Πώς γίνεται η αμνιοπαρακέντηση;
Ζήτησα από τη φίλη μου τη Ρούλα να γράψει το πώς βίωσε την αμνιοπαρακέντηση, μια διαδικασία ιδιαίτερα αγχωτική για την έγκυο. Ελπίζω το κείμενό της να βοηθήσει όσες εγκυούλες πρέπει να κάνουν αμνιοπαρακέντηση και την τρέμουν! Την έμπνευση την πήρα από το e-mail της Φραντζέσκας, η οποία μάλλον θα χρειαστεί να προχωρήσει σε αμνιοπαρακέντηση και μας ρωτάει «Πόσες μαμάδες αναγκάστηκαν να κάνουν αμνιοπαρακέντηση και τελικά ήταν όλα καλά; Πόσες από αυτές έπαθαν κάτι λόγω τις εξέτασης;«
Η δική μου ιστορία… αμνιοπαρακέντησης!
μαμά Ρούλα
Κάποια στιγμή πρέπει να στρωθώ να γράψω την ιστορία μου, πως έγινα μανούλα, ο τοκετός, τι προηγήθηκε κλπ κλπ… Κοντεύει να χρονίσει ο Φίλιππος κι όλο το αναβάλλω…
Σήμερα όμως θα σας μιλήσω για την εμπειρία μου με την αμνιοπαρακέντηση.
Έμεινα έγκυος αρχές Μαρτίου του 2010, κλεισμένα τα 36… από την πρώτη μέρα (άντε 2-3 μέρες μετά.. :p) είχα αποφασίσει μέσα μου ότι δε θ’ αγχωθώ σ’αυτήν την εγκυμοσύνη, παρ’ όλο που είχα ήδη προηγούμενες δυσάρεστες εμπειρίες. Ήμουν πεπεισμένη ότι όλα θα πάνε καλά και δεν θα επέτρεπα σε τίποτα και κανέναν να με επηρεάσει για το αντίθετο. Και πραγματικά, τα κατάφερα! Ήμουν σε νιρβάνα, δε με «ακουμπούσε» τίποτα!!
Ήρθε ο καιρός για την αυχενική και την papp-a… πήγαμε στο μαιευτήριο, κάναμε την σχετική διαδικασία και με τα αποτελέσματα πήγαμε στο γιατρό μου…
Κι εκεί ακούω το θεϊκό: «Την papp-a θα μπορούσες να μην την έχεις κάνει, αφού θα κάνεις την αμνιοπαρακέντηση σε λίγο καιρό»! Κι εκεί μου κόπηκαν τα γόνατα… δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τότε ότι θα χρειαστεί να την κάνω…
«Μα είναι απαραίτητη μετά τα 35!» είπε ο γιατρός και ήταν κατηγορηματικός.
Αγχώθηκα πολύ, γιατί είχα στο μυαλό μου όλα όσα είχα ακούσει/διαβάσει σχετικά, αλλά με την αρνητική τους διάσταση! Παρενέργειες της εξέτασης, αποβολές λόγω της εξέτασης (πολύ μικρό το ποσοστό τελικά!!!), τι θα δείξει η εξέταση, τι θα κάνω αν δείξει κάτι κακό κι άλλα πολλά πολλά… σκέψεις πολλές, ειδικά τις πρώτες μέρες μετά την ανακοίνωση του γιατρού.
Τέλος πάντων, προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι… είχα και πολλή δουλειά εκείνο το διάστημα και βοήθησε πολύ αυτό… εργασιοθεραπεία!!
Πέρασε ένας μήνας κι ήρθε ο καιρός για την εξέταση. Πήρα τις οδηγίες από το γιατρό μου για την ημέρα της εξέτασης:
1. Ντουζάκι.
2. Καθαρισμός της κοιλιάς με οινόπνευμα.
3. Καθαρά και σιδερωμένα ρούχα και εσώρουχα.
4. Να έχω «ενεργηθεί», έτσι ώστε να μην χρειαστεί να ζοριστώ μετά την εξέταση… (μ’ άλλα λόγια, ένα κλυσματάκι στο σπίτι για παν ενδεχόμενο!).
5. Έναρξη αντιβίωσης από το προηγούμενο βράδυ (και τη συνέχισα για τις επόμενες μέρες). Αυτήν την δίνουν προληπτικά.
6. Επίσης, επειδή έκανα αντιπηκτικές ενέσεις πρωί και βράδυ, είχα πάρει οδηγία από την αιματολόγο να την διακόψω για ένα 24ωρο.
Έτσι κι έγινε και να’ μαστε πρωί πρωί στο μαιευτήριο για το ραντεβού μας για την εξέταση. Περιττό να σας πω ότι το στομάχι μου ήταν ένας κόμπος από την αγωνία. Είχα τρελό άγχος, υπερένταση και ΦΟΒΟ. Ήμουν άσπρη σαν το πανί από την τρομάρα μου. Κι όλα αυτά εντάθηκαν ακόμα περισσότερο, γιατί μας καθυστέρησαν σχεδόν 2 ώρες!!
Με τα πολλά, ήρθε και η σειρά μας… Στο δωμάτιο ήταν ο γιατρός μου, ο άντρας μου, ο γιατρός που θα έκανε την εξέταση και η βοηθός του.
Ξάπλωσα, μου έβαλαν το πράσινο πανί χειρουργείου, απολύμαναν την κοιλιά μου πάρα πολύ καλά (2-3 φορές!) και έκαναν υπέρηχο για να εντοπίσουν το έμβρυο. Έπρεπε να εντοπίσουν με ακρίβεια τη θέση του, έτσι ώστε να γίνει η εξέταση χωρίς ρίσκο να πειραχθεί από τη βελόνα. Η όλη εξέταση γίνεται παράλληλα με υπέρηχο για να βλέπουν που πάει η βελόνα.
Κοίταξα στην οθόνη που είχα απέναντί μου κι είδα το χουζουράκι μου (ακόμα δεν ξέραμε φύλο με σιγουριά). Ήταν κουβαριασμένο και ήσυχο, κοιμόταν… Μου είπαν ότι θα έπρεπε να είμαι εντελώς ακίνητη κατά τη διάρκεια της εξέτασης.
Ήρθε ο γιατρός μου δίπλα μου και μου κράτησε το χέρι. «Έτοιμη;», μου είπε. Από μέσα μου σκέφτηκα «Όχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι», αλλά έγνεψα καταφατικά, του έσφιξα δυνατά το χέρι κι έκλεισα τα μάτια σφικτά.
Ο γιατρός που έκανε την εξέταση, πήρε μια μεγάλη βελόνα και με μια γρήγορη κίνηση την έμπηξε στην κοιλιά μου κι άρχισε να τραβάει το αμνιακό υγρό που χρειάζεται για την εξέταση (λίγο είναι, 20-30ml). Δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα, ίσα μόνο μια ενόχληση, ούτε καν πόνο θα μπορούσα να το πω. Περάσανε μερικά δευτερόλεπτα (λεπτά, ώρες, μέρες, αιώνες;;;;;;) και μετά ακούω «Αυτό ήταν…. Τελειώσαμε!!»… κι εκεί ξεφούσκωσα… ουουουφφφφφφφφφφφφφ… βγήκε όλος ο αέρας από μέσα μου… ασυναίσθητα όλη εκείνη την ώρα κρατούσα την αναπνοή μου!!!
Άνοιξα τα μάτια κι είδα το γιατρό να γελάει … μου κόλλησε το τσιρότο στο σημείο που τρύπησε και αυτό ήταν… Μπορούσα να φύγω!
Με πήρε ο Γιάννης από το χέρι και βγήκαμε στο διάδρομο. Εκεί ένιωσα ένα απίστευτο μούδιασμα. Ένιωθα πως θα πέσω κάτω, σαν ζαλάδα, αλλά όχι σαν λιποθυμία. Ένα περίεργο πράγμα… Κάθισα για κάμποση ώρα σ’ έναν καναπέ, μέχρι να νιώσω καλύτερα. Υποθέτω πως αυτό το μούδιασμα ήταν επειδή ήμουν τόσο πολύ σφιγμένη και φοβισμένη για τόση ώρα…
Το χουζουράκι μου την ώρα της εξέτασης, ενώ καθόταν ήσυχο ήσυχο, την στιγμή που μπήκε η βελόνα στη μήτρα, αμέσως αντέδρασε και μαζεύτηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση… Τρόμαξε το γλυκό μου, εισβάλλαμε ξαφνικά στο χώρο του… Εννοείται πως δεν το είδα εγώ όλο αυτό, ο Γιάννης το είδε – εγώ είπαμε… μάτια ερμητικά κλειστά!!! 😀
Τελικά, άδικα φοβόμουν τόσο πολύ, δεν ήταν τίποτα απολύτως η διαδικασία!!! Απλά ένα τσίμπημα!
Μετά γυρίσαμε σπίτι, όπου έμεινα για το πρώτο 24ωρο ξαπλωμένη (μόνο για τουαλέτα σηκωνόμουν από το κρεβάτι). Αυτό το 24ωρο είναι το πιο κρίσιμο, αν κάτι είναι να πάει στραβά, το πιο πιθανό είναι να γίνει το πρώτο 24ωρο. Συν του ότι έχεις την αγωνία για τα αποτελέσματα… στα καρφιά ήμουν!!!
Πέρασαν οι ώρες… κοιμήθηκα το βράδυ ξερή, ούτε όνειρα, ούτε εφιάλτες ευτυχώς!! Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο η βοηθός του γιατρού μου και πήγε η ψυχή μου στη θέση της: «Συγχαρητήρια, να σας ζήσει ο γιός!! Όλα είναι μια χαρά!!»
Τα επόμενα 3-4 24ωρα έμεινα χαλαρά μέσα στο σπίτι, χωρίς ιδιαίτερη δραστηριότητα. Για την ακρίβεια, είχα πάει στο πατρικό μου εκείνες τις μέρες, για φροντίδα μαμάς. Ένα κιλό πήρα μέσα σε 5 μέρες!! χαχαχα
Τα πλήρη αποτελέσματα της αμνιοπαρακέντησης τα πήραμε περίπου 2 βδομάδες μετά. Και εκείνες τις μέρες ήταν που ένιωσα και την πρώτη κλωτσιά!!! Ο αντάρτης μου, το χουζουράκι μου, μου έδινε δυναμικό παρόν!! «Μαμά είμαι εδώ!!»
Τώρα είναι μέσα και κοιμάται το αγγελούδι μου και καθώς αναπολώ τις ημέρες εκείνες… το άγχος, την αγωνία, την ταλαιπωρία…. ΑΞΙΖΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγώ έκανα 2 αμνιοπαρακεντήσεις το 2001, 28 χρονών, στη μεγάλη μου κόρη λόγω του ότι βρέθηκα θετική στον μεγαλοκυτταροϊό το πρώτο τρίμηνο σε ιδιώτη γιατρό στη Θεσσαλονίκη , ο γιατρός υπέροχος δεν κατάλαβα καν την βελόνα που μπήκε, εγώ κοιτούσα το μόνιτορ όπως μου είχε υποδείξει ο γιατρός για να δω και μόνη μου πως η βελόνα δεν ακούμπησε το έμβρυο και τον ομφάλιο λώρο, η μικρή μου ούτε κουνήθηκε, ο γιατρός ύστερα με έστειλε για βόλτα και δεν μου έδωσε καμία φαρμακευτική αγωγή. Την δεύτερη το 2009 στην δεύτερη κόρη στα 36 γιατί οι εξετάσεις έδειξαν 1 προς 89 για σύνδρομο αυτήν τη δεύτερη αμνιοπαρακέντηση την έκανα στο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης κι ο γιατρός , όχι ιδιαίτερα έμπειρος στις αμνιοπαρακεντήσεις έλεγξε πολύ ώρα να είναι το έμβρυο και ο ομφάλιος λώρος να είναι σε ασφαλή θέση όμως χρείαστηκε να με τρυπήσει 5- 6 φορές για να πάρει υγρό αφού άλλαξε βελόνα μεγαλύτερης διαμέτρου πάλι το μωρό δεν κατάλαβα να αναστατώθηκε δεν πόνεσα παρά ελάχιστα εκείνη την ώρα, είχα κάποια τσιμπηματάκια μετά μου έδωσε αντιβίωση και προγεστερόνη που μου έφερνε τρέμουλο και την πήρα με το ζόρι τρεις ήμερες και στις δύο όλα πήγαν κατ ΄ευχήν.
Γεια σας ειμε 41 και ο γιατρός σύστησε αμνιοπαρακέντηση και φοβαμε τον πόνο και ολα,
Εμένα η ιστορία μου είναι διαφορετική και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου... έγκυος λοιπόν στα 37 μου μετά από μια αποβολή και 10 χρόνια γάμου. Η αυχενική μου είχε πολύ καλά αποτελέσματα, αλλά το triple μου έβγαλε 1/50 για τρισωμία 18, γενετική ανωμαλία που αφήνει ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης του εμβρύου... Ήταν η χειρότερη βδομάδα της ζωής μου μέχρι να αποφασίσω τι θα κάνω... η αμνιοπαρακέντηση ήταν κόκκινο πανί για μένα, καθώς δε συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου αν λόγω μιας δικής μου απόφασης, έχανα το μωράκι μου... ναι, είναι μικρές οι πιθανότητες να πάει κάτι στραβά, αλλά παραμένουν πιθανότητες... τελικά έκλεισα ραντεβού με έναν εξειδικευμένο στους υπέρηχους γιατρό που μου έκανε Β επιπέδου στη 16η βδομάδα, ο οποίος μου απέκλεισε την πιθανότητα να υπάρχει τρισωμία 18 (η εν λόγω ανωμαλία έχει πολλές σωματικές επιπτώσεις στο έμβρυο). Ο γιατρός που είχα ωστόσο ήταν ανένδοτος λόγω νομικού πλαισίου... ήμουν να σκάσω!!! Τελικά έκανα εξέταση DNA και άλλαξα και γιατρό, θεωρώντας ότι έπρεπε να σεβαστεί την επιθυμία μου και να μου δώσει εναλλακτικές. Τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά και το κοριτσάκι μου είναι τώρα στην αγκαλιά μου υγιέστατο και ζουμπουρλούδικο! Σέβομαι τις γυναίκες που αποφασίζουν να κάνουν αμνιοπαρακέντηση, αλλά προσωπικά δε θα το ρίσκαρα κι αν έπρεπε να το ξαναπεράσω, πάλι την ίδια απόφαση θα έπαιρνα. Φιλιά σε όλες τις μανούλες!
σε μενα κοριτσια τα αποτελεσματα της αυχενικης ηταν 1/82 και ο γιατρος μου σηστησε την αμνιοπαρακεντηση στην αρχη δεν ηθελα να τη κανω τωρα περιμενω να με παρει τηλ για να κλεισουμε ραντεβου.παντως αυτα που λες ρουλα ειναι πολυ ενθαριντικα εγω τρεμω
Μάρθα έγινε η εξέταση; Καλά αποτελέσματα! Εύχομαι όλα να πάνε καλά και με το καλό γερό παιδάκι στην αγκαλιά σου!
στον γιο μου δεν υπηρχε θεμα λογο ηλικιας 31 τοτε, αλλα στην κορη μου, μου την προτεινε ο γιατρος. δεν δεχτηκα να την κανω. ο αντρας μου δεν πηρε θεση στο θεμα.με αφησε να κανω οτι ηθελα εγω.εγραψε πανω στις εξετασεις μου οτι δεν δεχομαι να κανω παρακεντιση ισως για να μην του ριξει κανενας την ευθυνη και ολα οκ!! οτι κι αν ηταν θα το κρατουσα οποτε γιατι να ρισκαρω το μωρο μου? μια χαρα ειναι το κοριτσακι μου! πολλες φορες υπερβαλουν και οι γιατροι.