μεγαλο μου ποτε δεν αντιμετωπισα προβλημα, ειναι τοσο πραος και υπακουος, αλλα το μικρο μου, 2,5φετος μας εχει αλλαξει τα φωτα! Ολη μερα παραλογες απαιτησεις, και προσπαθουμε με το καλο, με αστειακια, με ολους τους τροπους να τον καταφερουμε, τιποτα αυτος! το δικο του! Παντως η χειροτερη μεθοδος ειναι με το αγριο, εξαγριωνεται ακομη περισσοτερο κλαιει και οδυρεται και μετα ειμαστε ολοι ρακος! μεχρι και σε ομοιοπαθητικο τον πηγα μηπως βρουμε καποια λυση και ημερεψει ακομη και η καημενη η γιατρος απορησε με την αγρια συμπεριφορα του! Εμας επιπλεον μας κανει και νουμερα τη νυχτα ξυπναει περιπου καθε μια ωρα και κατι θελει..χυμο, μπισκοτα(μες στη νυχτα!), τη μαμα του...διαφορα! κι αν του αγριεψω καπου κατα τις 5 που εχω ηδη σηκωθει 10 φορες και τα νευρα μου ειναι τσαταλια, ουρλιαζει σαν τρελλος και δεν σταματαει μεχρι να ξημερωσει!! Νομιζω οτι ειναι η ηλικια τελικα... το ακουω απο πολλες μαμαδες, μετα τα 3 θα στρωσουν λετε? - να εχουμε και καποια ελπιδα οτι θα δουμε φως στο τουνελ καποτε.....
Ερασμιά, εδω κι εγώ. Η απάνθρωπη μάνα που δεν πιστευω τι έχω κάνει κατά καιρούς. Τα έχω κάνει όλα...φωνές, έχω δώσει μια στον ποπό, έχω βάλει τιμωρία, την έχω αφησει στο δωματιο μόνη της με εμετούς γύρω-γύρω να κλαίει (δεν ήταν άρρωστη, έκανε εμετό κάθε μέρα από τα νεύρα και τα κλάματά της). 'Εχω κάνει τόσα πολλά που πια δεν μπορώ να σου πω τι βοήθησε στο στρώσιμό της. Πάντως εκεί που καταλήγω είναι όχι αδιαφορία, άπειρη υπομονή γιατί θέλει το χρόνο του για να ψιλοστρώσει το άτακτο παιδί, άστον να κερδίζει στις διαφωνίες σας και μην του φωνάζεις. Θα στρώσει και από μόνο του, αλλά να μην περιμένεις θαύματα. Όμως, κι αυτή η πολύ μικρή αλλαγή είναι αισθητή στην καθημερινότητα. Εγώ πια αποδέχομαι την κατάσταση. Της λέω δε με ακούς και μου απαντάει το 3χρονο ότι εγώ δεν την ακούω όταν μου λέει ότι δε θέλει να με ακούσει...μπερδεύτηκες, ε?...εγώ να δεις. Δεν είναι το παιδί που θα του πεις κάνε αυτό και θα το κάνει. Έτσι είναι, τι να την κάνω. Το μόνο πια στο οποίο δίνω τεράστια σημασία είναι να κοιμάται καλά και να σέβεται τους άλλους. Της έχω πει πως θέλω να μου μιλάει ευγενικά και το κάνει, πως δε θέλω να χτυπάει άλλα παιδιά και να φωνάζει. Στα υπόλοιπα την αφήνω free. Τι να την κάνω? Πάντως με τον ύπνο το βράδυ από ένα σημείο και μετά έγινα ανένδοτη. Είπα τέλος το βράδυ κοιμόμαστε όλοι και ήταν τέλος. Μέσα μου είχα πει πως από εδώ κι εμπρός δε θα σηκωθώ για τίποτα και της είχα πει πως αν δε θέλει να κοιμάται πρέπει να σέβεται τους υπόλοιπους που κοιμούνται. Μερικές φορές σηκώθηκε μόνη της να κάνει διάφορα, μετά το έκοψε κι αυτό και κοιμάται σερί πια. Από τότε πάντως που φτιάξαμε τον ύπνο, ηρέμησε το παιδί. Σου λέω από πέρσι (2 χρ.) μέχρι φέτος έχει κάνει τεράστια πρόοδο. Είμαστε από τον Αύγουστο πάρα πολύ καλά και με λιγότερες εκρήξεις στο σπίτι και από μέρους της και από μέρους μου. Έχω αρχίσει να νιώθω πια ότι δεν είναι προσωρινό και πως μπήκαμε σε νέα φάση. Όταν της φωνάζω της ζητάω συγνώμη μετά κι ας είχα δίκιο που θύμωσα μαζί της. Της λέω πως πρέπει να φροντίζει να συνεργαζόμαστε καλά, αλλά ό,τι και να γίνει δεν πρέπει να φωνάζουμε η μία στην άλλη. Όταν το ξεχνάω πετιέται επάνω και μου λέει "Μου φωνάζεις και θα σε βάλω τιμωρία αν δε σταματήσεις" Γελάω. Μια φορά μπήκα και τιμωρία εκεί που την έβαζα εγώ παλιά.
Η μεγάλη μου ήταν ετσι και ακόμα με βασανίζει που κοντεύει 16 ετών. Αυτά τα καπρίτσια κορίτσια πρέπει να κόβονται νωρίς νωρίς. Μην κάνετε το λάθος ΠΟΤΕ να υποχωρήσετε όταν κλαίνε και χτυπιούνται. Θα το πληρώνετε για χρόνια! Σταθερότητα, ψυχραιμία ( έχω φάει ένα δάγκωμα στο χέρι επειδή δεν της είχα κάνει ένα χατηρι που ακόμα το θυμάμαι...) ακόμα κι αν σας έρχετε να το πατήσετε κάτω (που λέει ο λόγος, μην παρεξηγηθώ ε;) μη φωνάξετε, ήρεμα και σταθερά λέτε όχι και αν παρεκτραπεί, τύπου κάθομαι καταμεσης στο δρόμο, συνέπεια άμεση όπως στέρηση κάποιας αγαπημένης δραστηριότητας και οχι τιμωρία στην καρέκλα, στον τοίχο, στο δωμάτιο κλπ καθόλου δεν τα χωνεω αυτα. Ακόμα και νερό να ζητήσει γκρινιάρικα μη δώσετε, πείτε "δεν έχουμε πει πως με την γκρίνια δε γίνετε κανένα χατήρι;" Και φυσικά επιβράβευση στην καλή συμπεριφορά "ήσουν άψογος σήμερα στη βόλτα, δε με κούρασες καθόλου! Μπράβο!!!" Και δίνετε και κανένα αυτοκολλητάκι που και που. Υπομονή μάνες
Ποπό τι μας περιμένει! Αν σου πω ότι από τα 3 της ήδη σκέφτομαι ότι δε θα τη βγάλουμε εύκολα την εφηβεία. Από τη μία μου αρέσει που ξέρει τι θέλει και διεκδικεί και αν δεν της αρέσει αυτό που λες δεν το κάνει και δε φοβάται ή ντρέπεται να πει όχι, από την άλλη είναι φορές που με τρελαίνει. Όπως τα λες είναι όχι τιμωρία, όχι φωνή, αλλά σταθερά να απαιτείς κάποια πράγματα. Πάντως δύσκολο βρε παιδί μου. Μία φορά να πω κάτι και να ξέρω ότι θα γίνει...καημό το έχω.
λοιπον...και η δικια μου που ειναι 2 κανει μια απ τα ιδια, οχι παντα, αλλα αρκετα συχνα...το χειροτερο ειναι οταν δεν περπαταει στον δρομο και γω εχω ψωνια σουπερ μαρκετ και ενα μωρο στον μαρσιππο ή στο καροτσι και ζηταει αγκαλια και γονατιζει στο πεζοδρομιο...μια φορα εκανα το εξης...εσκυψα και αρχισα να της λεω: πάρε με αγκαλιάααα. θέλω αγκαλιά...και κρεμαστηκα πανω της...και αυτη αρχισε να γελαει τοοοσο πολυ, γιατι της φανηκε αστειο να κανωτα ιδια με εκεινη...και ετσι φτασαμε σπιτι αναιμακτα...και χωρις αγκαλιες... το κολπο αυτο το κανει ο αντρας μου οταν εκεινη κλαιει ψευτικα...αρχιζει κι αυτος να κλαιει ψευτικα αλλα πολυ πιο αστεια...αρχιζει και εκεινη να γελαει και αυτο ηταν...ισως τελικα οταν το παιδι δει τι ακριβως κανει το ιδιο, να κατανοει το ποσο περιεργο, αστειο ή ενοχλητικο γινεται και να σταματα... γινεσαι βεβαια λιγακι ρεζιλι στον δρομο, αλλα απο το να ουρλιαζεις, να παρακαλας και να σερνεις ενα νηπιο απο το χερι...ισως ειναι καλυτερο...
Effie, ωραίο αυτό! Θα το δοκιμάσω! Ελπίζω να πιάσει και σε μας που σταματάμε το περμάτημα για τον οποιοδήποτε λόγο...Επειδή θέλει να πάμε σε άλλο δρόμο, θέλει να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν, θέλει να κάτσουμε και να κοιτάμε τους περαστικούς...το κάναμε μια φορά, αλλά κράτησε μισή ώρα! Τώρα λέει απλά "Εν πάω (=Δεν πάω!)" και αρχίζει το πανηγύρι. Την επόμενη φορά θα κάνω κάτι ανάλογο με εσένα και θα σου πω τα αποτελέσματα! Προς το παρόν σου στέλνω δύναμη, γιατί με το που διάβασα ψώνια, μάρσιππο και 2χρονο που ζητάει αγκαλιά είπα "Ηρωίδα η μαμά!" Επίσης αν το διαβάσεις...με το super market τί κάνετε? Εμάς κάθετε το μωρό στο καρότσι του super market και η άλλη πρέπει να περπατάει, αλλά καταλαβαίνεις τί γίνεται...Πώς την πείθεις τη δικιά σου?
βαζω τον εναν να καθεται μπροστα στο καροτσι και τον αλλον μεσα στο καροτσι!! Ο ενας 1,5 και ο μεγαλος 3 χρονων! κουραγιο μανουλες!!!
Ανυπομονώ να διαβάσω τι θα απαντήσουν οι μανούλες γιατί και η κόρη μου (2 ετών) είναι πολύ πεισματάρα!!! Και το χειρότερο, αν τις αγριέψω και της υψώσω την φωνή (πράγμα που ξέρω οτι είναι λάθος αλλά μερικές φορές χάνω τον ελεγχο.Ασε που το απεχθάνομαι και το μετανιώνω μετά) πεισμώνει ακόμα περισσότερο και φωνάζει πιο δυνατά!!! Μερικές φορές τι λεώ απλά "Βάλια δεν καταλαβαίνω γιατί φωνάζεις και κλαις τώρα...ακούς κάνεναν άλλο να φωνάζει; Μόλις σταματήσεις θα μιλήσουμε" Κάποιες φορές όντως σταματάει, κάποιες όμως φωνάζει ακόμα περισσότερο!!! Επίσης Αυτό που εχω κάνει και κάποιες φορές έχει πιάσει είναι αν δείξω αδιαφορία όταν την πιάνει αυτό το πείσμα...Πχ θέλει να πίνει το γάλα σε μπολάκι με καλαμάκι (αν είναι δυνατόν) Εγω της το βάζω στο ποτήρι με καλαμάκι αλλά φωνάζει...Της λέω λοιπόν..."Βάλια τέλος. Αφήνω το γάλα σου στο τραπέζι.Αν θες πιες το αν όχι δεν πειράζει" και τσουπ πιάνει το ποτήρι και το πίνει!Δεν ξέρω όμως αν αυτό είναι σωστό και όπως είπα δεν πιάνει πάντα! Φιλιά σε όλες!!!
πω πω βρε κοριτσια κι αλλη μια φορα που βγηκε αντιστοιχο θεμα ολες το ιδιο περναμε με αυτες τις ηλικιες. Οποτε ας το παρουμε αποφαση οτι μαλλον θα περασει και ας προσπαθησουμε να κανουμε υπομονη οσο γινετε. Εμενα ο δικος μου ποοοολυ ανεξαρτητο παιδι, υπάκουο, ησυχο, τον ειχα παντα στην κουβεντα και με ακουγε (αλλα ευτυχως ετσι του περασα καποια πραγματα που τα εφαρμοζει πλεον) αλλα φτανοντας στην ηλικια των 2μιση αρχισε η μαχη και οχι μονο κλαιει και χτυπιεται αλλα κανει και εμετο. Προκαλει παρακαλω εμετο ανα πασα στιγμη. Εκει να δεις φρικη. Δοκιμασα τα παντα, ηρεμια, αδιαφορια, νευρα, φωνες κτλ. τιποτα. Τωρα ειναι 3ων και 3 μηνες και κααααπως το κοψαμε. Βασικα ενα πραγμα που πιανει ειναι η διαπραγματευση πριν γινει κατι...πχ. θα παμε στο εμπορικό και θα εισαι παντα κοντα μου, θα παιξει οσο θελεις αλλα οταν πω παμε να φυγουμε θα ερθεις να με παρεις απο το χερι και θα φυγουμε ησυχα. Και οντως ετσι γινετε. Αν ξεχαστω να τον προετοιμασω για την συμπεριφορα του μπορει να χτυπιεται στη μεση του εμπορικου, μαλιστα μια φορα μου εκανε και εμετο...υπεροχα δεν σας λεω τιποτα. Επισης τελευταιες μερες οταν κλαιει και φωναζει γιατι θελει κατι που δεν μπορει να γινει αμεσα, του λεω οτι δεν υπαρχει περιπτωση να αλλαξει κατι επειδη κλαιει. Οσο και αν κλαις,λεω, δεν μπορω να σου φτιαξω τώρα κοτοπουλο. Οποτε δεν εχει νοημα να κλαις γιατι στενοχωριεσαι και εσυ και εγω. Μετα τον αφηνω να χτυπιεται μονος του και σταματαει πολυ γρηγορα. Οταν ηρεμει μπορει να διαπραυματευουμε για κατι αλλο ή και οχι... Παντως γνωριζοντας οτι ολες με παιδια αυτης της ηλικιας περναμε τα ιδια παρηγορουμε και προσπαθω να κανω υπομονη...
Δε νομιζω να ειναι μονο μια φαση που θα περασει, δεν ειναι μονο η ηλικια που λενε απο τα 2-4, που αρνουνται να συνεργαστουν. ειναι απλα πεισμα, ειναι στον χαρακτηρα τους και δυσκολο να το αλλαξουμε αυτο. Η δικια μου ειναι 2 1/2 κι εχει ξεκινησει τα ξεσπασματα απο πριν κλεισει τα 2!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! υπαρχουν μερες που ειναι αγγελουδι, αλλα ως επι το πλειστον μες το μηνα θα εχει γκρινια για τα παντα! ενταξει ειμαι η μαμα της και μπορω να την ανεχτω κι ας μην αφηνω να περναει το δικο της συνεχεια. δεν μπορω ομως μερικες φορες να γινομαστε ρεζιλι σε καποιο φιλικο σπιτι ή στο δρομο! δεν μπορω να δικαιολογω το παιδι μου σε αλλους οτι ετσι ειναι και δεν μπορω να κανω κατι. η παιδιατρος μου ειπε οτι μονο υπομονη μπορω να κανω (μου ελεγε οτι θα ειναι νευρικη και πεισματαρα απο μηνων), να οπλιστω με ολη την υπομονη του κοσμου και να ανταπεξερθω στα πεισματα της!!!!!!!! εχω κι εγω ενα δυσκολο παιδι, οπως πολλες αλλες μανουλες. δεν υπαρχουν κολπα και τρικ για να τα καταφερνεις. μιληστε μονο οσο μπορειτε στα παιδια οσο δυνατα κι αν κλαινε ή φωναζουν, καντε τα να καταλαβουν με ηρεμο τροπο οτι δεν περναει το ξεσπασμα τους. μετα αφηστε τα μονα τους και φυγετε, κι αφηστε τα να ηρεμησουν μονα τους.......οση ωρα κι αν παρει. μονο αυτο δουλευει με τη δικη μου κορη. οταν πατε εξω απειληστε οτι θα την πατε σπιτι τιμωρια και καντε το πραξη αν χρειαστει (για να μαθει να συνεργαζεται). ελπιζω να βοηθησα. καλο κουραγιο!
Έχει καμία μαμά ιδέα για το εξής: Προχωράτε στο δρόμο και ξαφνικά αρνείται να προχωρήσει. Τί κάνεις? Να την αφήσεις μόνη της στο πεζοδρόμιο δε γίνεται γιατί μπορεί να πεταχτεί στο δρόμο. Να τη βουτήξεις αγκαλιά κι αυτό είναι δύσκολο γιατί κουβαλάς καρότσι με μωρό. Τί κάνεις? Αυτό που έκανα την τελευταία φορά ήταν ελαφριά ξυλιά στον ποπό (πάνω από την πάνα) και τη βούτηξα (κυριολεκτικά!) σέρνοντάς την για να περπατήσει. Τις προηγούμενες φορές προσπάθησα με κουβέντα, γλυκόλογα, αλλά καταλήξαμε να την κουβαλάω αγκαλιά (και να σέρνω και το καρότσι). Τώρα η υπομονή εξαντλήθηκε! Αν έχετε δοκιμάσει κάτι αποτελεσματικό ή έχετε καμία ιδέα πείτε μου!
Παναγία μου, τι έκανα? Δεν το πιστεύω πόσο πολύ άλλαξα και άλλαξε κι αυτή μέσα σε ένα χρόνο. Τώρα το να της δώσω μια στον ποπό, όχι να το κάνω αλλά ούτε και να το σκεφτώ δεν μπορώ. Μιλάμε δεν το πιστεύω ότι αυτό το έγραψα εγώ. Συμπέρασμα: μην ακούτε κανέναν περί στρωσίματος ζωηρών παιδιών. Θα σας σκάσουν, αλλά τι να γίνει. Ό,τι και να κάνετε το έχουν στη φύση τους. Θα έρθει η ώρα που θα στρώσουν (ψιλοστρώσουν...μην περιμένεις θαύματα) μόνα τους. Και η αντίληψη ότι αν του δώσεις και μια πάνω από την πάνα δεν παθαίνει τίποτα είναι βλακεία. Παθαίνει η αυτοεκτίμησή του. Πόσο υποτιμητικό. Πραγματικά δεν το πιστεύω τι χαζομάρες έχω κάνει!
http://networkedblogs.com/CB6Ob ΓΙΑ ΔΕΣ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ...ΓΙΑ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ
Μαρία μου καλησπέρα! Συμφωνώ απόλυτα με την Κατερίνα και μετα όσα είπε. Η κόρη σου που παρόλο που την λες ανεξαρτιτη κλπ εγώ θα την πω ότι είναι ένα πολύ έξυπνο παιδί. Ξέρει πολύ καλά ότι την ώρα που κάνει αυτά που κάνει.... σε παίζει... σου τραβάει την προσοχή... και εσύ τσιμπάς!! Καταρχήν αν αποφασίσεις να το τελειώσεις...ο αγώνας δεν είναι συνεχόμενος... γιατί όσο καταλαβει ότι δεν την παίρνει θα το σταματήσει. Εγώ σε τέτοια περιστατικά... του δηλώνω με τον τρόπο μου ότι δεν τον παίρνει...Αντρεα παμε να φύγουμε να πάμε να ψωνίσουμε... όχι τώρα βλέπω παιδικά κλπ κλπ... καλά Αντρεα εγώ φεύγω... και ανοίγω και φεύγω επί τόπου... σε 1 λεπτό είναι από πίσω μου... αν αρχίσω έλα παιδί μου ντύσου να φύγουμε θα αργήσουμε κλπ κλπ θα μου βγάλει το λάδι.Και διάφορα τέτοια περιστατικά... Σε κάποια πράγματα που επιλέγω όμως εγώ τον αφήνω να του περάσει το δικό του για να αισθανθεί δυνατός κλπ κλπ αλλά σε όποια θεωρώ εγώ ότι τώρα μιλάει η μαμά... τελειώνει εκεί το θέμα. Κάντο κανα δυο φορές και θα δεις ότι δεν είναι τόσο δύσκολο... το μόνο που χρειάζεται είναι να το εννοείς πραγματικά μέσα σου!!
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΙΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΙΣΧΥΡΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ! Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΚΟΡΗ (ΤΩΡΑ 8 ΕΤΩΝ) ΑΠΟ ΤΑ 2 ΤΗΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΕΦΤΑΝΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΧΤΥΠΑΑΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ Η΄ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ! ΔΟΚΙΜΑΣΑΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙΜΕ ΦΩΝΕΣ ΑΛΛΑ ΤΙΠΟΤΑ.... ΦΟΒΕΡΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΝΕΥΡΩΝ. ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΑΣΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΙΑΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕΗΡΕΜΟ ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΟ ΤΟΝΟ ΕΞΗΓΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ Η΄ΝΑ ΦΟΡΕΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΤΗΣ ΔΙΝΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ. ΚΑΝΕΙΣ ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΥΖΗΤΑΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΔΕΝ ΟΔΗΓΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ. ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ . ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΟΤΑΝ ΕΠΙΛΕΞΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ. ΟΤΑΝ Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙ ΜΟΥΤΡΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΚΑΝΩ ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΙΑ ΚΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ. ΕΠΙΣΗΣ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ Η΄ ΦΟΡΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΞΕΣΠΑΩ ΤΣΙΡΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕΤΑ ΟΤΑΝ ΗΡΕΜΩ ΤΟ ΣΥΖΗΤΩ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΝΩΜΗ. ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΕΣ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΙΣ ΚΑΝΕΙ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΕΣ!
Είμαι ομοιοπαθούσα με μια κοράκλα 4 χρονών που έχει την πιο ισχυρή προσωπικότητα που θα μπορούσε για την ηλικία της...Το πείσμα σύννεφο και το δάκρυ στην άκρη του ματιού για να τρέξει την κατάλληλη στιγμή και να μας συγκινήσει ώστε να περάσει το δικό της. Όπως λέει και η προλαλήσασα Δήμητρα, όταν παλεύεις να ετοιμαστείς για την δουλειά και η πριγκήπισσα θέλει για εκατοστή φορά καλσόν (τα οποία επιστρέφουν ΠΑΝΤΑ σκισμένα από το σχολείο) η υπομονή απλά...δεν υπάρχει...η φωνή εντείνεται λίγο και τα νεύρα τσαταλιάζουν...Σαφώς και ξέρω ότι είναι ο πιο λάθος τρόπος να χειρίζεσαι ένα παιδί...τέτοια παιδιά όμως έχουν μάθει με τον καλύτερο τρόπο να χειρίζονται εμάς... Η παιδίατρος μας είπε την τελευταία φορά...το παιδί σας μεγάλωσε, και από εδώ και πέρα θα σας κολλάει στον τοίχο...πρέπει να βρείτε τους τρόπους να την αντιμετωπίζετε... Και αυτό πρέπει να γίνεται...χρειάζεται να παίρνουμε μια πολύύύύύύύύ βαθιά ανάσα, να κλείνουμε όλους τους "διακόπτες" του μυαλού για λίγο ώστε να θυμηθούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα παιδί και με σταθερή και ανυποχώρητη φωνή να εξηγούμε γιατί δεν πρέπει να γίνεται αυτό ή πρέπει να γίνεται το άλλο... Αυτά τα λέω για να τα ακούω κι εγώ λίγο ιδιαίτερα τώρα που διανύω τον 3ο μήνα της δεύτερης εγκυμοσύνης μου και οι ορμόνες έχουν βαρέσει κόκκινο...και όποιος έχει κλέψει την υπομονή μου παρακαλείται να την φέρει άμεσα πίσω!!! Να χαιρόμαστε τα παιδάκια μας με τα καλά τους και τα λιγότερο καλά τους, να είναι γερά και να θυμόμαστε ότι τα καλύτερα είναι αυτά που δεν ζήσαμε ακόμα!!!
Φίλη Μαρία μην τρελαίνεσαι!!!Και η δική μου κόρη 3μιση επίσης (τυχαίο???Δε νομίζω) τα ίδια ακριβώς κάνει με τα ρούχα και πολλά άλλα!Αρκεί να σου πω πως χτες το βράδυ ξύπνησε 3 τη νύχτα έκλαιγε και χτυπιόταν γιατί ήθελε να φορέσει το ροζ φόρεμα!!!!Άκουσον άκουσον μέσα στη νύχτα,πάθαμε σοκ!!!Φαντάσου να διαπραγματευεσαι μέσα στη μάυρη νύχτα με το τρίχρονο για ενα ροζ φόρεμα!Η ηλικία μεταξύ 3 και 4 χαρακτηρίζεται μικρή εφηβεία και θέλει υπομονή που κι εγώ τη χάνω συχνά αλλά προσπαθώ όσο μπορώ να συγρατούμαι.Όταν σε βλέπουν ότι εκνευρίζεσαι γιατί αυτός είναι ο στόχος τα πράγματα γίνονται χειρότερα.Απομακρύνσου και πάρε βαθές ανάσες.Επίσης δείξε ότι έχεις το πάνω χέρι μιλώντας σταθερά και ανυποχώρητα.Εγώ της δίνω επιλογές και δεν υποχωρώ,της δίνω το χρόνο να σκεφτεί και να μου πει τι αποφάσισε.Δεν πιάνει πάντα αλλά μαθαίνει ποια είναι τα όρια.Όταν τα πράγματα εκτροχιάζονται με υστερικά κλάμματα την παίρνω με το καλό σε ένα δωμάτιο οι δυό μας,της μιλάω ήρεμα,της εξηγώ,της δίνω και μερικά φιλάκια και ηρεμεί.Μετά γίνεται πιο συγκαταβατική.Υπομονή θα μεγαλώσουν και μετά σκέψου ότι αυτά τα ''προβλήμματα'' θα μας φαίνοναται ελάχιστα μπροστα στην εφηβεία των 14-17!!!!Να σου ζήσουν οι ζουζούνες σου!
Γενικα σε θέματα που αφορουν την προσωπικη ασφαλεια, ας πουμε η ζωνη ασφαλειας στο αυτοκινητο, είμαι "χουντα", αφού βεβαια εχω πρωτα εξηγησει, παραδειγματισει, δειξει βιντεακια απο τον γιου τιούμπη κλπ, κλπ. Το ίδιο και σε καποια θεματα συμπεριφορας, αν και εκεί δεν θα ελεγα χουντα, απλα αυστηρη, "δεν χτυπαμε αλλα παιδακια, δεν παιρνουμε τα παιχνιδια τους". Σε θεματα καθημερινης ρουτινας, σταθερή. Ας πουμε το ότι πρεπει να παει στο σχολειο, όπως η μαμα πηγαίνει στην δουλεια. Πανω κατω ετσι κινουμαι, αν και απεχω παρασάγγας (ετσι γραφεται αυτό;) από την μαμά του Seven Heaven (τι παω και θυμαμαι !!!) Σ' ολα τα υπολοιπα, μετα απο πολλες κόντρες, καυγάδες, φωνες κλπ κλπ, αποφασισα να χαλαρωσω και να το απολαύσω. Εχω ήθελα να την κανω κολυμβητρια; αυτη όχι, πάσο. Εγω ηθελα να εχω μια μικρη πριγκηπισσουλα και να την ντυνω και να την στολιζω, αυτη περναει φαση "φορμας", πααασο. Απο την στιγμη που αποφασισα ότι είτε το κανει είτε όχι, το ίδιο είναι, παλι αγαπιόμαστε με τρέλα, και η μικρά το κατάλαβε, καποιες φορές μου κανει το χατήρι κι εγώ κάνω χαρούλες ;) Κατατάλλα, ΥΠΟΜΟΝΗ, μια ολοκληρη ζωη του κεφαλιου τους θα κανουνε, μεχρι να κανουν παιδακια και να μας καταλαβουνε ;)
Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα έχω με τον γιό μου που είναι 4!!!Η μόνη αλήθεια είναι ότι θέλει υπομονή και από εμας τους γονείς αλλιώς τα πράγματα γίνονται χειρότερα! Ξέρω ότι είναι δύσκολο γιατί και μεις έχουμε τα καθημερινα μας θέματα κ πχ όταν το πρωι βιάζεσαι για τη δουλειά και πρέπει να κυνηγάς το πεισματάρικο παιδί από το να ντυθεί μέχρι να πλύνει τα δόντια του και να βάλει τα παπούτσια του...και η ώρα περνάει και αργείς στο σχολείο, στη δουλειά και τα νεύρα σου τσατάλια!!!ΥΠΟΜΟΝΗ....(το λέω για να το ακούω!)
Μαρία διάβασα το κείμενο σου και καταλαβαίνω πόσο δύσκολή πρέπει να είναι η καθημερινότητα σου, όταν έχεις φροντίσεις δύο παιδάκια και το ένα έχει τόσο 'ισχυρή' προσωπικότητα! Νομίζω όμως ότι χρειάζεται να διαχωρίσεις την δυναμική προσωπικότητα, που είμαι σίγουρη ότι έχει η κόρη σου, από τις φορές που το παιδί δεν έχει όριο. Χρειάζεται σε αυτό το όριο να είσαι σταθερή εσύ και πολύ οριοθετημένη, γιατί κάθε φορά που υποχωρείς, η επόμενη κρίση θα είναι και μεγαλύτερη. Οριοθετημένη και ψύχραιμη. Ας πούμε για τα ρούχα θα ήταν καλό να τα διαλέγετε την προηγούμενη μέρα και να της εξηγείς ότι χρειάζεται τα ρούχα που αγαπάει να τα φροντίζει, να τα πλένετε και να ξεκουράζονται. Και όταν επιμένει, να της λες ' αγάπη μου όταν αποφασίσεις να φορέσεις τα ρούχα που διαλέξαμε θα φύγουμε για τις κούνιες , αλλιώς δε θα πάμε' και να το τηρείς. Καλό κουράγιο, όταν το πάρεις εσύ απόφαση θα το πάρει και η μικρή σου!
ΑΧ...Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 1,5 ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ....ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΙΔΙΑ Μ ΛΕΕΙ Η ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ.... ΕΓΩ ΠΑΛΙ ΛΕΩ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΜΗΠΩς ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ....ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ Κ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΤΕ ΜΙΛΑΕΙ ΕΙΤΕ ΟΧΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΦΑΣΗ...ΟΠΟΤΕ ΟΝΤΩΣ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΑΣ ΜΕΝΕΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ!
Τα ιδια περναω με το μεγαλο μου γιο (σχεδον 3). Δεν εχω βρει τροπο ομως. Εχω δοκιμασει τα παντα. Τα παντα πιανουν αναλογα ομως με τη διαθεση του. Δεν υπαρχει κατι στανταρ. Αυτο που επιασε χθες, σημερα μπορει να μην πιασει καθολου. Δεν ξερω πως να το χειριστω. Προσπαθω να γινομαι ευρηματικη Μονο αυτο. Ποσο σε καταλαβαινω....