«Θέλω επισκληρίδιο ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!»

Η ιστορία της Χριστίνας

Γεια σας μανουλιτσες!

Με αφορμη τα γενεθλια του γιου μου και τις μνημες που μου ξυπνησαν, πηρα την αποφαση να σας διηγηθω και εγω τοσο τις  2 γεννες μου οσο και την περιοδο της εγκυμοσυνης μου και  να γελασουμε ή’ να κλαψουμε παρεα!

Εμεινα εγκυος τον Φεβρουαριο του 2007 μετα απο 2-3 μηνες προσπαθειων. Το καταλαβα αμεσως με τον πρωτο μου εμετο. Δυστυχως δεν ηταν μονο πρωινη αναγουλα αλλα διαρκουσε ΟΛΗ ΜΕΡΑ! Καθε μερα χειροτερευα. Ο γιατρος το ονομασε υπερεμεση και μου εδωσε υποθετα vommex για να μπορω να πηγαινω στη δουλεια μου. Ειχα χασει 3 κιλα μεχρι που εκλεισα τον 4 μηνα. Ξαφνικα κοπηκαν μαχαιρι!Εκει αρχισα να τσακιζω και τις μπριζολιτσες μου!

Ολα κυλουσαν τελεια συμφωνα και με το γιατρο μου εκτος απο ενα πραγμα… ο αντρας μου ειχε εγκαταλειψει το συζυγικο κρεβατι…… και για να γινω σαφης εννοω οτι φοβοταν να βρεθουμε ερωτικα! Δεν ξερω πως του ειχε κολλησει οτι θα κανει ζημια στο εμβρυο! Ματαια εβαζα το γιατρο να του εξηγησει οτι εφ’ οσον ολα κυλουν ομαλα δεν συντρεχει λογος ανησυχιας! Τιποτα αυτος, ανενδοτος!!! Προς το τελος κιολας που ειχαν βαρεσει κοκκινο οι ορμονες μου εκανα σαν λυσσαρα (ευχομαι να μην ειμαι η μονη και εκτεθω)!

Ωσπου πηγαμε ενα απογευμα για την καθιερωμενη επισκεψη στο γιατρο. Αφου με εξετασε μου λεει »Αντε Χριστινακι, πηρες λιγες μερες απο τον 9ο, δεν χρειαζεται να τον φαμε ολο το μηνα, αυριο το πρωι παμε να γεννησουμε»

ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙ:;;;;

Αφου μας ηρεμησε και μας ειπε οτι ολα ηταν καλα, ακολουθησαμε οτι μας ειπε (τωρα που το σκεφτομαι απορω γιατι, αλλα τωρα ειναι αργα)…

Και καπως ετσι βρεθηκαμε στις 6 το πρωι να περναμε την εισοδο του Διαβαλκανικου… Μου ειχε πει ο γιατρος να μην φαω βαρια το βραδυ, αλλα εγω απ ‘το αγχος μου δεν κατεβασα μπουκια! Μεχρι να με ετοιμασουνε οι μαιες, εγω αρχισα να πειναω… Ο συζυγος παντα μαζι μου στο δωματιο του πονου που εδω που τα λεμε πονο δεν ειχα δει… ΑΚΟΜΑ!

Μου δωσανε τα φαρμακα για να ξεκινησουν οι τεχνητοι πονοι και εγω ρωτησα τη μαια ποτε θα μου κανουν επισκληριδιο. Η απαντηση της ηταν οτι θα αργησουμε παααααρα πολυ να γεννησουμε αν τη βαλουμε απο τωρα γι’ αυτο θα επρεπε να κανω υπομονη. ΟΚ. Και εκεινη την ωρα ηρθε εκεινη… Η ΤΟΝΙΑ!!!

Οχι δεν ηταν η κορη μου (γιο περιμενα) αλλα η μαια που θα μου εσπαγε τα νερα. Μου ειπε οτι δεν θα πονεσω.. εβαλε τη χερουκλα της απο κατω και μ’ ακουσε ολο το νοσοκομειο!!!! Αλλα δεν τα καταφερε γιατι κουνιομουνα. Για να ξαναπροσπαθησει, εφεραν και μια ακομα να μου κραταει το δεξι  χερι  και ο αντρας μου το αριστερο.

Για να τελειωσουμε γρηγορα, μου ειπε οτι πρεπει να συνεργαστω (δεν ειχε και αδικο) αλλα εγω ΠΟΝΟΥΣΑ!!!

Τελικα εσπασαν τα νερα και εγω απορησα με τον εαυτο μου που τη βρηκα τοση δυναμη και μελανιασα τη μαια σφιγγοντας το χερι της! Υστερα απο λιγο ξεκινησαν και οι πονοι μου.. καναμε την επισκληριδιο και ηρεμησα!

Δεν ειχαμε ειδοποιησει κανενα δικο μας οτι προκειται να γεννησω (θελαμε ολα να πανε καλα και μετα να ερθουν) και ετσι απορησα με τον αντρα μου που εκανε συχνες βολτες εξω, αφου δεν καπνιζει κιολας… Αλλα το σημαδι τον προδωσε… το μαρουλι ειχε μεινει στα δοντια του!

ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ, του λεω, εγω να ποναω και να ειμαι ψοφια της πεινας και εσυ να μου τρως τα κρυα σαντουιτς;;;

Δεν προλαβε να απαντησει γιατι η διαστολη μου απ’ το 5 εκτοξευτηκε στο 10 και αρχισα τους εμετους. Δεν με ειχε πιασει τελειως η επισκληριδιος και καταλαβαινα σχεδον τα παντα.

Με πολλα σπρωξιματα τελικα τα καταφερα!!!!

Ενας ξανθουλης 2.800! Αρχισα να κλαιω και ειδα τον αντρα μου να κλαιει κι αυτος. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ!!!!!! Απο τις 6 το πρωι γεννησα στις 6 το απογευμα στις 20 Σεπτεμβρη. Η επομενη ερωτηση που εκανα ηταν «Το βραδυνο τι ωρα σερβιρεται;;;«

Και ετσι καπως φτασαμε στο σπιτακι μας και εκει αρχισε ο αλλος γολγοθας…

Διαβαζα ολες εσας που βγαινατε μετα απο 10 μερες εξω με το μωρο σας και σκεφτομουνα: Μονο εγω πονουσα απο τα ραμματα, ειχα ουρολοιμοξη, εβγαλα αιμοροιδες και οχι να βγω, ουτε στον καναπε δεν μπορουσα να κατσω, ετρεχε το γαλα μου συνεχεια, απαπαπαπα!!!

Καλα λενε 40 μερες θελει η γυναικα! Καπου εκει ησυχασα κι εγω… Ετσι ελεγα τουλαχιστον.. Τοτε επεστρεψε και ο ασωτος υιος, δηλαδη ο συζυγος και ηθελε αγαπουλες… Ελα ομως που εγω εκλεινα τα ματια και εβλεπα την Τονια!!!!! Εφιαλτης μου ειχε γινει. Θα μου πειτε ψυχολογικο ηταν. Και θα συμφωνησω αλλα παραλληλα ειχα και εναν πονο σα  να ειχα μελανιες!!!

Το ολο θεμα μου πηρε 5 μηνες να το ξεπερασω!!!!!!

(Ευτυχως ο συζυγος εδειξε κατανοηση)

Και μια νυχτα επιτελους ειδαμε τα πυροτεχνηματα!!! χιχιχιχιχ!

Υπολογιστε 9 μηνες εγκυος και 5 μηνες τα ψυχολογικα μου το αποτελεσμα ηταν…. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΓΚΥΟΣ!!!!!! ΜΕ ΤΗ ΜΙΑ ΣΑΣ ΛΕΩ!!!

Για να μην μακρυγορω εγινε παλι η ιδια ιστορια… 3 μηνες εμετοι και στον 7ο με πιανει και ενας κολικος νεφρου να με αποτελιωσει και να κατσω 8 μερες στο νοσοκομειο. Αυτη τη φορα ειχα περιτηληξη οποτε αναγκαστικα προγραμματισμενα παμε στο Διαλκανικο…

Ετρεμα σαν το ψαρι γιατι ηξερα τι με περιμενει! Καλα λενε οτι ο φοβος του πονου ειναι χειροτερος  απ ‘τον ιδιο τον πονο…….!

Με το που με πηγανε στο δωματιο, να ‘σου και η κυρια Τονια…

«Καλημερα«, μου λεει, «η Χριστινα;;;; Εχω παρει εντολη απ’ το γιατρο σου να μην σε πλησιασω στο ενα μετρο. Οτι χρειαστεις, φωναξε!!!!«

Και εγω φωναξα: ΘΕΛΩ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!

Απο τις 6 το πρωι γεννησα στις 3 το μεσημερι. Σε ολη τη διαρκεια κοιμομουν και δεν καταλαβα απολυτως τιποτα απο πονο!! Αφου την ωρα που γεννουσα καναμε και αστειακια με το γιατρο! Ευτυχως πηγαν ολα καλα και τωρα που τα  θυμαμαι με πιανουν τα γελια… ο χρονος τελικα ολα τα γιατρευει!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com