Το μόνο που μου έμεινε από τον τοκετό μου είναι εφιάλτες!

Η ιστορία της Χ.

Kαλησπερα σας. Θα ηθελα και εγω να μοιραστω μαζι σας την εμπειρια μου («εμπειρια»…τελος παντων) στην γεννα, ισως με βοηθησει να ξεπερασω καποια πραγματα και να νιωσω καλυτερα.

Με το που αρχισα να πηγαινω στον γιατρο μου, ηταν υπερ της προγραμματισμενης καισαρικης με ολικη ναρκωση. Μου το ειπε, σχεδον σαν διαταγη. Ρωτησα «Εαν δεν ειναι πολυ μεγαλο το μωρο, δεν γινεται να κανουμε φυσιολογικη γεννα;» Ουτε να το ακουσει, το προτεινε και το ξαναπροτεινε ωσπου πειστικα και εγω και ειπα ok. Πολυ κακως, θα μου πειτε και θα εχετε και δικιο. Αλλα τι να κανω, ηταν το πρωτο μου, δεν ηξερα να το ψαξω παραπανω.

Ηρθε η μερα για να γεννησω. Πηγαμε, περιμενουμε, η μαμα μου, ο πατερας μου, ο φιλος μου τοτε – μετα συζυγος- και εγω. Με παιρνουνε σε ενα δωματιο με αλλες 7 κοπελες. Μας φωναξανε και τις 7 να παμε για την προετοιμασια πριν την γεννα, ξυρισμα, υποθετο, κτλ κτλ., ΟΛΕΣ μαζι, σε ενα δωματιο. Υπηρχε μια μονο τουαλετα στο δωματιο, οποτε οπως καταλαβαινετε, ηταν δυσκολο. Καποιες κοπελες λερωσαν τα κρεββατια τους, αλλες το πατωμα… ντροπιαστικες καταστασεις.

Μολις τελειωσαμε, μας βαλανε και τις 7 σε ενα ΑΛΛΟ δωματιο, με τα κρεββατια διπλα διπλα και απεναντι, να περιμενουμε τους γιατρους μας για να δουνε τι διαστολη εχουμε, αν ειμαστε ετοιμες, τι ακριβως θα γινει τελος παντων. (Να τονισω οτι οι 7 ημασταν αγνωστες μεταξυ μας – δε ξεραμε η μια την αλλη.) Ηρθαν οι 2 γυναικολογοι, μας εξετασαν… οι σκηνες ηταν απιστευτες. Οι κοπελες, με ανοιχτα τα ποδια και τα ΠΑΝΤΑ που κανει ο γιατρος να φαινονται απεναντι μας… να τσιριζουν καποιες απο πονο…. να βλεπεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ… τι να σας λεω, δεν υπαρχουν απλα λογια.

Μετα απο 30 πραγματικα εφιαλτικα λεπτα, με πηρανε για το χειρουργειο. Ολικη αναισθησια, γεννα. Καθως ξυπνουσα, μπορουσα να ακουσω τα ΠΑΝΤΑ, αλλα δε μπορουσα να κουνηθω ουτε να μιλησω. Ειχα σωληνακια στον λαιμο μου για οξυγονο, τα οποια επρεπε να τα βγαλουν. Τους ακουγα να μου λενε «Παρε μια δυνατη αναπνοη!» και προσπαθησα αλλα κατι δεν ενιωθε καλα. Ενιωθα να τραβανε τα σωληνακια και να εχουνε κολλησει στον λαιμο μου, να μη βγαινουν και να πνιγομαι. Οσο προσπαθουσα να αναπνευσω και δεν ειχα οξυγονο, αρχισα να τρεμω, ενιωθα τους σπασμους μου. Ακουω τους νοσοκομους να φωναζουν «Ρε μ…….κα, πνιγεται, καντε κατι!!!» Ωραια λογια….. και  να συνεχισω να μη μπορω να αναπνευσω και να προσπαθω και να τρεμω και να νιωθω να τραβανε τα σωληνακια και να μη βγαινουν. Ωσπου καποια στιγμη, ενιωσα τον εαυτο μου να σταματαει να προσπαθει, δεν ειχα αλλη δυναμη. Ηταν πραγματικα σαν να κοιμηθηκα ξανα.

Το μονο που θυμαμαι μετα ηταν οτι ξυπνησα σε ενα δωματιο με αλλες 5 κοπελες, με μασκα οξυγονου και τον μπαμπα μου να με κοιταει και την κορη μου στην κουνια. Ημουν εξαντλημενη, ουτε το μωρο ειχα δυναμη να κοιταξω, ουτε τον μπαμπα μου, ουτε κανεναν, το μονο που ηθελα ηταν να κοιμηθω και αυτο εκανα.

Μου ειπανε πως παραλιγο να μη τα καταφερω επειδη τα τοιχωματα του λαρρυγα μου ειχαν πρηστει (δεν μου εξηγησαν γιατι) και τα σωληνακια απο το οξυγονο ειχανε κολλησει και δε βγαιναν. Στο τσακ γλυτωσα…αλλα γλυτωσα!

Δε θα πω παραπανω λεπτομερειες για την μετα παραμονη μου στο συγκεκριμενο νοσοκομειο… τα μονα πραγματα που θα πω ειναι οτι οι μυγες κανανε παρτυ μεσα στο δωματιο, οτι για να μου βρουνε φλεβα να μου βαλουν ορο, μου αφησανε σημαδι το οποιο εχω στο αριστερο μου χερι ακομα μετα απο ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ, επειδη επεμεναν να προσπαθουν καθημερινα ενω εβλεπαν οτι ΔΕΝ γινοταν, οτι μετα απο 3 ωρες που βγηκα απο το χειρουργειο και ενω παραλιγο να πεθανω, ηρθε η κοπελα να αλλαξει τα σεντονια και ειχε την απαιτηση να σηκωθω και «Γρηγορα, αντε αντε! 3 ωρες περασαν, τελειωνε!» – τα λογια της…- και για να τελειωσω, το γεγονος μου που χει μεινει στο μυαλο… το οτι ζητησα ενα ποτηρακι νερο απο την νοσοκομα για να πιω το χαπι μου και η απαντηση της ηταν : «Α για σε παρακαλω! Δεν ειμαστε υπηρετριες σου εδω.» Και εφυγε.

Οποτε καταλαβαινετε οτι μετα απο αυτη την εμπειρια, εχω παρει την αποφαση να μη κανω αλλο παιδακι. Ξερω, καθε νοσοκομειο δεν ειναι ιδιο. Καθε γεννα δεν ειναι ιδια. Απλα εγω δε μπορω και δε προκειται. Ουτε το παιδακι μου μπορεσα να χαρω, ουτε καταλαβα οτι γεννησα, δεν εχω ουτε μια ομορφη αναμνηση, μονο εφιαλτες, τους οποιους και εβλεπα μηνες μετα την γεννα. Σε οσες κοπελες σκεφτονται να κανουν καισαρικη λεω, ΜΗ, εκτος βεβαια αν υπαρχει σοβαρος λογος. Εαν μπορειτε να κανετε φυσιολογικο τοκετο, ΚΑΝΤΕ ΤΟΝ, χωρις δευτερη σκεψη.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com