Η κόρη μου το πρωτάκι!

Δεν θυμάμαι και πολλά απο την εποχή που πήγα πρώτη Δημοτικού. Σίγουρα δεν θυμάμαι ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ από τις πρώτες μερες, δεν εχω ιδέα αν φοβόμουν ή αν αγχωνόμουν. Λες και εχει διαγραφεί εντελώς από τη μνήμη μου. Σκέφτομαι οτι για να μην εχω ιδιαίτερες αναμνήσεις, τοτε μάλλον όλα πήγαν μια χαρά!

Με αυτό το σκεπτικό («Όλα θα πάνε μια χαρά!») συνόδευσα πριν δυο βδομάδες την Αθηνά στο σχολείο της για την πρωτη της μέρα στην Α’ Δημοτικού. Για πρώτη φορά σαν να είδα ένα σημάδι αβεβαιότητας στο πρόσωπο της σχεδόν πάντα ατρόμητης κόρης μου. «Και τώρα τι κάνουμε;» Εντόπισε ομως γρήγορα στο πλήθος μια φίλη. Την πλησίασε. Και μαζι χέρι χέρι ξεκίνησαν το ταξίδι στα 12 χρόνια σχολείου.

Πίσω στο χρόνο: η Αθηνα είναι 2-2 1/2 ετών. Δεν μιλάει… Δεν λέει τίποτα σχεδόν! Αχ Θεε μου, θα τα καταφέρει στο σχολείο; Ναι, ναι, ντρέπομαι λίγο που το ομολογώ, ομως πίσω στο 2012 αγχωνόμουν για το αν το πιτσιρίκι μου θα τα κατάφερνε το 2016… Πόσο γελάω σήμερα! Πόσο χαίρομαι που γρήγορα έμαθα από το λάθος μου και σταμάτησα να αγχώνομαι για ταχύτητες, ικανότητες, ταλέντα… Δυο παιδιά εχω στην αγκαλιά μου και όπου να ‘ναι έρχεται και ενα τρίτο. Όλα τους θα ειναι σ’ αλλα ίδια και σε άλλα διαφορετικά. Και αν ακόμα στη ζωή μου βρίσκω πράγματα να με αγχώνουν μια στις τόσες, η επίδοση τους στο σχολείο δεν ειναι ένα από αυτά.

«Αθηνά, φέτος πια θα πας Δημοτικό! Το ξέρεις ότι τώρα πια θα πρέπει να διαβάζεις; Γράμματα και αριθμούς!» της είπα στα μέσα του Αυγούστου.

«Έλα βρε μαμά, αυτά είναι εύκολα!» μου είχε πει και εγω τότε χαμογέλασα. Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, σκέφτηκα από μέσα μου.

Και να που σήμερα μοιάζει ήδη να τα μαθαίνει όλα με απίθανη ευκολία, το μυαλουδάκι της μοιάζει με αχόρταγο σφουγγάρι που ρουφάει γνώση και εμπειρία. Ναι, ναι, θα σβήσει με τη γόμα δέκα φορές (πλάκα δεν εχει;), θα κανει και δυο σβούρες με την καρέκλα, μα -να θυμάμαι!- ειναι ακόμα τόσο μικρή! Σε ένα κορμάκι και μια ψυχούλα 6 ετών δεν χωράνε ακόμα τα στενά όρια της ατελείωτης συγκέντρωσης και της απόλυτης ηρεμίας.

Μου αρκεί που τελικά -πολύ γρηγορότερα απ’ οτι θα ήλπιζα ποτέ- μου παρουσιάζει στο τέλος τις σειρές γεμάτες με τα όμορφα γραμματάκια της. Ναι! Το Αθηνάκι μου! Που πίστευα τοτε πως δεν θα γράψει ποτέ! Το Αθηνάκι μου! Που όπου σταθεί και όπου βρεθεί πια γράφει γράμματα! Μεγάλα και μικρά! Τα δείχνει στον Αρχέλαο, τα δείχνει στην κοιλιά μου.

«Να θυμάμαι να μην αγχώνομαι»

Και γιατί να αγχωθώ δηλαδή; Όλα μπαίνουν από μόνα τους σε μια σειρά!

«Να θυμάμαι να μπαίνω στα παπούτσια τους»

Άριστη μαθήτρια ήμουν μια ζωή. Τα έπαιρνα «εύκολα» που λένε. Και όμως ΞΕΡΩ τι θα πει σχολείο, ΞΕΡΩ τις παγίδες του και ΞΕΡΩ πόσο διαφορετικά μπορεί να το βλέπει κάθε παιδί.

«Να θυμάμαι πως ότι είναι για μένα αυτονόητο, για εκείνη είναι ακόμα κάτι άγνωστο»

Από το πώς γράφεται το «π» μέχρι το πώς σβήνει σωστά η γόμα, να θυμάμαι πάντα πως το παιδάκι μου τώρα μόλις διασχίζει το κατώφλι της σχολικής ζωής. Νεύρα -για άλλους λόγους- ανυπομονησία  και υπερβολικές απαιτήσεις -όλα αυτά τα άτιμα «κακά» της ενήλικης ζωής- δεν έχουν θέση εδώ!

Η κόρη μου ειναι πρωτάκι! Και όλα πάνε καλά! Και γιατί να μην πάνε δηλαδή;

Και επειδή έλαβα πολλές ερωτήσεις σχετικά με το γραφείο που διαλέξαμε…

Kατέληξα στην πρώτη πρώτη μου επιλογή που είναι το FLISAT της IKEA. Μετά από «μαμαδομελέτη» κατέληξα ότι στα πρώτα τους βήματα στο σχολείο τα παιδιά δεν χρειάζονται ογκώδη έπιπλα και τεράστιες βιβλιοθήκες, αλλά ένα χώρο που θα ταιριάζει στο «μέγεθός» τους και θα τα κάνει να νιώθουν βολικά και άνετα. Το συγκεκριμένο γραφείο έχει αυτά και ακόμα περισσότερα: μπορεί να ρυθμιστεί σε τρία διαφορετικά ύψη, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διάβασμα ή χειροτεχνίες για πολλά χρόνια. Εκτός αυτού, η επιφάνεια εργασίας έχει τη δυνατότητα κλίσης, ώστε το παιδί σας να αλλάζει τη στάση του σώματός του.

Και όταν η Αθηνά μεγαλώσει, το FLISAT θα περάσει στον Αρχέλαο και μετά στον μικρό μπομπιράκο της οικογένειας (όνομα δεν αποκαλύπτω, μην με πιέζετε, χαχα) Έβαλα και δυο κουτιά TROFAST από κάτω (έχει ειδικό χώρο) και έτσι αποθηκεύουμε ότι χρειαζόμαστε! Από τη σειρά FLISAT πήραμε και το κουκλόσπιτο το οποίο μπορεί να κρεμαστεί στον τοίχο και είναι ΤΕΛΕΙΟ και σκέφτομαι κάποια στιγμή να πάρουμε και το κουτί με τα ροδάκια!

Μπορείτε να δείτε αναλυτικά όσα σας είχα γράψει για τη σειρά εδώ!