Πώς θα το βαφτίσετε;

Αν είχα γεννηθεί κορίτσι θα με λέγανε σήμερα Μαριεύα!

Ο πατέρας μου ήταν σίγουρος ότι θα είμαι κορίτσι και είχε συμφωνήσει με τη γιαγιά μου και πεθερά του (που την υπεραγαπούσε) ότι θα μου δίνανε το όνομα της κόρης (της γιαγιάς) που’χε χαθεί «Μαρία» και το δικό της όνομα και όνομα του πατέρα του πατέρα μου, που είχε πεθάνει όταν ο μπαμπάς μου ήταν μικρός «Ευάγγελος».

Μαρία+Ευαγγελος= Μαριεύα!

Ευτυχώς γεννήθηκα άγοράκι και μου δώσανε το ονομα του παππού μου του Μανώλη, Μάνος.

Όταν μάθαμε το φύλο της Αθηνάς, η Ολιβ κι εγώ (όπως όλοι σας φαντάζομαι) αρχίσαμε να λέμε, πώς θα θέλαμε να την πούμε… τι ονομα θα της δώσουμε.

Η μαμά της Ολίβιας λέγεται Ειρήνη, που αγαπώ πολύ ως όνομα, τη ρωτήσαμε αν θέλει να δώσουμε ΚΑΙ σ’ αυτό το εγγόνι της το ονομά της και εκείνη μας απάντησε, ότι δεν την νoιάζει καθόλου και να αποφασίσουμε μόνοι μας τι ονομα θα δίναμε στο μωρό μας.

Τη δική μου μητέρα τη λένε Γεωργία. Της ίδιας δεν της αρέσει το ονομά της. «Μην δώσετε στο παιδί αυτό το όνομα, είναι κρίμα να το κουβαλάει σε όλη της τη ζωή!»

– Μάνα είσαι σίγουρη; (πές ΝΑΙ…  πές ΝΑΙ!)

– Ε, αφού εγώ σας το ’πα.

Ετσι μετά απόμεγάλες νυχτερινές (αγκαλιά) κουβέντες καταλήξαμε σε τρία ονόματα που αρχίζουν από «Α», το Αμαλία, το Αλίκη και το Αθηνά. Τώρα που το καλοσκέφτομαι… έστω κι αν κάνω τον πολύ συζητήσιμο μερικές φορές, την κουβέντα μάλλον εγώ την οδηγούσα. Γι’ αυτό και η Ολιβ έχει την καλύτερη καρδιά του κόσμου… Πολύ συχνά με αφήνει να περνά το δικό μου. Είναι θείο προτέρημα αυτό. Τέσπα… καταλήξαμε στα 3 ονόματα.  Της άρεσαν και εκείνης.

Επειδή όταν γράφει κανείς πρέπει να γράφει την αλήθεια… πρέπει (επίσης) να σας ομολογήσω ότι από την αρχή είχα ξεχωρίσει τo Αθηνά.

Γιατί;

Επειδή έτσι έλεγαν τη γιαγιά μου, μάνα του πατέρα μου, που την θυμάμαι σαν όνειρο, αφού πέθανε όταν ήμουν 4-5 ετών. Θυμάμαι όμως τον πατέρα μου να μιλά για εκείνη και να δακρύζει. Ηταν ο Βενιαμίν της, η γιαγιά είχε ένα τσούρμο παιδιά… να φαντασθείτε ότι ο μεγάλος αδελφός του πατέρα μου θα ’ταν και δεκάδες χρόνια μεγαλύτερός του. Η γιαγιά ήταν θεόφτωχη… είχαν έρθει λίγο πρίν το Πόλεμο (τον Β’ Παγκόσμιο ντέεε) στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη και ζούσαν οι δυό τους, κοντά στο σπίτι της μεγάλης της κόρης, της θείας μου της Πόπης… στην Καλλιθέα…

Ωχ ξέφυγα… ααααααα όταν μιλάμε για ονόματα, το οικογενειακό παίζει μεγάλο ρόλο. Ε;

Μετά τον πόλεμο ο πατέρας μου ήταν φοιτητής στην Φιλολογία. Εκείνη την εποχή να ’σαι επιστήμων ήταν εξωπραγματικό όνειρο. Σκεφθείτε λοιπόν πόσο τό ‘θελε η γιαγιά Αθηνά για το στερνοπούλι της. Ο πατέρας μου έκανε μετά μανίας γελοιογραφίες παντού… φυσικά και στα περιθώρια των φοιτητικών βιβλίων (Ναί! Είχαν βιβλία τότε!) Η γιαγιά θύμωνε πολύ όταν γύριζε σπίτι μετα από τις 3 δουλειές που έκανε κι έπιανε τον πατέρα μου να κάνει σκίτσα στα βιβλία, αντί να διαβάζει.

Εκείνος όμως είχε πάρει τον δρόμο του. Ήδη είχε αρχίσει να δίνει τις πρώτες του γελοιογραφίες σε μια εφημερίδα, όπου αρχισυντάκτης ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος.  Ποιος είδε τη γιαγιά Αθηνά και δεν την φοβήθηκε. Δόθηκαν φοβερές μάχες μεταξύ γιού και μάνας… η οποία σημειώστε δεν ήταν κανένα κοριτσάκι για το κοροϊδέψεις… είχε μεγαλώσει τόσα παιδιά, είχε μείνει χήρα, είχε περάσει μερικούς πολέμους και έπιανε την πέτρα και της έβγαζε νερό…

Εκείνη ακριβώς την εποχή ο πατέρας μου έπαθε φυματίωση και έμεινε στο κρεββάτι.

Η γιαγιά Αθηνά ερχόταν στπίτι το βραδάκι, μετα από 3 δουλειές, έπαιρνε τις καινούργιες γελοιογραφίες του πατέρα μου, τις έβαζε προσεκτικά στην τσάντα της και τις πήγαινε με τα πόδια Καλλλιθέα-Ομόνοια στον Αλέκο Σακελλάριο. Αυτό κράτησε 1-2 χρόνια…

Ο πατέρας μου την διηγιόταν την ιστορία κι έκλαιγε.

Μεγάλωσα μ’ αυτην την ιστορία…

Ηθελα πολύ να δωσω αυτό το όνομα –που κανένα εγγόνι της δεν είχε πάρει- στην κόρη μας.

– Εντάξει λοιπόν… ας την πούμε Αθηνά… Μ’ αρέσει το όνομα… είπε η Ολίβια μεσα στο σκοτάδι… Και μετά από μερικές μέρες μου ’πε ότι σωστό θα ’ταν να δωσουμε και το ονομα της μητέρας μου, ως δεύτερο όνομα.

– Θα της αρέσει, μου’πε η γυναίκα μου.

Ναι, κι εγώ ήξερα ότι θα της αρέσει… Της το’παμε και της άρεσε. Όμως προς τιμήν της ΟΥΤΕ μία φορά δεν έχει πει την Αθηνά, Γεωργία…

Τέλος καλά, όλα καλά λοιπόν.

Ναι, αλλά αυτή η ζαχαρωτή ιστορία δεν είναι πάντα ζαχαρωτή.

Πολλές μανούλες, νεαρές μανούλες βρίσκονται στη δύσκολη θέση να πρέπει να ονομάσουν τα παιδιά τους με το όνομα των γονεών του άνδρα τους… ειδικά όταν πρόκειται για το πρώτο τους παιδάκι… τότε δηλαδή που τα όνειρα της μάνας (και του πατέρα… αλλά βασικά της μάνας) πεταλουδίζουν σαν πεταλούδες λιώμα στα drυgs.

– Λοιπόν μωρό, όταν βαφτίσουμε τη μπέμπα, θα τη πούμε: Ευτέρπη… όπως τη μάνα μου!

– Ευτέρπη; ρωτά (εσωτερικώς βέβαια) η μαμά… το έμβρυο της ρίχνει μια κλωτσιά… Ευτέρπη; Εγώ που ‘χα ονειρευθεί το μωρό μου να το λένε: Αλεξάνδρα, Ιόλη… έστω Ιοκάστη;

– Δεν γουστάρω (λέει το έξω σας!)

– Γιατί; πώς θές να το πούμε το παιδί; Χαρίκλεια, όπως είναι το ονομά της μάνας σου, άσχετα αν το έχει κάνει Κλαρίς…

– Εγώ το παιδί μου Ευτέρπη δεν το βγάζω.

– Καλά! Πήγαινε να της το πεις εσύ της μάνας μου.

– Θα της το πούμε μαζί.

– Αγάπη μου!

– Μωρό μου!

Πάνε μαζί… μόλις τους βλέπει η γιαγιά Ευτέρπη χαϊδεύει την κοιλιά της νύφης, ρίχνει επιβραβευτικό βλέμμα στον γιό και λέει μιλώντας στην κοιλιά.

– Τι κάνει η Ευτέρπη μου;

Το έμβυρο κάνει ένα αεροπλανικό.

Πετάγεται ο γιός:

– Ολό κλωτσιές δίνει η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, μαμά!

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Λυποθυμίες… ανέβηκε η πίεσή μου… ψιλοεγκεφαλικά… φωνές… απειλές… δεν έρχομαι σπίτι σας…  veto.

Kαλώστηνε την Ευτέρπη!

Θα μου πείτε:

«Ουπς μισό λεπτό Μάνο! Η δική σου ιστορία με την Αθηνά ήταν ΟΚ; Και η ιστορία με την Ευτέρπη δεν είναι; Μπα! Από πότε… η δική σου αγάπη για τον πατέρα σου, υπολείπεται της αγάπης του μελλοντα πατέρα για τη μάνα του την Ευτέρπη; Με τι μετριέται η αγάπη; Με το κιλό  ή με το μέτρο; Συγκινητική η δική σου ιστορία με τους Σακελλάριους και όχι της κ. Ευτέρπης; Πώς έτσι; Επειδή εδώ δεν έχει στρας κι αρώματα;«

Ο,τι και να πείτε έχετε δίκιο.

Απόλυτο δίκιο…

Και το κακό είναι ότι το παραμύθι αυτό δεν σταματά εδώ. Ετσι και κάνεις την αρχή, στο δεύτερο κορίτσι που ενδεχόμενα έρθει, πρέπει να το ξαναπαίξουμε. Από την άλλη μεριά τώρα… που αν την άλλη πεθερά τη λένε π.χ. Αλεξάνδρα , θα έχεις δυο κόρες που τη μία θα την λένε Αλεξανδρα και την άλλη Ευτέρπη… Τέλειο… ειδικά για την Ευτέρπη… και να πάει να το εξηγήσει κάποιος αυτό σε ένα κορίτσι 14 ετών…

Αν την λένε Χαρίκλεια… θα έχεις δυο κόρες που τη μία την λένε Ευτέρπη και την άλλη Χαρίκλεια. Μικρό το κακό, απλώς όλος ο κόσμος θα ξέρει ότι οι γονείς τους είναι κολλημένοι.

Σας ορκίζομαι ότι αν η Ολιβ είχε ονειρευθεί να ονομασουμε το μωρό μας π.χ. Κατερίνα… θα το ονομάζαμε Κατερίνα… Ούτε που καν θα είχα πει το Αθηνά.

Καλές οι ιστορίες, καλές οι αγάπες, καλές οι υποχρεώσεις… αλλά υπάρχει και η επιθυμία της μάνας. Επιμένω: της μάνας. Όχι, δεν δίνω στην Αθηνά όσα η Ολιβ. Εκείνη το μεγαλώνει. Μένουμε συνεχώς οι 3 μας και βασικά είναι οι δυό τους, σε εμένα (η Αθηνά) έρχεται όταν κάνει διακοπές από την Ολίβια. Τα΄χουμε ξαναπεί αυτά… Ε, αυτή η μάνα, πρέπει να’χει άποψη για το όνομα που θα δώσει στο μωρό της.

Ευκολο να το γράφεις, δύσκολο να γίνει.

Από την άλλη μην ξεχνάμε ότι η διαιώνηση του είδους έχει στηριχθεί πάααααααααααααααραπολύ και στην διαιωνηση του ονόματος. Είναι χοντρα βαλμένο στο DNA μας αυτό… ειδικά εδώ γύρω στη Μεσόγειο, που το κλίμα είναι εύκρατο  και μας έχει κάνει πιο μερακληδες.

Όταν του γιού του ‘χεις φάει το μυαλό 25 χρόνια, ότι «όταν γεννήσεις τον Παναγιώτη (εννοεί τον εγγονό του, που φυσικά θα πάρει το ονομά του) θα γίνω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Θα πηγαίνουμε και οι 3 μας στην Τούμπα, όπως τότε που πηγαίναμε με τον παππού σου τον Χαράλαμπο! Θυμάσαι Χαράλαμπε; 4 γενιές στην Τούμπα…«

Πηγαινε τώρα εσύ στα 26 σου να εξηγήσεις στον κ. Παναγιώτη του Χαραλάμπους, γιατί δεν θα πεις το πρώτο του εγγόνι Παναγιώτη του Χαραλάμπους, αλλά θα τον πεις Μάξιμο… Πήγαινε να του το πεις και μετά έλα να μου πεις , τί θα σου πει….

Πού το ξέρω εγώ;

Καλέ από πού ήρθα εγώ; Hellooooo.. από τον πλανήτη γη είμαι κι εγώ.

Όταν ο μεγάλος μου αδελφός γέννησε τον γιό του, ο πατέρας μου ο Αρχέλαος ούτε που διαννοήθηκε, ούτε και κανένας άλλος τριγύρω του ότι δεν θα τον πούν: Αρχέλαο.

ΟΛΟΙ!

ΟΛΟΙ κι ΟΛΕΣ!

Πλην δυό: Του αδελφού μου και της γυναίκας του. Και κατά τη γνώμη μου πολύ καλά κάνανε. Αποφασίσανε το όνομα Φίλιππος και πήγε ο αδελφός μου να του το πεί.

Ο πατέρας μου είχε μουστάκια. Μεγάααααλα μουστάκια… που κοιτάγανε οι άκρες τους προς τα πανω… αναλογα πώς ήταν το μουστάκι καταλαβαινες και τις διαθέσεις…. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.. δεν νομίζω να τον έχω δει με πιο κατεβασμένα μουστάκια ποτέ στη ζωή μου… στα γόνατα του’χαν φτάσει… ο αδελφός μου προσπάθησε να το αμπαλάρει (όπως πιθανώς να χετε παρατηρήσει το μαπλάρισμα δεν είναι φόρτε του αδελφού μου!)…του’πε λοιπόν ότι στην  ιστορία ο Αρχέλαος ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας, πατέρας του Φίλιππου του μπαμπά του Μεγαλεξανδρου… αρα το Φιλιππος και το Αρχέλαος ήταν connected…. Ότι και να τουπε… τα μουστάκια ήταν στο πάτωμα.

Δεν νομίζω να το χώνεψε ποτέ.

Τον εγγονό του φυσικά τον λάτρευε. Μέχρι να γίνει 2 ετών και να καταλαβαίνει όλοι τον φωνάζαμε: Φιλιππεεεε… εκεινός τον αποκαλούσε «ψιτ»… Μόλις το παιδί αρχισε να καταλαβαίνει Φιλιππάκο τον ανέβαζε Φιλιππάκο τον κατέβαζε… όμως δεν το χώνεψε ποτέ.

Ένα βράδυ… κουβεντιάζοντας μου ξαναλεγε τον πόνο του, του υποσχέθηκα ότι αν κάνω ποτέ αγόρι, θα το ονομάσω Αρχέλαο. Με κοίταξε λυπημένα χαμογελαστά, μου’κανε κλαπ κλαπ στο χέρι ….  Ετσι κι αλλιώς δεν πρόλαβε… και προφανώς το ήξερε ότι δεν θα προλάβει να το ζήσει αυτό…

Ποιο μωρέ;

Ότι ο εγγονός του πάρει το ονομά του!

Δεν το καταλαβαίνω.

Θα προσπαθήσω λοιπόν να κάνω μερικά βήματα μπροστά. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι είμαστε στο 2033 και η Αθηνά φέρνει στον κόσμο ένα αγοράκι… θα φάω τα λυσακά μου να τον λένε Μάνο;

Ετσι που το πρωτοσκέφτομαι φηψίζω όχι.

Αν η Αθηνά και ο συντροφός της θα θέλουν να το λένε Zigmud33… με γειά τους με χαρά τους, εγώ θα τον παίρνω αγκαλιά και θα του λέω: hi Zigmud33!

Καμμιά φορά η Ολιβ έρχεται και με αγκαλιάζει και μου λέει:

Το επόμενο μωρό μας θα ’ναι Αρχέλαος ή Βικτώρια;

(Α, ναι… αν κάνουμε δευτερο παιδί κι αυτό είναι κορίτσι… θα το ονομάσουμε Βικτώρια-Αναστασία. Γιατί; Επειδή ο γυναικολόγος της Ολιβιας μπέρδευε πάντα το ονομά της και την έλεγε αντί Ολίβια, Βικτώρια… και πάντα γελούσαμε και είπαμε ότι αμα κάνουμε δεύτερο παιδί και είναι κορίτσι θα το πούμε Βικτώρια και Αναστασία που είναι το όνομα της γιαγιάς της Ολιβ, που την αγαπώ πολύ (πόσο μάλλον η Ολιβ) και που μας αρέσει και των δυο το ονομά της.

Κάθε φορά λοιπόν που με ρωτά η Ολιβ, σκέφτομαι πόσο σπουδαία γυναίκα είναι… ξέρει ότι θέλω και ξέρει ότι ξέρω ότι είναι δύσκολο να της αρέσει το όνομα…. Αλλά παρ όλα αυτά το βάζει μόνη της στην φράση. Αυτό –σας το λέω στα σίγουρα- είναι αγάπη.

Όπως βλέπετε προσπαθώ να γίνω αντικειμενικός… αλλά δεν γίνεται.

Λύστε το με αγάπη μεταξύ σας…

Ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Εχω πάει σε βάφτιση που ο παππούς κάθισε στο αυτοκίνητο, έξω από την εκκλησία αρνούμενος να παραστεί στο μυστήριο, επειδή το παιδί δεν πήρε το ονομά του. Ναι, είναι δύσκολο.

Σκεφθείτε όμως, ότι οταν η Ευτέρπη (ζητω συγγνώμη από όλες τι Ευτέρπες του κόσμου), ετών 14, μετα τις απίστευτες μαλακίες-χοντράδες που θα της έχουν πει συμμαθητές, συμμαθήτριες, γκομενίκοι… σας ρωτήσει:

– Ρε σεις πώς σας ήρθε και με βγάλατε Ευτέρπη;

Ελπίζω να έχετε να της πείτε μια καλή ιστορία κι όχι να ακούσει την απάντηση:

«Γιατί έτσι λέγανε τη μάνα TOY»