Το σίγουρο χέρι…
Εδώ και αρκετούς μήνες, δεν γράφω πολλά για την ζωή με τη μικρή μου. Έχω άπειρα να διηγηθώ, αλλά μπλέκονται όλα στο φάσμα του κουκουβαγισμού και του ατελειωτου μαμαδισιου ρομαντισμού. Μέχρι τους 12 μήνες, είχα να γράψω πολλά πρακτικά πράγματα: πώς ξεκινήσαμε τα φρούτα, πώς αντέδρασε στο πρώτο εμβόλιο, πώς κοιμάται το βράδυ, πώς χαμογέλασε πρώτη φορά, πώς έφαγε το αβγό, πώς καθαρίζουν οι σαλιάρες, χαχα…
Τώρα που έχει γίνει κανονικό παιδάκι, εκτός από τα παιχνίδια που παίζουμε, τα σνακς που δοκιμάζουμε, τις βόλτες που κάνουμε, έχω να διηγηθώ και κάθε ένα μικρό κατόρθωμα που κάνει και με κάνει να γεμίζω από περηφάνια. Ναι, αλλά αν έγραφα για οοοοόλα αυτά, θα έπρεπε να σας γράφω δέκα φορές τη μέρα «Η Αθηνά έκανε εκείνο…!» «Η Αθηνά έκανε το άλλο…». Το eimaimama θα ήταν γεμάτο αθηνο-κατορθώματα! Επιλέγω λοιπόν μόνο μερικά από αυτά.
Αυτό που με συγκίνησε πολύ χθες το βράδυ είναι το πώς άλλαξε ο τρόπος που μου πιάνει το χέρι.
Πολλά βράδια αποκοιμιέται στο κρεβάτι μας, στην αγκαλιά μου. Έχουμε ήδη διαβάσει το παραμυθάκι μας, έχουμε παίξει, έχουμε φιληθεί δεκάδες φορές, μέχρι που γυρνάει πλευρό και εγώ την έχω αγκαλιά μέχρι να γλαρώσει για τα καλά.
Χθες λοιπόν έκανα να φύγω. Απλώνει το χέρι της και με πολλή σταθερότητα και σιγουριά πιάνει το χέρι μου και το επιστρέφει στη μεσούλα της. Ήταν λες και ήταν χέρι ενήλικα. Αποφασιστικό, με δυνατό κράτημα, όχι κουτουρού. Εντελώς στοχευμένο. Είμαι το χέρι της Αθηνάς και θα αρπάξω το χέρι της μαμάς και θα το ακουμπήσω πάνω στην Αθηνά. Το έκανε ξανά και ξανά.
Δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω με λέξεις αυτό που αισθάνθηκα. Έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που δεν μπορώ να το πιστέψω!
Βρήκα τις προάλλες κάποιες φωτογραφίες μας που τις είχα ξεχάσει.
Η Αθηνά γύρω στους 5 μήνες… 1 χρόνο και κάτι πριν και μου μοιάζει αιώνας…. Σαν να μην το έζησα ποτέ… Σαν να είναι ένα άλλο παιδάκι αυτό στις φωτογραφίες….
Τρέμω τη μέρα που θα είναι πια ενήλικη και θα κοιτάξω ξανά αυτές τις φωτογραφίες… Φοβάμαι μην τελειώσει όλη αυτή η απίστευτη μαμαδο-παιδο-τρυφεράδα και εγώ δεν την έχω χορτάσει…!
Εμενα η κορουλα μου ειναι 10 μηνων και μονο τρυφερο μωρο δεν ειναι!! :(( Με το μπαμπα εχει τρελα και εμενα με εχει μαλλον βαρεθει!! Μονο να παιζουμε και να την κυνηγαω της αρεσει, οποτε η καλυτερη στιγμη ειναι οταν τη θηλαζω που βαζει το ενα της χερακι πανω στο στηθος και με το αλλο μου χαϊδευει τη μεση!!Χαχαχα!! Ευχομαι να μου κανει σε λιγο καιρο περισσοτερες αγκαλιες!! Φιλια
γλυκια Ολιβια,να ξερεις πως θα ερθουν στιγμες που τα ματια σου θα χαμογελανε βουρκωμενα και το στομα σου θα ειναι ανικανο να αρθρωσει λεξη....μικρες ευτυχιες τις ονομαζω εγω τετοιες στιγμες,γιατι η μεγαλυτερη ευτυχια ειναι να βλεπεις το παιδι σου γερο και δυνατο..Η πιο γλυκια μου στιγμη ειναι με την 'κορουλα' μου(στα 20 μπηκε-αλλα για μενα ειναι παντα το μωρο μου)να ερχεται στα ποδια μου να της ξυσω την πλατη-μια συνηθεια που εχουμε απο την βρεφικη της ηλικια..Σου ευχομαι οι δικες σας μικρες ευτυχιες να ειναι διπλασιες απο τις δικες μου!!με αγαπη,Βικυ,
και σου πάει τόσο πολύ να είσαι μαμά!!!!!!!!!!!!!! Η γιαγιά μου λέει ότι δε χορταίνεται η μητρότητα... "ο γιος μου είναι 65 χρ. και όταν κλείνω τα μάτια νομίζω ότι είναι μωρό τον βυζαίνω.." ΘΑΥΜΑ!!!!!!
αχ..!εμενα με τρελαινει οταν σοβαρος σοβαρος μου πιανει το κεφαλι με τα δυο χερια (αγκαλια γι αυτον) και με σφιγγει επανω του και μου δινει φιλι..σεκος η μαμα..
..Nαι..κι εγώ βουρκώνω..για μία καόμη φορά στη σκέψη "μην τελειώσει όλη αυτή η απίστευτη μαμαδο-παιδο-τρυφεράδα και εγώ δεν την έχω χορτάσει…!" Αχχ....!
και γω σήμερα που κοιτούσα παλιές φωτογραφίες την ίδια αίσθηση είχα... πόσο μεγάλωσαν... και ένα σφίξιμο στην καρδιά μήπως δεν προλάβω να χορτάσω αυτή την ηλικία που τόσο πρόθυμα έρχονται στην αγκαλιά μου και αφήνονται εκεί μέσα...
Αλήθεια, πως καθαρίζουν αυτές οι σαλιάρες απ τα φρούτα;;;;
Αν δεν τις καθαρίσεις αμέσως, πολύ απλά...δεν καθαρίζουν!!! :D
Γεια σου κουμπαρα με τις απορίες σου!!!εγω τις μουλιαζα με tide και καυτό νερό και μετα πλυντήριο.
ολιβια απο τα καλυτερα θεματα για μενα που μου αρεσει να διαβαζω ειναι αυτες η ιστοριες.
Ολιβ μου το ιδιο σκεφτομαι κ εγω αλλα νομιζω μετα ερχονται αλλα,διαφορετικα σταδια που ειναι εξισου ανεκτιμητα...φιλια.
Καλέ το κάνει και ο μικρός μου αυτό!!!!!!!! Κι όταν τον χαϊδεύω καμιά φορά ασυναίσθητα και μπορεί να τραβήξω το χέρι μου, ψάχνει με το χεράκι του το χέρι μου και το βάζει στην κοιλίτσα του να συνεχίσω να τον χαϊδεύω!!!!!!!!! Αχχχχχχχχχχχχχχ........ τρελαίνομαι!!!!!!!!!!!!!!!!