Τέλειο αποτέλεσμα!
Ήθελα, σαν απάντηση στη μαμά που έστειλε την ιστορία «Όλα λάθος» να σας παραθέσω τη δική μου εμπειρία τοκετού που παρά το γεγονός ότι ήταν δύσκολος και πολύωρος (14,5 ώρες), είχε αίσιο τέλος, λόγω της μαίας μου και του γιατρού μου. Να είναι πάντα καλά και οι δυό τους.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012. 39η εβδομάδα κύησης. Αποφασίζουμε, σε συνεννόηση με τη μαία μου και το γιατρό μου να μπω στο μαιευτήριο το βράδυ της ίδιας μέρας, να μου βάλει η μαία προσταγλανδίνη και το πρωί να ξεκινήσουμε κανονικά τη διαδικασία τοκετού. Έτσι κι έγινε.
Το πρωι στις 6 ξεκινήσαμε κανονικά και άρχισα αμέσως να κάνω διαστολή. Περίπου στις 10 μου έκαναν την επισκληρίδιο. Συζητούσα με τον άντρα μου (που παρέμεινε μαζί μου μέχρι το τέλος) και τη μαία, περπατούσα μέσα στο θάλαμο και όλα πήγαιναν καλά. Ο γιατρός μου έλεγε ότι μέχρι τις 3-4 το μεσημέρι θα έχουμε τελειώσει.
Όμως ο μικρός μας είχε άλλη άποψη. Κατά τις 4 έκανε μία στροφή και βρέθηκε με το πρόσωπο προς τα πάνω, δηλαδή προς την κοιλιά μου.
Από εκεί και πέρα άρχισε η ταλαιπωρία τόσο για μένα και το μωρό, όσο και για τον άντρα μου και τη μαία. Έκανε περίπου 4 ώρες να τον γυρίσει με τα χέρια και στο μεταξύ υπήρχαν διαστήματα που μου άφηνε την επισκληρίδιο να περνάει για να διευκολυνθεί η διαδικασία. Πραγματικά την ευχαριστώ γι’ αυτή της την προσπάθεια, γιατί τελικά γέννησα φυσιολογικότατα και χωρίς κανένα πρόβλημα ούτε για μένα ούτε και για το μωράκι μας. Να σημειώσω όμως, ότι ο γιατρός μου δεν κάνει καισαρική τομή, παρά μόνο εάν υπάρχει απόλυτη ανάγκη. Επίσης, να προσθέσω, ότι ο μικρός βγήκε με τρεις περιτυλίξεις. Στο λαιμό, στο σώμα και στο πόδι.
Μόλις είδαμε το γιό μας, τυλιγμένο με την κουβερτίτσα του και με εκείνο το σκουφάκι στο κεφαλάκι του, δεν μπορούσαμε να πούμε τίποτα. Μόνο κλαίγαμε και τον αγγίζαμε συνέχεια για να πιστέψουμε ότι αυτό που ζούσαμε ήταν αληθινό. Αυτό το συναίσθημα δεν μπορεί να περιγραφεί με κανένα άλλο. Νομίζω ότι ήταν η πιο μαγική στιγμή που ζήσαμε ποτέ.
Μισή ώρα μετά τη γέννα και ενώ ήμουν ακόμα στην ανάνηψη, μου έφερε η μαία μου το μικρό μας για να τον θηλάσω. Άλλη μία μαγική στιγμή. Αυτό το μικρό πλασματάκι, το τόσο εύθραυστο, που το «τάιζα» τόσο καιρό μέσα στην κοιλιά μου, να το ταίζω τώρα από το στήθος μου.
Έχουν περάσει σχεδόν 15 μήνες από τότε. Ο μικρός μας είναι ο θησαυρός της ζωής μας. Θυμάμαι όμως εκείνες τις στιγμές με συγκίνηση. Και κάθε φορά που τον θηλάζω (γιατί τον θηλάζω ακόμα), σκέφτομαι ότι αν ποτέ κάνουμε άλλο παιδί, δεν θα δεχθώ άλλους ανθρώπους στο πλευρό μου, εκτός από: 1) τη μαία μου κα Λ.Π., 2) το γιατρό μου κο Π.Ν. και 3) φυσικά τον άντρα μου που όλες αυτές τις ώρες της αναμονής ήταν δίπλα μου η σταθερή και ψύχραιμη αξία.
Την πρώτη, γιατί με δίδαξε πολλά στις συνεδρίες της, κατά τη διάρκεια του τοκετού, αλλά και τώρα ακόμα που επικοινωνώ μαζί της για διάφορες απορίες που μου προκύπτουν για το μωρό. Με έπεισε, ενώ εγώ αρχικά φοβόμουν, ότι κατά τη διάρκεια του τοκετού, το γυναικείο σώμα, δεν περνάει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι προορισμένο να περάσει. Ότι ο θηλασμός, αν γίνει σωστά, είναι εύκολος και αποτελεί δεσμό με το παιδί και όχι βάσανο. Και τέλος, γιατί έμεινε μαζί μου, δίπλα μου, στο πλευρό μου, άγρυπνος φρουρός, σχεδόν 24 ώρες.
Τον δεύτερο, γιατί πέρασα μία εγκυμοσύνη σίγουρη ότι αυτό που λέει είναι το σωστό και ότι εγώ και το μωρό μας είμαστε σε καλά χέρια. Και γιατί, παρά τις δυσκολίες, με έκανε να γεννήσω φυσιολογικά και να ζήσω όλη αυτή τη διαδικασία που είναι τόσο αρχέγονη όσο και η ύπαρξή μας.
Και τον τρίτο, γιατί αυτό το παιδί που ήρθε στον κόσμο, ανήκει και στους δύο, το μεγαλώνουμε και οι δύο και είναι εμπειρία που δεν μπορεί καμία μητέρα να στερήσει από τον πατέρα όταν αυτός θέλει να συμμετέχει.
Εύχομαι σε όλες σας να βρείτε, μέσα σε όλη αυτή την εμπορική βιομηχανία του τοκετού στην Ελλάδα, που έχει φτάσει τις καισαρικές τομές στο 47% περίπου των τοκετών, που αποθαρρύνει τις μητέρες να θηλάζουν λανσάροντας το γάλα σε φόρμουλα ως την ιδανική τροφή για τα νεογνά και που παρουσιάζουν τη μητρότητα σαν κάτι που έχει μόνο επιστημονικό και καθόλου συναισθηματικό υπόβαθρο, ανθρώπους σαν κι αυτούς τους δύο που είχα εγώ στην εγκυμοσύνη και στη γέννα μου, που αποτελούν το τέλειο δίδυμο για να έρθει ένα παιδί στον κόσμο, με όσο το δυνατόν λιγότερη ιατρική παρέμβαση.
Τους ευχαριστώ και πάλι από καρδιάς!!
Νεκταρία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
παρομοίως, θα ήθελα να αναφερθώ στην πρόκληση τοκετού! αγαπητή Νεκταρία ευτυχώς η δική σου γέννα πήγε μια χαρά, και ήταν και ο γιατρός σου υπομονετικός να περιμένει για φυσιολογική γέννα! να επισημάνω τα εξής : τουλάχιστον μέχρι και το 2011 το πρωτόκολλο στα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία έθετε ως φυσιολογικό διάστημα κύησης τις 41 εβδομάδες! να σημειωθεί πως στο εξωτερικό, πχ Αγγλία, είναι 42 εβδομάδες. φυσικά στις ελληνικές ιδιωτικές κλινικές είναι 40 εβδομάδες!-θα επανέλθω σε αυτό. το πιο συνηθισμένο σενάριο για γέννα πρωτότοκης με πρόκληση νωρίς (θεωρώντας έστω ως όριο τις 41 εβδομάδες, δηλαδή περίπου 12 μέρες αργότερα από την δική σου περίπτωση) είναι : πρόκληση - ταλαιπωρία της εγκύου επί ώρες καθότι λόγω ανωριμότητας δεν θα είναι οι συσπάσεις αποτελεσματικές - κήρυγμα του γιατρού προς το περιβάλλον της εγκύου ότι :έχει ταλαιπωρηθεί η μάνα, δεν ανταποκρίνεται, πέφτουν οι παλμοί του παιδιού, είναι τυλιγμένο στον λώρο, κτλ, να κάνουμε καισαρική να έρθει το μωρό - καισαρική - όλοι χαρούμενοι με το μότο :"γεννήσαμε! με καισαρική! γιατί δεν κατέβαινε το μωρό!!!" θέλω να πω πως ευτυχώς Νεκταρία δεν έπεσες θύμα αυτής της κλασικής διαδικασίας. Παρόλαυτά, εφόσον δεν υπήρχε ιατρικός λόγος, δεν έπρεπε να κάνεις πρόκληση!!! γιατί δεν άφησες το ίδιο το μωρό και το σώμα σου να επιλέξουν την ώρα που θα έρθει? -εκτός κι αν ο γιατρός είχε κάποιο συνέδριο, ή είχε προγραμματίσει όλες του τις γέννες την συγκεκριμένη μέρα και ήθελε να βολέψει και εσένα, κτλ, κτλ... φυσικά τέλος καλό, όλα καλά, αλλά υπήρχαν πολλές πιθανότητες να μην είχες το "τέλειο αποτέλεσμα". όσον αφορά τις 40 εβδομαδες που δίνουν οι ιδιωτικές κλινικές σαν όριο, ίσως και να οφείλεται στο ότι όσο περισσότερες γέννες βιάσουν, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν για καισαρική, που αυτό σημαίνει χειρουργεία, επιπλέον μέρες νοσηλείας, και φυσικά περισσότερα λεφτά στο ταμείο τους!! να χαίρεσαι το παιδάκι σου και να θηλάσετε όσο περισσότερο μπορείτε. σας χαιρετώ.
Να χαίρεσαι το μωρακι σου! Τι όμορφη ιστορία τοκετού! Θα ήθελα όμως για την ιστορία να μιλήσω για τις προκλήσεις τοκετού: Δεν ειμαι ενάντια, κι εγω έχω γεννήσει δυο όμορφες κορουλες με πρόκληση (την πρώτη 40+2 γιατι ήταν ο άντρας μου φαντάρος μακριά κι ειχε εξαντλήσει την άδεια του περιμένοντας με να γέννηση, τη δεύτερη 40+6 γιατι κατάφεραν να με πείσουν ο άντρας μου κι ο γυναικολογος μου), αν και αν τυχόν κάνω τρίτο θα περιμένω μεχρι τις 42 εβδομάδες! Δεν ξέρω για ποιο λόγο προχωρήσατε εσεις σε πρόκληση. Αλλά για τις εγκύους που μας διαβάζουν έχω κάποιες επισημάνσεις: Η φυσιολογική διάρκεια της εγκυμοσύνης ειναι 38-42 εβδομάδες. Η πιθανή ημερομηνία τοκετού ΠΗΤ ειναι ακριβώς αυτό, πιθανή όχι τελική, μπορεί να γεννήσεις νωρίτερα αλλά μπορεί και αργότερα. Η πρόκληση τοκετού εχει αυξημένες πιθανότητες να προχωρήσει σε καισαρικη, ειδικά αν το μωρο ειναι ακόμα ψηλά, ο τραχήλου ειναι αν ώριμος και γενικά όσο πιο νωρίς γίνει. Θεωρητικά η πρόκληση μετα τις 39 βδομάδες δεν ενέχει αυξημένο κίνδυνο αλλά και πάλι... Αν ο γιατρός σας προτείνει να μπείτε για τοκετο, συζήτηστε το. Υπάρχει όντως κίνδυνος για το μωρο αν μείνει 2,3,5 μέρες ακόμα μέσα; Δεν ξέρω πως μια εγκυος θα μπορούσε να διακρίνει το σωστό απο το λάθος αλλά μιλήστε με το γιατρο σας. Η πρόκληση για να παει καλα θέλει χρόνο. Να βάλεις το υποθέτο προσταγλαδινης, να περιμένεις, αν χρειαστει να βάλεις δεύτερο, να σπάσουν τα νερα και μόνο αν το μωρο ειναι χαμηλά κι ο τραχήλος έτοιμος να βάλεις ωκυτοκινη. Αν το μωρο ειναι ψηλά, ο τραχήλος κλειστός και με την ωκυτοκινη (το φάρμακο στον όρο) η μήτρα σπρώχνει, το μωρα θα ζοριστει και θα γίνει καισαρικη. Και 14 ώρες ειναι μια καλη, φυσιολογική διάρκεια τοκετού (να μην πω και λίγο για πρώτο τόκο). Μη βιαζεστε, και μην αφήνετε κανένα να σας πιέσει. Οσο το μωρο δεν ειναι ζόρισμενο και ειδικά αν δεν εχουν σπάσει τα νερά υπάρχει χρόνος. Το καλο το πράγμα αργεί! Α, και ο τοκετος με πρόκληση πονάει περισσότερο.
Ευχαριστουμε για το υπεροχο κειμενο! να σου ζησει το παιδακι σου και να το χαιρεστε παντα μαζι με τον αντρα σου!! Οι ιστοριες μας ειναι πολυ κοινες! ταυτιστικα μολις τη διαβασα! Μαμαδες τωρα που μας ειναι πιο ευκολο να ενημερωνομαστε, καντε λιγη ερευνα πριν αφεθειτε αμαχητι στα οποια λεγομενα του γιατρου σας! Συμφωνω απολυτα, το κακο στην Ελλαδα με τις καισαρικες και το ξενο γαλα εχει παραγινει! ευτυχως που υπαρχουν τετοια μπλογκ και πολυ ευκολοτερη πια προσβαση στην ενημερωση, ωστε να εχει καθε γυναικα, οπως κι εσυ (κι εγω) μια γεννα οπως την ονειρευεται και της αξιζει!!