Μητέρες οι μαγικές

H μαμά Ειρήνη μας γράφει για τις μητέρες τις μαγικές, επηρεασμένη από την καθημερινότητά της με τα δυο κορίτσια της! Την Ειρήνη μπορείτε να τη διαβάσετε και στο blog τηςtomikromou.blogspot.com

Μητέρες οι μαγικές

μαμά Ειρήνη

Απόψε παρακολουθούσα ένα βίντεο που έφτιαξε η Ολίβια για τις Ελληνίδες Μαμάδες (Χρόνια Πολλά!!). Σε κάθε φωτογραφία μια μανούλα με το ή τα παιδάκια της στην αγκαλιά της και αλήθεια δεν κρατήθηκα – δάκρυσα. Ίσως μοιάζει τετριμμένο και ξεπερασμένο, το ξέρω. Όμως η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου είναι πόσες μανούλες υπάρχουν εκεί έξω στον κόσμο που νιώθουν και βιώνουν καθημερινά τη μητρότητα όπως κι εγώ.

Κάπου εκεί έξω υπάρχουν μαμάδες που ζουν σε αντίξοες συνθήκες, που μέσα από πραγματικό αγώνα προσπαθούν κάθε μέρα να μεγαλώσουν τα μικρά τους με αγάπη και τρυφερότητα. Υπάρχουν τόσες μανούλες που αυτή τη στιγμή που εγώ γράφω κοιμίζουν, ταΐζουν, αλλάζουν, νανουρίζουν, χαϊδεύουν, θηλάζουν, φροντίζουν με κάθε τρόπο τα μωρά τους, μικρά και μεγάλα!

Ξέρω πως κάθε μια από εμάς πολύ συχνά την «καταπίνει» η καθημερινότητα και δεν μπορούμε συχνά να σταματήσουμε τον χρόνο και να σκεφτούμε ακόμα και πράγματα απλά! Απόψε εγώ διάλεξα να σταματήσω για λίγο το χρόνο, να παρατήσω ό,τι έκανα και να γράψω για όλες αυτές τις μαμάδες που μόνο σεβασμό μου εμπνέουν, μόνο θαυμασμό και αγάπη που προκαλούν.

Είναι παράξενο που η καθεμιά από εμάς κοιτάζει τα παιδιά της σαν να είναι τα μοναδικά στον κόσμο; Πιστεύω πως δεν είναι παράξενο αλλά απολύτως φυσιολογικό γιατί καθεμιά βιώνει τη μητρότητα – πέρα από τις φιλίες με άλλες μαμάδες και το κοινωνικό σύνολο – μόνη της. Και είναι τόσο μαγικό πως καταφέρνουμε να «διαβάζουμε» αυτά τα μικρά θαύματα που φέραμε στον κόσμο σαν ανοιχτό βιβλίο.

Σήμερα η Αλεξάνδρα το μεσημέρι μας δυσκόλεψε πολύ για να κοιμηθεί. Ήταν πολύ κουρασμένη αλλά νομίζω ότι η κούρασή της, της είχε προκαλέσει και αρκετό εκνευρισμό. Πολύ ώρα προσπαθούσε ο μπαμπάς της να την κοιμίσει και τελικά παραιτήθηκε και την έφερε στο σαλόνι. Την έβαλε στο πάρκο της κι εκείνη σηκώθηκε αμέσως και άρχισε να κλαίει.

Την πήρα αγκαλιά και πήγαμε στο δωμάτιό της. Όταν μετά από ώρα επέστρεψα στο σαλόνι κι εκείνη κοιμόταν ήρεμα, ο μπαμπάς της με ρώτησε: «Τι έκανες;» προσπαθώντας να καταλάβει τι ήταν εκείνο που είχε ηρεμήσει το μικρό μας και το είχε βοηθήσει να κοιμηθεί ενώ εκείνος προσπαθούσε τόση ώρα χωρίς αποτέλεσμα.

Δεν μπορούσα να του απαντήσω. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Δεν ήξερα από που να αρχίσω να του εξηγώ πως ακολούθησα το ένστικτο μου σε κάθε της κίνηση, σε κάθε της ανάσα, σε κάθε της βλέμμα. Δεν μπορούσα να του αναλύσω πως κάποιο μαγικό φίλτρο μέσα μου καθοδηγούσε τις κινήσεις μου και με βοηθούσε να γνωρίζω ακριβώς τι έπρεπε να κάνω για να βοηθήσω το μικρό μου να κοιμηθεί… ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Αυτό είναι που με μαγεύει περισσότερο από κάθε τι άλλο στη μητρότητα που βιώνω. Με μαγεύει που εμείς οι μαμάδες ξέρουμε με κάποιο μαγικό τρόπο κάθε στιγμή πως να ηρεμήσουμε τα παιδιά μας, πως να τους μιλήσουμε. Με μαγεύει και μου προκαλεί δέος που ξέρουμε πάντα τι πρέπει να κάνουμε, τι νιώθουν, τι θέλουν. Κι έπειτα με αφήνει κάθε φορά άφωνη πως η αγκαλιά μας δεν συγκρίνεται για εκείνα με καμία άλλη αγκαλιά στον κόσμο.
Αυτός ο μοναδικός δεσμός που δεν πεθαίνει ποτέ, ακόμα και όταν η ζωή μας σταματά. Αυτή είναι η μητρότητα. Το μεγαλύτερο, συναρπαστικότερο, πιο μαγικό γεγονός στη ζωή μιας γυναίκας και καμία περιπέτεια, καμία άλλη εμπειρία δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό.

Και η δύναμη που συγκεντρώνουμε η μια μαμά με την άλλη…η κατανόηση που έχω γνωρίσει από μαμάδες φίλες μου που καταλαβαίνουν, που ξέρουν πως νιώθω όταν κουράζομαι, όταν χάνω το κουράγιο μου, όταν κρατώ στην αγκαλιά μου τα παιδιά μου και νιώθω ευτυχισμένη…εκείνες ξέρουν και μπορούν να καταλάβουν τι βιώνω. Πόσο μοναδικό είναι αυτό! Είναι ένας κοινός παρανομαστής για όλες μας που πάντα θα μας ενώνει και ας μεγαλώνουμε η καθεμιά τα παιδιά της διαφορετικά.

Από τότε που έφερα στον κόσμο τα παιδιά μου – το έχω πει πολλές φορές και δεν θα σταματήσω ποτέ να το λέω – έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος. Έχω αλλάξει τόσο πολύ που υπάρχουν στιγμές που δεν με αναγνωρίζω. Έχω περισσότερη υπομονή, περισσότερη συμπόνια, περισσότερη αίσθηση των προτεραιοτήτων στη ζωή μου.

Καμία δυσκολία δεν είναι αρκετή να με κάνει να το βάλω κάτω ή να χάσω την αισιοδοξία μου…γιατί στη ζωή μου υπάρχουν 2 άγγελοι που μου δίνουν ανάσα καθημερινά! Και πέρα απ’ όλα καταλαβαίνω σήμερα πόσο ασήμαντα είναι κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή μπροστά στο δώρο της μητρότητας.

Υπάρχουν στιγμές που όταν είμαι με την Αλεξάνδρα την βλέπω να κοιτάζει πίσω μου καρφώνοντας το βλέμμα της σαν να βλέπει κάποιον που εγώ δεν μπορώ να δω. Το ίδιο ακριβώς έκανε και η Νεφέλη. Και οι δυο τους μου έδειχναν με το δάχτυλο σαν να περίμεναν να δω κι εγώ εκείνο που βλέπουν.

Θέλω όταν συμβαίνει αυτό να σκέφτομαι πως βλέπουν τις προγιαγιάδες τους που δεν πρόλαβαν να τις δουν να γεννιούνται και να μεγαλώνουν. Αυτό για κάποιο λόγο μου δίνει πάντα δύναμη, σαν να νιώθω τη γιαγιά μου εκείνη τη στιγμή να στέκεται στο πλάι μου και να μου δίνει δύναμη, να με συμβουλεύει… γιατί εκείνη μου είχε πει πως θα φέρω στον κόσμο κορίτσι όταν ήμουν έγκυος στη Νεφέλη όταν εμφανίστηκε σε όνειρο, ακόμα και όταν ο γιατρός μου επέμενε πως ήταν αγόρι.

Ακόμα λοιπόν και όταν κάποιες σημαντικές μαμάδες έχουν φύγει από κοντά μας είναι εδώ. Και η μητρότητα νομίζω πως έφερε μέσα μου και κάτι ακόμα! Την αιώνια εκτίμηση προς την δική μου μητέρα και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε τόσο για να με φέρει σε αυτόν τον κόσμο όσο και για να με μεγαλώσει. Νομίζω πως κομμάτι του είδους της μητέρας που έγινα οφείλεται αποκλειστικά σε εκείνη και γι’ αυτό θα την αγαπώ πάντα βαθιά!

Το σημαντικότερο όμως από όσα που χάρισε η μητέρα μου είναι που κάποτε μου είπε «μια γυναίκα γίνεται πλήρης μόνο όταν γίνει μητέρα». Το σημαντικότερό της κληροδότημα σ’ εμένα είναι που υποσυνείδητα με έκανε να θέλω να γίνω μητέρα ακόμα και αν μεγαλώνοντας δεν το σκέφτηκα ποτέ! Ξέρω όμως ότι εκείνη με έμαθε πόσο όμορφο είναι να είσαι μαμά…με την ζεστή της αγκαλιά, με τα παιχνίδια, με τη φροντίδα της ακόμα και σήμερα.
Μακάρι να μπορέσω κι εγώ μια μέρα να κάνω τις κόρες μου να θέλουν πραγματικά να ζήσουν τη μητρότητα!

Είναι πολύ όμορφο να είσαι μητέρα. Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να μοιράζεσαι αυτό το δώρο και με άλλες μητέρες που μοιράζονται τις αγωνίες και τις δυσκολίες σου. Είναι υπέροχο να μπορείς να μιλήσεις για αυτές τις δυσκολίες και να ανακαλύψεις νέους τρόπους να τις ξεπεράσεις.

Ολίβια, σε ευχαριστώ για την έμπνευση! Να είσαι πάντα καλά και να ενώνεις όλες τις μαμάδες. Είμαι σίγουρη πως όλες μας το έχουμε πραγματικά ανάγκη!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com