Γιαγιάδες!
Έχω την τύχη να έχω ακόμα τη μια γιαγιά μου γερή (φτου σκόρδα, φτου φτου φτου, γιαγιούλα μου γλυκειά!!!). Είναι η γιαγιά Τασούλα (ή Αναστασία), η οποία θα έλεγε κανείς ότι με μεγάλωσε. Με μεγάλωνε τις ώρες που η μαμά ήταν στη δουλειά. Την αγαπούσα και την αγαπάω πολύ! Είναι η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου (ακόμα και τώρα που έχει πατήσει για τα καλά τα 80) και είναι φοβερή και τρομερή!
Η άλλη μου η γιαγιά, η μαμά του μπαμπά, από την οποία πήρα το όνομά μου (Ολυμπία that is) μας άφησε πριν αρκετά χρόνια, όμως και αυτή την χάρηκα, μιας και επίσης την έβλεπα κάθε μέρα! Έμεναν στο διαμέρισμα ακριβώς από πάνω μας και πού με έχανες πού με έβρισκες εκεί κλωθογύριζα. Ήταν τελείως διαφορετική από τη γιαγιά Τασούλα, λίγο πιο σκληρή (όχι όμως αυστηρή), αλλά και αυτή την αγαπούσα πολύ και είχα πάθει σοκ όταν πέθανε και ας ήμουν 15-16 ετών.
Γενικά χάρηκα γιαγιάδες και παππούδες, τους αγαπούσα όλους πολύ και με διαφορετικό τρόπο. Στεναχωριέμαι όταν βλέπω παππουδογιαγιάδες να ξεχωρίζουν τα εγγόνια τους ή εγγόνια να μην αγαπούν μια γιαγιά ή έναν παππού, επειδή π.χ. η μαμά τους έχει πρόβλημα μαζί τους… Θεωρώ ότι η σχέση του παιδιού με τη γιαγιά και τον παππού είναι σημαντική, τουλάχιστον για μένα ήταν. Έχω απ’ όλους τρυφερές αναμνήσεις και ναι όλοι τους με «καλομαθαίνανε» και ήταν τέλειο αυτό!
Η Αθηνά έχει δύο γιαγιάδες και έναν παππού. Η γιαγιά Γεωργία, η μαμά του Μάνου, κάνει σαν τρελή και παλαβή για αυτήν (τα άλλα δυο εγγόνια της είναι πια άνω των 20 ετών και μάλλον δεν περίμενε ότι θα ξανανταχτίρντιζε μωρό, χεχε). Και η Αθηνά την αγαπάει πολύ! Προχθές που την επισκεφτήκαμε, η Αθηνά είχε μόλις αποκοιμηθεί στο αυτοκίνητο και δεν έλεγε να ξυπνήσει. Έτσι η γιαγιά Γεωργία είχε τη χαρά να την κρατήσει για τουλάχιστον μισή ώρα στην αγκαλιά της, για πρώτη φορά τόσο πολύ, μιας και η Αθηνά συνήθως παραείναι ζωηρή για τις δυνάμεις της! Το τι χαρά έκανε η γιαγιά Γεωργία δεν περιγράφεται! Δεν ήθελε να την αφήσει από τα χέρια της!!
Χθες συνέβη το άλλο πολύ συγκινητικό. Έτσι μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Ήταν η μαμά μου εδώ για λίγες μέρες και χθες Κυριακή ήταν η μέρα της επιστροφής. Με το που άνοιξε την πόρτα και πήγε προς το ασανσέρ σέρνοντας τη βαλίτσα της, η Αθηνά έβαλε τα κλάμματα! Γοερά! Με λυγμούς!! Τα χρειάστηκε και η μαμά μου, επέστρεψε να της δώσει ένα ακόμα φιλί και η Αθηνά άρπαξε το παλτό της και την τραβούσε να μην φύγει… ‘Εβαλε το προσωπάκι της κάτω από το μανίκι της και έκλαιγε σπαρακτικά.
Συγκινήθηκα τόσο πολύ…
Φανταστείτε πως ακόμα και όταν μιλάμε μέσω Skype με τους γονείς μου, όταν λέμε «Άντε γεια» και πάμε να κλείσουμε, η Αθηνά τσιρίζει και μου τραβάει το χέρι από το ποντίκι!
Είναι χαρά μου να βλέπω το παιδί μου να αγαπάει και τις δυο γιαγιάδες και τον παππού και την προγιαγιά τόσο πολύ από τόσο μικρό… Νιώθω μια ζεστασιά που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια… Λες και ξαναγίνομαι μικρή και χύνω την πορτοκαλάδα από το μπαλκόνι και η γιαγιά Τασούλα κάνει τα στραβά μάτια… Ή όταν ο παππούς Γιώργος του μπαμπά μου έπαιρνε ένα μικρό μου πόνυ που λαχταρούσα. Ή όταν η γιαγιά Μπία μου μάθαινε Γαλλικά. Ή όταν έδινα σβουρηχτά φιλιά στα μάγουλα του παππού Γιώργου της μαμάς και γελούσαν μέχρι και τα μουστάκια του…
Εγώ, ως Ολίβια μιλώντας πάντα, δεν θεωρώ ότι οι γιαγιάδες είναι υποχρεωμένες να κρατούν τα παιδιά για να πάει π.χ. η μαμά στη δουλειά. Καλοδεχούμενο αν το θέλουν, αλλά μπορώ να κατανοήσω και το να μην θέλουν. Θεωρώ όμως απαραίτητο να αγαπούν τα εγγονάκια τους, ακόμα και αν π.χ. δεν συμπαθούν τη νύφη τους, γιατί τα εγγονάκια είναι παιδιά των παιδιών τους στο κάτω κάτω. Είναι και αυτά ένα κομμάτι δικό τους.
Γιαγιάδες, προγιαγιά και παππού της Αθηνάς, σας ευχαριστώ που την αγαπάτε τόσο πολύ!
(Και εσένα παππού Αρχέλαε εκεί ψηλά που σίγουρα της στέλνεις και εσύ την αγάπη σου!)
δυστυχως εγω δεν εχω καθολου καλη εμπειρια απο τη μια μου γιαγια (μαμα της μαμας μου) μου φεροταν απαισια, εκανε τα παντα για να με υποτιμησει και να με κανει να νιωθω σκουπιδι. αυτο γινοταν απο τα 6 μου χρονια εως τα 12 που εμενα μαζι της αναγκαστικα! το χωριο μου δεν ειχε δημοτικο σχολειο και ετσι πηγαινα στο χωριο της γιαγιας μου. περιμενα την παρασκευη σαν λυτρωση επειδη ηξερα οτι θα ρθει ο μπαμπας μου να με παρει για το σαββατοκυριακο. και ολα αυτα γιατι; το καταλαβα πολυ αργοτερα... γιατι εμοιαζα στην αλλη μου γιαγια και στο σοι του πατερα μου γενικοτερα με το οποιο δεν ειχε καλες σχεσεις. ειναι η μονη γιαγια μου που ζει σημερα, τους εχασα ολους πριν μερικα χρονια(δυστυχως!) και δεν εχω καμια ορεξη ουτε να την βλεπω. ειμαι 36 χρονων και αυτα που μου εκανε δεν τα εχω ξεπερασει μεχρι σημερα. τωρα ετοιμαζομαι να γεννησω το τριτο μου παιδι και δεν με εχει παρει ουτε μια φορα να μου ευχηθει ή να ερθει να δει τα δισεγγονα της,παρολο που μενουμε κοντα και δεν εχει κανενα προβλημα υγειας.ουτε απ το τηλεφωνο! και γνωριζω πολυ καλα οτι με τα αλλα της εγγονια και δισεγγονα δεν ειναι ετσι. μονο με μενα... πριν δυο χρονια περνουσα μια περιεργη φαση της ζωης μου με καταθλιψη κ.α που αναγκαστηκα να παω σε ψυχολογο. με την αναδρομη στο παρελθον που καναμε μου ειπε η ψυχολογος οτι οσα προβληματα συμπεριφορας αντιμετωπιζω σημερα οφειλονται σε αυτη την γυναικα. κι ομως...δεν το ειχα σκεφτει ποτε μεχρι εκεινη τη στιγμη. κι ολα αυτα επειδη δεν της αρεσε η φατσα ενος εξαχρονου παιδιου! τι να πεις!
Είναι όντως τέλειο να αγαπάνε τα παιδάκια μας τους παππουδογιαγιαδες και αντίστροφα φυσικά! Να έχουν επαφή, να μην τους βλέπουν στη χάση κ στη φέξη (εφοσον βέβαια μένουν στην ίδια πόλη). Εμείς κάθε ΣΚ τρώμε στην πεθερούλα μου (μας βολεύει βέβαια γιατι δεν μαγειρευω (χα χα χα) και τους δικούς μου γονείς τους βλέπουν τα παιδιά μου τουλάχιστον 1-2φορά τη βδομάδα. Θα συμφωνήσω μαζί σου φυσικά στο οτι δεν ειναι υποχρεωμένοι οι γονείς μας-πεθερικα να κρατάνε τα παιδια μας είτε για να παμε δουλεια ειτε για να βγουμε! Επειδη το ακούω συχνά αυτό απο φίλους μου και διαφωνω πλήρως! Ασε που πολλοι εκμεταλλευονται την αγαπη των γονιων τους και "παρκαρουν" τα παιδια τους κάθε τρεις και λίγο για να είναι άνετοι! Αν θέλουν οι γιαγιαδες-παππουδες, ευχαρίστως, αν όχι, δεν πρεπει να τους κραταμε κακια. Εζησαν τη ζωη τους, παλεψαν για μας, τώρα θέλουν να απολαυσουν την...ησυχια τους!!
Η γιαγιά μου από την πλευρά της μάνας μου μας άφησε πριν ένα χρόνο (μόλις πέθανε ο παππούς μετά από λίγους μήνες βρήκαμε καρκίνο που τη θέρισε σε χρόνο ντε τε και έφυγε λίγο πριν ο παππούς κλείσει χρόνο). Αγαπημένη , γλυκιά και αυτή που έζησα πιο πολύ από τις γιαγιάδες....Η γιαγιά μου η άλλη μένει μακριά και δεν τη βλέπω συχνά άλλα της έχω επίσης αδυναμία...είναι γερή, κοτσονάτη και τη λέω "Χαιλάντερ" γιατί δεν καταλαβαίνει τίποτα...Πόσο λειψός θα ήταν ο κόσμος χωρίς τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας....
ΕΓΩ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΠΑΠΠΟΥ.ΚΑΙ ΟΙ 2 ΠΕΘΑΝΑΝ ΠΟΛΛΟΙ ΝΕΟΙ.ΤΗΝ ΜΙΑ ΓΙΑΓΙΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΦΩΤΟ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ 3 ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗ.ΟΜΩΣ Η ΜΑΜΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Α Σ Τ Ε Ρ Ι!!!!!ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΑΥΤΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕ.ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΛΕΓΑΜΕ ΤΑ ΕΦΗΒΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΑΣ.ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΠΙΝΑΜΕ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΚΑΠΝΙΖΑ(ΦΤΟΥ ΚΑΚΑ)ΚΡΥΦΑ ΑΠΟ ΓΟΝΕΙΣ.ΠΑΝΤΑ ΣΩΣΤΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ.ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ 93 ΕΤΩΝ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΘΑΡΟ ΚΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ 6 ΕΓΓΟΝΙΑ ΚΑΙ 13 ΔΙΣΕΓΓΟΝΑ,ΠΑΝΤΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.ΤΟ ΜΟΝΙΜΟ ΠΑΡΑΠΟΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΖΕΥΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ.Σ,ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑΓΙΑΚΑ ΜΟΥ.
Τι μου εκανες τωρα? Ειναι το ευαισθητο σημειο μου,μεγαλωσα με την γιαγια (εχω τ'ονομα της) κ τον παππου της μαμας μου τους γονεις γιατι οι γονεις δουλευαν ειχα τελεια σχεση μαζι τους,ηταν κ οι δυο μου κολλητοι εφυγε πρωτα ο παππους μου πριν 24 χρονια κ εφυγε η γη κατω απο τα ποδια μου,πριν 11 χρονια εχασα κ την γιαγιακα μου,εκει δεν το αντεξα κ επαθα καταθλιψη ηταν κ οι δυο 69 ετων ταλαιπωρηθηκα πολλα χρονια δεν μπορουσα να το δεχτω αρχισα τα τελευταια χρονια να το συνειδητοποιω κ να συνεχισω την ζωη μου χωρις αυτους παντα μα παντα ενα σημειο της καρδιας μου θα ειναι μισο....