Παιδιά εν μέσω κρίσης
Παιδιά εν μέσω κρίσης
μαμά Αριάδνη
Γεια σας κι από μένα,
Είμαι μαμά 2 παιδιών, 6,5 και 3 ετών. Πάντοτε αγαπούσα τα παιδιά και πάντοτε έλεγα πως θέλω να κάνω μια μεγάλη οικογένεια τουλάχιστον με τρία παιδάκια!!!
Όταν γνωριστήμακε με τον άνδρα μου συμφωνήσαμε πως και οι δυο θέλαμε μια μεγάλη οικογένεια… Κάναμε γρήγορα το πρώτο παιδάκι μας και λίγο αργότερα το δεύτερο!
Όπως όλοι οι γονείς θέλαμε και εμείς να τους προσφέρουμε το καλύτερο, ότι περισσότερο μπορούσαμε! Ξεκινήσαμε με τα επιπλάκια τους, τα ρούχα τους, τα παιχνίδια τους, διαλεγμένα όλα με αγάπη…. Δεν υπολογίσαμε ποτέ πόσο κάνει κάτι, αρκεί να μας άρεσε…. να άρεσε και στα παιδιά, να τα έκανε ευτυχισμένα!
Και ήμασταν έτοιμοι σχεδόν για το τρίτο μας παιδάκι, όταν αυτή η καταραμένη οικονομική κρίση χτύπησε την Ελλάδα και φυσικά όλα τα Ελληνικά σπίτια… και φυσικά, ξαναλέω, και το δικό μας…
Δεν ήμασταν από τους πολύ πλούσιους, ήμασταν οικονομικά ευκατάστατοι όμως και δεν είχαμε στερήσει τίποτε ποτέ από τους εαυτούς μας, ούτε από τα παιδιά.
Αποφασίσαμε να μην κάνουμε άμεσα παιδί λοιπόν, να περιμένουμε να δούμε πώς θα πάει αυτή η κατάσταση. Και να που το μεγάλο μας παιδί έφτασε να πηγαίνει στην πρώτη Δημοτικού..!
Προνήπιο και νήπιο πήγαμε σε δημόσιο σχολείο… Δεν μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, ή μάλλον μου άφησε τις χειρότερες μπορώ να πω, με την αδιαφορία των δασκάλων και τις συνεχόμενες απεργίες.
Αποφασίσαμε λοιπόν να στείλουμε το μεγάλο μας παιδί σε ιδιωτικό σχολείο με το ανάλογο κόστος φυσικά.
Εκεί ήμασταν σίγουροι και δεν αφήναμε το παιδί μας στο έλεος του Θεού και της καλής του τύχης (αν τύχει και πέσει σε καλή δασκάλα θα μάθει πράγματα)
Εγώ ήμουν φυσικά και αυτής της νοοτροπίας, αφού έχω τελειώσει ιδιωτικό σχολείο, οπότε θεώρησα απολύτως φυσικό το να απευθύνομαι στην δασκάλα του παιδιού μου και να μην με αγνοεί επειδικτικά όπως στο νήπειο για παράδειγμα!
Ένιωθα καλά, είχαμε κάνει το σωστό σίγουρα… και φάνηκε και από το αποτέλεσμα της δουλειάς βέβαια.
Τώρα που και το μικρό παιδάκι μας είναι να πάει σχολείο, φυσικά θα ακολουθήσει τα χνάρια του μεγαλύτερου, αδικίες δεν γίνονται εννοείται…
Το θέμα μου είναι ότι όπως καταλαβαίνετε, το όνειρο για μεγάλη οικογένεια κοιμήθηκε (δεν πέθανε)….
Θέλουμε να δώσουμε το καλύτερο στα παιδιά μας, να τους παρέχουμε τουλάχιστον σωστή εκπαίδευση μιας και όλα γύρω μας ριμάζουν και πεθαίνουν σιγά σιγά…. να τους δώσουμε μια ελπίδα να συνεχίσουν και ένα όραμα… γιατί δεν είναι μόνο οι γνώσεις, είναι και οι εμπειρίες που αποκτούν, οι άνθρωποι που συναναστρέφονται, οι εικόνες που μένουν…
Είναι όμως σωστό το ίδιο σου το κράτος να σε αποτρέπει από το να κάνεις παιδιά; Να μην σε επιβραβεύει γι’ αυτό, παρά να σε φορολογεί; Και στο τέλος να σε σπρώχνει στο να κάνεις τα πάντα ιδιωτικά; Όχι φυσικά.. Ελπίζω να έχω κάνει το σωστό…. θα μου μείνει ένα μικρό απωθημένο, δεν λέω… Όμως πιστεύω πώς τελικά δεν θα το μεταοιώσω.
Έχετε βρεθεί σε ανάλογη θέση εσείς; Ακόμα και στο να επιλέξεις κάποιες φορές… για παράδειγμα, να αγοράσω σπιτί ή να κάνω ένα παιδί;;; Η άστο για αργότερα το παιδί, τώρα προέχουν οι δουλειές..;
Φιλικά
μαμά Αριάδνη
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σε καταλαβαίνω! Εμείς βρεθήκαμε λόγω κρίσης στο εξωτερικό και σε κουκουρουκου χώρα (Ρουάντα Αφρικη). Εδώ είμαστε υποχρεώμενοι να στέλνουμε τα παιδιά μας σε ιδιωτικό international σχολείο το οποιο μας κοστίζει το 30% του ετησιου μισθού μας και οσο μεγαλώνουν τα διδακτρα αυξανονται.. Και εγω ηθελα πολύ 3ο παιδί, όμως βλέποντας τα έξοδα για να μεγαλώνουν τα παιδια αξιοπρεπως και θέλοντας να βάλουμε και κατι στην ακρη για ωρα αναγκης αλλα και για να βρουν κατι εκεινα μεγαλώνοντας για την ωρα η σκέψη εχει παγωσει. Και δεν εννοω να τους παρεχουν επωνυμα ρουχα και απειρα παιχνιδια, αλλα να μπορω να τους προσφερω μια καλη διατροφη, καποια εξωσχολικα, ρουχα μερικα παιχνιδια, παρτυ στα γεννεθλια τους κλπ κλπ τα έξοδα είνααι ΠΟΛΛΑ για 2 ποσο μαλλον για περισσοτερα. Και ουτε μπορούμε να φέρουμε το 3ο και να το στείλουμε στο δημοσιο σχολειο της Ρουαντα... Οπότε πλεονε ενεργοποιουμαι και εγω επαγγελματικα, στρωνουμε λίγο τα οικονιμικα μας και αν νιωσουμε την απαιτουμενη ασφαλεια τοτε θα ερθει και το 3ο.. αν δε τα καταφερουμε τοτε θα κανουμε τα παντα τουλαχιστον τα 2μας παιδια να ζησουν οσο γινεται καλυτερα. Υ.Γ. Και εγω σε ιδιωτικο τελειωσα, θα σου πω πως πολλες φορες σκεφτηκα οτι θα προτιμουσα το δημοσιο, με ενοχλουσε η δηθενια σχεδον ολων των παιδιων, η αυστηροτητα και η ελλειψη της δυνατοτητας να πηγαινοερχομαι απο το σχολειο με τα ποδια παρεα με φιλαρακια που μενουν κοντα! Εγω περναγε 3 ωρες τη μερα στο σχολικο και ολες μου οι φιλες ηταν διασκορπισμενες!
Δυστυχώς ζούμε όλες οι Ελληνίδες μαμάδες σε ένα κράτος χωρίς πρόνοια ούτε βοήθεια για τα παιδιά μας. Πρέπει όμως οι ελληνικές οικογένειες να μάθουν ότι δεν είναι κακό να αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους την πραγματική ζωή. Το κακό που έκανε η προηγούμενη γενιά στα παιδιά της -την εποχή των πολύ παχιών αγελάδων- ήταν να μην ξεχωρίζουν το περιττό από το αναγκαίο, την πολυτέλεια απο το σημαντικό, τη "μόστρα" απο την πραγματική ευτυχία. Δεν μας παίρνει να κάνουμε τα ίδια λάθη, η εποχή εκείνη πέρασε ανεπιστρεπτί. Πράγμα δύσκολο θα μου πεις γιατί τα παιδιά του τότε είναι οι γονείς του σήμερα...
Δεν διαβασα ολα τα σχολια...απλα θα σου πω την εμπειρια μου...Προερχομαι απο μια πολυτεκνη οικογενεια,6 παιδιων.Εμαθα να ζω,να πραττω, να μοιραζομαι κ να αντιμετωπιζω καθε δυσκολια στη ζωη μου εχοντας στο πλαι μου τα αδελφια μου..Ξερω οτι οι γονεις μου χωρις να εχουν την στηριξη κανενος τα εβγαλαν περα μονοι τους.Μορφωμενοι κ οι δυο,πηγαιναμε φυσικα κ οι 6 σε ΔΗΜΟΣΙΟ σχολειο κ θελω να καταληξω οτι κ 6 αποκτησαμε Πανεπιστημιακη μορφωση με επιτυχιες κ στο εξωτερικο..Μ πανω απο ολα κ οι 6 εχουμε δημιουργησει οικογενειες σαν αυτη που ζησαμε κ αυτο ειναι πολυ ομορφο...Δεν μπορω να ξεχασω ποτε τα ομορφα παιδικα μου χρονια(με αρκετες στερησεις)οι οποιες σβηνουν μπροστα σ ολα αυτο το μεγαλειο της αγαπης κ της συντροφικοτητας που βιωσα.Εχω ενα παιδακι κ καθε μερα λεω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους γονεις μου για την οικογενεια που μου χαρισαν...Δεν χρειαζονται χρηματα...Χρειαζεται μονο ΑΓΑΠΗ,αγαπη,αγαπη...
Και φυσικα δεν εχεις να απολογηθεις σε κανενα για τη τζεπη σου. ουτε και το ζηλευω δε λεω οτι δε θα το ηθελα. αλλα μη μας το πετας κι ετσι το παιδι η σπιτι οταν εχουμε δωσει χιλιαδες και χιλαιδες ευρω που μια χαρα σπιτι εχτιζες και σε ιδιωτικα εστελνες τα παιδια σου προκειμενου να δουμε ενα θετικο αποτελεσμα σε τεστ εγκυμοσυνης.
Ζητω συγνωμη που δε διαβασα ολες τις απαντησεις. Κοπελα μου ελπιζω να πηρες τις απαντησεις σου απο τις αλλες μαναδες. ειναι δυνατον διλημμα σπιτι η παιδι;;; ελεος! Και οχι δε θα επισημανω το εντελως φιλικα! κανε το σταυρο σου κοπελα μοη που εχεις οσα εχεις και οτι εχεις την πολυτελεια να σκεφτεσαι που θα τα διαθεσεις και οχι πως θα τα βρεις... Στο θεμα των δημοσιων σχολειων με καλυψαν καποιες απαντησεις που διαβασα. μου αρνηθηκαν πολλα παιχνιδια οι γονεις η ακριβα ρουχα οταν ημουν παιδι. αυτο δε στερησε σταλα λατρειας προς το προσωπο τους... το αντιθετο μαλιστα. Και θελω να προσθεσω επισης οτι υπαρχουν ζευγαρια που προσπαθουν και δινουν περιουσιες προκειμενου να συλληφθει ενα παιδι το αν θα γεννηθει και το πως θα μεγαλωσει ειναι αλλο κεφαλαιο... Ντροπη...
Για τα υποαλλεργικά γάλατα στον ΟΑΕΕ ζητούσαν μια γνωμάτευση της αλλεργίας απο δημόσιο νοσοκομείο κ το βιβλιάριο, αυθημερόν έδιναν τα χρήματα σε επιταγή.. Γιατι σε ταλαιπωρούν;
Γιατί κρίνετε τη γυναίκα τόσο αυστηρά; Ιδιαίτερα η αναφορά στην κρίση αξιών, με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Πάσχει από αξίες η συγκεκριμένη μητέρα επειδή θέλει να παρέχει στα παιδιά της ό,τι πιστεύει καλύτερο; Η μαμά Αριάδνη μπορεί και έχει αυτό το δίλημμα. Μπορεί και το έχει σήμερα, αύριο μπορεί να μην μπορεί. Ή να το αποκτήσει κάποια από εσάς. Οπότε, μη λέμε μεγάλα λόγια. Προσωπικά, δεν έχω δίλημμα. Προτιμώ το παιδί μου να έχει αυτά που πιστεύω εγώ και ο πατέρας του ότι θα το πάνε μπροστά στη ζωή, παρά δύο ή τρία και να πρέπει να διαλέξω ποιό θα πάει σε ιδιωτικό σχολείο. Και μην πείτε ότι δεν παίζει ρόλο. Παίζει. Όσοι έχουμε πάει σε ιδιωτικό σχολείο την ξέρουμε τη διαφορά. Δυστυχώς, υπάρχει. Το "δυστυχώς" το εννοώ στο 100%. Να σημειώσω, εδώ, ότι ο πατέρας μου ήταν από φτωχική οικογένεια, κι όμως κατάφερε στη ζωή του και ΧΩΡΙΣ λαμογιές, να φτιάξει πέντε πράγματα, να δώσει ευκαιρίες ζωής στα παιδιά του και σήμερα να μην είναι ένας απ΄αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Πάντα μου έλεγε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο απάνθρωπο απ΄τη φτώχεια. Βάλτε λίγο μυαλό και θα καταλάβετε τί εννοεί. Μην κρυβόμαστε πίσω απ΄το δάχτυλό μας. Δεν λέω, επουδενί, πως στον πλούτο όλα είναι καλά, για να εξηγούμαι. Η κάθε μία κάνει ό,τι ξέρει καλύτερο. Μην κρίνετε αδέκαστα. Η αγάπη δεν είναι προνόμιο συγκεκριμένων ομάδων και ανθρώπων.
Μαμα αριαδνη εντελως φιλικα λες πως θες ενα τριτο παιδι αλλα δεν το κανεις λογω οικονομικης κρισης αλλα το παιδι σου θα το στειλεις σε ιδιωτικο σχολειο αυτα δεν συμβαδιζουνε κατα την γνωμη μου....Οι οικονομικη κριση υπαρχει παντου και μας πιανει ολους και μενα και τον διπλα και ολους..Εκει που δεν υπαρχει οικονομικη κριση ειναιστην αγαπη αυτο μας εχει μεινει μονο και πρεπει να το κρατησουμε με νυχια και με δοντια.Αλλα βρε κοπελα μου και εσυ μιλας εκ τους ασφαλους να εχεις παντα λεφτα ευχομε αλλα ειναι δυσκολο σε τετοιες εποχες εσυ να λες πως θα στειλεις σε ιδιωτικο το παιδι σου....η γνωμη μου δεν εχει σκοπο ουτε να εκνευρισει της αλλες μανουλες αλλα ουτε να το παιξω ανωτερη απλα ειναι η αληθεια!!!πρεπει να ζουμε στην πραγματικοτητα του σημερα το πως ειναι τα πραγματα τωρα....γεια σας κοριτσια!!!:)
Δέχομαι τον προβληματισμό σου. Απλά δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι η αδερφή μου χθες έκλαιγε όλη μέρα ?(όπως και κάθε μέρα) επειδή δεν είχε λεφτά να πάρει γάλα για τη μικρή της μπέμπα, έδωσε φρούτα στον τρίχρονο γιο της γιατί δεν είχε ουτε λίγο κασεράκι με ψωμί, πάμπερς και τλ. και μιλάμε για μια οικογένεια που προ κρίσης ήταν νορμάλ απλά είναι απλήρωτοι 5 μήνες και ζουν με τη βοήθεια των συγγενών. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν φτάσει στα όρια της φτώχειας. και εγώ μεγάλωσα πολύ φτωχικά, είμασταν 3 και ορφανοί από πατέρα, τουρτούριζα το βράδυ από το κρύο και χουχούλιαζα τα χέρια μου για να ζεσταθώ επειδή δεν είχαμε θέρμανση, έτρωγα κάθε μέρα πατάτες και τυρί, φορούσα ρούχα τρίτων. Σπούδασα και έκανα μεταπτυχιακό που πλήρωσα μόνη μου και έχω τώρα πια μια αξιοπρεπή δουλειά. Αλλά δεν θέλω να βιώσουν τα παιδιά μου αυτά που πέρασα εγώ, δεν θέλω να νιώσουν το παράπονο...γιατί τα άλλα παιδιά έχουν και εγώ όχι. Αυτή είναι η άποψη μου και η εμπειρία μου, απλά την καταθέτω. Καλό κουράγιο σε κάθε μανούλα, σε κάθε γονιό που ζει την αγωνία αν θα έχει λεφτά να βάλει πετρέλαιο φέτος το χειμώνα για να ζεσταθούν τα παιδιά του...
Στέλλα, το μήνυμά σου με αναστάτωσε. Το έχω ξανακούσει αυτό. Σκέφτηκα τότε ότι κάτι πρέπει να γίνει, αλλά το πέρασα έτσι. Όμως, κάτι πρέπει να γίνει οπωσδήποτε. Σε παρακαλώ πολύ, εάν έχει η αδερφή σου ή εσύ την καλοσύνη να μου στείλετε αρχικά ένα e-mail σας στο GalaGiaTaPaidia@yahoo.com για να επικοινωνήσουμε, θα σας ήμουν ευγνώμων.
Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου κοπέλα μου. Ολοι μιλάνε απο την δική τους σκοπιά και οι οικονομικές δυσκολίες για τον καθένα είναι διαφορετικές ανάλογα απο το πώς έχει μάθει, δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον γι αυτό. Ολοι θέλουμε το καλύτερο είτε γιατι έτσι μάθαμε απο την οικογένεια μας είτε γιατι θέλουμε να προσφέρουμε οτι δεν είχαμε. Εχω ένα αγοράκι 16 μηνών και σε ένα μήνα περιμένω και τον 2ο. Στην οικογένεια μου ( 3 αδέρφια) οι γονείς μου πρόσφεραν οτι μπορούσαν, αρκετά ώστε να σπουδάσουμε όλοι (σε δημόσια εκπαίδευση) και να μην στερηθούμε. Απο κει και πέρα εγώ προσωπικά απο φοιτήτρα δούλευα για να πληρώσω το μεταπτυχιακό μου αργότερα και το αυτοκινητο μου. Δεν θεωρώ οτι στερήθηκα που δεν μου τα πρόσφεραν οι γονείς μου γιατι δεν τα ζήτησα απλα πίστευα οτι πρεπει να τα προσφέρω μόνη μου στον εαυτό μου. Ο άντρας μου απο την άλλη στερήθηκε πολλά απο μικρός και επρεπε να δουλέψει απο νωρις παρόλαυτα σπούδασε εκανε 2 μεταπτυχιακά στο εξωτερικό και έφτιαξε τη ζωή του χωρις καμια οικονομική ενίσχυση απο την οικογένεια του. Δεν είμαστε πλούσιοι απλά εν μέσω κρίσης έχουμε προς το παρόν ακόμα τις δουλειές μας και πλεόν αυτό μας κάνει προνομιούχους. Δεν μπορώ να στείλω τα παιδιά μου σε ιδιωτικό αλλά ούτε και προ κρίσης μπορούσα και το όποιο κενό της δημόσιας εκπαιδευσης θα το αναπληρώσω εγώ στο σπίτι αλλά αν τα παιδιά μου δεν γουστάρουν τα γράμματα είτε τα στείλω σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό δεν θα έχει διαφορά. Το βασικό για μένα είναι να δώσεις αγάπη, ενδιαφέρον και αξίες στα παιδιά σου για να εκτιμήσουν αυτά που έχουν και να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν. Μπορεί υλικά να προσφέρεις τα πάντα και να παραμεινουν ανικανοποίητα για μια ζωή μπορεί να τους προσφέρεις τα βασικά και να νιώθουν γεμάτα για μια ζωή. Ας μην τα μετράμε όλα με το χρήμα ειδικά οταν δεν τίθεται θέμα επιβίωσης...
Διαφωνώ κάθετα για τα ιδιωτικά που μόνο περιτύλιγμα και παιδια που μεγαλώνουν με την μύτη τους πολυ ψηλά !!!! Ενω μπορούσα να βάλω τα παιδια μου απο άποψη δεν θα το έκανα ποτε !!! Ο άντρας μου απο δημόσιο και χωρις κανένα φροντιστήριο μπήκε απο τους πρώτους στην ιατρική και πραγματοποίησε το όνειρο του εάν τα παιδια έχουν δυνατότητες και προσπαθούν θα τα καταφέρουν σας βεβαιώνω!!!!
Καλησπέρα και από μένα. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν μπορεί να γίνεται λόγος για "οικονομική κρίση" όταν έχεις 2 παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο και αποφασίζεις ότι δεν θα μπορούσες να κάνεις κι άλλο γιατί δεν "βγαίνεις" οικονομικά. Οικονομική κρίση είναι όταν έχεις παιδιά και αυτά σε ρωτάνε: μαμά τι θα φάμε σήμερα; και εσύ απαντάς: ό,τι μπορέσω να αγοράσω. Όταν πηγαίνεις σούπερ μάρκετ και δεν αγοράζεις τίποτα που να μην είναι είδος πρώτης ανάγκης και πολλές φορές δεν μπορείς να αγοράσεις ούτε αυτό... Όταν αναρωτιέσαι αν θα σου κόψουν το ηλεκτρικό και το νερό... Αυτό σημαίνει οικονομική κρίση και καταλαβαίνω ότι εσύ απέχεις ευτυχώς κατά πολύ από αυτό. Καλό θα ήταν να μην χρησιμοποιούμε όρους που σε άλλους πονάνε και καίνε όπως "οικονομική κρίση" μόνο και μόνο για να στηρίξουμε την άποψή μας. Ο καθένας αποφασίζει πώς θα δημιουργήσει και θα κάνει οικογένεια, πώς θα την μεγαλώσει και πώς θα την αναθρέψει. Έχω 3 παιδιά και την μεγάλη μου την κόρη την έστελνα και εγώ σε ιδιωτικό, κυρίως γιατί τότε ήταν διπλοβάρδιες τα δημοτικά. Σε πληροφορώ ότι το μόνο που κάνουν είναι να θέλουν να ευχαριστήσουν τους γονείς χωρίς ποτέ να αναφέρουν τις αδυναμίες του παιδιού σου, μη τυχόν και πεις ότι φταίει το σχολείο και το πάρεις από το δικό τους. Πλέον και τα 3 παιδιά μου πάνε σε δημόσια σχολεία και είμαι ευχαριστημένοι από την πορεία τους. Η εκπαίδευση αν και πολύ βασική, δεν είναι το βασικότερο στοιχείο που θα πρέπει να αποκτήσουν. Υπάρχουν άλλα που μετράνε πολύ περισσότερο. Κλείνοντας θα ήθελα να σου πω να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να έχετε πάντα όλοι την υγεία σας.
Συμφωνώ απόλυτα με τη Vickie..Νομίζω οτι είναι λίγο προκλητικό να μας λες για οικονομική κρίση απο τη στιγμή που τα παιδιά σου πάνε σε ιδιωτικό σχολείο..
Κι εγώ παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας είμαι,με 3 ακόμα μικρότερες αδερφούλες.Ευτυχώς,οι γονείς μου είχαν καλές δουλειές,δημοσίου και οι 2 αρχικά και μια μικρή ακίνητη περιουσία,μαγαζιά και 1 σπίτι.Είχαν επίσης και σημαντική οικονομική και πρακτική βοήθεια,όπως και ηθική συμπαράσταση,από τους παππούδες μου.Αυτό δε σημαίνει ότι δε στριμώχτηκαν σε κάποια πράγματα και δε στερήθηκαν,για να μας μεγαλώσουν.4 παιδιά σημαίνει και 4 φορές έξοδα,όπως και να έχει.Είχαμε και οι 4 τα καλύτερα,μόρφωση,φροντιστήρια,μπαλέτα,ξένες γλώσσες,ταξίδια και διασκέδαση.Τηρουμένων πάντα των αναλογιών μιας πολύτεκνης οικογένειας. Δεν ξέρω πώς θα το έβλεπα,αν είχα στερηθεί βασικά πράγματα και είχα περάσει σημαντικές δυσκολίες.Θα σας πω πώς το βλέπω τώρα. Οι αδερφές μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου.Η πιο μεγάλη προίκα.Είναι πολύ σημαντικές και πολύτιμες!!!!Οι γονείς κάποια στιγμή φεύγουν,οι φίλοι είναι απλά ένα λαχείο.Τα αδέρφια μας είναι οι μόνοι άνθρωποι που έχουμε!!!!Το λέει στο τέλος της καινούργιας ξένης σειράς του Αnt-1, "Brothers and sisters". Οπότε για μένα αυτό το δίλημμα ούτε υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει.Όλοι θέλουμε τα καλύτερα πράγματα,ρούχα,κοσμήματα,ταξίδια,διακοπές και βόλτες.Αλλά τι να το κάνεις,αν έχεις τα πάντα και κανέναν πραγματικά δικό σου άνθρωπο?Κανέναν να τα μοιραστείς,να μιλήσεις,να αισθανθείς? Ποιος χρειάζεται τα πράγματα περισσότερο από ότι τους ανθρώπους?Εγώ σίγουρα όχι....
Κοπέλα μου και πριν τη κρίση η πλεοψηφία των Eλλήνων γονιών δεν είχαν τη δυνατότητα να στήλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία ούτε να αγοράζουν πάντα ότι ήθελαν .Παρ'όλα αυτά σε τέτοιες οικογέννειες μεγάλωσαν ευτυχισμένα παιδιά και παιδιά με όνειρα που έμαθαν ότι πρέπει να παλέψουν για να τα πραγματοποιήσουν.Και υπάρχουν γονείς που δεν έχουν καν τη δηνατότητα να πάνε τα παιδιά τους φροντιστήρια.Αυτό που περιγράφεις δεν είναι οκονομική κρίση αλλά κρίση αξιών.
Πράγματι δίλημμα δεν υπάρχει... Όλοι έχουμε ανασκουμπωθεί και όλοι αγωνιούμε για το μέλλον. Αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερες καταστάσεις, τουλάχιστον εσύ μπορείς να κάνεις και επιλογές στην εκπαίδευση των παιδιών...Άλλοι δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να κάνουν δεύτερο παιδί ή και πρώτο, γιατί μπορεί να είναι και οι δυο άνεργοι π.χ. Πάντως θα συμφωνήσω με τους προηγούμενους ότι δεν υπάρχει δίλημμα ανάμεσα σε παιδί και οτιδήποτε άλλο. Αυτή η ευλογία που μπορούμε να ζούμε δεν ανταλλάσεται με τίποτα και μακάρι όλα να είναι βολικά στον καθένα να τη ζει και ας στερείται οτιδήποτε υλικό.
sebasth h ka8e apopsh,alla proswpika,san nhpiagwgos se dhmosio sxoleio 8igomai apo tetoies genikeuseis.mhpws-lew egw twra-ftaiei kapoies fores kai to ufos-h stash twn goniwn kai einai apomakrh h nhpiagwgos?e?
Maroulita, έχεις απόλυτο δίκιο! Έρχονται στο δημόσιο σχολείο να ρωτήσουν για τα παιδιά τους με απαξιωτικό ύφος για τον εκπαιδευτικό. Και αν κάποιοι εκπαιδευτικοί δεν έχουν φιλότιμο να δουλέψουν, δεν πρέπει να τους πάρει όλους η μπάλα...
pes ta bre diana,den mporw pia na akouw ta idia kai ta idia ka8e xrono...........
Μαμά Αριάδνη, να χαίρεσαι τα παιδάκια σου. Καλοπροαίρετα και χωρίς παρεξήγηση, θα ήθελα να σου πω τα εξής: Έχω ένα παιδί 8 ετών και άντρα δάσκαλο σε δημόσιο Δημοτικό. Και να θέλαμε να πάει το παιδί σε ιδιωτικό, τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν. Αλλά, να σου πω και κάτι... Δεν είναι λίγο αποστειρωμένο το περιβάλλον των ιδιωτικών; Και, πραγματικά, πιστεύεις ότι, πέρα από το όλο προνομοιούχο background ενός ιδιωτικού, οι δάσκαλοι εκεί είναι πιο μορφωμένοι και καταρτισμένοι και πιο εργατικοί μέσα στην τάξη; Μήπως ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός; Απλά, σκέψου το. Ο άντρας μου έχει δουλέψει σε ιδιωτικό και ξέρει...
Εγώ θα συμφωνήσω με μια προλαλησασα. Με τα λεφτά των ιδιωτικών σχολείων θα έκανες αλλα 2 παιδια. Να λες πάλι καλα που έχεις δυο κ που μπορείς να κανεις αυτο που θέλεις δηλ να τα στέλνεις σε ιδιωτικο. Να ξέρεις βέβαια ότι δεν παίζουν ρόλο μόνο οι δάσκαλοι αλλα κ η θέληση του ίδιου του παιδιού για μάθηση. Είναι σαν να λες ότι όλα τα υπόλοιπα παιδια ( η πλειοψηφία δηλ) που παει δημόσιο, μένουν βλάκες κ αμαθεις. Δεν είναι έτσι καλη μου. Και στις μέρες που ζούμε, ας μην είμαστε αχάριστοι. Να κανεις το σταυρο σου κ να χαίρεσαι τα παιδια που έχεις κ που μπορείς (ακόμα) να τους προσφέρεις ανέσεις. Άλλοι δεν έχουν ούτε να φάνε. Εντελώς φιλικά...
Συμφωνω με Αθανασια απο πάνω αλλα με τρώει το χερι μου να γραψω... πιστεύω ότι η οικονομική κρίση θα μας κανει να εστιασουμε στην ουσια, να γίνουμε πιο ώριμοι, αλλιώς δεν βλέπω τον λόγο να περάσει όλο αυτό απο τα κοκκαλάκια μας. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί το 'χω ξανακούσει, αυτό το θέμα του στόχου με τον αριθμό των παιδιών. Ο αριθμός των παιδιών για μένα έχει να κάνει καθαρά με τα ψυχικά αποθέμα που έχει κάποιος για να τα μεγαλώσει όσο το δυνατόν καλύτερα. Εξυπακούεται ακόμα κι αν δεν μπορεί να κανει παιδιά οργανικά, με το ψυχικό του αποθεμα βρίσκει τρόπο γίνει γονιός. Ακόμα και το οικονομικό απο κει ξεκινά. Δηλαδή ποσες εργατοώρες είσαι διατεθειμένος να διαθέσεις, αφού βρεις δουλειά, ή κανεις δική σου δουλεια ή βρεις τρόπο να "γεννήσεις" χρήμα και να τους παρεχεις ότι θεωρείς ότι ειναι απαραιτητο να τους παρέχεις. Έχοντας ζυγιάσει αν αξίζει να τους παρεχεις σε υλικό και του πουλιού το γάλα αλλά να έχουν χάσει την φυσική σου παρουσία. Σε ένα κράτος που δεν σε διευκολύνει φυσικά, και πότε το κανε δηλαδή;; παρόλ' αυτά και πολύτεκνοι υπήρχαν και τα παιδια τους μια χαρά τα κατάφεραν ακόμα κι αν δεν πήγαν σε ιδιωτικα σχολεία. Ενώ μπορώ πανεύκολα να τα χώσω στο κράτος για απειρα θέματα, σίγουρα δεν θα το κατηγορούσα που δεν γέννησα "τα παιδιά του Πειραιά", αλλά δεν το 'χα και ποτέ ως στόχο βέβαια για να μου μείνει απωθημένο. Θυμαμαι σε καποια συνέντευξη εναν τραγουδιστή που 'χε πει κάτι πολύ χαρακτηριστικο: "Μικρός όταν ήμουν νόμιζα ότι ήμασταν παρα πολύ πλούσιοι κι ότι δεν μας έλειπε τίποτα. Μεγάλος πια κατάλαβα ότι γονείς και παιδιά μέναμε σε ενα δωμάτιο και τρώγαμε ότι μας έδινε το περιβόλι και η θάλασσα και ...προσκύνησα τον πατέρα μου και την μάνα μου". Είναι καταπληκτικό να το περασεις αυτό στα παιδια σου (παρόλο που δεν μπορω να ζήσω το παιδι μου απο την γη και την θάλασσα καθότι ..ακαμάτρα ;)
Είμαι 40 χρονών και έχω μια μπεμπουλα 9 μηνών. Δεύτερο παιδί δεν πρόκειται να κάνω για δύο λόγους.Πρώτον λόγω της ηλικίας μου πρέπει να ξεκινήσω προσπάθειες από τώρα για ένα μωρό δηλ. να γίνει το ένα πίσω από το άλλο και εγώ θέλω να χαρώ και άλλο το παιδάκι που ηδη έχω και ο δεύτεορς και ο πιο σημαντικος με ένα μισθό στην οικογένεια δεν μπορόυμε να τα βγάλουμε πέρα. Η μικρη μου πίνει ειδικο υποαλλεργικό γάλα και καθε μήνα δινουμε 400 ευρω μόνο για αυτο.......Δεν θέλω να τα μεγαλώσω μέσα στην μιζέρια και την στέρηση....
τα υποαλλεργικά γάλατα να ξέρεις θερωρούνται φάρμακα και τα δικαιολογούν τα ταμεια.
Το ξέρω annita μου αλλά εδώ και μήνες το ταμείο του άντρα μου μασ έχει τρελάνει με το να μας ζητάει χαρτιά από γιατρούς και νοσοκομεία, το μωρό μου το έχουμε κατατρηπήσει για να το κάνουμε εξετάσεις και να αποδείξουμε ότι είναι αλλεργικό και φυσικά δεν έχουμε πάρει ευρώ πίσω...Πριν από λίγους μήνεσ δείναμε 600 ευρω το μήνα για γάλα..Ευτυχώς η μικρή ξεκίνησε να τρώει και τώρα δείνουμε 400...Αυτή είναι η Ελλάδα μας..
Αχ, ναι θα συμφωνήσω πως πάλι καλά που έκανες και δεύτερο... Εγώ από μέσα μου βέβαια όταν λέγαμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες για δεύτερο, σκεφτόμουν ταυτόχρονα και το αν θα μπορούμε να του προσφέρουμε όλα όσα "δικαιούται". Δεν είμαι της λογικής, ένα πιάτο θα βρεθεί να φάει ένα ακόμη παιδί...Δεν αρκούμαι εκεί, όπως και εσύ...Βλέπω στο βάθος του χρόνου όταν έρθει η ώρα για σπουδές, γάμους, επαγγελματική αποκατάσταση, σπίτι...Πως θα μπορέσω να βοηθήσω τα παιδιά μου να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα και όχι να παλεύουν με τη μιζέρια καθημερινά και συνεπώς με τη γκρίνια...Κανείς δε χάνεται, δε λέω... Αλλά όπως όλοι θέλω ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μου... Τελικά είμαι πάλι έγκυος αυτή τη στιγμή, και μέσα μου αγωνιώ...Με την κρίση να μας πλησιάζει όλο και περισσότερο η άνετη ζωή μας αρχίζει να περιορίζεται ολοένα και περισσότερο...Και για μένα δε με νοιάζει...Αλλά για τα παιδιά θέλω το καλύτερο... Όσο για αυτά που είπε μια κοπέλα παραπάνω για το ιδιωτικό, εγώ να σκεφτείς στέλνω το γιο μου σε κοινοτικό νηπιαγωγείο και πληρώνω και 250 ευρώ το μήνα...Που είναι δηλαδή η προσφορά του κράτους, δε ξέρω...Με τα λεφτά που μου κοστίζει η εκπαίδευση στο νηπιαγωγείο, θα μου κόστιζε και η φοίτηση αύριο μεθαύριο σε ένα ιδιωτικό σχολείο όπου θα είχα τουλάχιστον το δικαίωμα να απαιτήσω πράγματα...Άρα για μας δεν αλλάζει και πολύ..Γιατί να μην το σκεφτώ? Και να στείλω το παιδί μου σε ένα σχολείο δημόσιο που εδώ που μένω έχει βγάλει το κακό όνομα και η μετάθεση καθηγητών σε αυτό θεωρείται ως "δυσμενής"? έλεος! Αν κάτι φταίει για την απόδοση των μαθητών σσε αυτό το σχολείο είναι η νοοτροπία των καθηγητών του δημοσίου και όχι τα παιδιά...Μακάρι η κρίση να σύνετίσει και τους ανθρώπους που διαμορφώνουν τα παιδιά μας και να μην είναι πια αδιάφοροι. Ίσως τότε να μπορέσουν να θεωρηθούν ότι όντως προσφέρουν έργο...
Έχω μια κορούλα 19 μηνών και σε ένα μήνα περιμένω και το αγοράκι μου.Ως παιδί πολύτεκνης οικογένειας πάντα ήθελα και για μένα πολλά παιδιά.Με τον άνδρα μου είχαμε πει σίγουρα τρία παιδάκια.Φυσικά η οικονομική κρίση χτύπησε και το δικό μας σπίτι και είμαστε πιο σκεπτικοί στο αν πρέπει να μεγαλώσει κι άλλο η οικογένειά μας. Θέλω κι εγώ να προσφέρω τα πάντα στα παιδιά μου, εκπαίδευση, υλικά αγαθά, μιας κι εμένα με σπούδασαν και μου πρόσφεραν υλική βοήθεια στο μέγιστο οι γονείς μου....μετά όμως σκέφτομαι πως το μεγαλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ οι γονείς μου, το πιο ανεκτίμητο, το αναντικατάστατο είναι τα τρία μου αδέρφια. Είναι η μεγαλύτερη ''προίκα'', το πιο πολύτιμο δώρο, τα στηρίγματά μου..Κοντά στα δυο παιδιά μεγαλώνει και το τρίτο και το τέταρτο..Το θέμα είναι τι θεωρούμε εμείς ως καλύτερο ή απαραίτητο για τα παιδιά μας..Παράδειγμα για εμένα το ιδιωτικό σχολείο δεν είναι προτεραιότητα ούτε τα ακριβά ρούχα κλπ.Χιλιάδες παιδιά μορφώνονται στα δημόσια σχολεία και διαπρέπουν στα δημόσια πανεπιστήμια, τα ρουχαλάκια μπορούν να φορεθούν και από τα επόμενα παιδιά μας..όλα τα υλικά μπορούν να γίνουν..αλλά την δυνατότητα, την ευλογία και τη χαρά του να φέρνεις ένα καινούργιο άνθρωπο στη ζωή και να αντικρύζεις για πρώτη φορά τα ματάκια του.. δεν την έχουμε για πάντα...Εμείς πάντως την απόφαση την έχουμε πάρει...
Παλι καλα που προλαβες κ εκανες 2 παιδακια! εγω μεχρι στιγμης εμεινα στο 1ο κ εγινε τεσσαρων ετων...δεν εχω την οικονομικη δυνατοτητα για 2ο και το προβλημα μου ειναι οτι ζηταει επιμονα αδερφακι...Να χαιρεσαι τα παιδακια σου!!
ολες οι προθεσεις σου ειναι σιγουρα αγνες και πηγαζουν απο το γεγονος οτι θελεις το καλυτερο για τα παιδια σου . Ομως καλη μου, το διλλημα σπιτι ή παιδι ,δεν παιζει . Το διλλημα χρημα ή παιδι δεν υπαρχει . Κι αν το θελεις κι αλλιως ,με το κοστος του ιδιωτικου σχολειου 2 παιδιων για 12 χρονια ,θα εκανες αλλα 2-3 παιδια !! Λοιπον εσυ επελεξες το ιδιωτικο σχλλειο .οκ .Δε διαφωνω .Αλλα δε βλεπω και το διλλημα . Επισης θα ηθελα να σου επισημανω πολυ καλοπροαιρετα ,πως με αυτη την κριση ,που μας επηρεαζει ολους τρομερα, καλο ειναι να ριξουμε και λιγο τo βλεμμα πιο χαμηλα . Το οτι ενα παιδι παει σε ιδιωτικο σχολειο δε σημαινει πως οι συναναστροφες θα ειναι καλυτερα παιδια .Απλα θα ειναι πιο ευκαταστατοι οι γονεις τους .Να μην επεκταθω ,καταλαβαινεις που το παω . αααααααααααα ..και για να μην το ξεχασω ..η ξαδερφη μου φετος κανει ιδιαιτερα σχεδον σε ολους τους μαθητες ενος πολυ γνωστου ιδιωτικου σχολειου στην πολη μας ,διοτι οι γνωσεις που τους παρεχονται δεν αρκουν για τις επιδοσεις που θελουν οι ευκαταστατοι γονεις τους .
ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ athanasia
Δε λες πάλι καλά που πρόλαβες δύο.. Ξέρεις πόσοι παγώσαμε το όνειρο στο πρώτο... Να σου ζήσουν τα μικρούλια σου