Είναι πραγματικά πολύ όμορφο συναίσθημα το να γίνεσαι μανούλα!

Η ιστορία της Βάσως

Το πήρα επιτέλους απόφαση και θα γράψω κγω την δική μας ιστορία…

(θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη-δεν υπόσχομαι τιποτα όμως!)

Όταν έμαθα οτι είμαι έγκυος, επειδη μας ήρθε λίγο ξαφνικό, με έπιασε απροετοίμαστη το γεγονός και αγχώθηκα αρκετά… ετοιμάζαμε το γάμο, είχα και αναγούλες πολλες και γενικά δεν ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα εκείνο το πρώτο διάστημα… Απο την ώρα όμως που άρχισα να νιώθω το εμβρυάκι μου, άρχισα να συνειδητοποιώ τι συμβαίνει και να χαίρομαι περισσότερο την εγκυμοσύνη μου…

Ημουν σίγουρη οτι θα έκανα αγόρι (το επιβεβαίωσε και η β’ επιπέδου) και επίσης ημουν σίγουρη οτι θα γεννούσα πρίν κλείσω τον 9ο παρα το γεγονός οτι ΟΛΟΙ μου έλεγαν οτι τα αγοράκια αργούν και οτι αποκλείεται να γεννήσω πριν την ΠΗΤ μου (ευτυχώς ο γιός μου τους διεύψεσε όλους). Είχα φάει όλο το καλοκαίρι, είχα βάλει αρκετά κιλά, δεν κοιμόμουν, και γενικά δεν ήμουν ‘εγω’… Το χειρότερο όμως ήταν που δεν μπορούσα να οδηγήσω και να κάνω τις δουλειές μου -απ’ τη δουλειά σταμάτησα 2 βδομάδες πριν γεννήσω γιατι βαριόμουν να κάθομαι σπίτι!

Την Παρασκευή 12/11/10 έκλεινα την 37η βδομάδα και είχα το καθιερωμένο ραντεβού στο γιατρό να με δει και να μου πει πως τα παμε (σημ. η ΠΗΤ μου ήταν 3/12/2010 σύμφωνα με το γιατρό μου και 6/12/2010 σύμφωνα με το γιατρό του ΙΚΑ).
Πάμε λοιπόν στο γιατρό κατα τις 19.30, βλέπουμε το μωρό, υπολογίζει το βάρος (3.150χλγρ) με εξεταζει απο κατω κ μου λεει: ‘Μαλακό τον βλέπω τον τράχηλο, κοντά είμαστε μάλλον, εχε και συ το νου σου μήπως τωρα που «ενοχλησα» νιώσεις κάτι αυτές τις μερες‘.

«Καλά«, του λέω εγώ, «αλλα αμα με πιάσουν κανα βράδυ οι πόνοι, ή νομίσω οτι με πιασουν πως θα σε παρω χαραματα τηλεφωνο; ντρεπομαι να σε ξυπνήσω τζάμπα!«

Ο γιατρός φυσικά μου είπε ‘Ο,τι ώρα και να ναι, ο,τι κ αν αισθανθείς θα με πάρεις, ξανακοιμαμαι στο λεπτό μην ανησυχείς!’ και είπε στον αντρα μου να τον παρει εκεινος αν δει οτι δεν τολμάω εγώ…

Φεύγουμε λοιπόν απο το ιατρείο, περπατάμε προς το αμάξι, εγω δε νιώθω κάτι ιδιαίτερο, απλά έχω όρεξη για παγωτό (πρώτη φορά στην εγκυμοσύνη μου που ζήτησα κάτι γλυκο!), τρώμε το παγωτό, παμε σπιτι και περιμέναμε παρέα να δούμε το X-factor. Μεχρι εκείνη την ώρα δεν ένιωθα τίποτα…

Κατα τις 22.10 αρχιζω να νιώθω κατι πονακια, πολυ ελαφρια, σαν να  κρύωσα, σα περιοδου πονακια κατι τετοιο… δεν πολυ δινω σημασια αλλα ριχνω μια ματια στο ρολοι… κατα τις 23.00 συνεχιζουν τα πονακια και το αναφερω στον αντρα μου κ στους υπολοιπους, «αντε» μου λενε, «αμα γεννησεις σημερα να μας παρετε τηλεφωνο να ρθουμε, οτι ωρα κι να ναι! Σάββατο ειναι αύριο και δεν δουλεύουμε«…

Μετα απο κανα μισάωρο φεύγει η παρεα απο το σπίτι και βαζω τον αντρα μου να καταγραφει τα πονακια καθε ποτε ερχοντουσαν και ποσο διαρκουσαν, παιρνω και τον γιατρο κατα τις 24.00 του το λεω, αλλα του λεω κι ολας μην ειναι αυθυποβολη επειδη μου ειπε οτι μπορει να ‘προκαλεσε’ με την εξεταση την εκκινηση του τοκετου, με καθησυχασε και μου πε οτι αμα δε σταματησουν τα πονακια, δεν ειναι καθολου η ιδεα μου: γενναμε!

Κατα τις 2.00 το βραδυ τον ξαναπηρα, του ειπα οτι ειχα καθε 3 λεπτά πονακια διαρκειας 1 λεπτου, αλλα μην τυχον παω στο μαιευτηριο και με στειλει παλι σπιτι μου, επειδη δεν θα χω διαστολή ή επειδη δεν καταλαβα καλα και δεν ηταν πονοι γεννας, μου ειπε οτι αν παω, θα γεννήσουμε, τι σήμερα, τι αύριο… Οποτε δωσαμε ραντεβου 3.00 τα ξημερώματα στο μαιευτηριο. Χαλαροί στο δρόμο, πονούσα μεν, αλλα το αντεχα δε με χαλούσε… (Μου φαινόταν πολυ σουρεαλιστικό όλο αυτο… θα γεννούσα…δηλαδή; θα πήγαινα με την κοιλάρα μου και θα φευγα μετα απο λίγες μέρες χωρίς αυτην; με ένα μωρό; δικό μου;)

Παμε εκει, με ετοιμαζουν (ηθελα να γεννησω στο νερο, σε ειδικο δωματιο με μπανιερα, αλλα και κρεββατι για την περιπτωση που δεν τα καταφερνα) ερχεται και η μαια μου, ολα καλα, οι πονοι γιναν μονολεπτοι….αλλα δυστυχως διαστολή 1.

Δεν ήταν οτι πονούσα πολύ, το άντεχα, αυτό που με κούραζε -εκτός απο το οτι είχα να κοιμηθώ απο την προηγούμενη μέρα και γενικά τον τελευταίο μήνα ο ύπνος ήταν μαρτύριο- ηταν οτι δεν εξελισσόταν ο τοκετός και έβλεπα τη γέννα στο νερό να με ‘προσπερνάει’ σιγα-σιγά… Περάσαν  2 ωρες, τιποτα… διαστολη 1-2… Δε μ’ αφηναν να πιω ή να φάω φυσικά, για να κοιμηθώ ούτε λόγος, χαζολογούσαμε με τον αντρα μου και την μαία, περνούσαν και όλες οι μαίες (εκείνη την μέρα προφανώς δεν είχε πολύ κίνηση καθότι Σάββατο, μόνο κάτι προγραμματισμένες καισαρικές που τελειώναν στο 10λεπτο)

Ερχεται κατα τις 6.00 ο γιατρος μου και μου σπαει τα νερα (τα είδα ολα!) μπας και προχωρησει η διαστολη… τιποτα (ασυναισθητα εγω σφιγγομουν κατα την συσπαση και δεν ανοιγε ο τραχηλος) Με τα πολλα παει 9.00 και ειχα εξαντληθεί απο τους συνεχόμενους πονους και απο την κολλημένη στο 2 διαστολή μου, οποτε και δεν δυσκολεύτηκαν να με πεισουν να κανω την επισκληριδιο (σημ. για να γεννησω στο νερο δεν επρεπε να κανω επισκληρηδιο και γενικά εγώ δεν ήθελα να κανω ετσι μου χε καρφωθει) και απο τις 10.30 το πρωι αρχισε να εξελισσεται η διαστολη.

Εν τω μεταξύ ειχαν μαζευτει όλοι εξω απο τις αιθουσες τοκετου (τους ειχε τηλεφωνήσει ο αντρας μου κατα τις 8.00), η αδελφή μου ειχε ξεκινήσει απο Αθηνα κατα τις 7.00 και ανεβαινε (και ελεγα αραγε θα τον προλαβει πριν βγει; Τελικά έφτασε 10 λεπτά πριν γεννήσω!) εβγαινε και τους ενημερωνε πως τα παμε.. η μαια διπλα μου συνεχεια να με βοηθάει να νιωθω ανετα και επιτελους κατα τις 12.30 λεει ο γιατρος στον άντρα μου: ‘Ετοιμαζομαστε σε λιγο βγαινει! Πήγαινε φέρε την φωτογραφική μηχανή!‘

Μπουκάρουν στο δωμάτιο και καμμια 6-7 άτομα (κατι μαίες, ο παιδίατρος, ο αναισθησιολόγος, όλοι μάλλον δεν είχαν δουλειά και ήρθαν να δουν τον γιό μας! ) και στις 13.10 βγήκε ο μικρός μας!! Ενα ανθρωπακι, σαν να το ‘χες αλοιψει με βουτυρο, με κλαμα γατιού που μολις μου τον βαλανε πανω μου φτερνίστηκε!! 51 ποντους, 3.260χλγρ. υγιεστατος και απ’ οτι αποφανθηκε ολο το σοι και οι φιλοι, μου μοιαζει! (αυτό μάλλον προσβολή θα πρεπε να το θεωρήσω γιατι εμενα μου φαινοταν σαν εξωγηινάκι!)

Ευτυχώς πρόλαβε η μαία και μας έβγαλε την πρώτη μας οικογενειακή φωτογραφία (είναι η αγαπημένη μου!) όπου κανένας δεν κοιτάει την κάμερα και οι δυο μας φυσικά κοιτάμε τον μικρούλη εισβολέα που ήρθε να ομορφύνει την ζωή μας…
Οι υπόλοιπες στιγμές έχουν μείνει βαθια χαραγμένες στην μνήμη μου και ελπίζω να μείνουν για πάντα! Πραγματικά είναι πολύ όμορφο συναίσθημα το να γίνεσαι μανούλα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com