Είμαι από τις τυχερές που κανένα άτομο του οικογενειακού μας περιβάλλοντος δεν προσπάθησε να μου κάνει μάθημα σωστής γονεικότητας. Κανένας δεν με έπρηξε για το τι φαγητό να δώσω, πώς να το δώσω, αν θα κουβαλάω το παιδί στον μάρσιπο ή όχι, αν πρέπει να το κυκλοφορώ έξω το βραδάκι, αν πρέπει να το αφήνω να κλάψει ή όχι. Σαφώς η μαμά μου και η μαμά του Μάνου εξέφρασαν κάποιες φορές μια ιδέα που δεν συμφωνούσε με τη δικιά μου, αλλά όταν τους εξήγησα ότι εγώ προτιμούσα να κάνω κάτι άλλο, το σεβάστηκαν. Μπορώ να πω ότι είδα τη μαμά μου να… αλλαξοπιστεί σε κάποια από τα πιστεύω της.
Δεν ξέρω αν 19 μήνες τώρα τα έκανα όλα… σωστά (ή τουλάχιστον όχι λάθος), ξέρω όμως ότι για ένα πράγμα μπορώ να είμαι περήφανη: για την απλόχερη, ασταμάτητη, 24ωρη στοργή που προσέφερα στην Αθηνά. Τόση πολλή στοργή που αγγίζει το άπειρο.
ΑΠΕΙΡΕΣ αγκαλιές, ΑΠΕΙΡΑ φιλιά, ΑΠΕΙΡΕΣ βόλτες ΠΑΝΤΟΥ μαζί. Παντού με το μωρό μου. Είμαστε αυτοκόλλητες. Νιώθω ότι χαίρεται για αυτό, ξέρω ότι τη γεμίζει. Ξέρω ότι την κάνει να νιώθει δυνατή.
Και ξέρω ότι σήμερα που είναι 19 μηνών μπορεί να πάει βόλτα και χωρίς εμένα. Μπορεί να παίξει με άλλα παιδάκια χωρίς να είμαι εκεί. Μπορεί να πάει εκδρομή με τη γιαγιά και τον παππού. Και να μην κλάψει. Άρα όχι, δεν την έκανα μαμάκια, όπως κάποιοι θα βιαστούν να υποθέσουν.
Όταν καμιά φορά κάτι τη στεναχωρεί, αν ας πούμε πονάει, με το που την παίρνω αγκαλιά έρχεται και κολλάει το μάγουλό της στο δικό μου. Και έτσι σαν σιαμαία μένουμε για αρκετά λεπτά. Είναι λες και το μαγουλο-άγγιγμά μας αυτό δίνει θετική ενέργεια από τη μαμά στην κόρη.
ΠΟΛΛΕΣ αγκαλιές σας λέω. Οι παλιοί λένε «ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΚΟΜΑΘΕΙΙΙΙΙΣ!!!» (ευτυχώς ΟΧΙ οι δικοί μου, ευτυχώς, ευτυχώς!), πολλοί νέοι, όμως, έρχονται να καταρρίψουν όλες αυτές τις παλιές φοβίες μην τυχόν βγει το παιδί… μαλθακό.
Πιάστε τυχαία ένα θηλαστικό του πλανήτη. Ψάξτε στο youtube να δείτε τη μάνα πως αγκαλιάζει και γλύφει τα μωρά της. Ναι, όταν μεγαλώσουν, τους δίνει μια να φύγουν στον έξω κόσμο, αλλά για να φτάσει εκεί τα έχει γεμίσει γάλα, χάδια, φιλιά και έτοιμη λεία (τροφή) για να νιώσουν σιγουριά και να συνεχίσουν μόνα τους.
ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΕ τα παιδιά σας. ΦΙΛΗΣΤΕ τα!
Είτε αγόρια, είτε κορίτσια.
Δεν θα γίνουν μαμάκηδες, ούτε μαλθακά.
Θα πάρουν απλά όλη τη μαμαδο-ενέργεια που τους χρειάζεται!
To καλύτερο δώρο του κόσμου (και μάλιστα εντελώς ΔΩΡΕΑΝ!)
Όταν φιλάω την κόρη μου, νιώθω ότι είμαι μια τίγρης με το τιγράκι της.
Αφήνω τη φύση να με οδηγήσει.
Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν κάνω λάθος!
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Σε νοιώθω πολύ!
Ένα έχω να πώ,διάβασα στις μαμάδες πριν λίγες μέρες μια μαμά (ο Θεός να την κάνει) να λέει πως το παιδί της δεν έχει μάθει στις αγκαλιές κι έτσι μπορεί κάνει άνετα τις δουλειές του σπιτιου της.Αυτή την έκφραση προσπαθώ να την ξεχάσω μα δεν μπορώ...τη στιγμη που εγώ τρελαίνομαι όταν ο μικρός μου είναι απασχολημένος και δεν θέλει κάποια στιγμή αγκαλιά!!! Τρελαίνομαι λέμε!!! Φιλιά!
Sorry κιολασ Κατερίνα ,αν και ειμαι απο της μαμάδες που την καλομαθαίνω και την εχω συνεχεια μαζι μου, θεωρω πως δεν ειναι δικαιο να κρινεις ετσι μια μητερα και ποσο μαλλον να λες ¨ο Θεος να την κανει"..Το να εχεις αποψη ειναι οκ το να θεωρεισαι καλυτερη επειδη ακολουθεις μια αλλη τακτικη και να την μειωνεις ομως,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ....φιλικα Βίκυ
Πάντα αυτό πίστευα και εγώ και έμενα στην άποψη μου με ένταση μερικές φορές. μετά από λίγο ένιωθα ότι το παράκανα και φοβόμουν μήπως πίστευα λάθος. τώρα που πήγε στο σχολείο ο Σωτήρης, 2 χρονών, αποδείχτηκε ότι η άπειρη αγκαλιά "δούλεψε" σαν ασπίδα και ο γιος μου έχει απίστευτη αυτοπεποίθηση για τον εαυτό του και νιώθει ηγέτης μέσα στην τάξη!!! κάθε μέρα που πηγαίνει είναι πολύ χαρούμενος, και εγώ ακόμα πιο ευτυχισμένη!!! μέχρι το σχολείο ήταν κολλημένος επάνω μου και φοβόμουν πολύ για την πρώτη μέρα, αλλά το παιδί ξέρει ότι τον αγαπάμε πολύ και είναι σίγουρος ότι κάθε μέρα θα γυρίζει στο σπίτι. μην ακούτε κανέναν. τα παιδιά ξέρουν πάντα καλύτερα!!!!!