Κολικός νεφρού και ένας βιαστικός κούκλος!

Η ιστορία της Ρένας

Μεσα σε τοσες γλυκιες, με πονο ή οχι ιστοριες, ας μπει και η δικη μου!  Ενα χρονο μετα τη γεννηση του μονακριβου γιου μου, νιωθω πιο ετοιμη και ωριμη απο ποτε για να καταθεσω απο ψυχης τη δικη μου εμπειρια ως νεα μανουλα!

Ειχα μια ομορφη εγκυμοσυνη, χωρις ευτραπελα ή ιδιαιτερα προβληματα. Ακομα και κανα δυο που εμφανιστηκαν, γρηγορα τα αντιμετωπισαμε!

Θα γεννουσα στις 13/7 εναν μπεμπουλη που ποτε ως τοτε δεν καταφερα να δω τη μουριτσα του σε υπερηχο. Καημο το ειχα! Ολα αναποδα γυρισμενος, ακομα και στην τρισδιαστατη απεικονιση! Ελεγα… «Τοσο κουκλος αντρακο μου εισαι που φοβασαι μη σε ματιασουμε πριν καν βγεις;«

Τελη Μαιου αρχισαμε με τον αντρα μου τις ετοιμασιες. Αγορες καθημερινα. Ομορφιες που θα στολιζαν το δωματιακι και τη ζωη μας! Ρουχακια, κουνια, μπιμπερο, καροτσι και οοολα τα συναφη εργαλεια για το καλωσορισμα του πριγκηπα μας… Ειχα βαρυνει πολυ, εκανε ζεστη αλλα το χαιρομουνα! Οι μερες πλησιαζαν!

Που να φανταζομουνα ομως την εξελιξη…

Ξημερωματα 21/6 ξυπναω με πονους αφορητους! Σκεφτηκα… Γενναω;;;

Νερα δεν εσπασαν, ο πονος γινοταν ανελεητος, ωσπου μπηκα στο νοσοκομειο.

Πορισμα… κολικος νεφρου!

Κανενα παυσιπονο δεν επιανε. Εκλαιγα ασταματητα. Πρωτη εμπειρια τοσο ατυχη! Δεν ηξεραν τι να αποφασισουν πια…

Ωσπου Τεταρτη πρωι μπαινω για προκληση τοκετου. Εμπειρια αξεχαστη. Ανατριχιαζω στη σκεψη του διπλου πονου! Το μωρο απο την αλλη… τοσα φαρμακα… τρομοκρατηθηκα…

12 ωρες για 2 εκατοστα διαστολη και οχι καλους, απαλους νοσοκομειακους χειρισμους οπως επεβαλε η κατασταση μου! Εχασα τον ελεγχο! Δεν αντεχα αλλο!

Πεμπτη πρωι ξανα η ιδια διαδικασια…

Αποφασισμενη πια και με περισσοτερο θαρρος τωρα. Καταφεραμε 4 εκατοστα σε 5 ωρες.

24/6 πια… γινεται επισκληριδιος.

Πεφτει η πιεση μου, χανουμε τους παλμους του μωρου και κοντευω να τρελαθω!!! Μια λεξη στα χειλια μου… «Φερτον μου πισω Σε παρακαλω!!!!«

Και ηρθε!

15:05 με πολυ κοπο και απειρα ραμματα, αλλα ηρθε η αγαπη μου!

Μετα απο τοση δυνατη εμπειρια, τι αλλο να με φοβισει πια στη ζωη μου; Ζω και αναπνεω για τον κουκλο μου! Τελικα ειχε δικιο που κρυβοταν!

Ειναι τα πιο γαλαζια ματια που ειδα ποτε μου, τα πιο τεραστια, η θαλασσα μου!

Η ωραιοτερη εκπληξη που μου εκαναν ποτε!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com