28 ετών

Χθες το βράδυ έσβησα το χαρούμενο κερένιο 28 πάνω στην τούρτα-έκπληξη που μου έφερε ο Μάνος μου.

Φέτος ξέχασα να κάνω ευχή την ώρα που έσβηνα τα κεριά. Μα πώς το έπαθα;

Ίσως γιατί στην αγκαλιά μου είχα ήδη πραγματοποιημένη την πιο βαθιά ευχή κάθε γυναίκας: έναν άντρα να αγαπώ και να μ’ αγαπά και ένα παιδί καρπό αυτής της αγάπης (και ένα γατάκι στη μέση και ένα ακόμα κρυμμένο παραδίπλα)

Σήμερα συνειδητοποίησα δύο πράγματα: ότι το 28 που απέχει 2 χρόνια από το 30 δεν με μελαγχόλησε. Αντίθετα με εξέπληξε. Μου φάνηκα πολύ… μικρή… ακόμα! Δεν ξέρω πώς να σας το εξηγήσω. Είδα σε γρήγορη κίνηση τη ζωή μου μέχρι σήμερα και περήφανα διαπίστωσα πως για την ηλικία μου έχω κάνει τόσα πολλά! Μου φάνηκα… μικρή. Ακόμα! Χαμογέλασα πολλές φορές μέσα στη μέρα μ’ αυτή τη σκέψη.

Το δεύτερο που συνειδητοποίησα είναι ότι στη ζωή δεν έχει νόημα να κλαις για αυτό που έχασες. Τουλάχιστον όχι τόσο πολύ, ώστε να ξεχνάς αυτά που έχεις. Τυχεροί όσοι στη ζωή τους δεν συνάντησαν ούτε μια αναποδιά, μα φαντάζομαι πως είναι και πολύ λίγοι.

Το τελευταίο διάστημα πέρασα μεγάλη στεναχώρια. Όμως σήμερα, με αφορμή τα 28α γενέθλιά μου αποφάσισα πως πρέπει ξανά να αρπάξω τη ζωή από τα μαλλιά και να μην της βγάζω τη γλώσσα, όπως πολύ σωστά με συμβουλεύει κάθε τρεις και λίγο ο Μάνος.

Αισθάνομαι ευλογημένη. Και αυτή η διαπίστωση ήταν το σημαντικότερο δώρο των γενεθλίων μου.

Να είστε όλοι καλά!

Ολίβια