Φωτογραφίες τοκετού από όλο τον κόσμο

Η Alice Proujansky δήλωνε προετοιμασμένη πριν από τη γέννα του γιου της το 2012. Είχε ήδη απαθανατίσει με τη φωτογραφική της 15 γέννες στις ΗΠΑ και τον κόσμο και έλεγε πως ήταν έτοιμη για αυτή την εμπειρία που έχει τη δύναμη να σε μεταμορφώσει.

Παιδί ακόμη, η Proujansky βρέθηκε να παρακολουθεί τη γέννα τόσο της αδελφής όσο και του αδελφού της, αλλά αυτό που την έλκυε τότε περισσότερο στο δωμάτιο εκείνο ήταν η ταπετσαρία, την οποία και φωτογράφησε. Την πρώτη της φωτογραφία τοκετού την τράβηξε το 2006 σε μία επίσκεψή της σε ένα νοσοκομείο της Δομινικανής Δημοκρατίας όπου εργαζόταν εθελοντικά για ένα εξάμηνο που βρισκόταν στο εξωτερικό. Όπως αποδείχθηκε, η εμπειρία ήταν πολύ δυνατή για εκείνη και κάτι που τελικά την έκανε τη φωτογράφο που είναι σήμερα, αποτελώντας επίσης την αρχή μίας σειράς φωτογραφιών τοκετού με τίτλο ”Birth Culture”.

Μπορεί ο στόχος της να μην ήταν να γίνει φωτογράφος τοκετού, αλλά η Proujansky βρίσκει μεγάλο ενδιαφέρον στο θέμα της γυναίκας στις φωτογραφίες της και λέει πως ασυναίσθητα καταλήγει να φωτογραφίζει μέσα σε αίθουσες τοκετού.

«Έχει μεγάλο ενδιαφέρον», λέει. «Είναι τόσο συναρπαστικό να είσαι κομμάτι μίας εμπειρίας μεταμόρφωσης – (ο τοκετός) έχει ρυθμό, υπάρχει μία σειρά από πιθανά γεγονότα… αλλά κάθε φορά είναι διαφορετικός».

«Η εμπειρία είναι παράξενη και δυνατή και τρομακτική και μπορεί να είναι πολύ όμορφη».

Η παραδοσιακή μαία από τη φυλή των Μάγια Elsa Gonzalez Ayala δείχνει στους φοιτητές της μαιευτικής CASA πώς να κάνουν ένα παραδοσιακό μασάζ των Μάγια για να μειωθεί η αιμορραγία μετά τον τοκετό.

Η Laura Mejia, 38 ετών, γεννά στο Birth Place, με τη βοήθεια του άντρα της Brandon Smith και μίας δούλας, της Stephanie Abdullah-Simmons. Όλες οι ασθενείς στο συγκεκριμένο ιατρικό κέντρο της Φλόριντα γεννούν με τη βοήθεια μαίας εκτός και αν προκύψει κάποια επιπλοκή, όπου και μεταφέρονται στο νοσοκομείο.

Η μαία Dorothy Igoro Chinyere εξετάζει μία ασθενή μετά τον τοκετό της στο ιατρικό κέντρο Aiyetoro των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Λάγος της Νιγηρίας.

Όπως και ο θάνατος, το θέμα της γέννας είναι συχνά ένα θέμα ταμπού, ένα γεγονός που σπάνια εξετάζεται πέρα από τα καθιερωμένα. Η Proujansky συναρπάζεται από το πώς προσεγγίζει κάθε διαφορετική κουλτούρα τον τοκετό και αναφέρει πως στις ΗΠΑ, οι συζητήσεις γίνονται γύρω από το φύλο και τη γενιά του μωρού.

«Έχουμε μια ιδέα για το γυναικείο σώμα και (ο τοκετός) δεν είναι κομμάτι του», λέει σχετικά με το πώς βλέπουν οι Αμερικανοί τη γέννα. «Βλέπεις μία γυμνή γυναίκα αλλά στο σώμα της έχει ένταση. Η κουλτούρα μας θεωρεί παράξενες τις εικόνες των γυναικών των οποίων το σώμα δρα φυσικά, δεν είναι νέο και σέξι – ο τοκετός έχει στοιχεία δυσκολίας, δύναμης, μεταμόρφωσης και θνησιμότητας, τα οποία δεν ταιριάζουν με την ιδέα που έχουμε για το σώμα της γυναίκας: μπορούμε να τα κοιτάζουμε όταν είναι σέξι αλλά όταν «εργάζονται» τότε αλλάζει το θέμα. Ο τοκετός δεν ελέγχεται και αυτό μας τρομοκρατεί».

Αισθάνεται επίσης πως αυτό έχει να κάνει και με την άποψή μας για τη μητρότητα.

«Ορισμένες φορές δοξάζουμε τις μητέρες και τις ανεβάζουμε στο βάθρο – θεωρούμε πως είναι έτοιμες να θυσιάσουν τον εαυτό τους και πως έχουν μία αστείρευτη πηγή αγάπης, από την άλλη όμως έχουμε και τα διάφορα στερεότυπα της «χαζομαμάς»».

Μία επισκέπτης κρατά τα μωρό της Habitat Adeboye λίγο μετά τη γέννησή του στο Ιατρικό κέντρο Aiyetoro των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, στο Λάγος της Νιγηίας. Η κλινική προσφέρει δωρεάν φροντίδα σε γυναίκες που μένουν στις φτωχογειτονιές και που δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη. Την περίοδο που τραβήχτηκε η φωτογραφία, οι ομοσπονδιακοί γιατροί βρίσκονταν σε απεργία.

Μία νοσοκόμα προετοιμάζει τη Megan Tudryn για επισκληρίδιο στο ιατρικό κέντρο Baystate Franklin του Γκρίνφιλντ της Μασσαχουσέτης. Το προσωπικό παροτρύνει τις γυναίκες να αποφασίσουν οι ίδιες για το πώς θα διαχειριστούν τον πόνο κατά τη διάρκεια του τοκετού. Πλην ελαχίστων περιπτώσεων, η βάση της ιατρικής φροντίδας είναι οι μαίες.

Η Jen Carnig κρατά στην αγκαλία της το γιο της Wiley James Carnig Lavoie αμέσως μετά τη γέννησή του στο σπίτι της, περιτριγυρισμένη από τον άντρα της, Dan Lavoie, την κόρη της, Olive Carnig-Lavoie και την καλύτερή της φίλη, Lisa Johnson.

Λόγω του ότι οι γυναίκες παλιότερα συνήθιζαν να γεννούν στο σπίτι, ο τοκετός αποτελούσε μία εμπειρία την οποία κάποιος μοιραζόταν με άλλους. Στις μέρες μας, οι γυναίκες συνήθως μαθαίνουν ορισμένες λεπτομέρειες για τη διαδικασία του τοκετού από τις μαμάδες και τις γιαγιάδες τους και καταλήγουν να αντιλαμβάνονται την όλη διαδικασία αφότου οι φίλες τους αρχίσουν να αποκτούν παιδιά.

«Όταν οι φίλες μας αρχίσουν να κάνουν παιδιά, έχουμε συνήθως για πρώτη φορά την ευκαιρία να συζητήσουμε για την αποβολή και τα προβλήματα στον τοκετό και στη γονιμότητα», αναφέρει. «Ξεκίνησα αυτό το project όταν ήμουν νεότερη και η φίλη μου ήταν έγκυος επειδή σκέφτηκα πως «Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς είναι η γέννα, τι είναι αυτό το μεγάλο κομμάτι της ζωής μου που λένε όλοι; Ήθελα να φωτογραφίσω ένα κομμάτι της ζωής ενός ανθρώπου που τον αλλάζει και δεν είναι ο θάνατος».

Στόχος της Proujansky μέσα από τις τρυφερές και προσωπικές στιγμές που απαθανατίζει είναι να ξεκινήσει παράλληλα και ο διάλογος σχετικά με το πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί η διαδικασία του τοκετού. Στην ιστοσελίδα της αναφέρει πως υπήρξαν σε παγκόσμιο επίπεδο 287.000 θάνατοι μητέρων το 2010, ενώ οι ΗΠΑ έχουν τον υψηλότερο δείκτη παιδικής θνησιμότητας στη μία μέρα, ανάμεσα στα βιομηχανοποιημένα κράτη.

«Δεν είμαι μαία ούτε και γιατρός αλλά είμαι μία φωτογράφος που απαθανατίζει τη ζωή και αναζητώ εικόνες που δείχνουν κάτι το άμεσο αλλά και συμβολικό», αναφέρει. «Θα πρέπει να αφήσω το πώς θα μπορέσει να βελτιωθεί η διαδικασία σε κάποιον ειδικό: η δουλειά μου είναι να θέτω ερωτήματα και να αναζητώ τη μεγαλύτερη ιδέα που κρύβεται πίσω από τον τοκετό και το έργο των γυναικών».

Πηγή: slate.com