Οι μαίες μου έδιναν συγχαρητήρια για τον άντρα μου!

Η ιστορία της Πωλίνας

Δεν ξέρω γιατί, αλλά πίστευα πως εγώ δεν θα ένιωθα ποτέ αυτή τη χαρά, δεν είναι ότι προσπαθούσαμε πολύ καιρό αλλά έτσι μου είχε κάτσει στο μυαλό, χαχα!

8/6/10 πρωί πρωί πήγα και έκανα β’ χοριακή, οι ώρες δεν πέρναγαν με τιποτα, πήγε 5 το απόγευμα και τηλεφωνώ στο μικροβιολογικό και αναμονή… Εγώ να τρέμω μέχρι να μου απαντήσει η κοπέλα… και μετά από λίγο…

«Ναι, είστε ΕΓΚΥΟΣ! Η χοριακή σας είναι 91!«

«Αλήθεια;;;» της λέω

«Ναι!» μου λέει και κλείνω το τηλεφωνο

Δεν προλαβαίνω να το συνειδητοποιήσω  και με παίρνει μια φίλη …

«Λέγε!»
«Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, είμαιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!» και με πιάνει ένα κλάμα άλλο πράγμα, έκλαιγα με λυγμούς

Ακολούθησαν πολλά τηλεφωνηματα από τις φίλες μου και κλαίγαμε μαζί χαχαχα! Μάλιστα η αδερφή μου πήρε μια φίλη μας που της το είχα πει είδη και έκλαιγαν μεταξύ τους .

Ο αντρούλης μου δεν ήξερε τιποτα, περίμενα να έρθει το βράδυ για να του το πω από κοντά, τρελάθηκε από την χαρά του, ακολουθεί το «φιλιούνται αγκαλιάζονται» και άρχισε να παίρνει τα φιλαράκια μας …

Πέρασα 9 υπέροχους μήνες χωρίς προβλήματα ευτυχώς, αλλά πολύ άγχος και αγωνία!

Είχα ΠΗΤ έως τις 15/2/2011

Φτιάξαμε το δωματιάκι της κορούλας μας σχεδόν 2 ή 3 εβδομάδες πριν γεννήσω . Παρασκευή 11/2 έκανα γενική στο σπίτι για να είναι όλα έτοιμα για την υποδοχή της κορούλας μας, μετακόμισα το θεόβαρο κρεβάτι μας για να καθαρίσω από κάτω μιας και είναι με ντουλάπι από κάτω και έλεγα από μέσα μου «Άντε να σπάσουν και τα νερά να τελειώνουμε«

Το ίδιο βράδυ όπως και τα περισσότερα δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ο αντρούλης μου να μιλάει στην μπεμπούλα και να της λέει «Μπεμπούλα, αν είναι να γεννηθείς σήμερα να βγεις μετά τις 7:30 για να κοιμηθεί λίγο ο μπαμπάς και πριν τις  8 για να μην πάω στο μαγαζί και τρέχω μετά, ναι;;» χαχαχα

Κατά τη 1 το πρωί με πιάνουν ελαφριά πονάκια περιόδου και να σου τα σούρτα φέρτα  στην τουαλέτα. Ξαφνικά βλέπω λίγο ροζ.

«Μπα» λέω «ιδέα μου είναι» και ξανά τα ίδια μέχρι που είδα και λίγο αίμα.

Κατά τις 3 παίρνω  τον γιατρό μου και μου λέει «Πήγαινε να κάνεις καρδιοτοκογραφο και ότι είναι με ενημερώνουν«

«Μπα» λέω «ας περιμένω ακόμα μπας και μου περάσει«

Κατά τις 4:30 λέω στον αντρούλη μου «Σήκω να πάμε!«

«Τι;» μου λέει «Γεννάμε;«

«Μακάρι καμάρι μου» του λέω «να τελειώνουμε να δω την φατσούλα της, δεν αντέχω άλλο«

Φτιάξαμε καφεδάκι και φύγαμε σαν κύριοι. Στον δρόμο άρχισαν να είναι 5λεπτοι οι πόνοι και μου λέει «Να τρέξω;«

«Όχι μωρέ αντέχω ακόμα«

Φτάσαμε 5 παρά στο νοσοκομείο, με εξετάζει η μαία και μου λέει «Ουουου, έχουμε ακόμα, έχεις διαστολή μισό ακόμα» Δεν προλαβαίνει να βγει έξω και σπάνε τα νερά. Του λέω του αντρούλη μου «Ωχ για δες, ή κατουρήθηκα ή σπάσανε τα νερά«

Έρχεται ξανά η μαία και γουρλώνει τα μάτια της, μου έκανε κλύσμα και εκεί άρχισαν όλα. Από τον πόνο δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ από την τουαλέτα, να μου λέει η μαία «Βγες, στο τέλος θα γεννήσεις εκεί» και εγώ να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου από τον πόνο. Με χίλια ζόρια βγήκα και να μην βρίσκω θέση ΠΟΥΘΕΝΑ, να με κρατάει ο άνδρας μου και εγώ να φωνάζω «Κάντε κάτι, κάντε μου μια επισκληρίδιο, δεν αντέχω άλλο!«

Να είμαι όρθια στα μαγικά χεράκια του αντρούλη μου, να πονάω φρικτά, να τρέχουν τα νερά και να κάνω εμετούς… Να σημειώσω ότι η διαστολή μου μέσα σε σχεδόν 2 ώρες είχε πάει 3, 5, 8 & 10, η μαία τρελάθηκε να παίρνει τηλεφωνο τον γιατρό μου να έρθει. Ο αντρούλης μου να προσπαθεί να με ηρεμίσει και να κάνουμε μαζί τις ανάσες, εγώ να συνεχίζω να ζητάω επισκληρίδιο και να μην μου κάνουνε γιατί δεν προλαβαίναμε (πράγμα που μου είπαν μετά) γιατί εμένα μου έλεγαν «Τώρα έρχεται!» (για να ηρεμήσω)

Σε 20΄ περίπου ήρθε και ο γιατρός μου, είχε πάει 7 το πρωί και έρχεται ένα φορείο να με πάει κάτω (κάπου εκεί χάνω τον αντρούλη μου), τον ξαναείδα κάτω, τότε λίγο ηρέμησα (βρήκε μια πράσινη στολή, την φόρεσε και ήρθε χαχαχα με έπιασαν τα γέλια μόλις τον είδα) Οι πόνοι ήταν  αβάσταχτοι, να λέω στο καμάρι μου «Χάνω τις δυνάμεις μου και αν δεν μπορέσω να γεννήσω;«

«Όχι όχι»  μου λέει «τα πας πολύ καλά, σε λίγο τελειώνουμε, θα δεις» (ήταν δίπλα μου κάθε λεπτό  και με βοήθησε πάρα πολύ)

Έφτασε, λοιπόν, η ώρα που θα αντίκριζα την μικρή μου τσαπερδόνα σε λίγη ώρα μετά από τόσους μήνες. Η χαρά μου απλά δεν περιγράφεται, ανυπομονούσα να την δω. Η μαία  μου λέει «Όποτε σε πιάνουν οι πόνοι να σπρώχνεις«, ο αντρούλης να μου λέει «Μην φωνάζεις, κάνε ανάσες«, μέσα στον πόνο μου του έκλεισα το στόμα για να μην μου μιλάει χαχαχα , σπρώχνω την πρώτη φορά και φαίνεται το κεφαλάκι της και του λέει του αντρούλη μου «Έλα να δεις το κεφαλάκι της!» Δάκρυσε μόλις το είδε και μου λέει «Έχει πολλά μαλλιά!«

Έρχεται και ο γιατρός μου εκείνη την ώρα, τον ρωτάει ο αντρούλης μου «Γιατρέ, σε κάνα 15 έχουμε τελειώσει;«

«Όχι καλέ» του απαντάει «αποκλείεται» (ναι καλά !!!), βγάζει το καμάρι μου έξω, έλα όμως που δεν βγήκε, έκανε ότι βγαίνει, κλείνει την πόρτα για να ακουστεί και ξαναμπαίνει. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και ήταν στον διάδρομο απέναντί μου και τα έβλεπε όλα. Τον βλέπει κάποια στιγμή η μαία και του λέει «Αν σε δει ο γιατρός θα φωνάζει!» και της λέει «Αν δε μιλήσεις, δε θα το καταλάβει» και έτσι έκατσε εκεί και ήταν σχεδόν δίπλα μου να συνεχίζει να με βοηθάει με την παρουσία του (αγαπάκι μου, σε λατρεύω).

Άρχισα λοιπόν να σπρώχνω. Στην 2η σπρωξιά να τους φωνάζω «ΒΓΑΛΤΕ ΤΗΝ!» και στην 3η νιώθω μια ανακούφιση, αφού μου έχωσε αγκωνιά η μαία κάτω από το στήθος (μου έκοψε την ανάσα εκεί αλλά τεσπα) και ναι βγήκε το κοριτσάκι μου, μια ζουζούνα τόση δα! Είδα μόνο το ποδαράκι της, τιποτα άλλο.

Σαββάτο 12/2/11 7:35 το πρωί βγήκε το υπέροχο κοριτσάκι μου, 3590 και 50 εκατοστα. Δεν μου την έδωσαν να την κρατήσω δυστυχώς, αλλά  την πήγανε κατευθείαν στον μπαμπάκα της. Μόλις την πήρε αγκαλιά να κλαίει και να μου λέει πόσο υπέροχη είναι. Μετά μου την έφεραν για να πάρει το πρωτόγαλα, εκεί την αντίκρισα πρώτη φορά, την χάιδεψα στο κεφαλάκι της και την χαιρέτησα. Την πήγανε πάνω, ο αντρούλης μου έμεινε μαζί μου, αφού με ετοιμάσανε μπήκε μέσα και ζήτησε από την μαία να δει τον σάκο, χαχαχα

Μόλις με ετοιμάσανε ήρθε το φορείο και βγαίνοντας αντίκρισα όλη μου την οικογένεια να κλαίνε και να με φιλάνε (δεν ήθελα κανέναν εκεί, είχαμε πει με τον άντρα μου ότι μόλις γεννήσω θα τους πάρουμε όλους τηλεφωνο, όπως και έγινε)

Με πήγαν στο δωμάτιο κατά τις 8:30 – 9 αν θυμάμαι καλά και όλες οι μαίες ερχόντουσαν και μου έδιναν συγχαρητήρια για τον αντρούλη μου : ) Τις ρώτησα πότε θα μου έφερναν την μικρή μου και μου είπαν κατά τις 2… Ναι καλά, είπα. Σηκώθηκα, έκανα μπάνιο και πήγα εκεί, παρακάλεσα να μου την δώσουν και 12:30 την κράταγα  αγκαλιά και φεύγοντας με φωνάζει η μαία «Καλέ φέρε την τουλάχιστον να την κάνουμε μπάνιο!» χαχαχαχα

Σήμερα είμαστε σχεδόν 7 μηνών και τρελαίνουμε κάθε μέρα την μάμα και τον μπαμπά με τα ναζάκια μας!

ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ, ΖΩΟΥΛΑ ΜΟΥ!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΚΑΙ ΓΕΜΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΝΕΙΣ ΝΟΗΜΑ!!!

ΥΓ: ευχαριστώ πολύ τον αντρούλη μου που ήταν δίπλα μου και με βοήθησε τόσο πολύ με την παρουσία του και με αξίωσε να γίνω μανούλα/ Ευχαριστώ πολύ κάθε μέρα τον Θεούλη και την Παναγίτσα που μου χάρισαν αυτό το ξεχωριστό πλασματάκι!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com