Η δική μου μαμά ήξερε να αγαπά πραγματικά…

Η δική μου μαμά ήξερε να αγαπά πραγματικά…

της μαμάς Ζήνας Κουτσελίνη

Πάνε περίπου δέκα χρόνια, όταν η ψυχολόγος μου, μου  ζήτησε να πω για ποιο λόγο θα έλεγα ευχαριστώ στον πατέρα μου και για ποιο στη μητέρα μου. Στην περίπτωση του πατέρα μου δυσκολεύτηκα, μου πήρε περίπου ένα τέταρτο να βρω ένα λόγο… Τότε… Τώρα μπορώ να βρω χιλιάδες. Ανακουφίστηκα μόνο τη στιγμή που την άκουσα  να μου λέει, «αν προτιμάς να ξεκινήσεις με τη μητέρα σου, δεν υπάρχει πρόβλημα.»

Ξεστόμισα το λόγο για τη μητέρα μου, γρήγορα, χωρίς να περιμένω… Δεν χρειάστηκε να δώσει η ψυχολόγος, εντολή στον εγκέφαλο. Είχε βγει το Ευχαριστώ, από την Ψυχή μου.

«Ευχαριστώ… που βρήκε το κουράγιο να μου πει φύγε από αυτό το οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς να σκεφτεί τον εαυτό της» Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πάρω μια τέτοια απόφαση. Αν θα μπορούσα να απομακρύνω με δάκρυα στα μάτια και βαριά καρδιά το κοριτσάκι μου, από κοντά μου. Πόση δύναμη έκρυβε εκείνο, το «φύγε από κοντά μας, να ζήσεις κανονικά….» Βλέπω γύρω μου διαλυμένες οικογένειες, να παρασύρουν στη μιζέρια της δικής τους ζωής,  τα παιδιά τους και τα τραυματίζουν, χωρίς να τα ρωτάνε, αν αντέχουν… Αν αντέχουν να είναι καθημερινά, στο ίδιο έργο θεατές. Ποτέ δεν κατάλαβα, αν θύτης είναι ο δράστης ή αυτός που τα δέχεται, χωρίς να ρωτάει τους γύρω του, αν το αντέχουν… Και δεν αναφέρομαι στη δική μου οικογένεια.

Εκατοντάδες παραδείγματα γύρω μας, που γυναίκες δέχονται να κακοποιούνται μπροστά στα καρφωμένα με απορία βλέμματα των παιδιών τους. «Γιατί μαμά δεν φεύγουμε, να πάμε στο θείο, στη γιαγιά, τη φίλη μας;» Η μαμά είναι εκεί και κακοποιείται… Θέλει δύναμη να φύγεις, όπως και να διώξεις και το παιδί σου από κοντά σου να μη βασανίζεται γιατί εσύ δεν μπορείς να πεις αντίο!!! Θέλεις να είσαι Θύμα και αυτό κρύβει πολλά για σένα. Θέλεις να σε λυπούνται… Θέλεις να είσαι πάντα το καλό παιδί της οικογένειας. Θέλεις… Θέλεις… Θέλεις… Σημασία έχει να το θέλουν και οι γύρω σου!

Το ξεστόμισα και ηρέμησα. Έφτασε η στιγμή που συνειδητοποιούσα, πως αν εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ, δεν έπαιρνε την απόφαση να μου δείξει τον άλλο δρόμο, δεν ξέρω αν σήμερα θα είχα καταφέρει να απεγκλωβιστώ από την εικόνα του παρελθόντος, από τη ντροπή των παιδικών μου χρόνων. Έτσι τουλάχιστον ένιωθα τότε… Τα σωματοποιούσα όλα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω.

ΜΑΜΑ, Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΕΠΕΙΣΕΣ ΝΑ ΦΑΝΩ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ, σε μια πόλη που ζούσε στη βουή της.

ΥΓ : Γράφω δημόσια, όσα για χρόνια με βασάνιζαν, με ονοματεπώνυμο.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com