Λατρεύω τη ζωή μου παρέα με τα μωρά μου και τον άντρα μου!

Οι ιστορίες της Λαμπρίνας

Αποφάσισα και εγώ με τη σειρά μου να σας γράψω την δική μου ιστορία τοκετού.

Από πάρα πολύ μικρή με θυμάμαι να ονειρεύομαι ένα δικό μου μωρό και όχι ένα αλλά ΠΟΛΛΑ δικά μου μώρα!!! Ίσως έπαιξε ρόλο ότι ήμουν μοναχοπαίδι και πάντα ζητούσα στη μαμά μου αδελφάκι και δεν ερχότανε. Έτσι όταν πια έγινα μεγάλη κοπέλα έβλεπα μωρά και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω να τα κοιτάω και να ονειρεύομαι το δικό μου. Αν είχα βρει τον κατάλληλο  νωρίτερα νομίζω θα γινόμουν πολύ πολύ μικρή μανούλα.

Έτσι όταν γνώρισα τον αντρούλη μου, είχα φτάσει τα 28, το ρολόι μου είχε αρχίσει να χτυπά σε ΤΡΕΛΛΟΥΣ  ρυθμούς. Δεν έβρισκα πια ευχαρίστηση σε τίποτα και η σκέψη μου γυρνούσε συνέχεια γύρω από ένα μωρό. Μόλις κλείσαμε ένα χρόνο σχέση και κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο άντρας με τον όποιο ήθελα να ζήσω, αρχίσαμε να κάνουμε προσπάθεια για νινί.. Περιττό να σας πω ότι με τόσες αποβολές και τόσα προβλήματα που είχα ακούσει ήμουνα σίγουρη ότι μέχρι να έρθει το μωράκι μου θα περάσoυν τουλάχιστον 1-2 χρόνια… Έτσι 4 Οκτώμβρη αρχίσαμε να κάνουμε ελεύθερα στο χαλαρό και ΝΑΙ 21 Οκτώμβρη (την ήμερα που ήταν να αδιαθετήσω δίχως να έχω καν καθυστέρηση) έκανα Τεστ εγκυμοσύνης (για πλάκα) και προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν Θετικό! Δε μπορούσα να το πιστέψω! Το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα με 2-3 μέρες προσπάθειας.

Ζούσα ένα όνειρο αλλά φοβούμουνα πάρα πολύ και δεν μπορούσα να το χαρώ στην αρχή. Αφού περάσανε οι πρώτοι 3 μήνες και έδειχναν όλα καλά άρχισα να ξεανχώνωμαι και ζούσα ΠΡΑΓΑΜΤΙΚΑ την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου! Ακόμη την θυμάμαι και χαμογελάω…. Τέτοια ευτυχία δεν έχω ξανανιώσει… απόλαυσα όσο δεν πάει αυτήν την εγκυμοσύνη!!! Στην καθιερωμένη καμπύλη ζαχάρου που κάνουμε που εμφανίστηκε ζάχαρο. Αυτό ήταν το μόνο πρόβλημα που εμφανίστηκε, εκτός από τις αναγούλες του πρώτου τριμήνου και τις απαίσιες καούρες από το 5ο μήνα μέχρι το τέλος. Ίσως τελικά το ζάχαρο  μου βγήκε σε καλό αφού έχασα 3 κιλά στον έβδομο μήνα και δεν ξαναέβαλα αλλά…

Λογω του ζαχάρου η γιατρός μου μου είπε ότι θα πρέπει να γεννήσουμε το αργότερο εως την 38η εβδομάδα αλλά επειδή είχα καλές μετρήσεις με έβαλε για πρόκληση στις 20 Ιουνίου 2009.

38+4.

Ηθελα πολύ να πάω από μόνη μου χωρίς πρόκληση αλλά ο μπέμπης δεν μου έκανε τη χάρη να έρθει νωρίτερα. Έτσι μπήκα στο Διαβαλκανικό κέντρο Θεσσαλονίκης στις 12 τα μεσάνυχτα με ετοίμασαν και μου βάλλανε το υπόθετο για να μαλακώσει ο τράχηλος και αυτή την απαισία πεταλούδα στο χέρι που επειδή με πόνεσε έκλαιγα 1 ώρα!. Κατά τα άλλα μέχρι τις 7 δεν καταλάβαινα τίποτα ούτε ένα πονάκι… αφού έλεγα: α ωραία τελικά να γεννάς…δεν πονάει καθόλου!!!…. χεχε, νόμιζα….

Στις 7.30 παίρνει η μαία τη γιατρό μου τηλέφωνο και της λέει δεν έχω καθόλου διαστολή τίποτα. Τι θα κάνουμε; Εκείνη την ώρα εγώ τους λέω ότι θα ήθελα να σηκωθώ για να πάω μια τελευταία φορά για πιπί. Και όπως σηκώνομαι και πάω τουαλέτα γυρνάω διπλωμένη στα δυο ουρλιάζοντας!!!!!!!. Με βλέπει ο άντρας μου και οι μαίες και μου λένε τι έπαθες καλέ; Αν κάνεις έτσι από τώρα τι έχει να γίνει μετά; Εγώ δεν άκουγα τίποτα το μόνο που έκανα είναι να ουρλιάζω και να κλαίω, ούτε αναπνοές που είχα κάνει τόσα μαθήματα ούτε τίποτα μπόρεσα να κάνω. Με είχε πιάσει πανικόςςςς!!!

Με εξετάζουνε και είχα ήδη μέσα σε λίγα λεπτά διαστολή 5.

Διαστολη 5; Τοσο γρήγορα; Για να μην τα πολυλογώ σε μισή ωρίτσα και αν είχα φτάσει διαστολή τέλεια και περίμενα πια να κατέβει ο μπέμπης μου που ήταν ακόμα ψηλά. Παρόλο που έκανα επισκληρίδιο (ενώ στην αρχή το έπαιζα μάγκας δε ήθελα με τίποτα επισκληριδιο) ένιωθα πολλούς πόνους ακόμα και αυτή την πίεση την τρομερή… αλλά ενώ φώναζα, τους έκανα και πλάκα, τους ζητούσα συνέχεια κάτι, μια ζητούσα coca cola, μια καφέ, μια καραμέλα, ότι μπορείτε να φανταστείτε…. μέχρι τη στιγμή που μου λέει η γιατρός μου ότι κοντεύουμε!

Ήταν 10 παρά 2 και μου λέει η γιατρός και ο άντρας μου γρήγορα, σε 2 λεπτά θα πρέπει να έχεις γεννήσει. Και όντως 10 η ώρα ακριβώς το πρωί (τα 2 λεπτά μου φάνηκαν αιώνας) γέννησα τον πανέμορφο  μπεμπάκο μου…

Ευκολη γέννα σχετικά, να μην παραπονιέμαι…. 2 ωρίτσες κράτησε όλες και όλες ο τοκετός!!!

Όσο για το μπεμπάκο μου; Ατελείωτος έρωτας από την πρώτη στιγμή που συνεχίζετε μέχρι και σήμερα και θα κρατήσει για πάντα!!!  Ήταν και είναι ένα κουκλάκι ζωγραφιστό ακόμα και τη στιγμή που βγήκε από την κοιλίτσα μου Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια όλο αυτό που νιώθω τα τελευταία 3 χρόνια από τη στιγμή που έμεινα έγκυος.!!! Τα πρώτα του γενέθλια τα πέρασα κλαίγοντας όλη μέρα από συγκίνηση γιατί σκεφτόμουν τη γέννα και τον όμορφο χρόνο που περάσαμε αγκαλίτσα….

Λίγο μετά τα πρώτα γενέθλια του (ένα μήνα μετά συγκεκριμένα) κρατούσα στο χέρι μου άλλο ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης!!! Ευχάριστη έκπληξη… γιατί ούτε τότε  το περιμέναμε….

Όλα κύλησαν ακριβώς όπως την πρώτη φορά! Ίδια εγκυμοσύνη, ιδία γέννα, ίδια συναισθήματα…. όλα ίδια(σχεδόν)! Απλά αυτή τη φόρα  ο καιρός πέρασε πολύ πολύ πιο γρήρορα,.. δε κατάλαβα πως πέρασαν 9 μήνες εγκυμοσύνης και πως το μικρό μου το νινί έχει φτάσει ήδη 5 μηνών!!!

Αυτήν τη στιγμή που σας γράφω έχω στην αγκαλιά μου τους 2 γιους μου και είμαι πλέον μια πανευτυχής μανούλα 2 μωρών…. 26 μηνών και 5 μηνών.!!!

Εύχομαι σε λίγα χρόνια ο Θεούλης να μας έχει καλά και να μπορέσω να  ξαναζήσω (έστω μια φορά ακόμη) αφού πάντα ονειρευόμουνα πολλά παιδιά αυτή την απίστευτη εμπειρία της γέννας και τις εγκυμοσύνης και να σας ξαναγράψω την ιστορία τοκετού μας παρέα με τους δυο γιούς μου…. Ανυπομονώ ήδη να το ξαναζήσω…!!!

ΛΑΤΡΕΥΩ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΕΣ, ΚΟΙΛΙΤΣΕΣ, ΓΕΝΝΕΣ, ΜΩΡΑ, ΠΑΙΔΙΑ!!!!!!!!

ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΑ ΜΩΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ!!! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΜΑ!!!

Πολλά φιλια

Λαμπρίνα!!!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com