Ο δικός μου ήρωας

Πριν λίγες μέρες είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Tine. Μου εξηγούσε ότι όλοι στη ζωή μας χρειαζόμαστε έναν ή περισσότερους ήρωες και έναν ή περισσότερους μέντορες για να φτάσουμε τις ικανότητές μας στα ύψη, να ανακαλύψουμε τα αληθινά μας ταλέντα, να πιστέψουμε στον εαυτό μας, να απογειωθούμε.

«Άραγε εγώ έχω κάποιον ήρωα;«, σκεφτόμουν το βράδυ όταν έπεσα για ύπνο.

Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως δεν είχα… Μέχρι πριν λίγα λεπτά που έμαθα ότι πέθανε ο Steve Jobs. Μόλις το διάβασα, ξαφνικά σαν να κατανόησα ΑΚΡΙΒΩΣ την έννοια του ήρωα.

Ναι! Μα πώς δεν το σκέφτηκα;

Ο Steve Jobs ήταν και θα είναι ένας από τους ήρωές μου.

Όχι μόνο επειδή είναι το πρόσωπο πίσω από τους υπολογιστές που λατρεύω (και το πιστεύετε ή όχι, ο πρώτος υπολογιστής που είχα παιδί ακομα ήταν Macintosh και όχι PC), αλλά επειδή με τη ζωή του μου έμαθε ότι αξίζει να ακολουθήσω την καρδιά μου. Και ήταν αυτός που μου το θύμιζε, όλες εκείνες τις φορές που ένιωθα ότι κανείς δεν πιστεύει σε μένα και το όνειρό μου.

Η ομιλία του Steve Jobs το 2005 στους απόφοιτους του πανεπιστημίου του Stanford ίσως σας είναι γνωστή. Ίσως πάλι όχι. Είτε την έχετε ακούσει, είτε όχι, αξίζει να αφιερώσετε τα επόμενα 15 λεπτά της ζωής σας για να την ακούσετε λέξη προς λέξη. Σας έχω βάλει το βίντεο πιο κάτω.

Εμένα μου άλλαξε τη ζωή. Και το εννοώ.

Για παράδειγμα… Όταν όλοι, ΜΑ ΟΛΟΙ, μου έλεγαν να γίνω γιατρός, ενώ εγώ επέμενα στα άλλα «περίεργα» όνειρά μου, όταν μούσκευα το βράδυ το μαξιλάρι μου προσπαθώντας να βρω μια άκρη για το αν πήρα τη σωστή απόφαση ή όχι, η ομιλία του ήταν πάντα εκεί στο Youtube να με συνεφέρει και να μου δώσει ΞΑΝΑ θάρρος. Μέχρι που ήρθε στη ζωή μου ο Μάνος και με πίστεψε και αυτός. Είχα δύο πια στο πλευρό μου. Ήμουν σίγουρη.

Την ξέρω πια λέξη προς λέξη. Ειλικρινά, δεν νομίζω να με έχει εμπνεύσει ποτέ άλλος διάσημος, άγνωστος σε μένα άνθρωπος. Μόνο αυτός.

Χάρη και σ’ αυτόν, κάνω σήμερα αυτά που κάνω. Χάρη και σ’ αυτόν, θυμάμαι πως κάθε μέρα είμαι μια μέρα πιο κοντά στο θάνατο και δεν αξίζει να αγχώνομαι, να στεναχωριέμαι, να σπαταλάω ώρες της ζωής μου κάνοντας πράγματα που μισώ.

Του οφείλω πολλά. Ξέρω ότι και πολλοί άλλοι νιώθουν το ίδιο με εμένα.

—

Steve, χάρη σε εσένα είμαι εκατό κλικ πιο κοντά σ’ αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω στη ζωή μου.

Την περίμενα αυτή τη μέρα, όλοι όσοι σε παρακολουθούν, ήξεραν ότι το τέλος δεν θα αργούσε πια να έρθει.

Δεν ξέρω πόσο παιδιάστικο είναι να σου γράφω τώρα εδώ από το μαμαδο-blog μου, όμως σ’ ευχαριστώ.

Σ’ ευχαριστώ, γιατί όταν όλοι με μάλωναν και προσπαθούσαν να με φέρουν στα συγκαλά μου (χεχε), εσύ πάντα μου θύμιζες «Stay Hungry! Stay Foolish!«

—

«Μείνε πεινασμένος! Μείνε ανόητος!«

Και ναι, ρε παιδιά… Πιστέψτε τον και ακολουθήστε τη συμβουλή… Την έχω φυλάξει μαζί με τις υπόλοιπες συμβουλές του για να τις πω και στην Αθηνά όταν μεγαλώσει….

Αντίο Steve! Σ’ ευχαριστώ!

—-

Ο θάνατος είναι μάλλον η καλύτερη εφεύρεση της ζωής.

Είναι ο παράγοντας που διαιωνίζει τη ζωή.

Ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το καινούργιο.

Το νέο τώρα είστε εσείς, αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα γίνετε οι γέροι που προορίζονται να φύγουν.

Συγγνώμη για τον τόνο μου, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε λοιπόν ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων.

Μην αιχμαλωτιστείτε από το δόγμα που λέει να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι.

Μην αφήνετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή.

Και -το σημαντικότερο- να έχετε το θάρρος να ακούτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας.

Αυτά με κάποιο τρόπο ξέρουν ήδη τι θέλετε στα, αλήθεια να γίνετε.

Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.