Η δική μου μαμά ήξερε να αγαπά πραγματικά…
Η δική μου μαμά ήξερε να αγαπά πραγματικά…
της μαμάς Ζήνας Κουτσελίνη
Πάνε περίπου δέκα χρόνια, όταν η ψυχολόγος μου, μου ζήτησε να πω για ποιο λόγο θα έλεγα ευχαριστώ στον πατέρα μου και για ποιο στη μητέρα μου. Στην περίπτωση του πατέρα μου δυσκολεύτηκα, μου πήρε περίπου ένα τέταρτο να βρω ένα λόγο… Τότε… Τώρα μπορώ να βρω χιλιάδες. Ανακουφίστηκα μόνο τη στιγμή που την άκουσα να μου λέει, «αν προτιμάς να ξεκινήσεις με τη μητέρα σου, δεν υπάρχει πρόβλημα.»
Ξεστόμισα το λόγο για τη μητέρα μου, γρήγορα, χωρίς να περιμένω… Δεν χρειάστηκε να δώσει η ψυχολόγος, εντολή στον εγκέφαλο. Είχε βγει το Ευχαριστώ, από την Ψυχή μου.
«Ευχαριστώ… που βρήκε το κουράγιο να μου πει φύγε από αυτό το οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς να σκεφτεί τον εαυτό της» Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πάρω μια τέτοια απόφαση. Αν θα μπορούσα να απομακρύνω με δάκρυα στα μάτια και βαριά καρδιά το κοριτσάκι μου, από κοντά μου. Πόση δύναμη έκρυβε εκείνο, το «φύγε από κοντά μας, να ζήσεις κανονικά….» Βλέπω γύρω μου διαλυμένες οικογένειες, να παρασύρουν στη μιζέρια της δικής τους ζωής, τα παιδιά τους και τα τραυματίζουν, χωρίς να τα ρωτάνε, αν αντέχουν… Αν αντέχουν να είναι καθημερινά, στο ίδιο έργο θεατές. Ποτέ δεν κατάλαβα, αν θύτης είναι ο δράστης ή αυτός που τα δέχεται, χωρίς να ρωτάει τους γύρω του, αν το αντέχουν… Και δεν αναφέρομαι στη δική μου οικογένεια.
Εκατοντάδες παραδείγματα γύρω μας, που γυναίκες δέχονται να κακοποιούνται μπροστά στα καρφωμένα με απορία βλέμματα των παιδιών τους. «Γιατί μαμά δεν φεύγουμε, να πάμε στο θείο, στη γιαγιά, τη φίλη μας;» Η μαμά είναι εκεί και κακοποιείται… Θέλει δύναμη να φύγεις, όπως και να διώξεις και το παιδί σου από κοντά σου να μη βασανίζεται γιατί εσύ δεν μπορείς να πεις αντίο!!! Θέλεις να είσαι Θύμα και αυτό κρύβει πολλά για σένα. Θέλεις να σε λυπούνται… Θέλεις να είσαι πάντα το καλό παιδί της οικογένειας. Θέλεις… Θέλεις… Θέλεις… Σημασία έχει να το θέλουν και οι γύρω σου!
Το ξεστόμισα και ηρέμησα. Έφτασε η στιγμή που συνειδητοποιούσα, πως αν εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ, δεν έπαιρνε την απόφαση να μου δείξει τον άλλο δρόμο, δεν ξέρω αν σήμερα θα είχα καταφέρει να απεγκλωβιστώ από την εικόνα του παρελθόντος, από τη ντροπή των παιδικών μου χρόνων. Έτσι τουλάχιστον ένιωθα τότε… Τα σωματοποιούσα όλα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
ΜΑΜΑ, Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΕΠΕΙΣΕΣ ΝΑ ΦΑΝΩ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ, σε μια πόλη που ζούσε στη βουή της.
ΥΓ : Γράφω δημόσια, όσα για χρόνια με βασάνιζαν, με ονοματεπώνυμο.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μπράβο στη μαμά σου που είχε τη δύναμη να στο πει! Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις οι μανάδες δύσκολα παραδέχονται μια κατάσταση. Η δική σου όχι μόνο το κατάλαβε, αλλά σε ενθάρρυνε να ανοίξει τα φτερά σου και να ξεκινήσεις τη δική σου ζωή. Αν σε κρατούσε κοντά της , θα ήταν πολύ εγωιστικό εκ μέρους της.Μπράβο της και πάλι. Μπράβο και σε σένα που τα κατάφερες!
Θέλω τόσα πολλά να πω/γράψω σχετικά με όσα λέει το κείμενο.... αλλά μας "βλέπουν"..... ουφ......
εχεις δικιο jo,το πιστευω κι εγω αυτο, ισχυει.ετσι ειναι ο μπαμπας μου. αλλα για την μαμα μου δε πιστευω το ιδιο, δυστυχως. οταν κανεις κατι αλλα δειχνεις στον αλλο οτι το κανεις μονο για να το κανεις, εκει τρελαινομαι! στο κατω κατω ειναι εγγονι της!!δεν λεω οτι ειναι ευκολο να βοηθας να μεγαλωσει ενα παιδι αλλα μην το κανεις κιολας για να πας μετα στο χωριο σου και να λες ποσο κουραστικες.εδω η ιδια της η αδερφη την εκραξε γιατι διλαλουσε ποσο ζωηρο ειναι το παιδι χωρις να ισχυει!!απλα για να πει οτι κανει κατι σπουδαιο.με λυπει το γεγονος που θεωρει τα αυτονοητα για μενα, δυσκολα η κατορθωματα οταν τα κανει αυτη. πχ να λουσει το παιδι!
η δικη μου παλι οχι...εχω τοσα να γραψω που δεν ξερω απο που ν αρχισω...με τη μητερα μου νιωθω πως δεν εχουμε κανενα σημειο επαφης..απλα ζουμε σε διαφορετικη διασταση. δεν εγινε ποτε κατι τραγικο στην οικογενεια μου, αντιθετως θα ελεγα πως ημασταν υποδειγμα. η μαμα παντα φροντιζε να ειμαστε καλοντυμενα, να μιλαμε ευγενικα και να γινουμε καλοι ανθρωποι...μεγαλωνοντας αρχισα να συνειδητοποιω οτι ολο αυτο ηταν μια φουσκα... καλοι ανθρψποι και ευγενικοι γιναμε, δε λεω αλλα κατι ελειπε...μια οργη και ενας θυμος μεγαλωνε (και μεγαλωνει μεσα μου)και τωρα στα 31 μου καταλαβα τι ηταν...δεν θυμαμαι να μου λεει σ αγαπω, να κανουμε κατι μαζι, να φτιαχνει καποιο γλυκο για εμας και οχι επειδη περιμενε επισκεψεις!επειδη ζουσαμε σε χωριο, θυμαμαι τα μεσημερια να κοιμαται και εγω να φευγω απο το σπιτι(τριτη-τεταρτη δημοτικου), ετσι απλα! αλλα μαλλον δεν υπηρχε προβλημα ουτε φοβος γιατι στα χωρια δεν συμβαινουν κακα πραγματα..και την αλλη μερα παλι τα ιδια.γενικα ολος ο τροπος της και το γεγονος οτι εκανε παιδια οφειλεται μαλλον στον πατερα μου αλλα και για να ταιριαζει στο "υποδειγμα".ισως λιγο σκληρο αλλα πραγματικα ετσι νιωθω! μαλλον ολα ηταν για τον κοσμο. επισης δε θυμαμαι να προσπαθω να κανω κατι και να ειναι θετικη και να μου δινει κουραγιο. ΚΑΤΙ που για μενα ηταν σημαντικο και οχι για τον κοσμο!αλλα αυτο ηταν μαλλον επιστημονικη φαντασια γι αυτην. γενικα σου δινει μια εβτυπωση οτι ολα ειναι μια αγγαρεια γι αυτην. φυσικα δεν εχει δουλεψει ποτε στην ζωη της αλλα κρινει σκληρα τους αλλους για την οικονομικη τους κατασταση. αγοραζει κατι στη μικρη και υπαρχουν φορες που λεει και ποσο το πηρε μηπως και δεν εκτιμησουμε το δωρο της...φυσικα παντρευτηκα καποιον που δεν εκανε για μενα και δεν μου αξιζε γιατι οικονομικα δεν με καλυπτε η τελος παντων δεν καλυπτε τα δικα της κριτιρια. καλυπτει κατι αλλο ομως που αυτη δε θα καταλαβει ποτε οτι ειναι αδειο και ελλειπης. το συναισθηματικο μου κομματι. την αγαπη που ενιωσα και πηρα απο αυτον τον ανθρωπο. τωρα που ειμαι μανουλα με βοηθαει αναγκαστικα. η αγγαρεια φαινεται με το που μπαινει στο σπιτι...και η αμφισβητηση για το αν ειμαι καλη μανα η οχι εμφανης! προσφατα ειχαμε ενα καυγα και εκει πανω που ειπε ευθεως πως δε προσεχω το παιδι μου οπως αυτη και το αφηνω ξενηστικομενο(!!!!!) -επειδη η ιδια του φερεται λες και ειναι 5 μηνων βρεφος ανικανο να κανει κατι, ενω στην πραγματικοτητα συμβαινει εντελως το αντιθετο!. μαλλον προσπαθει να καλυψει και τα δικα της κενα σα μανα μου- !!επισης μου ειπε οτι το στελνω σχολειο και αρρωσταινει και το ταλαιπωρουν και δεν το ταιζουν!ο μικρος ειναι 3,5 και ο λογος που του αρχισα το σχολειο ειναι για να μενει λιγοτερο με τη γιαγια του και περισσοτερο στο σπιτι του. βεβαια δουλευω τα απογευματα και αναγκαστικα τη χρειαζομαι, αλλα τουλαχιστον ειναι σπιτι του! με γεμιζει συνεχεια τυψεις και ανασφαλειες, τις δικες της ανασφαλειες, και δεν αντεχω αλλη αμφισβητιση απο την ιδια μου την μανα.μια μανα που τελικα δεν ηταν και τοσο υποδειγμα.. προσπαθω να καλυψω τα κενα μου καλυπτωντας τα κενα του παιδια μου.κανω οσα περισσοτερα πραγματα μπορω γι αυτον και με αυτον, του λεω σηνεχεια σ αγαπω και τον αγκαλιαζω!θελω, μεγαλωνοντας να ειναι φουλ συναισθηματικα!!!να δωσει και αυτος οση αγαπη μπορει για να ειναι ευτυχισμενος!δε θα σας κουρασω αλλο..μονο κατι τελευταιο. πλεον δεν θελω να προσπαθω..δεν ακουσε ποτε τις αναγκες μου αληθινα, γιατι να αλλαξει τωρα? Υ.Γ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ Σ ΑΓΑΠΩ...ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ.. σας ευχαριστω
Πένυ, θα σου πω τη γνώμη μου ... (δε σημαίνει πως έχω δίκιο)... λοιπόν είναι κάποιοι άνθρωποι που τα αισθήματά τους τα εκφράζουν με λέξεις και κάποιοι άλλοι που τους είναι ποιο εύκολο να τα εκφράσουν με πράξεις... Η μαμά σου στη πράξη είναι καλή της λείπουν οι λέξεις αλλά πιστεύω πως είναι δίπλα σου από αγάπη ;)
μπραβο στη μαμα σου!
Thelei kotsia na vgeis onomastika kai na peis ta pragmata me to onoma tous. Mpravo sou pou to kaneis.prepei na niwtheis thn apolyth eleutheria pleon. Kai fysika mpravo sthn mama sou pou yphrkse toso dynath apenanti sou,kai as adynamouse Na kanei to idio apenanti isws ston patera sou.