Η δικιά μου λύση!

Ε λοιπόν, αποφάσισα τι θα γράψω…

Τόσες μέρες κουβαλώ το βαρύ φορτίο του να βρω μια λύση ως μαμά για να βγούμε από όλο αυτό που ζούμε… Σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα που λαμβάνω τόσα e-mail από μαμάδες που με προκαλούν να σκεφτώ κάτι και μου υπόσχονται πως θα ακολουθήσουν ότι και αν οργανώσουμε…

Μα μαμάδες μου γλυκιές… Λύση επαναστατική δεν έχω βρει… Λύση τύπου οργανωνόμαστε, μαζευόμαστε, φωνάζουμε, απαιτούμε, ξαπλώνουμε σε κάθε πλατεία της Ελλάδας και απαιτούμε το μέλλον των παιδιών μας.

Όχι ότι δεν μου έχουν έρθει πολλές ιδέες… Απλά… Ότι έχω σκεφτεί, μοιάζει παντελώς μάταιο μπροστά σ’ όλο αυτό που άλλοι κανονίζουν για εμάς.

Πολλά από πολιτική δεν ξέρω, μάλλον ντιπ χαζή είμαι σ’ αυτά, αλλά από την πρώτη στιγμή σκέφτηκα πως είμαστε απλά ένα τοσοδούλικο κομμάτι ενός τεράστιου παζλ που κάποιοι λίγοι καλούνται να φτιάξουν όπως αυτοί γουστάρουν. Θα πρέπει λοιπόν να γεννήσω μια ιδέα που να αφορά όλο τον πλανήτη και όχι μόνο τους Έλληνες. Έχω φτάσει σε σημείο να αμφιβάλω για τους πάντες και τα πάντα.

Συνειδητοποίησα πριν από λίγο, την ώρα που δάγκωνα μια σοκολάτα ότι τελικά τόσο καιρό φωνάζω και πολλοί δεν με καταλαβαίνουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι προτείνω λύσεις που μπορεί να κάνει ο καθένας μας ξεχωριστά και να βάλει το δικό του λιθαράκι για ένα καλύτερο -αν όχι παρόν- μέλλον.

Γράφω συνέχεια για αγκαλιές, φιλιά, αγάπη. Για το πόσο αισιόδοξη και δυνατή έγινα μετά τη γέννηση της κόρης μου. Για το πόσο έτοιμη είμαι να στρωθώ στη δουλειά για να της προσφέρω μια όμορφη ζωή.

Κόντεψα να ξεχάσω και εγώ η ίδια ότι… ΑΥΤΕΣ είναι οι ιδέες μου. Αυτή είναι η λύση μου.

Το βλέμμα μου στα παιδιά. Οι πράξεις μου για τα παιδιά. Βρέξει, χιονίσει, ο κόσμος να διαλυθεί, τα παιδιά θα κοιτάξω. Στο παιδί μου θα επενδύσω. Και αν το κάνουμε όλοι μαζί, τότε και το παρόν μας θα γίνει ελαφρύτερο και το μέλλον μας θα φανεί φωτεινότερο στον ορίζοντα.

Σήμερα «πληρώνουμε» (ελπίζω να μου επιτρέπετε το ρήμα) την απομάκρυνση από τη φύση μας.

Ο άνθρωπος δεν ήρθε στον κόσμο για να εξαρτάται από τα λεφτά. Ούτε χρειάζεται ένα σπίτι με μεγάλη τηλεόραση και μπιμπελό. Οι γυναίκες δεν δημιουργήθηκαν για να πεθαίνουν στη δουλειά και ταυτόχρονα να φροντίζουν τα παιδιά τους. Οι περισσότερες  είστε κοντά στη θρησκεία… Για σκεφτείτε… Ήταν η Εύα μια Μαίρη Παναγιωταρά; Χα! Κάθε άλλο! Ήταν κυρίως μια… μαμά.

Πηγαίνετε κάποια -όχι και τόσα πολλά- χρόνια πίσω. Δείτε τον άνθρωπο ως ζώο. Ένα ζώο που καυχιέται ότι διαθέτει εξυπνάδα, κάτι που τον κάνει ανώτερο από τα άλλα όντα. Να με συγχωρείτε, αλλά θεωρώ το μέσο κεραμιδόγατο πολύ πιο ευτυχισμένο από το μέσο άνθρωπο. Το κεραμιδόγατο, είτε το αφήσεις στους σκουπιδοντενεκέδες, είτε το βάλεις ξαφνικά σε ένα ανθρώπινο σπίτι, θα την βρει την άκρη του. Ο άνθρωπος από την άλλη… εγκλωβίζεται καθημερινά στον «καλύτερο» κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε. Σκεφτείτε πώς ζούσε ο άνθρωπος στις σπηλιές και πώς ζει τώρα. Μην δείτε μόνο την θετική εξέλιξη της… εξέλιξης… Δείτε και όλα τα επίκτητα προβλήματα που αυτή δημιούργησε.

Θέλετε να σας δώσω περισσότερα παραδείγματα; Σκεφτείτε τον τοκετό στις ανεπτυγμένες χώρες. Πολλοί μιλούν για εμπορευματοποίηση του τοκετού και ναι ρε κορίτσια, δεν έχουν άδικο! Φτάσαμε ως είδος να θεωρούμε την πιο φυσική διαδικασία του είναι μας ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να περάσουμε. Ναι, δεν θέλουμε να πεθαίνουν μητέρες και μωρά όπως τα χρόνια τα παλιά, αλλά αυτή η επιδίωξη απέχει παρασάγγας, αγαπητές μου, από τον τρόπο που γεννάμε σήμερα και το κόστος που καλούμαστε να καλύψουμε.

Ποιος μας πέρασε μέσα στο κεφαλάκι μας, βρε κορίτσια, ότι το πιο φυσικό πράγμα πρέπει να κοστίζει 1000 και 2000 και 10000 Ευρώ; Ε, ποιος;

Διάλεξα το παράδειγμα της γέννας, ελπίζοντας να σας βάλω όσο γίνεται στη σκέψη μου.

Θέλετε να μιλήσουμε για τον τρόπο που παντρευόμαστε; Από πότε και γιατί η ένωση δυο ανθρώπων, η απόφασή τους να μείνουν για πάντα μαζί, πρέπει να κοστίζει τόσο;

Ξέρετε… Όταν αποφασίσαμε να παντρευτούμε με τον Μάνο με πολιτικό γάμο σε πολύ πολύ πολύ στενό κύκλο, για ένα διάστημα στεναχωριόμουν και έλεγα «Μα εγώ, δεν θα κάνω έναν σούπερ γάμο; Δεν θα βάλω νυφικό;» Και ξέρετε… Αποδείχτηκε ότι όχι απλά δεν μου έλειψε, αλλά έφτασα να θεωρώ εντελώς ανούσιο το να παντρεύεται κανείς με τρόπο που απαιτεί τη δαπάνη 10.000+ Ευρώ.

Δεν τα γράφω αυτά για να παρεξηγηθείτε όσες τα κάνατε. Και εγώ αν τα είχα κάνει, χαρούμενη θα ήμουν. Όμως ζώντας τα πάντα από την άλλη μεριά, μπορώ να σας πω ότι Hey.. δεν χάθηκε και ο κόσμος αν τελικά δεν τα ζήσεις. Το θέμα είναι ότι κάποιοι μας έκαναν να νομίζουμε ότι ΟΝΤΩΣ τελείωσε ο κόσμος αν δεν παντρευτούμε με 10349585 καλεσμένους και 5959οροφη τούρτα και νυφικό με 38485 μέτρα ουρά!!!!!

Το ίδιο βίωσα, γεννώντας και σε δημόσιο μαιευτήριο (αν και τώρα, τα έκαναν σαν τα μούτρα τους και τα δημόσια…). Έχοντας δαπανήσει πολλα πολλα πολλα λιγότερα Ευρώ απ’ ότι θα έδινα σε ένα ιδιωτικό μαιευτήριο, συνειδητοποίησα ότι μπορεί οι τοίχοι του Αρεταίειου να μην ήταν φρεσκοβαμμένοι, αλλά το θαύμα παρέμενε το ίδιο τεράστιο.

Καμιά φορά κάποιες με «κράζετε» που βάζω εδώ στο blog μου διάφορα πράγματα που βρίσκω στο internet. Μένετε στο ότι είμαι «υλίστρια» και προσπερνάτε τα χιλιάδες άλλα κείμενα που έχω γράψει (ε, είναι πιο εύκολο να μένουμε στο «κακό», ε; χοχο)

Μωρέ τι νομίζετε, πως εγώ αποκτώ όλα όσα λιγουρεύομαι; Όχι.

Έχω πρόβλημα με αυτό; Όχι.

Θα ήθελα να καταφέρω να γυρίσω εντελώς πίσω στη φύση μου και να ζω λιτά και απέριττα, αλλά 28 χρόνια πλύσης εγκεφάλου μέσω τηλεόρασης, περιοδικών και δεν συμμαζεύεται δεν σβήνονται εύκολα. Η μικρή μου με έμαθε να είμαι λιγότερο σπάταλη, να επενδύω τα χρήματα σωστά. Να αναγνωρίζω την αξία της ποιότητας. Να μπορώ να δω αν αυτή δικαιολογεί την τιμή κάποιου προιόντος. Έμαθα να ψωνίζω με το βλέμμα στο αύριο. Να μην παίρνω 3 κιλά μήλα και να πετάω τα 2. Να παίρνω 4 μήλα τη φορά. Να αγοράζω μεν μια ακριβή καρέκλα φαγητού, αλλά να ξέρω ότι αυτή είναι ικανή να μεγαλώσει και δύο και τρία μωρά.

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε στις σπηλιές, ούτε να κυκλοφορούμε με ένα κομμάτι δέρμα για ρούχα. Πάει αυτό πέρασε, η ανάγκη για υλικά αγαθά είναι κομμάτι της… φυσικής μας εξέλιξης (όσο και αν ακούγεται ως σχήμα οξύμωρο). Μπορούμε όμως να μετριάσουμε όλο αυτό που μας είχε πιάσει… Και να κοιτάξουμε και λίγο τον πλανήτη και την κατάσταση στην οποία τον οδηγούμε σιγά σιγά με τόση πλαστικούρα -και όχι μόνο- γύρω μας.

Αυτά όσον αφορά το οικονομικό. Για να μην το χάσω, ξαναγυρνάω στα κλασικά ολιβι-ίστικα:

ΑΓΑΠΗ. ΑΓΚΑΛΙΕΣ. ΦΙΛΙΑ.

Μετά από 20 μήνες ως μαμά, ΑΠΕΙΡΕΣ συζητήσεις με γονείς, γιατρούς, παιδιά, ΑΠΕΙΡΑ άρθρα, ΑΠΕΙΡΑ βίντεο, έμαθα ένα πράγμα: σκίστε τα βιβλία σας.

Εμπιστευτείτε το ένστικτό σας. Πόσο ευκολότερη έγινε η ζωή μου, όταν ε-πι-τε-λους άκουσα το ένστικτό μου και ταυτόχρονα το παιδί μου.

Δεν με νοιάζει που πιπιλάει το δάχτυλό της και μπορεί να στραβώσουν τα δόντια της. Θεέ μου, είναι 20 μηνών! Το πιπίλισμα είναι αρχέγονο αντανακλαστικό, είναι η ανακούφιση και η παρηγοριά των μωρών. Γιατί πρέπει εγώ η μάνα του 2011 να το κόψω με το ζόρι φοβούμενη μην στραβώσουν τα δόντια της;;; Να ξεκολλήσω το μωρό-ανθρωπάκι από τη φύση για να μην του κοροίδεψουν αύριο μεθαύριο τα δόντια;; Πόσο επιφανειακό είναι αυτό;

Δεν με νοιάζει αν τα μισά βράδια θέλει να κοιμάται στο κρεβάτι της. Θεέ μου, είναι 20 μηνών! Είμαι το άλφα και το ωμέγα της ζωής της! Ζει και αναπνέει ακόμα μέσα από μένα, χάρη σε εμένα. Δεν την νοιάζει αν δεν φάει μια μέρα. Πιο πολύ θα την πειράξει να μην με έχει για μια μέρα. Κοιμήσου, λοιπόν, κορίτσι μου στην αγκαλιά μου, μέχρι να σταθείς στα πόδια σου δυνατά.

Με νοιάζει να της μάθω πράγματα, να παίξω μαζί της, να τρέξω μαζί της. Να της δείξω τον κόσμο με τα καλά και τα ανάποδά του.

Δεν θέλω να είμαι μια μαμά που ναι μεν είναι κοντά στο παιδί της, αλλά όλη μέρα αγχώνεται για τις δουλειές ή βλέπει Μενεγάκη στην τιβί (σόρρυ, κυρία Μενεγάκη, δεν μου φταίτε απαραιτήτως εσείς…) Θέλω να κάνω ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ πράγματα μαζί της. Πώς τα ζώα μαθαίνουν στα μικρά τους να βρίσκουν τροφή; Έτσι! Ένα τέτοιο πράγμα.

Δεν εμπιστεύομαι κανένα σχολείο και κανένα φροντιστήριο και κανένα κέντρο εξωσχολικών δραστηριοτήτων περισσότερο απ’ ότι εμπιστεύομαι τον πατέρα της και εμένα. Ας τα κάνει και αυτά (που θα τα κάνει, καλώς εχόντων των πραγμάτων), όμως δεν θα επαναπαυτώ, ούτε θα κρεμαστώ από αυτά, ελπίζοντας ότι το παιδί μου βγει λαμπρό μυαλό. Θα συνεχίσω να κάνω τα αδύνατα δυνατά για να μπορεί να ανακαλύπτει τον κόσμο μέσα από τα δικά της μάτια, τη δικιά της μύτη, το δικό της στόμα, τα δικά της αυτιά και τα δικά της χέρια και όχι από παπαγαλίες καθηγητών (άλλωστε, πάνε οι εποχές που γινόσουν δάσκαλος από μεράκι και αγάπη προς τους νέους… Τώρα γίνεσαι, γιατί εκεί… πέρασες!)

Οι γονείς μου δούλεψαν σκληρά για να μου προσφέρουν μια θέση σε καλά σχολεία, όμως αυτό που ίσως δεν ξέρουν είναι ότι το μεγαλύτερο δώρο που μου έκαναν είναι ότι με ταξίδεψαν. Με έβαλαν από τριών χρονών μέσα στο σαραβαλάκι τους (συγγνώμη για το «σαραβαλάκι», μαμά, ξέρω πόσο το αγαπούσες εκείνο το αυτοκίνητο) και πήγαμε σε άλλες χώρες. Έφαγα άλλα φαγητά, άκουσα άλλη γλώσσα, είδα άλλα χαρακτηριστικά και άλλα συστήματα. Μίλησα σε άλλες γλώσσες. Και από κάθε μια χώρα, κράτησα ένα και δύο, τρία, χίλια δέκα τρία πράγματα που μου άρεσαν και τα έφερα πίσω στην καθημερινότητά μου.

Τα ταξίδια μου έδωσαν έμπνευση και μου άνοιξαν το μυαλό. Είδα ότι σε κάποιο άλλο μέρος κάποιοι άνθρωποι κάνουν κάποια πράγματα καλύτερα απ’ ότι τα κάνουμε εμείς. Μακάρι όλοι οι λαοί να αντάλλασαν… ιδέες μεταξύ τους.

Όσο για το internet που τόσο λατρεύουμε να μισούμε… Από μικρή στο internet έμαθα μόνη μου πράγματα που 12 χρόνια σχολείου δεν μου έμαθαν. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά σας το ορκίζομαι πως έτσι είναι.  Έψαξα, μάζεψα πληροφορίες, ξεσκαρτάρισα τις άκυρες από τις έγκυρες και στα 28 μου έχω πια άποψη σχεδόν για τα πάντα.

Μπερδεμένα σας τα γράφω, ε; Δεν πειράζει, όλο και κάτι ίσως σας εμπνεύσει.

Μέσες άκρες πάντως, η δικιά μου πρόταση είναι αυτή: εστιάστε στον μικρόκοσμο της οικογένειάς σας. Ζούμε σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση είναι πιο κοντά από ποτέ. Ένας Θεός ξέρει για πόσο ακόμα θα υπάρχουν πατρίδες. Αν χτίσουμε, όμως, όλοι υγιείς, χαρούμενες οικογένειες, τότε κανένα παιχνίδι δεν έχει χαθεί.

Απαιτώ το μέλλον της Αθηνάς μου και κάνω νύχτα μέρα τα πάντα για να το πετύχω.

Κάθε γενιά ενηλίκων που έχει περάσει από τον πλανήτη έχει μιλήσει για «τα παιδιά που είναι η ελπίδα για το μέλλον». Κάθε γενιά παιδιών που κάποτε ήταν η ελπίδα μεγάλωσε και τώρα πια μιλάει για τα παιδιά του σήμερα. Ε ας μην τα αφήσουμε να μεγαλώσουν και να ελπίζουν με τη σειρά τους σε άλλη φουρνιά παιδιών. Ας δημιουργήσουμε τα παιδιά που όντως θα κάνουν την ελπίδα, ευτυχία στο μέλλον.

Υγιή παιδιά. Γεμάτα παιδιά. Ευτυχισμένα παιδιά. Περίεργα παιδιά. Παιδιά που θα τρέξουν, που θα παίξουν, που θα σκαρφαλώσουν. Πώς θα ανακαλύψουν τον κόσμο αν τα έχουμε κλεισμένα σε διαμερίσματα, εγκλωβισμένα σε κρεβάτια με καγκελάκια, πάρκα και ρηλαξάκια (επειδή έτσι μας ΕΙΠΑΝ ότι είναι το σωστό… Ναι, είχε και ο άνθρωπος των σπηλαίων ρηλάξ!)

Πάρτε τα αγκαλιά και βγείτε έξω. Έχουμε ακόμα δημόσια μέρη που είναι πανέμορφα και ΔΩΡΕΑΝ. Κυλιστείτε στην άμμο. Τρέξτε στο γρασίδι. Βραχείτε στα νερά. Μπορεί τώρα να σας φαίνεται γελοίο, αλλα όταν το κάνετε θα με θυμηθείτε!

Μην θυμώνετε μαζί τους αν κάνουν λάθη και ζημιές καθώς μαθαίνουν τον κόσμο. Κατανοήστε τα. Μπείτε στη θέση τους. Γίνετε πάλι παιδιά.

Μάθετέ τους να είναι άνθρωποι ευγενικοί, συνεργάσιμοι, να σέβονται τους άλλους. Μα πάνω απ’ όλα να σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Να πιστεύουν στις δυνατότητές τους.

Βοηθήστε τα να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους, την κλίση τους. Δείξτε τους το δρόμο να ακολουθήσουν ένα μέλλον που ταιριάζει σ’ αυτά. Μην αφήσετε ένα λαμπρό τραγουδιστή να γίνει λογιστής και μία λαμπρή επικοινωνιολόγο να γίνει φαρμακοποιός.

Μόνο έτσι θα αφανίσουμε όλα όσα μας εμποδίζουν από το να συνυπάρχουμε όλοι μαζί ειρηνικά στον πλανήτη… Αυτά τα φρικιαστικά κόμπλεξ, αυτή η μοχθηρή ζήλεια, αυτός ο άσχημος ανταγωνισμός.

Και όσοι διαβάζετε τώρα αυτές τις σειρές και δεν έχετε ακόμα παιδιά… Μην κάνετε παιδιά γιατί ΠΡΕΠΕΙ ή γιατί ΕΤΥΧΕ. 

Κάντε παιδιά με έναν άνθρωπο που θα τον κοιτάτε και θα τον θαυμάζετε. Όχι κάποιον που απλά περνάτε καλά. Ή που έτυχε να είναι κοντά σας την περίοδο που το βιολογικό σας ρολόι χτυπάει. Τα παιδιά φέρουν γονίδια δύο ανθρώπων. Κοιτάζοντας τα, βλέπει κανείς τον άνθρωπο με τον οποίον τα δημιούργησε. Μην κάνετε παιδιά με έναν άνθρωπο που δεν είστε σίγουροι ότι δεν θα θέλετε να τον βλέπετε να καθρεφτίζεται στο πρόσωπο των παιδιών σας για μια ζωή. Μην το ξεχνάτε αυτό. 

Ακολουθεί το προτεινόμενο σχέδιο δράσης:

χαρούμενοι γονείς = χαρούμενα παιδιά

χαρούμενα παιδιά –> χαρούμενοι ενήλικες

χαρούμενοι ενήλικες = ελπίδα!

Υπόσχομαι να επανέλθω με περισσότερα!

Τρέχω να χουχουλιάσω με την κορούλα μου!

Καλό βράδυ ή καλημέρα!

Ολίβια

Y.Γ. Επαναστάσεις και πόλεμοι έχουν συμβεί τόσοι από την αρχή της ανθρωπότητας. Πάντα μετά από μια επανάσταση ή έναν πόλεμο, έρχεται μια περίοδος ειρήνης. Και μετά ξανά μανά από την αρχή. Σαν ατέρμονο παραμύθι. Δίχως τέλος, δίχως αρχή. Μάλλον οι άνθρωποι ποτέ δεν θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε τη σταθερότητα και την απόλυτη ειρήνη στο είδος μας. Για αυτό σας λέω… Μην σκύβετε το κεφάλι και μην τα παρατάτε. Μετά και από αυτή την καταιγίδα, θα βγει ο ήλιος. Και ελπίζω να τον γευτούν τουλάχιστον τα παιδάκια μας!