Και η διαστολή κολλημένη στο 1…

Η ιστορία της Ματίνας

«Μπαινοβγαίνω» στο eimaimama από τα τέλη του 2010 που έμεινα έγκυος και παρόλο που δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να περιγράψω, αποφάσισα να στείλω κι εγώ τη δική μου Μαμαδο-ιστορία… έτσι, γιατί θυμάμαι έντονα με πόση λαχτάρα διάβασα εγώ όλες τις αναρτήσεις μέχρι τον Ιούνιο του 2011 που γέννησα…

Εγώ είμαι από τις περιπτώσεις εκείνες που απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ένα πράγμα ήθελα. Οικογένεια. Μόνο αυτό ονειρευόμουν στη ζωή μου και επειδή ήθελα να το κάνω και καλά, διάβαζα μανιωδώς ό,τι κυκλοφορούσε για ψυχολογία, κοινωνιολογία, ανατροφή, αρμονία σε σχέσεις και άλλα σχετικά της ελληνικής και παγκόσμιας βιβλιογραφίας…

Το Νοέμβριο του 2010 και μόλις μετά από 3 μήνες προσπαθειών κράτησα στο χέρι μου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Και το υπέροχο ταξίδι ξεκίνησε. Εύκολη εγκυμοσύνη, με όλα της τα χαρακτηριστικά βεβαίως (αναγούλες, πρηξίματα, ατονία, κράμπες, πόνους στην πλάτη, δυσκοιλιότητα κτλ), που μάλλον χαριτωμένα τα έβρισκα παρά «ταλαιπωρία». Μου άρεσε να είμαι έγκυος. Όχι γιατί μου έδινε κανένας περισσότερη σημασία από πριν. Ούτε που το θέλω αυτό σαν χαρακτήρας. Αλλά μου άρεσε, με έκανε ευτυχισμένη η ιδέα ότι σε λίγο θα είχα στην αγκαλιά μου το πλασματάκι μου.

Από τη μέρα που το έμαθα και μέχρι λίγες ώρες πριν γεννήσω, όποτε μπορούσα (ευτυχώς και η δουλειά μου είναι το ίντερνετ και τα κατάφερα να δουλεύω μέχρι την τελευταία βδομάδα) έψαχνα, διάβαζα ό,τι υπάρχει στο διαδίκτυο. Ήμουν αποφασισμένη να γεννήσω φυσιολογικά, να θηλάσω κ.ο.κ. Μάλιστα, για το φυσιολογικό τοκετό το έλεγα ξανά και ξανά στη γιατρό μου… για να το εμπεδώσει!

Ο καιρός κύλισε πολύ γρήγορα. Τους τελευταίους μήνες και συγκεκριμένα μετά την καμπύλη σακχάρου, λόγω ένδειξης για σάκχαρο κύησης ξεκίνησα διατροφή για να είμαστε σίγουροι ότι το μωρό θα είναι καλά και δε θα πάρει πολύ βάρος όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Προγραμματίσαμε όμως τον τοκετό για 10 ημέρες νωρίτερα από την ΠΗΤ για να είμαστε σίγουροι. Η γιατρός μού μίλησε για την πρόκληση τοκετού και επηρεασμένη από τη μανούλα μου που γέννησε 3 παιδιά έτσι λόγω του ίδιου προβλήματος με το σάκχαρο (έμπαινε στις 7 το πρωί, της έκαναν την προετοιμασία με το κλίσμα και τον ορό και 10 – 10.30 μας είχε γεννήσει όλα της τα παιδιά!), είπα «Ας είναι. Ας το κάνουμε έτσι αν πρέπει. Αλλά εγώ θα γεννήσω φυσιολογικά! Θα με αφήσετε όσες ώρες χρειάζεται!»

Στις 25 Ιουνίου 2011 μπαίνω στο μαιευτήριο με ένα χαμόγελο που δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπό μου (παρεπιπτόντως, η περίοδος εκείνη ήταν η καλύτερη της ζωής μου), κάνω κι εγώ το κλισματάκι μου, μου βάζουν το υποθετάκι μου, τον καρδιοτοκογράφο και όλα καλά. Γυρνάμε βιντεάκια με τον άντρα μου, γελάμε που ακούμε δίπλα τις φωνές, υπόσχομαι ότι εγώ δε θα βγάλω άχνα και περιμένουμε.

Και οι ώρες περνούν και η διαστολή στο 1! Τίποτα δηλαδή.

Και ακολουθεί 2ο υποθετάκι. Και τίποτα. Καταλαβαίνω κάτι συσπασούλες σαν τους πόνους της περιόδου, έχω και λίγο αίμα, αλλά τίποτε άλλο. Εν τω μεταξύ για να μην επηρεάζομαι από τις «φωνακλούδες» κάτω, με ανεβάζουν σε δωματιάκι τρίκλινο όπου δυο νέες μαμάδες θηλάζουν τα μικράκια τους. Και εγώ λαχταρώ, ζηλεύω, ανυπομονώ… αλλά περιμένω.

Τελικά με κατεβάζουν και πάλι κάτω το μεσημέρι για να με παρακολουθούν καλύτερα. Οι συσπάσεις φτάνουν να είναι ανά 2 λεπτά αλλά εγώ ούτε που χαμπαριάζω. Χαμπαριάζει όμως το μωρό μου που αρχίζει τις αρρυθμίες. Ο καρδιοτοκογράφος αρχίζει να χτυπάει ξανά και ξανά. Με ξαπλώνουν, με γυρνάνε, περνάει, ηρεμώ και μετά από λίγο ακούω πάλι τον ήχο. Μου βάζουν τον καθετήρα μου, μου κάνουν και την επισκληρίδιο μήπως και από το άγχος μου δυσκολεύω τα πράγματα και περιμένουμε παρακολουθώντας. Εγώ, εννοείται πως ξαναλέω ότι αντέχω, θέλω να περιμένω κι ας έχει κολλήσει η διαστολή στο 1…

Έλα που το μωράκι όμως δεν άντεχε άλλο. Κουράστηκε. Και άρχισαν οι παλμοί να ανεβοκατεβαίνουν σαν τρελοί! Και μπήκαν μέσα κι άλλοι γιατροί εκτός από τη δική μου, έβγαλαν το σύζυγο (που είναι ο ψυχραιμότερος άνθρωπος που υπάρχει στη γη, αλλά άρχιζε κι αυτός να ιδρώνει) και στις 17.30 μου είπαν ότι πάμε για καισαρική γιατί το μικρό μου ταλαιπωρείται και είναι επικίνδυνο.

Στις 17.40 άκουσα το κλαματάκι και λίγο μετά είχα το κοριτσάκι μου στο στήθος… Ροδαλό, πανέμορφο και… πανέξυπνο μου φάνηκε, γιατί άρχισε να θηλάζει ενώ ακόμα ήμουν δεμένη στο χειρουργικό κρεβάτι. Και είπα μα καλά πού ξέρει να το κάνει; Απίστευτο πράγμα η φύση…

Ούτε που κατάλαβα ότι γέννησα. Ούτε που κατάλαβα ποτέ την καισαρική. Δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τα της «επέμβασης» γιατί δεν είχα βοήθεια και ήμουν πάνω καταπάνω από το μωρό μου, που από την 11η μέρα και αν και θήλαζα αποκλειστικά, είχε έντονους κολικούς, που συνέχισαν μέχρι και τον 4ο μήνα.

Τώρα, λοιπόν, είμαι στην 21η βδομάδα της 2ης εγκυμοσύνης μου. Όλα κυλούν το ίδιο καλά. Με λίγες περισσότερες τύψεις όμως. Που δεν το ζω το ίδιο έντονα, που δεν προλαβαίνω να βάλω μουσική στο έμβρυο, που σηκώνω βάρη και κουράζομαι περισσότερο, που … που…  Και διαβάζω τις αναρτήσεις της Ολίβια για το vbac και τη θαυμάζω για το πείσμα της και τη δύναμή της και ξαφνικά σκέφτομαι «Τι έγινε; Αφού εγώ δε μασούσα από πόνους.. Γιατί πιάνω τον εαυτό μου να προτιμά την καισαρική τώρα; Γιατί δεν ζητώ κι εγώ να δοκιμάσω το φυσιολογικό τοκετό;» Τρόμαξα, έγινα αδύναμη, ούτε που ξέρω…

Δεν είναι ότι δεν το θέλω, αλλά φοβάμαι, ενώ δεν είχα ίχνος τέτοιου συναισθήματος την πρώτη φορά…

Και περιμένω την 4η Ιουλίου για να κρατήσω κι αυτό το μωράκι μου στα χέρια και να γεμίσει κι άλλο η ζωή μου. Και μετά θα σας ξαναγράψω και γι’ αυτόν τον τοκετό, που πάλι τίποτα ενδιαφέρον δε θα’χει, αλλά είναι ο ερχομός μιας νέας ζωής και οι soon to be μανούλες ίσως να θέλουν να το διαβάσουν…

Καλή συνέχεια με την εξαιρετική σας δουλειά εκεί στο eimaima!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!