Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου!
Η πτήση μου για Θεσσαλονίκη ήταν στις 5 το απόγευμα. Είχα 4 μέρες να δω την Αθηνά (ανέβηκε στη Χαλκιδική με τη γιαγιά και τον παππού) και μετρούσα ανάποδα τα λεπτά. Μου είχε ήδη λείψει πολύ περισσότερο απ’ ότι περίμενα. Τα βράδια με τον Μάνο μιλούσαμε σιγά μην την ξυπνήσουμε. Άκουγα θόρυβο μέσα στη νύχτα και πεταγόμουν μήπως ήταν αυτή. Η δύναμη της συνήθειας! Ψέματα: η δύναμη της παρουσίας της μέσα στο σπίτι μας εδώ και 19 μήνες!
Έβγαλαν ανακοίνωση ότι λόγω απεργίας η πτήση μας θα καθυστερούσε. Φτου! Περίμενα καρτερικά να πάει 6 που θα έβγαζαν νέα ανακοίνωση. Τελικά, 7 το απόγευμα το αεροπλάνο έφυγε από το Ελευθέριος Βενιζέλος. Φτηνά τη γλιτώσαμε.
Στη διαδρομή το ρολόι είχε κολλήσει. Ξεφύλλισα ένα περιοδικό στα γρήγορα και δεν είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά. Αποφάσισα να διαβάσω ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ κάθε του άρθρο για να περάσει η ώρα. Ποιον κορόιδευα; Οι λέξεις πετούσαν δεξιά και αριστερά στις σελίδες. Στο μυαλό μου τρεις σκέψεις: Πόσο μου έλειψε! Πόσο θέλω να τη δω! Άραγε θα μ’ αγκαλιάσει;
Και να που φτάσαμε! Ευτυχώς που καθόμουν στις πρώτες σειρές, ευτυχώς που είχα το βαλιτσάκι μου μαζί και δεν χρειάστηκε να σταματήσω ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ήταν πια θέμα λεπτών.
Άνοιξαν οι πόρτες και την είδα από μακριά με τη φορμίτσα της και τα αθλητικά της. Μα είναι δυνατόν να ψήλωσε μέσα σε 4 μέρες;
Το βλέμμα της έπεσε πάνω μου.
«ΜΑΜΑ ΜΟΥ!»
Και έκανε 2 διστακτικά βήματα που γρήγορα έγιναν τρέξιμο. Έπεσε στην αγκαλιά μου. Κόλλησε το μάγουλό της πάνω στο δικό μου. Τη γέμισα φιλιά. Της έδωσα μία από τις αγαπημένες τις καραμέλες. Και έτσι με τα μάγουλά μας ενωμένα πήγαμε μέχρι το αυτοκίνητο. Δεν πρόλαβα καν να φιλήσω τους γονείς μου.
Σε όλη τη διάρκεια, έπαιζαν στο μυαλό μου οι ίδιοι στίχοι…
Όποιο κομμάτι της ζωής μου και να δω
πάντοτε ήσουν ότι είχα πιο γλυκό…
Κορούλα μου!
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να ακούς για πρώτη φορά το μωρό σου να σε φωνάζει μαμά,ή μπαμπά ανάλογα.. :)
ax.........ligaki zilepsa..vlepeis akomi emeis to mono pou leme stous 13 mines einai mpampa kai giagia........gia mena iparxei akomi to ntanta.....poso perimeno na akouso apo ta xeilakia tis to mama.......
Τι όμορφο συναίσθημα..... Ανυπομονώ και εγώ να ακούσω το μπεμπουλίνι μας να με λέει μαμά και να το κάνω πολλές-πολλές αγκαλιές!
και ναι δεν θα αποτελέσω εξαίρεση!!! Βούρκωσα κι εγώ!!! Να είμαστε όλες γερές να τα μεγαλώσουμε!
κι εγώ δάκρυσα βρε Ολίβια.. αυτή η σκηνή στο αεροδρόμιο που τρέχει.... πάω να σφιχταγκαλιάσω την κορούλα μου!!!!!!!
Πανέμορφο συναίσθημα... και πόόόσο ωραίο είνα να ανακαλύπτεις πως και άλλοι ανθρωποι σε καταλαβαίνουν και νιώθουν ότι νιώθεις!!! Το συγκεκριμένο τραγούδι, συγνώμη, τραγουδάρα, το τραγουδούσα στο γιοκαρινάκι μου, από την κοιλίτσα κιόλας και νομίζω θα του το τραγουδάω μέχρι να μου πει "Ξεκόλλα ρε μάνα μ' αυτό το τραγούδι"...!! χαχα!!! :-)))
Aχ δε μπορώ, δε μπορώ, δε μπορώωωω!!!!...Δάκρυσα με την περιγραφή σου και τα αμέτρητα συναισθήματα....και οραματίστηκα μια μελλοντική τέτοια συνάντηση και με το δικό μου πιτσουνάκι!!!! <3
....και μάντεψε ποιος είναι το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής της Αθηνάς.... ;)
θα συμφωνήσω ΑΠΟΛΥΤΑ!!!!!!!!!!!!! Το βιώνω ακόμη κι όταν λείπω για λίγο και πάω στο σουπερ μάρκετ μόνη... όταν επιστρέφω, σκέφτομαι το ίδιο πράγμα... τα μωρά μου είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω! Είναι η δύναμή μου και είμαι πολύ περήφανη που είμαι μαμά!!!
αχ βρε ολιβια ετσι θα ειναι παντα θα ακουμε αυτη τη λεξη μαμα και θα λιωνουμε.....να ειναι καλα πλα τα παιδακια του κοσμου φιλακια πολλα στη γλυκια αθηνουλα!!!!
Αχ, βρε Ολίβια... μπράβο σου! Τα κατάφερες πάλι να μας δακρύσεις...