Τέλος καλό..!

Τέλος καλό..!

μαμά Ελένη

Μόλις συνειδητοποίησα ότι είμαι και εγώ έτοιμη να πω τη δική μου ιστορία αφού εδώ και τόσους μήνες δεν έχω μιλήσει και πολύ για αυτά που ένιωσα και νιώθω (η καθημερινότητα με ένα μωρό τελικά σου αφήνει πολύ λίγο χρόνο για σκέψη!). Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη, αλλά επειδή αυτό είναι και ένα είδος ψυχοθεραπείας θα σας τα πω σαν να καθόμουν στην πολυθρόνα του ψυχολόγου!

Λοιπόν… Μετά από μια σχετικά εύκολη εγκυμοσύνη και έχοντας ΠΗΤ 14 Φεβρουαρίου 2011, πήγα στο τελευταίο ραντεβού με το γιατρό μου στις 8/02. Και λέω τελευταίο γιατί είχαμε πει να πάμε με πρόκληση αν ο μικρός δεν αποφάσιζε να βγει από μόνος του! Στις 11 το βράδυ (ήμουν το τελευταίο ραντεβού!) και αφού τελειώσαμε με την εξέταση μου είπε «απόψε θα σε πιάσουν οι πόνοι και θα γεννήσεις«! Βασικά εμένα με έπιασαν τα γέλια και στο δρόμο για το σπίτι έλεγα συνέχεια στον άντρα μου «ποιοί πόνοι ρε μωρό μου, εγώ δεν νιώθω τίποτα«! Στις 12 το βράδυ όμως άρχισε να με πονάει η μέση μου και μέχρι τις 3 όπου φύγαμε για το μαιευτήριο οι πόνοι είχαν γίνει πολύ έντονοι! Θυμάμαι και γελάω, τον άντρα μου να σημειώνει τη διάρκεια κάθε πόνου σε ένα χαρτί μαζί με όλα τα σχόλια που έκανα εκείνη την ώρα, μετά να παίρνει το βαλιτσάκι μου και να φωνάζει «γεννάμε, γεννάμε» και εγώ να του λέω να σταματήσει γιατί πονάω… Πολύ μοναδικές (και αστείες!) στιγμές…

Η διαστολή μου όταν φτάσαμε ήταν στο 3 και οι πόνοι πολύ συχνοί. Περίμενα ότι θα άρχιζα να φωνάζω, να κλάιω αλλά ένιωθα τόσο απίστευτα δυνατή που δεν με λύγιζε τίποτα! Ο καλός μου ήταν μαζί μου συνεχώς, είχαμε πει να το ζήσουμε παρέα όλο αυτό! Όταν όμως κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει έτσι δεν λένε; Ε λοιπόν στις 2 το επόμενο μεσημέρι, με διαστολή κολλημένη στο 4, το μωρό να έχει φύγει τελείως από τη θέση του και να χάνει παλμούς από ώρα και τα νερά μου σπασμένα, ο γιατρός μου μου ανακοίνωσε ότι έπρεπε να πάμε για καισαρική…

«Το ξέρεις ότι δεν μπορώ να σε αφήσω άλλο» μου είπε και ένιωσα ξαφνικά λες και γκρεμίστηκε το σύμπαν! Δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ τα μάτια του άντρα μου όταν έμπαινα στο χειρουργείο και όταν βγήκα από αυτό… Νομίζω ότι θα είχα καταρρεύσει τελείως αν δεν είχα συνεχώς τη μαία μου πάνω από το κεφάλι μου να μου δίνει κουράγιο λέγοντάς μου ότι σε λίγα λεπτά θα έβλεπα το μωρό μου!

Το ότι δεν έζησα την γέννα όπως πραγματικά θα ήθελα, ήρθε να καλυφθεί από την ευτυχία και την απόλυτη αγάπη που ένιωσα με το που είδα το μικρό μου αντράκι… 3900 κιλά (δύσκολο να βγει από μένα που έχω μια λεκάνη τόσο στενή), μαλλιαρό όσο δεν φαντάζεστε και πολύ φάτσα! Τον έβαλαν κατευθείαν στο στήθος μου και ένιωσα λες και όλα είχαν φτιάξει… Το βράδυ μου τον έφερναν κάθε 3 ώρες να θηλάσω (ήθελα αποκλειστικό θηλασμό, άλλο ένα σχέδιο μου με το οποίο ο Θεούλης γέλασε!) και κάθε φορά ξεχνούσα το πόσο πονούσα και τον κράταγα πάνω μου μέχρι που κοιμόταν!

Το επόμενο πρωί οι παιδίατροι μου είπαν ότι έπρεπε να του κάνουν μια εξέταση γιατί ήταν λίγο «κιτρινούλης». Οκ, φαντάστηκα ότι όλο αυτό ήταν μια διαδικασία ρουτίνας, όπως μου έλεγαν και τα κορίτσια που ήμουν μαζί στο δωμάτιο. Το μωρό μου τελικά είχε πολύ υψηλό ίκτερο 18,9 (φαντάζομαι όλες οι μανούλες ξέρουν τι είναι αυτό) από ασυμβατότητα ομάδας ΑΒΟ (εγώ έχω Ο ο μικρός Α), τον πήραν στη μονάδα εντατικής θεραπείας, άρχισαν να μας λένε κάτι για αφαιμαξομετάγγιση (αλλάζουν όλο το αίμα με αυτή τη διαδικασία), να μας βάζουν να υπογράφουμε χαρτιά… φρίκη! Δεν είχε περάσει ούτε ένα 24ωρο που είχα γεννήσει και κατάλαβα τί σημαίνει να είσαι ΜΑΝΑ. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα πραγματικό ΠΟΝΟ… Φοβόμουν τόσο πολύ, ήθελα τόσο απελπισμένα να πάρω το μικρό μου αγκαλίτσα και να του ψιθυρίσω ότι όλα θα πάνε καλά… Φυσικά δεν με άφηναν να τον θηλάσω αφού πολύ γρήγορα τον τοποθέτησαν σε 3 λάμπες, του έβαλαν ορό και αντιβίωση και μπαίναμε εκεί μόνο με ρόμπα και μάσκα. Εγώ μάζευα σταγόνα σταγόνα το γαλατάκι μου για όταν θα μπορούσαν να του το δώσουν και έκλαιγα όταν έβλεπα τα υπόλοιπα μωράκια στο στήθος της μαμάς τους. Εκείνες τις μέρες θυμάμαι μόνο ότι πόναγα και έκλαιγα, δεν απαντούσα σε τηλέφωνα και μόνο τον άντρα μου και τη μάνα μου ήθελα. Παρόλο που δεν μπορούσα καλά καλά να σηκωθώ, όταν ερχόταν η ώρα του επισκεπτηρίου κάτι με έφτανε εκεί χωρίς να νιώθω τίποτα περισσότερο από την ανάγκη μου να δω το πλασματάκι μου… Στη μονάδα ακούς διάφορες ιστορίες για μωράκια με πολύ σοβαρά προβλήματα, κάθε μανούλα όμως που της παίρνουν το μικρό της νομίζω ότι ζει έναν ξεχωριστό εφιάλτη.

Μετά από 5 μέρες τον έβγαλαν από τις λάμπες (αντέδρασε πολύ καλά ο οργανισμός του μιας και ήταν μεγάλο μωράκι) και μου επέτρεψαν να πάω να τον θηλάσω!!! «Τέλος το παλιο-θήλαστρο» σκέφτηκα, αλλά τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα! Το γλυκούλι μου είχε μάθει να πίνει το γαλατάκι του από το μπουκάλι και ο θηλασμός έγινε μια πονεμένη -στην κυριολεξία- ιστορία!

Δευτέρα βράδυ ήρθαμε σπίτι, εγώ και ο άντρας μου. Δεν θα σας πω τίποτα για αυτή τη μέρα γιατί ήμουν τόσο εξαντλημένη, σωματικά και ψυχολογικά, που προτιμώ να την ξεχάσω. Το μόνο που έκανα ήταν να αντλώ με το θήλαστρο κάθε 3 ώρες! Έπειτα καθόμουν και περίμενα πότε θα πηγαίναμε να δούμε το μωρό μας. Το ότι δεν έπαθα επιλόχειο κατάθλιψη το χρωστάω σίγουρα στον αντρούλη μου και στο μάλλον δυνατό νευρικό μου σύστημα!

Την Τετάρτη μας είπαν οι γιατροί ότι κάθε κίνδυνος είχε περάσει και ο μικρούλης ήταν έτοιμος να έρθει σπίτι του… Καταλαβαίνετε ότι πέταγα στα σύννεφα! Η δυσκολία μας με το θέμα του θηλασμού όμως συνεχιζόταν… Ο μικρός έκανε και 5 ώρες να φάει (υπναρούδικο μωρό!) και το στήθος μου γέμιζε πολύ με αποτέλεσμα να πνίγεται και να με δαγκώνει… Θήλαζα, αντλούσα, οι πληγές δεν εκλειναν με τίποτα και δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου αφού μετά από κάθε θηλασμό αναγκαζόμουν να χρησιμοποιώ και το θήλαστρο! Τελικά αποφάσισα για λίγο καιρό να του δίνω το γαλατάκι μου με το μπουκάλι, μιας και κάθε προσπάθεια να θηλάσω ήταν μια απογοήτευση… Δεν το έβαλα όμως κάτω και μετά από 2,5 μήνες που είχαν κλείσει οι πληγές τον επανέφερα στο στήθος! Ήταν το πιο δύσκολο και ταυτόχρονα το πιο απολαυστικό πράγμα που έκανα! Τον θήλαζα μέχρι πριν δυο βδομάδες που έκλεισε τον 8ο και θα συνέχιζα αν δεν ξεκινούσα δουλειά σε λίγο καιρό…

Τώρα που το αστεράκι μου είναι πια 8μιση μηνών μπορώ να πω με βεβαιότητα αυτό που κατάλαβα την πρώτη στιγμή που τον είδα… ότι γι’αυτό το πλάσμα είμαι ικανή να κάνω τα ΠΑΝΤΑ! Αγαπώ τον άντρα μου κάθε μέρα και περισσότερο (και μεταξύ μας, θα’πρεπε να του το λέω πιο συχνά) και μετά από 8 χρόνια που είμαστε μαζί νομίζω ότι δεν είναι μόνο το άλλο μου μισό αλλά ο κόσμος μου όλος…

Εύχομαι όλες οι γυναίκες του κόσμου να νιώθουν τόσο ολοκληρωμένες και γεμάτες γιατί πραγματικά… ένα παιδί είναι το πιο όμορφο και πολύτιμο δώρο που μπορεί να σου κάνει η ζωή!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com