Φοβόμουν πολύ τη γέννα και όμως… τα κατάφερα!

Ονομάζομαι Βαγγελιώ και είμαι 32 ετών. Πριν απο δυο χρονια γεννησα ενα κοριτσακι που μου εχει αλλαξει ολη την ζωη προς το καλυτερο. Δεν ηταν στα «σχεδια μου» εκεινον τον καιρο το να γινω μητερα, αλλα απο την πρωτη στιγμη το θεωρησα δωρο Θεου. Ο λογος που δεν ηταν στα σχεδια μου ηταν ο φοβος της γεννας. Φοβομουν υπερβολικα τον τοκετο και καθολη την διαρκεια της εγκυμοσυνης εκανα το λαθος να διαβαζω οτι επεφτε στα χερια μου που ειχε σχεση με τοκετο. Εβλεπα βιντεο στο ιντερνετ απο φυσιολογικους τοκετους και καισαρικες και ακουγα οποιον ειχε μια ιστορια γεννας να μου πει (ευχαριστη ή δυσαρεστη). Ετσι αφου ειχα λοιπον ενημερωθει απο παντου για τα παντα κατεληξα οτι φοβομουν να κανω προκληση. Ονειρευομουν να σπασουν τα νερα μια ωραια στιγμη και να τρεξουμε πανικοβλητοι αλλα χαρουμενοι στο νοσοκομειο οπως στις ταινιες. Αμ δε.

Φτασαμε 40+5 εβδομαδες και μπηκα για προκληση. Ο φοβος μου τεραστιος. Ειχα ραντεβου στο δημοσιο νοσοκομειο (φοβομουν να γεννησω σε ιδιωτικο μηπως παθαιναμε επιπλοκες και δεν μας προλαβαιναν), το πρωι στις εννια. Απο το αγχος μου ξυπνησα στις εξι. Οταν ολοκληρωθηκε η διαδικασια προετοιμασιας προχωρησαμε στην προκληση. Συνολικα για να γεννησω μου πηρε 26 ωρες. Ο πονος αυξανοταν συνεχως και γινοταν ανυποφορος. Κατα τη διαρκεια της νυχτας ειχα στο πλευρο μου την μητερα μου και τον αντρα μου εναλλαξ καθως και τις υπεροχες μαιες του νοσοκομειου (οι αλλοι συγγενεις μου ηταν μακρυα σε αλλη πολη)

Καποιες στιγμες ενιωθα οτι θα πεθανω απο τον πονο. Ειχα πει στις μαιες αν δεν βρεθουμε ετοιμοθανατοι να μην τολμησουν να μου κανουν καισαρικη ή επισκληριδιο γιατι θα τους φαω το λαρυγγι (απο τον πονο εσουρα μπολικα σε οποιον ανεπνεε εκει μεσα).

Το επομενο πρωι και εγω τρομερα εξαντλημενη μεταφερθηκα στην αιθουσα τοκετου με διαστολη 6 αν θυμαμαι καλα. Οσο περνουσε η ωρα η διαστολη μεγαλωνε και ο πονος επισης. Το μωρο αρχισε να σπρωχνει πριν μου δωσουν εντολη να σπρωχνω εγω, αλλα ειχε σκαλωσει το κεφαλακι του στον τραχηλο της μητρας. Η μαια με εβαλε στο πλαι μετα ορθια και συνολικα αλλαξαμε εκατο θεσεις ωστε να ξεσκαλωσουμε το κεφαλακι της μικρης. Θυμαμαι τον γιατρο να μπαινει και να τον στολιζω κανονικα. Εβριζα τους παντες και ουρλιαζα με ολη μου την δυναμη. Δεν αντεχα αλλο. Τους παρακαλουσα να κανουνε κατι να γεννησω γρηγορα γιατι νομιζα πως θα πεθανω.

Μεσα απο ολο αυτον τον πανζουρλισμο, στις 12:35 το μεσημερι βγηκε η μικρη μου 4 κιλα κι 52 ποντους. Γι’ αυτο τοση ταλαιπωρια. Πολυ μεγαλο μωρο για τα δικα μου κυβικα. Φυσιολογικα. Με προκληση. Χωρις επισκληριδιο.

Οταν μου την εδωσαν να την κρατησω δεν την χαρηκα και δυστυχως δεν πολυθυμαμαι την μουριτσα της. Θυμαμαι οτι τους ειπε «παρτε το μωρο, μου πεφτει» και μισοκοιμηθηκα. Προλαβα να τους πω μεσα στον φοβο μου για τυχον επιπλοκες πως εχω το στιγμα της μεσογειακης αναιμιας και να ελεγξουν αν εχασα πολυ αιμα. Μετα με ραψανε κι αποκοιμηθηκα. Επεσα ξερη βασικα.

Μετα απο δυο ωρες ανοιξα τα ματια μου γιατι μπουκαραν ξαφνικα στο δωματιο γιατροι μαιες καθηγητες και γενικα ενα τσουρμο αγχωμενοι επιστημονες. Εγω ετρεμα απο φοβο και απο το κρυο της εξαντλησης. Αρχισα να ρωταω αν το μωρο ηταν καλα. Με διαβεβαιωσαν πως η μικρη ειναι αριστα αλλα εχω καποιο θεματακι εγω. Η καρδια μου αρχισε να χτυπαει σαν τρελη. Δεν θυμαμαι να εχω ξαναφοβηθει για μενα τοσο αλλη φορα στην ζωη μου. Τοτε ενας γιατρος (καθηγητης, οχι ο ειδικευομενος που με ξεγεννησε) αρχισε να κοβει τα ραμματα και να βαζει κατι μεταλικα εργαλεια για να τσεκαρει κατι στην μητρα λεει. Η διαδικασια ηταν γρηγορη και πολυ επιπονη οποτε οπως ηταν αναμενομενο τον αρχισα στα μπινελικια. Ο ειδικευομενος που με ξεγεννησε δεν χαμογελουσε πια. Ουτε η μαια μου. Κανεις. Μιλουσαν μεταξυ τους αλλα δεν μου εδιναν να καταλαβω τι ειχε συμβει. Ξαφνικα φωναξαν αναισθησιολογο. Εγω ημουν σε πανικο αλλα λογω εξαντλησης δεν μπορουσα ουτε τα ματια μου να εχω ανοιχτα εντελως. Μου ειπαν οτι πρεπει να μου κανουν ενα ραμματακι ακομα επειδη ειχα σκιστει πολυ και για να μην πονεσω θα πρεπει να με κοιμησουν. Μου ειπαν πως δεν υπαρχει λογος ανησυχίας κι πως σε δεκα λεπτα θα εχω ξυπνησει. Κοιταξα το ρολοι και τους ειπα να φροντισουν να εχω ξυπνησει σε δεκα λεπτα.

Ανοιξα τα ματια μου κι αμεσως κοιταξα το ρολοι. Ειχε περασει μια ωρα και ενα τεταρτο. Το φως ηταν κλειστο και η πορτα τραβηγμενη. Εκανα να κουνηθω αλλα ειχα παντου καλωδια και ταυτοχρονα μου εκαναν μεταγγιση αιματος. Φωναξα να ερθει καποιος και ηρθε ο ειδικευομενος. Του ζητησα νερο και με βοηθησε να πιω μια γουλια. Μου ειπε «φθηνα την γλιτωσες«

«Μα δεν ηταν ενα ραμματακι μονο;» τον ρωτησα.

«Ηρεμησε και ξεκουρασου» μου ειπε «Ολα πηγαν καλα»

Ρωτησα ξανα για το μωρο και μου πε οτι ειναι μια χαρα. Ζητησα να δω τον αντρα μου και την μητερα μου οι οποιοι ηταν πολυ συγκινημενοι και ανακουφισμενοι.

Μετα απο δεκα ωρες σχεδον πηγα στο δωματιο και μου φεραν το μωρο μου. Μεχρι να βγω εκανα κι αλλες μεταγγισεις αιματος. Αυτο που ειχε συμβει, ηταν οτι μετα την γεννα η μητρα αδρανοποιηθηκε. Μου εκαναν μαιευτικη αποξεση. Ευτυχως ανταποκριθηκε η μητρα. Οι γιατροι ηταν αγχωμενοι γιατι αν η εξελιξη δεν ηταν η αναμενόμενη θα προχωρουσαν σε καυτηριασμο κι αν παλι δεν, σε αφαιρεση. Ομως ηταν γρηγοροι και υπεροχοι. Οι δικοι μου οσες ωρες περιμεναν απ’εξω ηταν με κομμενη την ανασα.

Ταλαιπωρηθηκα πολυ. Εκανα δυο εβδομαδες να μπορεσω να παω σερι απο το σαλονι στην κουζινα χωρις σταση. Κι ολο αυτο συνεβη σε μενα που φοβομουν πολυ. Κι ομως τα καταφερα. Καταφερα τους πονους, τον τοκετο και την επιπλοκη. Τωρα απορω γιατι φοβομουν. Αφου η φυση με κατασκευασε ετσι ωστε να τα καταφερω. Και μεσα απο ολο τον πονο και τον φοβο να γινω μαμα… Και το ακομα πιο μαγικο της υποθεσης ειναι οτι λιγους μηνες μετα δεν θυμομουν καν πως ηταν αυτος ο πονος. Ο εγκεφαλος το διαγραφει.

Στο μαιευτηριο δεν θηλασα. Ειχα συνεχως γιατρους και εξαντληση ομως οι συμβουλοι θηλασμου μου εδειξαν τα παντα. Απο την πρωτη στιγμη που ηρθαμε σπιτι θηλασα για 14 μηνες. Τωρα καμια φορα επειδη η μικρη ειναι πολυυυ ατακτη λεμε με τον μπαμπα της οτι φαινοταν απο την γεννα τι ζορικο μωρο ειναι και γελαμε. Φυσικα γελαμε. Εδω λεμε οτι δεν επρεπε καν να φοβαμαι!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com