Μια εγκυμοσύνη γεμάτη συσπάσεις!

Η ιστορία της Ελένης

Όταν θυμάμαι την γέννα μου με πιάνει ένα φτερούγισμα στο στομάχι… Είναι πάντα το αγαπημένο μου θέμα συζήτησης…

Ετοίμαζα τον γάμο μου, καθώς είχαν μείνει μόνο 2 εβδομάδες μέχρι την ευτυχισμένη εκείνη μέρα που θα ντυνόμουν στα λευκά… Είχα πάει με την νύφη και κουμπάρα μου για τον καθιερωμένο καθαρισμό προσώπου και στην συνέχεια πήγαμε για καφεδάκι, όπου της είπα ότι έχω καθυστέρηση. «Να δεις που είσαι έγκυος«, μου είπε αμέσως και μου πήρε ένα τεστ εγκυμοσύνης στην στιγμή. Το έκανα εκεί στην καφετέρια… Περιμέναμε λίγο, 3 λεπτά όπως λέει. Το είδαμε και δεν έδειχνε τίποτα. Μόνο ότι είναι εγκυρο… Το έβαλα στην τσάντα και συνέχισαμε τον καφέ, λέγοντας της «Είδες που επιμένεις; Αφού δεν προσπαθούμε…«

Τελειώνει η βόλτα και πάω στο σπίτι. Παίρνω το τεστ στα χέρια μου για να το πετάξω και σκέφτομαι να του ρίξω μια ματιά ακόμη μήπως και… Το κοιτάω και τι να δω;  Έγκυος!!! Αλλά θολή η γραμμούλα…

Τώρα;;;; Φωνάζω τον άντρα μου, να πάει σε ένα φαρμακείο με το αμάξι να πάρει τεστ… Πότε ντύθηκε, πότε είδε τα διανυκτερεύοντα, πότε έφυγε, πότε γύρισε, ούτε που κατάλαβα… Το κάνω και βγήκε μια γραμμή που βγάζει μάτι… Συγκίνηση, κλάματα χαρές… Συμφωνήσαμε όμως μέχρι να πάμε στο γιατρό ότι δεν θα πούμε τίποτα και έτσι έγινε.

Η εγκυμοσύνη μου ήτανε καλή, χωρίς αναγούλες. Απλώς γνώρισα πολύ καλά τον όρο συσπάσεις… Από τον 6ο μήνα. Τα χαπάκια σαν καραμέλες και να μην κάνουν τίποτα… Η κοιλιά πέτρα… Ωσπου στο τέλος έμαθα να ζω με αυτό… Νοσηλεύτηκα δυο φορές μια στον 6ο και μια στον 8ο…

Πιθανή ημερομηνία είχα στις 22 / 06 / 2010.

Στις επισκέψεις του γιατρού στον ένατο που ήτανε μέρα παρά μέρα, οι συσπάσεις μου χτυπούσαν 100 με 140 κι ο γιατρός απορημένος : «Καλά ρε Λένα, δεν πονάς;»

Καθόλου, του έλεγα.

Στις 11/6/2010, ώρα 21:00, μου λέει το βράδυ να γεννήσουμε γιατί τόσες συσπάσεις και το μωρό ψηλά, δεν του αρέσει τόσο… Έτσι στις 12 το βράδυ μπαίνω στην κλινική. Μετά από όλα τα ωραία τα γνωστά που μας κάνουν, μπαίνει ο ορός πρόκλησης. Δεν καταλάβαινα τίποτα… Να φανταστείτε, κοιμήθηκα!!! Όλο το συγγενολόι έξω να αγωνιά και εγώ κοιμήθηκα!!!

Κατά τις 5:30, όμως που αυξησε την δόση, τρελάθηκα. Φανατική στην μη χρήση επισκληριδιου τα είδα όλα… Ενοιωσα ότι μου ξεκολλούσε η μέση… Ότι αναπνοές ήξερα τις έκανα… Όλοι μου έλεγαν για επισκληριδιο, εγώ αρνητική… Κατά τις 7:30, πέφτουν οι παλμοί του μωρού στους 45 για 1 λεπτό, φωνάζω τον γιατρό μου λέει καλύτερα για σίγουρα να πάμε καισαρική, γιατί δεν είναι φυσιολογικό όλο αυτό.

Με πιάνουν τα κλάματα… Δεν το ήθελα καθόλου… Τουλάχιστον μου έκαναν επισκληρίδιο και ηρέμησα…  Ετσι μάθαμε γιατί ο μικρός δεν κατέβαινε… 2η περιτύλιξη ο κύριος!!!

12/6/2010 στις 10:25 πήρα αγκαλιά τον άγγελό μου!!! Βγήκε από την κοιλιά μου με τέτοιες κλωτσιές…

Και μετά άρχισαν να περνάνε βασανιστηκά τα δευτερόλεπτα στο χειρουργείο… Τι το θέλουν το ψηφιακό ρολόι μέσα στο χειρουργείο;;; Δίπλα μας;;;  Μετά, πόση ώρα στην ανάνηψη…

Και επιτέλους στις 13:15, το πήρα αγκαλιά και το θήλασα… Εκεί κατάλαβα τι πάει να πει απόλυτη ευτυχία.

Τώρα είμαστε 15 μηνών και συνδητοποιώ το πόσο γρήγορα περνάνε οι στιγμές και προσπαθώ να μην χάνω ούτε μία από αυτές…