Όσο δύσκολα και αν είναι, σημασία έχει πως το βλέπεις!!

Η ιστορία της Αφροδίτης

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας πω τη δική μου ιστορία τοκετού!

Γενικά η εγκυμοσύνη μου είχε τα πάνω της και τα κάτω της: Όταν έκανα το πολυπόθητο testάκι και βγήκε θετικό πετούσαμε όλοι! Τον τρίτο μήνα είχα απίστευτες αναγούλες (ούτε νερό δε μπορούσα να πιω η καημένη – ο άντρας μου ο Σπύρος δεν ήξερε τι να με κάνει!)

Τελικά, όταν ΕΥΤΥΧΩΣ τυχαία ανακαλύψαμε ότι είχα υπερθυρεοειδισμό, άρχισα να παίρνω χάπια και τέλος αναγούλες και όλα! Από ‘κει και πέρα τίποτα! Ούτε συχνοουρίες, ούτε νεύρα, ούτε δυσφορίες, ούτε πόνους στη μέση , ούτε εξάψεις-τίποτα! Αφού είχα βγάλει όλες τις μανάδες τρελές που μου έλεγαν ότι υπέφεραν! Την 32η εβδομάδα ένιωσα μια μικρή δυσφορία και νοσηλεύτηκα στο Παπαγεωργίου 4 μέρες με πρόωρες συσπάσεις αλλά cool η κυρία! Πέρασε και αυτό έτσι!

Και επιτέλους ήρθε η ΠΗΗΗΗΤ!! 30/6 είχε πει ο γιατρός, εγώ είχα πάει και σε παρτάκι!! Μέχρι τις 3 το πρωί τρώγαμε πίτσες! Αφού γυρίσαμε σπίτι άρχισε να με πονάει ελαφρώς η κοιλίτσα…»Βρέ!«, λέω «…μάλλον η πίτσα θα με πείραξε!!!» και τρέχω στην τουαλέτα… Μέχρι τις 6 το πρωί εγώ νόμιζα ότι πονάει η κοιλιά για τουαλέτα!!

Τελικά ξυπνάω το Σπύρο…του λέω:

–Αγάπη… Μάλλον γεννάμε!!!

–Είσαι σίγουρη;

–Όχι, αλλά δεν πεταγόμαστε μέχρι το Ιπποκράτειο που εφημερεύει να μας πούνε και αυτοί τι παίζει;;;

Δεν πονούσε τόσο, αλλά ήταν κάθε 5′ σχεδόν! Τα πήραμε όλα και φύγαμε!

Εκεί η γιατρός μου λέει «Δε σε βλέπω να γεννάς τώρα, αλλά με 1 διαστολή ξεκινάς! ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ!! (Το κρατάμε αυτό,είναι σημαντικό!) Πάνε κάνε καμιά βολτίτσα και έλα σε κάνα δίωρο. Βοηθάει τη διαστολή!«

Ο.Κ! Τι να κάνω και ‘γω;! Πήρα το Σπύρο απ΄ το χέρι και δώστου οι βόλτες γύρω απ’ το Ιπποκράτειο! Και να περνάει η ώρα και ‘γω να πονάω λίίίγο παραπάνω αλλά εκεί!! Κάθε 4-5-6 λεπτά πονάκια!

Εν τω μεταξύ τηλεφωνώ και σε γονείς κλπ, άρχισαν όλοι να μαζεύονται σαν τα μυρμήγκια στο νοσοκομείο! Ενημέρωσα και όλες τις φίλες μου φυσικά-ακόμα και την κολλητή μου στην Αμερική που τρελάθηκε τελείως!!-γιατί οπωσδήποτε χρειάζεσαι θετική ενέργεια σε τέτοιες περιπτώσεις! Μια άλλη φίλη μου, η Βάια, είχε πει να την πάρουμε τηλέφωνο μόλις γίνει κάτι για να πάρει το τρένο και να ανέβει από Αθήνα. (Η νονά του μικρού, βλέπετε! Μεγάλος έρωτας!)

–ΕΛΑ ΓΕΝΝΑΜΕ!!, της λέω.

–Παίρνω τρένο και ανεβαίνω!

Γελάω…

–Σιγά μην προλάβεις πριν γεννήσω!!!

Αλλά γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος τελικά…

Στις 10 το πρωί με ξαναείδε η γιατρός.»Δεν προχώρησε η διαστολή… Περπάτα κι άλλο.» Και να μη σας τα πολυλογώ -γιατί έχουμε πολύ ακόμα- έτσι περπατούσα μέχρι τις 4 το απόγευμα, με ένα σταμάτα-ξεκίνα κάθε 5′ για να πάρω αναπνοές και δεν είχα όρεξη να φάω και τίποτα! Μισό club-sandwich με το ζόρι…Τελικά η γιατρός απηύδησε και με έστειλε σπίτι… !

«Έλα πάλι αύριο!«

Τζάμπα το περπάτημαααα….

–Μήπως να ξαναέρθω το βραδάκι;; Πονάω πολύ…

–Έλα, αλλά μπορεί να έρθεις και άδικα… Προχωράς πολύ αργά…

Αφού γυρίσαμε σπίτι, εγώ ακόμα δε μπορώ να φάω ή να κοιμηθώ, ούτε καν να ξαπλώσω… Έκανα ξανά βόλτες μέσα στο σπίτι… Ο Σπύρος άρχισε να βρίζει: «ΤΟΥΣ #$%&^$ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΤΟΥΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ^%$^&*@#!!!!«

Εγώ χαλαρά… «Μη σκας! Όλα καλά θα πάνε… Δεν είναι όλες τυχερές να γεννάνε σε 1 ώρα! Έτσι είναι αυτά!«

Στις 10 το βράδυ ξανά Ιπποκράτειο. Τελικά η Βάια έφτασε Θεσσαλονίκη και εγώ ακόμα τίποταααααααα… «Είδες που πρόλαβα;!«

«Διαστολή 2!» Βόλτες με τη Βάια ξανά. Άλλη μια φορά στη γιατρό.»Θα σoυ κάνουμε εισαγωγή μετά τις 12 να μη χρεωθείς τη μέρα για μια ώρα.» Ανακούφιση! Λίγες βόλτες ακόμα και όλα καλά. «Τελειώνουμε…«, σκέφτηκα… Χαμογελούσα ακόμα. Εκείνες τις στιγμές απορούσα και εγώ με την ψυχραιμία μου.

Με ανέβασαν στην αίθουσα τοκετών αφού έφαγα το ξυρισματάκι και το κλύσμα. Φίλησα το Σπύρο και τους χαιρέτησα γονείς, αδέρφια, θείους, νονές κλπ με χαμόγελο! Μπήκα μέσα, τελειώσαμε με τα χαρτιά και με σύνδεσαν με τον καρδιοτοκογράφο. Όλα καλά. Δυο ακόμα κοπέλες γεννούσαν μέσα στο θάλαμο μαζί μου. Η μια ούρλιαζε! Άλλη στη θέση μου θα είχε φρικάρει τελείως με το θέαμα! Εγώ ήξερα οτι όλα θα πάνε καλά.

Τελικά γύρω στις 2 μου έβαλαν ορό οξυτοκίνης γιατί η διαστολή ακόμα δεν προχωρούσε. Άφησαν το Σπύρο να μπει μέσα για λίγο. Μου έφερε ένα νεράκι και με κοιτούσε με μια ελαφρά λύπηση… Εγώ ήμουν μια χαρά!! Τα κάθε 5′ γίνανε κάθε 3 και στις 4 το πρωί ο γιατρός μου έσπασε τα νερά.

–Θα πονέσω; ,ρωτάω.

–Όχι καλέ!, μου είπε και χαμογέλασε.

Όντως δεν κατάλαβα τίποτα! Μόνο μια πλημμύρα που συνεχίστηκε όλη νύχτα! Σε λίγο άρχισε το μεγάλο πανηγύρι!!! Δεν άντεχα πια να πάρω άλλες ανάσες από την κούραση… Οι πόνοι με τον ορό και χωρίς υγρά μεγάλωναν… Λίγες ανάσες, πολλές φωνές. Όσοι ήταν έξω με άκουγαν. (Ο μπαμπάς μου όταν τελείωσαν όλα, μου είχε πει χαριτολογώντας «Πάντως για ινδιάνα, δεν κανείς!!!«)

Ήρθε μια μαία να με καθοδηγεί. Δε θα την ξεχάσω ποτέ… Ιφιγένεια τη έλεγαν. «Ανασούλες πάρε φου-φου-φου!» Δεν άντεχα άλλο… «Επισκληρίδιο θέλω!«, αλλά ήταν αργά. Είχαμε περάσει τη διαστολή 7… Λίγο υπομονή ακόμα. Δε μπορούσα όμως… Το μοτίβο πόνος-ανάσες-πόνος έδωσε τη θέση του στο τσιρίδα-ΥΠΝΟΣ 2′-τσιρίδα… Ναι, κοιμόμουν κυριολεκτικά όρθια…

Μέχρι τις 8 το πρωί αυτό. Μου λέει η Ιφιγένεια «Είσαι πολύ κοντά! Αν νιώσεις ότι θέλεις να ενεργηθείς πες μου!«

Μετά απο 1′ ο πόνος εξαφανίστηκε! «ΤΟ ΜΩΡΟ ΈΡΧΕΤΑΙ!!!«, της λέω!

Άρχισα το σπρώξιμο και στις 8:30 1/7 είδα το γιατρό να κρατάει ένα μοβ αγοράκι 2990 γρ. (σε προσφορά το πήραμε!) από τα πόδια και εκείνο να κλαίει.

«Συγχαρητήρια, είσαι μανούλα!» μου είπε. Σε λίγο μου τον έδωσαν. Τον κράτησα στην αγκαλιά μου κλαίγοντας. Και αυτός και εγώ.

«Γεια σου μωράκι μου! Είμαι η μανούλα σου! Σε ξέρω!…» Και έγινε κάτι μαγικό: Άνοιξε τα μάτια του, με κοίταξε και σταμάτησε το κλάμα με μιας… Τον πήρανε. Άρχισε η διαδικασία του ραψίματος και κράτησε πολύ…Το μωράκι βγήκε με τα χέρια και έπρεπε να κάνω πολλά ράμματα… Στις 10:30 τελείωσαν όλα…

…Κάπου εδώ τελειώνει μια νορμάλ ιστορία…. Αλλά η δικιά μας δεν είναι!!!

ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ:

Με βγάζουν από το την αίθουσα τοκετού και με βάζουν να ξαπλώσω σε ένα ράντζο στο διάδρομο… Δεν υπήρχαν δωμάτια ούτε κρεβάτια ελεύθερα κάπου… Εκτός αυτού, ένας από τους γιατρούς μου είπε ότι έχω πολλή αιμορραγία και πρέπει να με
έχουν από κοντά… Όλοι έξω περίμεναν να μάθουν τι απέγινα, αλλά δεν άφηναν κανέναν μέσα! Δεν είχα, φυσικά, κινητό και δε μπορούσα να τους ζητήσω ένα νεράκι που ήθελα. Οι νοσοκόμες εκεί απλά δε μου έφεραν τίποτα… Άφησαν ξανά το Σπύρο μέσα. Τον είδα και άρχισα να κλαίω… Από χαρά φυσικά!

–Τον είδες το γιο μας; τον ρώτησα…

–Είναι ένας κούκλος!…Εσύ είσαι καλά;…Σε ακούγαμε απ’ έξω και μου ερχόταν να σπάσω την πόρτα να τους πλακώσω όλους που σε άφηναν να πονάς έτσι…

Εγώ ήμουν μια χαρά… Του είπα ότι ζήτησα επισκληρίδιο και δε μου έκαναν και τα πήρε πιο πολύ!

Έπρεπε να φύγει… Να ξεκουραστεί γιατί δούλευε κιόλας. (Όλο το βράδυ στεκόταν μαζί με τους άλλους έξω από την αίθουσα τοκετών και ξάπλωναν στα πατώματα… ) Έμεινε ο μπαμπάς μου να κανονίσει τα υπόλοιπα. Αν και ακόμα δεν ήξερε πως ήμουν. Έτυχε να χτυπήσει την πόρτα για να ρωτήσει τι κάνω τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω… Με είχαν στείλει στην τουαλέτα και μόλις βγήκα όλα σκοτείνιασαν. Όταν με είδε να κάθομαι στην καρέκλα νόμιζε ότι με είχαν έτσι τόσες ώρες και νευρίασε κι αυτός… Έστειλε την πεθερά μου να μου φέρει ένα νεράκι και εκείνη συγκινήθηκε τόσο που ξέχασε και το όνομα μου!!

Είχαμε μια γνωστή στο νοσοκομείο. Επιτέλους ήρθε κάποιος και μου έδωσε σημασία!! Μου έφερε φαγητό, νερό και με ενημέρωσε για ένα κρεβάτι που άνοιξε σε ένα δίκλινο που, όμως, πλήρωνες. Κανόνισε τα πάντα με το μπαμπά μου και μου είπε ότι το νοσοκομείο έχει υποχρεωτικό rooming in πλέον για όλες τις μανούλες! Τελικά με πήγε στο δωμάτιο με καροτσάκι και ηρέμησα! (Τέλειο το δωμάτιο και η παρέα που είχα! Έκανα μια πολύ καλή φίλη!)

Δεν ήξερα ότι έπρεπε να πάρω εγώ το μωρό γιατί είχαν πει ότι θα το φέρουν και τελικά τον είδα ξανά γύρω στις 6 το απόγευμα… Δυστυχώς είχε ήδη φάει αλλά ξεκινήσαμε αμέσως μόλις ξαναβρεθήκαμε το θηλασμό! Όλα ήταν υπέροχα!!

Αυτό που θέλω να πω και τελικά σας ζάλισα: Αντικειμενικά είχα μια δύσκολη γέννα με πολλά ευτράπελα. Κράτησε σύνολο 28 ώρες. Δύσκολες. Με πολύ περπάτημα και ταλαιπωρία γενικώς. Φυσικά υπάρχουν και πολύ χειρότερα από τα δικά μου! Απλά αυτή η ιστορία μου δίδαξε πως τα πράγματα είναι πάντα τόσο όμορφα όσο τα βλέπουμε!

Με ρωτούσαν όλοι την επόμενη μέρα αν θα το ξανάκανα ή αν θα έκανα άλλο παιδί. Η απάντηση πάντα ήταν η ίδια: ΝΑΙ!

Μέλλουσες μανούλες, μην τρομάζετε με την κάθε βλακεία που σας λέει η καθεμιά για τη δική της γέννα! Μπορείτε ακόμα και την πιο άσχημη εμπειρία να την ράψετε στα μέτρα σας!

ΤHINK POSITIVE!!

Φιλιά,
Αφροδίτη!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com