Δυο εγκυμοσύνες, δυο διαφορετικοί τοκετοί

H ιστορία της Μαρίας

Με λενε Μαρια, ειμαι 27 χρονων πλεον και εχω 2 υπεροχα παιδια, τον Σωτο μου και την μπεμπα Βασιλικη. Σας γραφω τωρα την δευτερη ιστορια τοκετου, της μπεμπας μου δηλαδη, η οποία φαινοταν απο την εγκυμοσυνη οτι τίποτα δεν θα παει καλα.

Ηθελα που λετε δευτερο παιδακι σχεδον αμεσως, αλλα και εγω και ο αντρας μου δισταζαμε οσο να ‘ναι λογω οικονομικων. Ειδικα ο αντρας μου ηταν ανενδοτος. Ετσι εβαλα μπροστα την γυναικεια μου πονηρια και τον εφερα προ τετελεσμενου γεγονοτος.

Μεσα Ιουνιου αρχες Ιουλιου ανακαλυπτουμε την δευτερη εγκυμοσυνη. Χαρες και πανηγυρια απο την μια και απο την αλλη ο πανικος. Πως το λεμε σε πεθερογονεις που θα πεσουν να μας φανε;; Τελος παντων κανω εξετασεις, με βλεπει ο γιατρος, ολα καλα. Ηδη ειχαν ξεκινησει ολα αυτα που δεν ειχα στο γιο μου: ανακατωσουρες, εμετοι και ολα αυτα τα καλα (καπου εκει σιγουρευτηκα οτι ειναι η κορη).

Αποφασιζω να το πουμε πρωτα στους δικους μου μιας και ειναι πολυ πιο ανοικτοι. Τους το ανακοινωσα παρεα με εναν υπερηχο και το τεστακι. Εμειναν καγκελο και οι 2 (αφου νομιζα οτι επαθαν εγκεφαλικο) και μετα αρχισαν και οι 2 τα χαμογελα και τις ευχες. Περναει ο καιρος και 4 μηνων το ανακοινωσαμε και στα πεθερικα. Η παγωμαρα τους δεν περιγραφεται. Σε ολη μου την εγκυμοσυνη με καυσωνα ή κρυο πηγαινα απο Μενιδι Ελευσινα με λεωφορειο και τον προαστιακο μονο και μονο για να μην βασιζομαι στην βοηθεια τους.

Τελος παντων, δεν θα σταθω στα πεθερικα.

Ερχεται λοιπον ο καιρος να κανω την καμπυλη ζαχαρου. Την κανω και τα αποτελεσματα με εστειλαν απευθειας στον ενδοκρινολογο για διαιτα και τον γιατρο μου να μου λεει οτι στις 38 εβδομαδες θα κανουμε προκληση. Εγω βεβαια υποψιασμενη πλεον, οπου ακουω προκληση σημαινει αυτοματα και καισαρικη -οχι παντα βεβαια αλλα σε ενα μεγαααλο ποσοστο.

30 εβδομαδων ο γιατρος μου λεει να κανω ντοπλερ αυτη τη φορα λογω του διαβητη (με νυχια και με δοντια το ελεγξα για να μην με στειλουν για ινσουλινη. Πολλή πεινα κορες, πολλη ομως) και ειδαμε και οτι η μικρη ειχε παρει θεση (κρατηστε το αυτο). Παω κλεινω ραντεβου, κανω το ντοπλερ, μαααυρα και αραχνα μου τα ειπαν. Η μικρη εχει μακροσωμια, μεγαλο κεφαλι και ειναι μεγαλη για την 32η εβδομαδα. Καιιιι το κερασακι στην τουρτα; Με τα ποδια κατω.

Βγηκα απο το Ελενα και ειχα χασει το χρωμα μου. Πηρα σουμπιτη τον γιατρο μου του λεω ετσι και ετσι μου βγηκε το ντοπλερ, μου λεει «Ηρεμησε και οταν ερθεις θα το δουμε«

Παω μετα απο κανα 2 μερες, το ειδε και μου λεει «Ενταξει, μην τρελαινεσαι. Το κοριτσι ειναι μια χαρα. Απλα τωρα αντι προκλησης, πάμε για καισαρικη αφου ειναι με τα ποδια. Αλλα κ παλι εχεις πολυ χρονο ακομα μεχρι τις 38 εβδομαδες«

Αυτο καπως με ηρεμησε αλλα μεσα μου ηξερα καλα οτι η μικρη δεν θα γυρνουσε καθολου. Και οπως και εγινε.

Φτασαμε αισιως 38 εβδομαδες, η μικρη ξεροκεφαλη να μην γυρναει (κατω απο τα πλευρα μου σφινωμενη η κιουρια) και εγω σαν τριαξονικο να μην αντεχω αλλο. Αφου λοιπον ειχαμε στανταρ την καισαρικη, ειχαμε ηδη κανονισει να παρει μια μεγαλη αδεια ο αντρας μου για να με βοηθαει και φτανουμε στις 31/1 ολο αγχος να κανουμε τον τελευταιο υπερηχο μπας και γυρισε και να κανω εισαγωγη.

Καιεκει μας σκαει την βομβα ο γιατρος: η μικρη ειναι φυσιολογικη για τις εβδομαδες, μολις 3100 και εχουμε ακομα περιθωριο μηπως και γυρισει. Δεν ηθελε να με βαλει για καισαρικη με την καμια.

Του λεω «Κοιτα, 8 εβδομαδες καιρο ειχε να γυρισει. Αμα ηταν, θα ειχε γυρισει. Εξαλλου δεν αντεχω αλλο. Ποναει η λεκανη μου απο το βαρος, δεν μπορω να περπατησω πλεον. Κοινως παρτην, γιατι θα κλαταρω η μανα!«

Μπαινω πρωι πρωι και τελικα με εβαλαν βραδυ για χειρουργειο γιατι ειχε εφημερια το νοσοκομειο και οπως καταλαβαινετε προτεραιοτητα εχουν τα επειγοντα. Με ετοιμαζουν οι μαιες και με πανε κατω στα χειρουργεια οπου εκει οσο να ‘ναι ενα αγχος με επιασε. Ξεκινανε να μου κανουν την επισκληριδιο και αντε τωρα να με γυρισουν λογω βαρους (ειχα ξεπερασει τα 100 κιλα αλλα δεν ημουν πολλα κιλα συν χαρη στην διαιτα). Και αντε τωρα να κατσω εγω ακινητη να μου την κανουν.

Σε καποια φαση μου λενε «Θα τιναχτεις λιγο, αλλα μην κουνηθεις«

Μου βαζουν μικρη ταση να δουν αν χτυπησε πουθενα κανα νευρο και φυσικα κουνηθηκα.

«Μα δεν σου ειπα μην κουνιεσαι;» μου λεει η αναισθησιολογος (μου ηρθε να της πως ελα να στο κανω εγω και αμα δεν κουνηθεις, σφυρα μου)

Μολις μπηκε το φαρμακο τα ψιλοειδα. Δεν χαρηκα καθολου με την επισκληριδιο αλλα οκ δεν ηταν και τοσο τραγικο. Ακομα και καλαμπουρι με τους γιατρους εκανα. Βεβαια τους ελεγε «Αντε γρηγορα» γιατι λογω του αγχους μου και επειδη ημουν ωρα ανασκελα εκανα ταχυπαλμιες και ανεβασα πιεση. Σε καποια φαση και αφου εβγαλαν την μπεμπα μου μου την εφεραν και την ειδα, την φιλησα, μου εβαλαν και μικρη δοση μεθης για να με ξεκουρασει λιγο γιατι ημουν απο το πρωι και χωρις υπνο 3 μερες σχεδον… Ετσι σε καποια φαση αρχησα να χανομαι.

Λεω στην κοπελα που ειχα διπλα μου «Εχω υπνηλια, ειναι φυσιολογικο;«

«Ναι, κοιμησου να ξεκουραστεις«

Οταν βγηκα πλεον με περιμενε ο αντρας μου εξω απο τα χειρουργεια. Πρωτη του κουβεντα «Εισαι καλα;» (ανησυχουσε μωρε το μαναρι μου)

Ειχα πολυ καλη αναρωση σε γενικες γραμμες, αν εξαιρεσεις το κρυωμα που ειχα και εβηχα σαν γαιδαρα. Ολως περιεργος δεν ειχα πολλους πονους και μου την εφεραν κατευθειαν να την θηλασω λιγη ωρα μετα!

Θεωρω τον εαυτο μου τυχερο και ατυχο συναμα. Τυχερο γιατι εζησα και τα δυο ειδη τοκετου, φυσιολογικος χωρις επισκληριδιο και καισαρικη με επισκληριδιο. Και ατυχο γιατι ανυπομονουσα να ξαναζησω τον τοκετο οπως τον εζησα στον γιο μου αλλα επειδη η ζωη δεν μας τα φερνει ποτε οπως θελουμε εμεις, καλο ειναι να κρατας και μια πισινη. Βεβαια μετα την καισαρικη δεν εχω σκοπο να κανω αλλα παιδια (εκτος και αν μου κατσει το τζοκερ).

Ειμαι πληρης με 2 παιδακια που μου γεμιζουν την ζωη την μερα και την καρδια καθε μερα ολη μερα!

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com