«Πήγαινε με στον παράδεισο!»

H ιστορία της Ελένης

Μετά από τόσες ιστορίες που διάβασα αποφάσισα να γράψω και γω τη δική μου ιστορία.

Με τον άντρα μου από την πρώτη νύχτα του γάμου ακόμη, αποφασίσαμε να μεγαλώσουμε την οικογένεια. Yπήρξαμε ένα χρόνο σε σχέση, ένα χρόνο αρραβωνιασμένοι και 2 χρόνια παντρεμένοι πριν μείνω έγκυος. Έλα όμως που τελικά τα πραγματα δεν ήρθαν εύκολα.

Μετά από 1,5 χρόνο προσπαθειών ανακαλύψαμε (και αυτό επειδή  ο γυναικολόγος μου επέμενε να το ψάξουμε) ότι ο σύζυγος είχέ ένα θεματάκι το οποίο όμως λυνόταν χειρουργικά. Είχαμε λοιπόν δύο λύσεις. Η μία ήταν να κάνει μία επεμβασούλα της οποίας τα αποτελέσματα θα φαινόντουσαν μετά από ένα χρόνο και η άλλη ήταν να κάνουμε σπερματέγχυση. Εννοείται ότι διαλέξαμε το δεύτερο δρόμο. Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη την έποχή. Να πηγαίνω καθε τρεις και λίγο στο γιατρό να με παρακολουθήσει, να δούμε που έχουν φτάσει τα ωάρια και ξαφνικά όταν αυτά ωρίμαζαν και ο σύζυγος γέμιζε το ποτηράκι στο σπίτι, να τρέχουμε πανικόβλητοι να μπούμε στο αμάξι να φτάσουμε εγκαίρως στο γιατρό για τη σπερματέγχυση. Η πεθερά μου που μένει από κάτω μας ποτε δεν κατάλαβε γιατί τρεχαμε έτσι. Κανεις δεν ήξερε τι γίνεται. Μόνάχα τα αδέρφια μας.

Πλακώθηκα λοιπόν στις ορμόνες, άρχισα να στρογγυλεύω, όχι ότι δεν ήμουν και πριν στρογγυλούτσικη…. Γίνεται η πρώτη προσπάθεια, και γω σίγουρη ότι είμαι έγκυος άρχισα να ονειρεύομαι καροτσακια και φορμάκια μωρουδιακά. Δυστυχώς τιποτα… Γίνεται η δευτερη προσπάθεια και γω σίγουρη ότι είμαι έγκυος φαγώθηκα να βάψω το παιδικό. Τίποτα και πάλι. Γίνεται η τρίτη προσπάθεια και γω σίγουρη ότι ΔΕΝ ειμαι έγκυος πάω και αγοραζω μαγιο γιατί είχε πιάσει Ιούνιος και θα αρχίζαμε τα μπανάκια. Περίμενα να αδιαθετήσω στις 22 και στις 23 επειδή δεν μου είχε ερθει ακόμη περίοδος άγόρασα τέστ εγκυμοσύνης. Όχι ότι πιστευα πως είμαι εγκυος, απλά έτσι για να μου φύγει η περιέργεια, και να είμαι σιγουρη αφού την Κυριακή θα πήγαινα θαλασσα με το καινούργιο μου μαγιουδάκι. Τελικά τζάμπα τα λεφτά.

Ακόμη το μαγιό αφόρετο είναι. 

Ημασταν στο γραφείο θυμάμαι, ο σύζυγος ειχε φύγει για καφεδακι εκεινη την ώρα. Μπαινω στην τουαλέτα, κανω το τεστ και… βγαινει μια αχνηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη γραμμούλα που έπρεπε να εισαι ο σουπερμαν για να την δεις. Εγω όμως την είδα!!!!!!! Πάγωσα και δεν το πίστευα. Βγαίνω λέω στην κολλητή μου και συνάδελφό μου: πόσες γραμμές βλέπεις;

– Μία μου λεει.

– Όοοοοοχι δες καλυτερα, δύο είναι της λεω

– Μα καλα στραβή είσαι μου; Που είναι η δευτερη γραμμή;  Εγω εχω πείρα στα τεστ. Εχουμε κανει άπειρα με την υπόλοιπη παρέα.

Ερχεται ο σύζυγος με τα καφεδάκια.

– Πόσες γραμμές βλέπεις; του λέω

– Δυο!! μου λέει

Να που γίναμε δύο οι σουπερμαν στο γραφειο.  Η κολλητή μου να μας φωνάζει ότι βλέπουμε ότι θέλουμε και μεις να έχουμε χαμογελάκια και καρδιοχτύπια με το σύζυγο. Την επόμενη μέρα έτρεξα αξημέρωτα για χοριακή. Μικρές τιμές μεν, άνω του 3 δε. Οποτε θετική! Άρα ήμουν λίγων ημερών. 

Πήρα τηλεφωνο τον γυναικολόγο να του το ανακοινώσω. Δε φαινεται ακόμη μου λεει, ειναι νωρίς.

Εκανα χοριακή, είμαι έγκυος, πάω να κεράσω!

Αγόρασα κατι εκλαιράκια όνειρο… παω στο πατρικό μου. Ο αδερφός μου μόλις είδε τα γλυκα κατάλαβε και άρχισε να χοροπηδάει. Δε θα ξεχάσω ποτέ τον παππού μου ο οποίος έτρωγε το εκλαιράκι καθισμένος στην πολυθρονίτσα του και την ίδια ώρα που έτρωγε, έκλαιγε και γελούσε μαζί. Γελια και χαρές γενικώς στο σπιτι. Μετά το είπαμε στα πεθερικά μου. Εκεί άλλο γέλιο. Η πεθερά μου νόμιζε ότι της κάνω πλάκα και μετά από αρκετές ωρες που την πήρε η μητέρα μου τηλ και το συζήτησαν το πίστεψε και άρχισε να γελάει.

Ιστορικές στιγμές.

Η εγκυμοσύνη μου κύλησε με εμενα μέσα στην απόλυτη αναισθησία. Ουτε εμετους, ούτε ναυτίες, τίποτα βρε αδερφέ. Κάτι ίσα για να πω στο γραφειο ότι σήμερα το πρωί σηκώθηκα χάλια και δεν μπορώ να ερθω. Σημειωτέον εργοδότης είναι ο κουνιάδος μου οπότε τα ψεματάκια αποκλείονταν.

Φούσκωνα, φούσκωνα φούσκωνα και μου είχε δοθεί ΠΗΤ 7-3-2011. Οταν μπήκα στον 9ο η κοιλιά μου ηταν ακόμη στα ύψη. Αρχισα λοιπόν σαν τρελή να κάνω στέπερ, να ανεβοκατεβαίνω σκάλες, να κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού και όλες τις εξωτερικές δουλειές του γραφείου, γιατί ακόμη δεν είχα σταματήσει από τη δουλειά. Τιποτα η κοιλιά μου ακόμη στα ύψη.

Ο τράχηλος δεν έλεγε να μαλακώσει, η κοιλιά δεν έλεγε να κατέβει και ο μικρός στον υπερηχο έδειχνε μεγάλος. Οποτε αποφασίσαμε να πάμε για πρόκληση μερικές  μέρες πριν την ΠΗΤ. Συγκεκριμένα ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι πρέπει να είμαι στην κλινική στις 26/2 δηλαδή την ημέρα ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΜΟΥ!!!!!

Φτανω στο μαιευτηριο την ώρα που έπρεπε και δεν κατάλαβα για πότε βρέθηκα με την χάρτινη ρομπίτσα, με έναν ορό στο χέρι, καλωδιωμένη και δεμένη στο καρδιοτακογραφο.

Μου βάζουν το υπόθετο για την πρόκληση, τιποτα.

Μου βάζουν φάρμακο στον ορό, τίποτα.

Μου βάζουν δεύτερη δόση στον ορό τίποτα εγώ.

Ενοιωθα απλά λες και ήταν να μου ερθει περίοδος. Ευτυχώς ήταν Σάββατο και στην αίθουσα που ήμουν υπήρχε τηλεόραση. Ευτυχώς είχα ραντεβού 11 το πρωί και έτσι είδα όλα τα καλά προγράμματα στο STAR και στον ANT1. Ο σύζυγός μου έμπαινε και έβγαινε στην αιθουσα κοντεύοντας να λιώσει τους διαδρόμους και εγω αναισθητη τελείως. Ειδικα με την  μία τη νοσοκόμα τα είχαμε βρει και καναμε τα γέλια. ΕΕΕΕΕΕΕΕΕ καποια στιγμή βαρεθηκα . Φτάνει πια βαρέθηκα ξαπλωμένη και δεν έχει και άλλα καλά προγράμματα. Μου είχαν μείνει μονάχα οι ΓΛΥΚΕΣ ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ και μετα ειδήσεις μπλιααααααααααααχ. Ο γιατρός μου πήγαινε και ερχόταν συνέχεια να δει αν έχω καμία πρόοδο αλλά εγώ απο την αρχή του ειχα πει ότι ο μικρός θα έρθει δύσκολα στον κόσμο.

Εν τέλει μετά άπό 7 ώρες πρόκληση και αφού αυτή δεν είχε πιάσει και η μήτρα μου ειχε αρχίσει να κουράζεται αποφασίστηκε καισαρική. Ήρθε ο νοσοκόμος, με φόρτωσαν στο φορείο και βουρ για το χειρουργειο. Περιττό να σας πώ οτι μαλλον ακόμη θα με θυμούνται στην κλινική. Για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω ήμουν μέσα στην τρέλα.

Ειπα στον νοσοκόμο την ώρα που με φόρτωνε στο φορειο: Πήγαινέ με στον Παράδεισο… και όση ωρα με πηγαιναν στους διαδρόμους έκανα θορυβους του τύπου βουρ βουουουρ λες και το φορείο ήταν αυτοκίνητο και το οδηγουσα. Στο χειρουργείο πάλι καλά που ο αναισθησιολόγος από τα αστεία που του έλεγα μπορεσε να μου κανει την επισκληρίδιο χωρίς να πονέσω και χωρίς να μου αφήσει κουσούρι. Δυστυχώς δε με άφησαν να δω την επέμβαση. Μου έβαλαν εκείνο το πανι μπροστά μου. Ηθελα να δω το μωρό να βγαίνει από την κοιλιά μου.

Τελικά στις 20:05 βγήκε ο μικρούλης και μου τον έφεραν να τον φιλήσω. Ενα πλασματάκι τοσο δα 3350 και με τόσο μαλλί που ήταν αρκετό να το κάνεις κοτσιδάκια.

Με πήγαν στο δωμάτιο αργότερα που συνήλθα αλλά το μωρό μου το έφεραν την επόμενη μέρα το πρωί. Μόλις μπήκε το πυρεξάκι στο δωμάτιο, ήξερα ότι εκείνο το πλασματάκι είναι το μωράκι μου  παρ’ όλο που στο δωμάτιο ήμασταν 4 κοπελες και θα έφερναν και των υπολοίπων τα μωρα. Μπορεί να έκανα καισαρική, μπορεί να δυσκολευτηκα στο θηλασμο , μπορεί να πέρασα χιλια δυο για αποκτήσω τον μπέμπη μου αλλά δεν τον αλλάζω με τίποτα.

Σήμερα 5 μήνες μετά κάθε φορά που μου γελάει γεμίζει η ζωή μου ευτυχία. Αισθάνομαι να ξεχιλίζω απο αγάπη. Δεν ντρέπομαι να παραδεχτω ότι δεν τον αγαπησα μόλις τον είδα στο χειρουργείο. Τον αγάπησα σιγά σιγά γιατί τον γνώρισα σιγά σιγά. Αλλά πλεον δεν τον  αλλάζω με τίποτα!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com