Μεγαλώνοντας ένα παιδί με αναπηρία
Μεγαλώνοντας ένα παιδί με αναπηρία
μαμά Χριστίνα
Διαβάζω, ακούω, βιώνω πολλές ιστορίες μέσα από τη σελίδα της Ολίβιας αλλά και από την ιδιαίτερη προσωπική μου εμπειρία ως μητέρα δύο υπέροχων διδύμων κοριτσιών και δη ως μητέρα παιδιού με αναπηρία.
Μη σας σοκάρει η λέξη αναπηρία, μία απλή λέξη είναι μόνο, το βάρος της όμως είναι τεράστιο, ο πόνος που προκαλεί αναμφισβήτητος και ισοπεδωτικός. Αυτές τις μέρες που έρχονται γιορτές το νιώθω να γίνεται όλο και μεγαλύτερο, σαν ένα τεράστιο τσουνάμι που ανάθεμα και αν θα τη βγάλω καθαρή!!
Τις προάλλες πήγα στις κούνιες με τα παιδιά -φυσικά – και με πλησίασαν και άρχισαν οι ερωτήσεις από μία καλοπροαίρετη –ελπίζω, είμαι και γω καλοπροαίρετος άνθρωπος -γιαγιά. Όταν είπα με άνεση (εγώ μόνο ξέρω το κόστος της άνεσης αυτής) ότι η Μαρία είναι ΑΜΕΑ (άτομο με αναπηρία, δεν υπάρχουν ειδικές ανάγκες ούτε ειδικές ικανότητες αυτά είναι γιατί όπως είπαμε η λέξη ΑΝΑΠΗΡΙΑ τρομοκρατεί τον κόσμο και χρησιμοποιούνται εναλλακτικά, πράγμα που δε με βρίσκει σύμφωνη) άρχισε το μοιρολόι, ο οδυρμός, η οδύνη και τέλος ο οίκτος και η λύπηση (πιστέψτε με έχω ειδικό μαγνήτη που τα διακρίνω από χιλιόμετρα τη συμπόνια απ’ τη λύπηση και τη μιζέρια!!!) Ότι και να έλεγα, καημένη με ανέβαζε, καημένη με κατέβαζε!! Έφυγα και γω λοιπόν, γιατί βαρέθηκα να με κοιτάν σαν εξωγήινη.
Όχι δεν είναι υπεράνθρωπος, ούτε έχω ατσάλινες αντοχές -αν και η ψυχολόγος μου αυτό πιστεύει (χαχα) – δε περνάει ώρα, μέρα, δευτερόλεπτο που να μη νιώθω το κύμα του πόνου να προσπαθεί να κάμψει την ψυχολογία μου! Υπάρχουν στιγμές που λυγίζω και ξεσπάω σε αμέτρητα «ΓΙΑΤΙ«, σε πολύ παράπονο, σε πολύ κλάμα και μετά σε βαθύτατο ύπνο (καθότι το πολύ κλάμα φέρνει υπνηλία σε συνδυασμό με κανα 12ἀρι dimple).
Ο σκοπός που γράφω αυτή τη στιγμή, εκτός απτο χιουμοριστικό κομμάτι, είναι για να σας μεταφέρω ένα κομμάτι από τον τρόπο που βιώνω εγώ καθημερινά την αναπηρία της Μαρίας μου.
Η Μαρία μου και μας, λοιπόν, έχει εξελιχθεί σε ένα υπέροχο πλάσμα, θα έλεγα ότι είναι σχεδόν μία μικρή νεράιδα. Δεν μπορεί να μιλήσει (ακόμη και λέω ακόμη, γιατί παρά τη σοβαρή αναπηρία της έχω κρυφές ελπίδες, όχι φρούδες, ΚΡΥΦΕΣ!!!), δεν μπορεί να πιάσει, δεν μπορεί να μασήσει, δεν μπορεί να καθίσει, δεν μπορεί να μπουσουλήσει, δεν μπορεί να περπατήσει, να τρέξει, να χορέψει, να πηδήσει, να αντιληφθεί οπτικά το χώρο.
Θα σας πω όμως τι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει!! Μπορεί να καταλάβει μία ξένη αγκαλιά και αμέσως να κλάψει, μπορεί να χαρίσει απίστευτα χαμόγελα παίζοντας με τους αφρούς του μπαμπά, μπορεί να αναστενάξει με ευχαρίστηση μόλις την αγκαλιάσω εγώ η ο πατέρας της, μπορεί να ξεκαρδίζεται στα γέλια με το knight rider theme, μπορεί να ακούει ΤΑ ΠΑΝΤΑ (ακούει ακόμα και το τρίξιμο στα κόκαλα που κάνουν όταν περπατώ ξυπόλητη!!!!), μπορεί επίσης να έχει γνώμη για αυτό που ακούει γιατί ναι μας αρέσουν οι Led Zepellin, o Vivaldi και ο Pitbull και καθόλου τα ελληνικά τραγούδια σε σχέση με την άλλη μου την κόρη τη «σκυλού» χαχαχαχαχαχα!!!
Επίσης ΜΠΟΡΕΙ να είναι το πιο αγαπησιάρικο παιδί, μπορεί να κάνει τους πάντες να τη συμπαθήσουν, αγαπήσουν, αγκαλιάσουν και ζουλήξουν (καθότι το παιδί μου είναι και τρελό τσιμπομάγουλο!!)
ΜΠΟΡΕΙ να σε κάνει να αναθεωρήσεις τους λόγους της ύπαρξής σου σε αυτό το κόσμο ώστε να κατανοήσεις το πραγματικό, αληθινό, ουσιαστικό νόημά της. Αυτό που σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα γυμνά, χωρίς φρου φρού, ότι τι νόημα έχει να αγοράσουμε ακριβά ρούχα αφού θα περάσουμε καλύτερα αν κυληθούμε στις λάσπες;; Έχω απομυθοποιήσει πάρα πολλά με τον ερχομό της Μαρίας!!
Να σας πω όμως τι με θλίβει;
Που παρκάρουμε όπου βρούμε, γιατί προχθες ήθελα να περάσω με το καρότσι απο τη ράμπα και δεν μπορούσα γιατί κάποιος είχε παρκάρει, που δεν μπορώ να κάτσω για καφέ χωρίς την κάπνα, που δεν υπάρχει στην παιδική χαρά δραστηριότητα και κούνιες για ΑΜΕΑ παιδάκια (ναι, στο εξωτερικό υπάρχουν και έχω δει και αντίστοιχο βίντεο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!), που με αντιμετωπίζουν στην παιδική χαρά ως «καημένη», που μερικοί απομακρύνονται επειδή «θα κολλήσουν αναπηρία»!!
Με θλίβει που το έτος 2012 (σχεδόν) έχουμε εμείς οι Έλληνες μυαλά του 1900 και πιο πίσω αν θέλετε!!! Το χειρότερο είναι πως το μεταφέρουμε και στα παιδιά μας κ.ο.κ. αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται και θα συνεχίζεται εφόσον αντί να αφήσουμε να επεξεργαστεί το «φυσιολογικό»και «τέλειο»παιδάκι μας το δικό μου ανάπηρο παιδί με το άγγιγμα και γενικά με το δικό τους τρόπο επικοινωνίας, πάνω που έχει αρχίσει να συνηθίζει οπτικά, αρχίζουμε να το τραβολογάμε μακριά μη τυχόν και καλά «βλαψουμε» το «καημένο» το ανάπηρο παιδάκι!!! (όχι οτι φοβόμαστε μήπως φάει καμία αδέσποτη από τις σπαστικές κινήσεις που θα κάνει εκείνη τη στιγμή το παιδάκι πάνω στη χαρά του -δεν έχει άλλο τρόπο!!! Γνώμη μου: ναι, ας φάει καμιά αδέσποτη το παιδάκι το «κανονικό», δεν παθαίνει τίποτα!! )
Αφήστε λοιπόν τα παιδιά μας να γνωριστούν, μην αποτρέπετε τη χαρά σε κανένα από τα δύο!! Μη νομίζετε ότι και το δικό σας δε θα χαρεί –τα ταμπού και οι προκαταλήψεις είναι δικά μας κουσούρια, ας μη γίνουν και των παιδιών μας αν θέλουμε να λεγόμαστε φιλελεύθερες μαμάδες!!!
Αφήστε τα να κοιταχτούν, να γνωρίσει το ένα το άλλο μέσω της αφής και του χαδιού και να βρουν το δικό τους κώδικα επικοινωνίας!! Πόσες φορές έχουμε διαβάσει την ιστορία του Shay και έχουμε κλάψει όλοι μας!! Ας μη μείνουμε στα δάκρυα, γιατί εμένα δε μ’ αρέσουν καθόλου!! Μ’ αρέσουν τα χαμόγελα, τα γέλια, και οι χαρές και θέλω και τα δικά μας παιδιά να τα θέλουν!!
Η ζωή μας έχει γίνει φοβερά δύσκολη, λόγω των οικονομικών περιστάσεων, όμως το γέλιο μας και η προσφορά μας και η ευαισθησία μας είναι ΔΩ ΡΕ ΑΝ!!!
Χαμογελάτε λοιπόν είναι μεταδοτικό!!!
Μαμά Χριστίνα
Υ.Γ.1 Για όσους δε γνωρίζουν τα παιδιά μου είναι δίδυμα (υπάρχει και η αντίστοιχη ιστορία τοκετού) η Μαρία και η Εύη, η Μαρία έχει διαγνωσμένη σπαστική τετραπληγία και πιθανώς τελικά θα εχουμε και θέμα οράσεως (θα μάθουμε το Φεβρουάριο!!), η Εύη είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό παιδί.
Υ.Γ. 2 Μαμάδες με παιδιά με αναπηρία, σπάστε τη σιωπή σας και μοιραστείτε την εμπειρία σας, κάνει καλό και σε μας και στα παιδιά μας, αν δε βγούμε έξω στον ήλιο πως θα καταλάβουμε ότι έχει ξημερώσει;
όλα τα που είπες τα έχουμε και εμείς ,αλλά παρόλα αυτά προσπαθούμε με πολύ δύναμη και αγάπη και ο κόσμος ναι είναι ενοχλητικός ,αλλά να σου πω... ώρες-ώρες λυπάμαι να ασχοληθώ μαζί τους τους κοιτάω με πολύ λύπη κα απλά τους λυπάμαι .... φιλάκια πολλά στα παιδιά σου να είσαι γερή και δυνατή και να ξέρεις ότι : δεν είσαι μόνη σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν πολλοί σαν εσένα!!! φιλάκια πολλά πάντα να είσαι γερή και δυνατή??
Κι εγω ειμαι μια μαμα χηρα και εχω ενα παιδι με ψυχικη αναπηρια. και σημερα νοιωθω τοσο χαλια! Τι ναπω? Δυναμη κουραγιο προσπαθεια υπομονη κλαμα και αντε παλι απο την αρχη........ α ναι και χαμογελο......
Πού πάτε κούνιες; δεν μας είπες!
Mαμα Χριστινα καλημερα ,ειμαι και γω μαμα μεγαλων παιδιων και γιαγια.Ξερεις για μενα δεν υπαρχουν παιδια αρωστα η γερα για μενα υπαρχουν παιδια χαρουμενα και ευτυχισμενα και παιδια που γεννηθηκαν απο ατομα που δεν ηταν ετοιμα να γινουν γονεις και δεν ξερουν να αγαπουν ,ειναι φτωχοι σε αισθηματα και οχι μονο.Σου ευχομα ολοψυχα οι κρυφες σου ελπιδες να πραγματοποιηθουν να εισαι γερη και δυνατη και να ξερεις οτι υπαρχουν γυρω σου ανθρωποι που σας αγαπουν τι και αν ειναι αγνωστοι και που ευχονται το Μαρακι να σας δινει δυναμη κουραγιο και να σας κανει ευτυχισμενους γιατι ξερει οτι την αγαπατε και την λατρευετε..Να ειστε καλα !!!
καλησπερα μαμα χριστινα.ειμαι η μαμα εφη.ξερω ποσο υπεροχο και ποσο κουραστικο και βαρυ ταυτοχρονα ειναι να μεγαλωνεις ενα παιδι με αναπηρια.εχω κι εγω 2 παιδια.τον χρηστο και τον μαριο-αντωνιο.ο μαριος αντωνιος ειναι σχεδον 3 χρονων και εχει σπαστικη τετραπληγια.δεν μιλαει,δεν καθεται και ενα σωρο αλλα ''δεν''.σε καταλαβαινω λοιπον απολυτα.κι εμενα με στεναχωρει πολλες φορες ο κοσμος,τα βλεματα λυπης,οι λοξες ματιες,αλλα προσπαθω να τα προσπερνω και να παιρνω καθε μερα δυναμη και κουραγιο απο τα παιδια μου.η ζωη μας αυτη ειναι.οι ανθρωποι δεν προκειται να αλλαξουν.δεν με νοιαζει ομως.απο τον ερχομο του μαριουλη μου και μετα εχω αλλαξει εγω.εχω γινει καλυτερος ανθρωπος.βλεπω και αναγνωριζω την χαρα και τηνευτυχια σε πραγματα και αξιες που δεν ηξερα καν οτι υπηρχαν.δινω και παιρνω καθημερινα τοση πολλη αγαπη και στο τελος αυτο ειναι που εχει σημασια. καλο μας κουραγιο φιλια πολλα
Είσαι υπέροχη και σ'ευχαριστώ για αυτό που μοιράστηκεες. Έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα όσα γράφεις.. Αισθάνομαι την ανάγκη να σου πω πως παρόλο που ζεις σε μια χώρα όπου είναι δύσκολη η μετακίνηση με καροτσάκι, πιστεύω πως η Μαρία σου είναι και θα είναι χαρούμενη. Εσύ πονάς που το παιδάκι σου δε μπορεί να χαρεί κάποια πράγματα, όμως αυτά που χαίρεται μαζί σας σίγουρα την κάνουν πολύ ευτυχισμένη. Ας μιλήσουμε όλοι στα παιδάκια μας, Να μάθουν ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί, μοναδικοί.. Η διαφορετικότητα είναι η ομορφιά του κάθε ανθρώπου και κάθε άνθρωπος που γεννιέται είναι ένα θαύμα..
Μαμά Χριστίνα, όταν είδα τη φωτογραφία των κοριτσιών σου, νόμιζα ότι έβλεπα τα δικά μου δίδυμα κορίτσια (σήμερα 11 ετών), το ένα απ' αυτά επίσης με εγκεφαλική παράλυση-σπαστική τετραπληγία, το άλλο δόξα σοι ο Θεός είναι υγειές. Συμφωνώ κ΄ επαυξάνω με όσα γράφεις και όσα περισσότερα νιώθεις. Αυτά που διάβασα είναι ακριβώς οι δικές μου σκεψεις, μόνο που εγώ δεν έχω τόσο πολύ το θάρρος να τις εξωτερικεύσω. Αυτό που θέλω επίσης να μοιραστώ είναι ότι, από την πρώτη στιγμή που καταλαβα σε τί κλίμα θα ζούσα την υπόλοιπη ζωή μου, αποφάσισα να κρατήσω κοντά μου και στην οικογένειά μου μόνο τους ανθρώπους που πίστευαν και στήριζαν τις αντιλήψεις μου, χωρίς να με οικτήρουν και όλους τους υπόλοιπους μακριά, πολύ μακριά. Πολύ σημαντική η θετική παρουσία, στήριξη και βοήθεια σε όλο αυτό του συζύγου μου και πατέρα των κοριτσιών μου. Και το τονίζω αυτό, γιατί ξέρω αρκετές παρόμοιες οικογένειες που ο πατέρας "την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια"! Σ΄ ευχαριστώ λοιπόν για το μύνημα που διάβασα και εύχομαι ό,τι καλύτερο στα κορίτσια σου και σε σένα, με υγεία πάνω απ΄ όλα και πολλή δύναμη για τη συνεχεια.
καλησπερα και απο μενα Χριστινα,πραγματικα σε θαυμαζω.εσυ και ολες οι μαμαδες παιδιων με αναπηρια εχετε τοση δυναμη και τοση αγαπη και αντιμετοπιζεται καθημερινα πολλα προβληματα που δεν αφορουν την αναπηρια του παιδιου σας αλλα την κακη ενημερωση και την κακη υποδομη.ελπιζω καποια στιγμη αυτο να αλλαξει και να γινουν ολα καλυτερα και ποιο ευκολα. μακαρι ολοι οι αωθρωποι να ειχαμε λιγη απο τη δυναμη σας!!
Γεια σου Χριστίνα τα παιδιά μας έχουν τον ίδιο υπνόσακο ;-)) φιλιά και στα δυο σου τα παιδάκια
Μαμά Χριστίνα να χαίρεσαι τις κόρες σου και να τις καμαρώνεις κάθε μέρα. Μπορεί το Μαράκι σου να μη χορέψει ποτέ, αλλά θα έχει πάντα δύο γονείς που την αγαπούν και μια δίδυμη αδελφή με την οποία θα μοιράζεται τα πάντα. Πόσα παιδιά τα έχουν αυτά; Με την αγάπη σας η Μαρία θα μεγαλώσει ευτυχισμένη κι όταν έχεις μεγαλώσει μέσα στην αγάπη, μπορείς να ξεπεράσεις κάθε δυσκολία. Για την ελληνική κοινωνία έχεις δίκιο, είμαστε ακόμα πολύ πίσω, σε όλα. Αν μας τιμήσεις κάποια φορά σε κάποιες από τις πορείες μας θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω κι έχεις το λόγο μου, δε θα κρατήσω τους "αγαρμπούληδές" μου μακριά από τα κορίτσια σου (αλλά θα τους προσέχω). Στο μεταξύ, ίσως να θέλεις να δεις αυτό, για έναν πολύεκνο πατέρα με τρία κορίτσια με ειδικές ανάγκες: http://www.fatherof11.com/
Γεια σου μαμά Χριστίνα! Τα λες πραγματικά πολύ ωραία και πολύ αληθηνά! Εχω κι εγω δύο παιδάκια και θεωρώ ότι δίνω τα πάντα για αυτά. Μετά από ιστορίες σαν την δική σου καταλαβαίνεις την πραγματική ουσία των πραγμάτων. Πρέπει να είσαι πολύ υπερήφανη μαμά για όλα όσα κάνεις! Καλή συνέχεια...
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΤΗ ΤΡΕΛΑ! ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ. ΝΑ ΤΑ ΤΣΙΜΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ Τ'ΑΓΑΠΑΣ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΟΠΟΤΕ, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙΣ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ. ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ.
Δείχνεις αξιοθαύμαστη γενναιότητα!! Τα παιδιά είναι πιο μεγαλόψυχα από εμάς κι είναι κρίμα που εμείς...οι μεγάλοι μεγαλώνουμε αυτά τα μεγαλόψυχα παιδιά και τα κάνουμε μικρόψυχους ενήλικες....σαν τον εαυτό μας!! Είσαι γενναία, είσαι πρότυπο μητέρας, είσαι ταλαντούχα και πιο "μαμά" από όσο μπορώ να φανταστώ.Σου εύχομαι όλο το κουράγιο και τη δύναμη του κόσμου!!!Χάρηκα μαμά Χριστίνα με τις κούκλες σου....να τις χαίρεσαι και να τις καμαρώνεις...
Σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπειρία σου μαζί μας... θα ήθελα να μοιραστώ με όλες τις μαμάδες την ακόλουθη εμπειρία μου:Τον Αύγουστο πήγα μαζί με τα 2 παιδάκια μου σε μια οργανωμένη εκδρομή με πούλμαν...στην διάρκεια της επιστροφής,ο 5χρονος γιος μου έπαιζε μέσα στο πούλμαν με τα αυτοκινητάκια και τους δεινοσαύρους του με ένα αγοράκι που καθόταν με τη μαμά του πίσω από μας... έπαιζαν και ξεκαρδίζονταν στα γέλια... όταν φτάσαμε στο σπίτι και περιέγραψα την σκηνή σε μια θεία μου, η απάντησή της με σόκαρε "με το ΧΑΖΟ παιδάκι έπαιζε?"...ο "φιλαρας" του , όπως τον αποκαλούσε ο Μάνος μου, ήταν 3 χρόνια μεγαλύτερος, με νοητική υστέρηση...πιστέψτε με, δεν είχε καμμία σημασία για τον γιο μου... για εκείνον ήταν ένας φίλος που ταιρίαξαν αμέσως και μοιραστήκανε με χαρά τις βαρετές ώρες του γυρισμού... γιατί εμείς οι μεγάλοι βάζουμε τέτοιες ταμπέλες ?γιατί αδικούμε έτσι τόσα υπέροχα παιδάκια??
poso dikio exeis egw omws exw mia erwthsh exw ena gio pou etyxe kapia stigmh na plisiasei ena pedaki me problima anaphrias egw den to trabiksa oute kai fobi8ika mhn to xtypisei.Pws 8a prepei na antimetopizoume teties periptwseis xwris na nomizoubn oi aloi oti plisiazoume apo periergia ta paidia eine ola to idio eite me problima eite oxi oi megaloi eimaste autoi pou ta antimetopizoume me diafora
Δες το www.biomeditec.de (είναι στα γερμανικά), ο Ρίχαρντ Μπρογιερ εχει βοηθήσει πολλά άτομα με τέτοια θέματα. Σου εύχομαι δύναμη και βοήθεια στο δρόμο σου!
πολλα συγχαρητηρια μαμα χριστινα!τι να πω ο τροπος που σκεφτεσε,που λειτουργεις και μεγαλωνεις τα αγγελουδια σου με εκπλησει πολυ ευχαριστα μακαρι να σκεφτονται ολοι με αυτο τον τροπο.με ενα γλυκο και ηρεμο χαμογελο στο προσωπο μου τελειωσα να διαβαζω το γραμμα σου!εχω ενα φυσιολογικο παιδι που θα γουσταρα παρα πολυ να επαιζε και να ειχε φιλους παιδια με ΑΜΕΑ!περνας υπεροχο μηνυμα!ο θεος να σας εχει παντα καλα!:)
Αγαπητή μαμά Χριστίνα. Θα ήθελα να σου πω ένα μεγάλο μπράβο για την δύναμη την ψυχής σου. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να έχεις ένα παιδί ΑΜΕΑ γιατί εγώ μεγάλωσα με ένα παιδί ΑΜΕΑ (την αδερφή μου) και έμαθα και έζησα όλα αυτά τα θαυμαστά που περιγράφεις για τη Μαρία σου. Θεωρούσα πάντα δεδομένο ότι η αδερφή μου είναι απλά διαφορετική από τον υπόλοιπο κόσμο και όταν κάποιοι στον περίγυρο μου το μαθαίνανε με λυπότανε και αρχίζαν τα καημένη κλπ. Εγώ απλά τους εξηγούσα ότι είναι ένα ακόμα παιδί σαν όλα τα άλλα. Ο καιρός πέρασε και έγινα κι εγώ μανούλα και κατάλαβα πόσο πονούσε η δική μου μαμά και τι δύναμη είχε μετά από το πρώτο παιδί ανάπηρο να γεννήσει και να μεγαλώσει άλλα δύο φυσιολογικά παιδιά. Και επίσης πόση δύναμη είχε να αντιμετωπίσει την κακία του κόσμου, γιατί πίστεψέ με επειδή η αδερφή μου δεν περπατούσε μαζί με όλα τα άλλα βρέθηκαν πολλοί να πουν διάφορα. Τελικά η αδερφή μου έζησε μαζί μας όλα τα χρόνια και δεν πήγε σε ίδρυμα ούτε μια ημέρα (όσο και να προσπαθούσαν να πείσουν την μαμά μου να την στείλει). Έφτασε 40 χρονών. Οι ειδικοί γιατροί δεν πίστευαν το ότι έφτασε σε τόσο μεγάλη ηλικία και η μαμά μου τους έλεγε ότι ζει τόσο πολύ γιατί ζει μέσα στην αγάπη και στην οικογένειά της. Η αδερφή μου γνώρισε και τα δύο μου παιδάκια και τον μεγάλο τον αγαπούσε πολύ, την μικρή δεν την πρόλαβε πολύ. Θα σου πω ότι την χάσαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Εμείς την αγαπάμε ακόμα. Δεν ντρέπομαι που η αδερφή μου ήταν ΑΜΕΑ. Δεν ντράπηκα ποτέ. Ήμουν περήφανη. Να χαίρεσαι τα κορίτσια σου και να τα αγαπάς. Αν θέλεις μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το mail μου!!!
mono kaimeni den eisai kopela.upoklinomai sto kouragio k stin dinami s oxi giati megalwneis ena tetoio aggelaki alla giati eiste anagkasmenoi na biwnete ola auta ta straba k ta anapoda ts elladas k twn ellinwn..pou den einai oloi etsi..gia auto k uparxei elpida..thelw fili sto tsimpomagoulo.ta kalutera mono na exete mprosta sas mesa apo tn kardia m
Είμαι μητέρα με δύο παιδιά ΑΜΕΑ 16 και 11 χρονών και μόλις βγήκαμε από μια 20ήμερη περιπέτεια (σοβαρή και συνεχιζόμενη) με τον μεγάλο μου από το ΠΑΙΔΩΝ. Χαίρομαι να διαβάζω ιστορίες σαν τη δική σου και να γνωρίζω ανθρώπους σαν και εσένα, γιατί πιστεύω ότι όλα αυτά που νιώθεις και νιώθω οι άλλοι τα βρίσκουν "παράξενα" και "τραβηγμένα". Οχι ρε παιδί μου. Αυτά υπάρχουν, τα σταυροκοπήματα, η συμπόνοια, η λύπηση.... Δεν τα βλέπω μόνο εγώ.... Το μόνο πράγμα που ζητούν αυτά τα παιδιά είναι η αγάπη.... Μαμά σε αγαπώ πολύ, εσύ με αγαπάς??? Αυτό ρωτούσε συνέχεια στο νοσοκομείο, μέχρι και τους γιατρούς έκανε να κλαίνε γιατί τους ρωτούσε εάν τον αγαπούν. ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ θέλουν.... Και να σου πω κάτι Χριστινάκι μου???? Εγώ αισθάνομαι πιο ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ για τα παιδιά μου από όλες τις "άλλες" μαμάδες που έχουν "φυσιολογικά" παιδιά, γιατί τα παιδιά μου από 4 μηνών κάνουν φυσιοθεραπεία, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, ειδική διαπαιδαγώγηση και το να στερεώσουν και μόνο το κεφάλι τους ήταν αποτέλεσμα ενός σκληρού αγώνα που έδωσαν..... Ενώ όλοι οι άλλοι, εμείς οι "φυσιολογικοί" τα βρίσκουμε αυτονόητα και εύκολα..... Αυτά.... Σου εύχομαι Καλές Γιορτές... Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να μην ξεχνάς να τους λές πόσο τα αγαπάς.....
Τα βάσανά του ο Θεός στους δυνατούς τα δίνει, γιατί στους αδυνάτους δεν έχει εμπιστοσύνη..... Να είσαι γερή, για να τις μεγαλώσεις!! :-)
συγχαρητήρια !!!!!!!συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!εισαι ένας πολυ δυνατος ανθρωπος και ευχομαι να συνεχίσεις ετσι,για τα παιδιά σου. και εγώ μαζι σου ειμαι. Επισης πολύ τυχερή είναι και η κορη σου που εχει μια μητερα που την αγαπαει τοσο και της συμπεριφερεται σαν ενα κανονικο παιδι. πιστευω οτι το καλο που κανεις ο θεος το βλεπει και θα σε βοηθησει. ευχομαι να εχεις παντα τοση δυναμη. φιλια πολλα
Πραγματικη ηρωιδα,συγχαρητηρια μανουλα,συμφωνω & επαυξανω με τα πιστευω σου.Δυστυχως ο κοσμος ειναι πολυ στενομυαλος & πολυ μικροψυχος.!Ενα ταρακουνημα μονο τους προσγειωνει στην πραγματικοτητα.
Χριστίνα συγχαρητήρια για το όμορφο κείμενο σου! με συγκίνησες και είμαι σίγουρη ότι και τα δύο παιδιά σου θα γίνουν καταπληκτικοί άνθρωποι αφού μεγαλώνουν με μια μαμά σαν και σένα! Είμαι κι εγώ μαμά και πραγματικά θα χαιρόμουν η κόρη μου να γνωρίσει ένα τόσο γλυκό πλάσμα σαν την Μαρία σου! Να είστε καλά και αγαπημένοι!
Το κείμενό σου με έκανε να χαμογελάσω γεμάτη αισιοδοξία. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της ζωής δεν μπορούν παρά να γεμίζουν με δύναμη όλους τους γύρω σου και πάνω από όλα την μικρή Μαρία. ΜΠΡΑΒΟ και πάλι ΜΠΡΑΒΟ!!!! Θα σου πω όμως πως εχω συναντήσει αρκετές μαμάδες με παιδάκια που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα με την Μαρία σου, και ο τρόπος αντιμετώπισής τους ειναι απίστευτα μοιρολατρικός και απαισιόδοξος. Γι'αυτό και το τελευταίο μήνυμα στο κείμενό σου θα πρέπει να γίνει τρόπος ζωής σε πολλές μανουλες αλλά και μπαμπάδες. Να χαίρεστε λοιπόν τις απίστευτες κοράκλες σας και να χαμογελάτε πάντα ΟΛΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!!!
Tελικά οιμητέρες ΄¨ευαίσθητων¨¨ παιδιών ειναι οι δυνατές και μιλάω εγω που δυο χρόνια πριν διεκοψα κύηση στον7 μήνα γιατι το μωρό ειχε σοβαρο καρδιολογικό πρόβλημα γιατι ημουν ανικανη μάλλον να το χειριστώ.διαβάζοντας τετοιες στάσεις ζωής νιωθω μικρή.να ειστε παντα γερές για να φροντίζετε τα αγγελούδια σας και πολυ δυναμη να σας συντροφευει.
Συγχαρητηρία για το τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή σου! Είμαι και εγώ μαμά ενός παιδιού και πιστεύω οτι η χαρά που σου χαρίζουν τα παιδιά σου είναι απέραντη και δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε αναπηρία. Δεν αξίζει να στεκόμαστε σε αυτά που δεν μπορούν να κάνουν τα παιδιά με αναπηρία αλλά σε αυτά που επιτυγχάνουν και οι γονείς αξίζουν επιβράβευση και οχι συμπόνια. Να χαίρεσαι τις κούκλες κορούλες σου και έτσι δυναμικά να ζήσετε τη ζωή σας!
Eυχαριστούμε πάρα πολύ που μοιραστήκατε όλα αυτά μαζί μας...Εγώ δεν είμαι μαμά ακόμη, εήυχομαι να γίνω μια μέρα, αλλά είμαι θεραπεύτρια και γνωρίζω γονείς συνέχεια. Και είναι πολύ λίγοι αυτοί που έχουν τη δική σας δύναμη, τρόπο σκέψης και ελπίδα. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και ίσως ο Θεός επέλεξε εσάς για να διδάξετε σε όλους εμάς τους υπόλοιπους την δύναμη της αγάπης. Καλή σνέχεια, καλή δύναμη και να έχετε πίστη.
Υπεροχη μανουλα, Μονο καημενη δεν ειναι η κορη σου! Στο εξωτερικο ( που αλλου? Στην Ελλαδα δεν γινονται αυτα )που μεγαλωσα , στο δημοτικο υπηρχε ενα τμημα με παιδακια σαν την κορουλα σου. Σε καθε διαλειμμα λοιπον , παιρναμε απο ενα παιδακι ο καθενας απο ενα αλλο τμημα ,που οριζοταν καθε εβδομαδα, και καναμε παρειτσα.Το πηγαιναμε βολτες , του διαβαζαμε παραμυθακια. Εμενα επιδη μου αρεσε παρα πολυ , ειχα ζητησει απο τους δασκαλους να ειμαι συνεχεια.Και εγω και πολλα αλλα παιδακια και μας το ειχαν επιτρεψει. Θυμαμαι αυτη την περιοδο αυτη με τοση αγαπη και ειναι απιστευτο το ποσο αγαπη παιρνεις απο τα υπεροχα αυτα πλασματα, τι μαθηματα σου δινουν. Εμαθα να τα λατρευω και να υποκλινομαι στο μεγαλειο τους. Θα δεις ακομη πολλα ομορφα πραγματα και απο τις 2 σου κορες. Να εισαι παντα καλα μανουλα και να τις χαιρεσαι. Για μενα ειστε πολυ τυχεροι γονεις.
Eίσαι ευλογημένη...είστε ευλογημένες όσες ο θεός χάρισε τέτοια υπέροχα πλάσματα!Ο θεός την έστειλε σε σένα για κάποιο λόγο,για όλα υπάρχει ένας λόγος και να νιώθεις τυχερή που σε επέλεξε!Από όσα μας έγραψες φαίνεται πόση αγάπη έχει γεμίσει την ζωή και την ψυχή σου,πόσο βαθιά σε έχει κάνει να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις τα δεδομένα.Και σίγουρα όσο τα μοιράζεσαι μαζί μας μας κάνες κι εμάς καλύτερους ανθρώπους!Σ'έυχαριστούμε... Είναι δυο υπέροχες κούκλες και είναι πολύ τυχερές που έχουν μια υπέροχη ΜΑΜΑ!!!Σας αξίζει κάθε ευτυχία!!!!!!!
Το παιδί σου ΜΠΟΡΕΙ και κάνει τόσα πράγματα. είναι πολύ σημαντικο αυτο. Οι ασχετοι που δεν ξέρουν πως να το αντιμετωπίσουν και πώς να δεχτουν αυτό το παιδί και να το κάνουν μέλος της κοινωνίας μας ούτε καν πρέπει να σε απασχολουν. Καταλαβαίνω το γεγονός ότι ζωρίζεσαι με πράγματα όπως ότι ο καθε εγκεφαλικά αναπηρος πάει και παρκάρει μπροστά στην ράμπα γιατί εκει βρήκε και δεν πήγε 30 μέτρα πιο πάνω που έχει θεση για τριαξωνικό αλλά συνέχισε να την χαίρεσαι με όλη την συμμασία της λέξης (η ορθογραφία μου είναι για nobel). Ο αδερφός μου έπασχε από μία πολύ σπάνια ασθένεια (αν έχει διαβάσει το αρθρο για την μητέρα δράκο.... κάτι αντίστοιχο ήτνα) και μπορώ να νιώσω αυτό που λες για το ότι ζουμε στο 1900 αντί για το 2012. Εχώ ακούσει από μητέρα συμμαθήτριας του αδερφου μου ότι δεν μπορεί να εμφανίσει το παιδί της στον κόσμο... προγματικά είναι αξια θαυμασμού και πολύ πιο άξια που κουβαλάς τον τίτλο ΜΗΤΕΡΑ! Δυο γλυκά φιλια για τις δύο σου νεράϊδες και μια μεγάλη αγκαλια σε εσενα!
Αχ βρε Χριστίνα μου,τι άνθρωπος υπέροχος είσαι εσύ?τι τρυφερή μανούλα?να είσαι καλά κοπέλα μου κι εσύ και ο Βασίλης να προσφέρετε σε αυτά τα παιδιά και ειδικά στην Μαρία,όσα δυστυχώς μια ολόκληρη κοινωνία αδυνατεί να προσφέρει στην εποχή μας!...'οσα εμείς οι τόσοι άνθρωποι αρνούμαστε να δώσουμε!Μην ακούς κανέναν,κλείσε τα αυτιά σου σε ότι αρνητικό και συνέχισε να προσπαθείς!...άλλωστε τα παιδιά μας αρκούνται σε απλά καθημερινά πράγματα..κι εμείς θέλουμε να τους δώσουμε τόσα πολλά!!
είσαι τόσο δυνατή...όσο το δωδεκάρι dimple που πίνεις...τα παιδιά σου και ο άντρας σου πρέπει να είναι πολύ υπερήφανη που σε έχουν...δώσε δύναμη σε όλους..και μην μασας...έξω κυκλοφορούν πολλά..ufo!!! Φιλάκια στα κουκλάκια σου...είναι μόνο για φιλάκια και άπειρες αγκαΛίτσες..ΤΥΧΕΡΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
συγχαρητηρια κοπελα μου εισαι ηρωιδα με θαρρος ψυχης! συγχαρητηρια γιατι αντιμετωπιζεις τη ζωη με χαμογελο!
Είμαι κ εγω μαμα διδυμων κοριτσιών...η μια μου κ μένα με σπαστικη τετραπληγια....και ξέρω...δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο...οι σκέψεις σου...σκεψεις μου... Σε φιλω γλυκά...
Εγω κοπέλα μου δεν είμαι μανα ατόμου με αναπηρία αλλά αδερφή. Το στίγμα που περιγράφεις έχει ταλαιπωρήσει την οικογένειά μου πολύ και τώρα που έχω πια σχεδόν καταφέρει να αποστασιοποιηθώ ψυχολογικά από τη φθορά της ατυχίας μας και της συμφοράς μας και του απύθμενου πόνου μας λέω πως θέλει προσωπική προπάθεια μεγάλη να διαχειριστείς το διαφορετικο. Αμα εσυ το δεχτείς και το υπερασπιστείς τότε και οι άλλοι το δέχονται και το αγκαλιάζουν. Είσαι σε καλό δρόμο και να ξέρεις πως αν συνεχίσεις σε αυτή τη γραμμή το παιδί σου θα έχει όλες τις ευκαιρίες και ίσως περισσότερες από το "φυσιολογικό" σου παιδί να ευτυχίσει και εσύ να κάνεις το χρέος σου ως γονιός απέναντί του με το παραπάνω. Καλή συνέχεια καλή μου και να ευχομαι σύντομα να νιώσεις τυχερή και ευλογημένη κόντρα στο κοινωνικά μαθημένο. Ολοι είμαστε και τυχεροι και άτυχοι που ζούμε. Καλές γιορτές!
Χριστίνα, θα μπορούσα να γεμίσω "μπράβο" και "εύγε" και "πόσο δίκιο έχεις" πολλές πολλές σελίδες. Δε θέλω όμως. Τα θεωρώ αυτονόητα. Χαίρομαι αφάνταστα για τον αγώνα σου και μπορώ απλά να ευχηθώ ό,τι καλύτερο και στις δύο ομορφιές σου. Δουλεύω σε σχολείο με "δύσκολους" εφήβους και κάθε χρόνο συναντώ τουλάχιστον δυο τρία πολύ διαφορετικά του μέσου όρου παιδιά. Πριν δύο χρόνια, έγκυος στην κόρη μου, συμπλήρωνα ωράριο σε ΕΕΕΕΚ. Ήταν η πιο ευτυχισμένη σχολική χρονιά για μένα... Πολύ πλούσια χρονιά. Πολύ πλούσια σε συναισθήματα, σε εκφράσεις χαράς και συνεχή ανταλλαγή αγάπης. Επέμενα να δουλεύω μέχρι ένα μήνα πριν γεννήσω (τότε τελείωσε η σχολική χρονιά). Στον έβδομο,είχα οργανώσει εκδρομή σε Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης με βόλτα στο δάσος. Ο άντρας μου, ενώ γκρίνιζε και δυσανασχετούσε, γιατί μετακινιόμουν αρκετά χιλιόμετρα για να πάω εκεί με το αυτοκίνητο, όταν ήρθε και είδε τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά των παιδιών έμεινε άναυδος... Θα ευγνωμωνώ για πάντα αυτές τις ψυχές για την αγάπη και τον πλούτο που μου έδωσαν. Τα παιδιά, είναι μέλη της κοινωνίας μας και αντιδρούν όπως και οι γύρω τους. Αν τους πεις από την αρχή ότι καθένας μπορεί να διαφοροποιείται από το μέσο όρο, μειώνεις το εντυπωσιακό της διαφορετικότητας ή αναπηρίας και μπορείς πιο εύκολα να οδηγήσεις στον αλληλοσεβασμό και την αλληλοβοήθεια. Και βέβαια, καλό είναι όλοι μας να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία. Μαμάδες με ξεχωριστά παιδιά, μη σταματάτε να διεκδικείτε ότι δικαιούνται τα παιδιά σας. Απαιτεί αγώνα, μα κάπου γύρω σας υπάρχει κόσμος που θα σας βοηθήσει. Από πεζοδρόμιο και παιδική χαρά, μέχρι σχολείο και σωστή εκπαίδευση. Μην σταματάτε να απαιτείτε... (και δεν εννοώ μόνο κρατικούς παράγοντες) Α... Και κάτι ακόμα για όλους τους γονείς... Μην ξεχνάτε να επανδύετε στη συναισηματική νοημοσύνη των παιδιών σας... Είναι ότι πολύ σημαντικό και δεν αναπληρώνεται με τίποτα...
Εγω ειμαι απο τις μεγαλυτερες μαμαδες που μεγαλωσα και φροντιζω το κοριτσι μου με σπαστικη τετραπληγια . Ειναι ενα ομοπφο εξυπνο ευαισθητο πλασμα.Την πηγα σχολειο δημοτικο Γυμνασιο Λυκειο με το καροτσι διπλα της.Οι νεοι μας την δεχτηκαν με αγαπη σαν συμμαθητες της την βοηθουσαν την ενταξανε στις παρεες τους . Αυτο εγινε γιατι της μαθαμε πρωτα αυτη να ανοιχτει και τοτε ολοι θα την αποδεχτουν.Εως τωρα εχει φιλους απο τοτε και νεους .Αυτα τα παιδια θελουν αγαπη και μονο αγαπη.Ευχομαι δυναμη σε ολες μας Η ΝΟΠΗ μου ειναι 32 χρονων
Εξαιρετικό κείμενο! Λυπάμαι μόνο που η Μαρία σου μεγαλώνει σε μια χώρα εχθρική προς την αναπηρία. Να χαίρεσαι τα κορίτσια σου!! Εύχομαι πολλά χαμόγελα!
Ειμαι και εγω μαμα διδυμων που μολις εγιναν 6 ετων. Οπως και εσενα, ετσι και το δικο μου παιδακι εχει καποιες ιδιαιτεροτητες καθοτι υπεστη εγκεφαλικη βλαβη. Το αδελφακι του εχει διεγνωστει με ΔΕΠΥ. Απο 2 ετων, καθοτι πιο νωρις, μας εριχναν σταχτη στα ματια οι διαφοροι γιατροι οτι το παιδι δεν εχει τιποτα, κανουμε ειδικες θεραπειες. Εμεις μιλαμε για διπληγια, με υπερτονια στα κατω ακρα και υποτονια κεντρικου κορμου και χεριων. Πηγαμε πολυ καλα. Το παιδι περπαταει πλεον τελειως φυσιολογικα. Μονο αν παει να τρεξει πλεον καταλαβαινεις οτι κατι εχει. Επισης διεγνωστηκε με Συνδρομο Ασπεργκερ (υψηλης λειτουργικοτητας αυτισμος) και διαφορα αλλα ομορφα ταμπελακια. Περασα απο το σταδιο σου... του θυμου. Θυμου που ξεχειλιζε προς τα αλλα παιδακια και τις αλλες μαμαδες οταν πηγαιναν να "πειραξουν" τα παιδια μου. Οταν του μιλαγαν ασχημα, το κοροιδευαν, το εσπρωχναν ... θυμου για τις απαισιες δασκαλες που ειχε στο νηπιο περισυ που δεν εβλεπαν αυτο που εβλεπα εγω... ενα παιδι, διαμαντι... πιο λαμπερο και πιο σπουδαιο απο ολα τα παιδακια τα "φυσιολογικα" (τι κενος ορος), και σιγουρα, καλυτερο απο αυτες. Δυστυχως ο δρομος ειναι μακρυς... ειναι μικρα ακομα τα παιδακια σου. Τα δυσκολα αρχισαν στο σχολειο για εμας. Οι πορτες που φαγαμε για να χρησιμοποιησω μια λαικη εκφραση, τα οχι, η ελλειψη του Κρατους ... φαντασου οτι ενω ειχαμε χαρτι για παραλληλη στηριξη απο περισυ, δεν μας την εδωσαν και φετος, μολις πριν 2 βδομαδες ηρθε στο σχολειο. Να εχει ελπιδες, οχι κρυφες, φανερες και περηφανες. Να δουλευεις το παιδι, πολυ, πολυ, πολυ... ο εγκεφαλος ειναι ακομα ευπλαστος, εχει περιθωρια να αναπτυχθει. Θελει πολυ κουραγιο, ο δρομος ειναι ανηφορικος και λιγοι θα σε βοηθησουν στην πορεια... Και το πιο σημαντικο, μην ξεχνας και εσενα... γιατι αν δεν εισαι εσυ καλα, τιποτα δεν θα ειναι καλα... και με τα χρονια οι απαιτησεις αυξανονται και οι αντοχες λιγοστευουν. Στο λεω εγω, που ειμαι μονη μου... το παιδι παει καλα, εγω ομως ειμαι το φαντασμα της γυναικας που ειμουνα... τα εχω δωσει ολα 6 χρονια τωρα και αισθανομαι αδεια. Χαλαλι... δεν θα αλλαζα ουτε μια τριχα του παιδιου μου. Τον κοσμο θελω να αλλαξω... και οσους μας αποφευγουν... τους λυπαμαι. Αυτοι χανουν! Γιατι εχω ενα σπανιο παιδι πραγματικα, εναν μαχητη που εζησε ενω συμφωνα με τους γιατρους δεν θα επρεπε. Που περπατησε ενω θα επρεπε να ειναι σε καροτσακι. Που οχι νοητικη υστερηση δεν εχει, ειναι πιο εξυπνος και ετοιμολογος απο εμενα. Που εχει δει περισσοτερα νοσοκομεια απο οσα εχω δει εγω και ειμαι 27 χρονια μεγαλυτερη του. Μην τους θυμωνεις... να τους λυπασαι. Εχουν μικρο μυαλο και δεν μπορουν να συλλαβουν την τελειοτητα γιατι την βλεπουν μονο επιφανειακα. Βλεπουν μονο το καρβουνο ενω η μικρη σου ειναι ενα διαμαντι φτιαγμενο κατω απο πιεση που εκεινοι δεν θα αντεχαν ουτε 1 λεπτο. Σε φιλω...
εννοειτε οτι με συγκινησες απιστευτα... μου ειχαν στειλει στο παρελθον ενα μαιλ οτι τα παιδακια με "ιδιαιτερες ικανοτητες" ειναι οι αγγελοι της γης....!
ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΖΗΛΕΥΩ(ΛΙΓΟ) ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΔΥΟ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ. ΣΕ ΖΗΛΕΥΩ ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΑΝΤΑΜΕΙΦΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΥΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΤΕΘΕΙ. ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.. ΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΟΛΗ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΣΤΑ ΘΟΛΑ ΤΟΥ ΜΑΤΑΚΙΑ! ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!
ΕΓΩ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΥΠΗΣΗ. ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΕΣ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΝ....
pistepse me den mporesa na diabaso oli tin anartisi giati ta matia mou 8olosan apo ta dakrua, oxi giati se lipamai alla giati ...tolmo na po pos xairomai pou uparxoun akoma an8ropoi pou mporoun na dosoun tosi agapi ... euxomai ola ta paidia me problimata na exoun toso euais8itous goneis kai min ksexnas na xamogelas , esto kai an xreiazesai ena 12dimple opos les kai su, giati kapoios zei kai ais8anetai mesa apo sena. kala xristougenna xristina
κι εμενα το παιδακι μου εχει καποια ιδιαιτεροτητα και αυτο φαινεται οταν ειναι με αλλα παιδακια.στεναχωριεμαι πολυ και προσπαθω συνεχεια να το βοηθαω.ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος κανενας μας δεν ειναι ιδιος.αλλα καποιοι δεν το καταλαβαινουν ....
Η δύναμη σου διάχυτη σε ολο το κείμενο. Μακάρι να μπορούσαμε να καταλάβουμε ολοι το μεγαλείο του να μεγαλωνεις ενα παιδι ποσο παραπανω ενα παιδι με αναπηρια. Ειχα την τυχη και το εννοω την ΤΥΧΗ να συνυπάρξω στο σχολικο συγκροτημα (Μαρασλειο) με παιδια με αναπηρια για εξι χρονια και ειναι για εμενα η πιο σημαντικη μου εμπειρια απο ολη μου την ζωη ως τωρα και πιστευω για παντα. Εμαθα να συνυπαρχω στην καθημερινότητα μου για πολλα χρονια με παιδια σωματικης η νοητικής καθυστέρησης και αλλων προβληματων οπου με διδαξε ως ανθρωπο οτι δεν υπαρχουν καλα και κακα, σωστα και λαθος και οτι οι ζωντανοι οργανισμοι δεν ακολουθουντε απο ορθές και λανθάνουσες οδηγιες χρησης. Παντα εχω στο μυαλο μου την δυναμη την αυτοπεποιθηση την απολυτη αγαπη στηριξη και το κουραγιο που μονο χρειαζεται απλα δεν ειμαστε παντα διαθεσιμοι να τα προσφερουμε αυτά στα παιδια μας και μονο και μονο η σκεψη μας τρομαζει. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ, ουτε λυπηση ουτε κανενα "κακο μας βρηκε" τα κακα ειναι αλλα...και πολυ μεγαλυτερα. Εξαλλου κανενας μας οσα υγιή παιδια και να εχουμε δεν πρεπει ποτε να θεωρει τον εαυτο του ‘τυχερο’, μην ξεχναμε οτι απο την αρχη εως το τελος της ζωης μας μπορει να συμβει το οτιδηποτε. Δεν νοιωθω καθολου στεναχωρια για εσενα μανουλα, νοιωθω θαυμασμο και αντλω κατι τις απο την δυναμη σου ωστε να βαζω την σκεψη μου σε ταξη. Δυστιχως ομως στην χωρα μας μεταξυ αλλων ειμαστε εμεις οι ιδιοι αναπηροι στο να δεχτουμε κατι διαφορετικο μας συμβαινει αντι να το αντιμετωπισουμε ως οφειλουμε. Εισαι αξια θαυμασμου για την σταση σου και το μονο που θα σου ευχομουν για την Μαρια σου εκτος του προφανες, ειναι μεγαλωνοντας εκεινη εμεις ολοι οι αλλοι νεο-ελληνες γονεις να εχουμε μαθει στα παιδια μας τι σημαινει αναπηρια ετσι ωστε να ζησει απλα ως δικαιουται και να μην πληγωθει απο κανεναν 'φυσιολογικο' που απλα δεν εχει ιδεα περι τινος πρόκειται. Πραγματικά μακαρι καποια στιγμη να εχουμε την τιμη να γνωρισουμε την Μαρια και απο κοντα και να αγκαλιαστουμε ουσιαστικα γιατι εχουμε καταντησει στην κοινωνια μας ένα 5χρονο, 6χρονο και ουτο κάθε εξης παιδι να βλεπει ξαφνικα ένα παιδι με τετραπληγία ή με οποιαδήποτε άλλη πάθηση και να φοβάται. Εμ πως δεν θα φοβαται… του εχει διδαξει κανεις από εμας ότι συμβαινουν και αυτά και μην νομιζεται ότι είναι μικρα, μικρα δεν είναι ποτε για να δεχτουν μια αληθεια και ας είναι και εξω από την πορτα μας. Διαβαζοντας λοιπον την ιστορια σου αυτό θελω να πω, για οσους από εμας να την διαβασουμε να πουμε την πραγματικοτητα στα παιδια μας, σαν παραμυθι σαν ζωγραφια σαν τραγουδι δεν εχει σημασια. Το μεγαλειο και το δικαιωμα τα παιδια μας να γνωριζουν είναι μεγα. Ξαναλεω η μεγαλυτερη και πιο ουσιαστικη εμπειρια της ζωης μου ηταν η εξαχρονη συναναστροφη με παιδια με αναπηρια ενώ ημουν και εγω παιδι και ειχα την πρωτογενη επαφη, που ναι μιλαγαν και εφευγε και λιγο το σαλακι σε αλλα ετρεχε μονιμα, ηταν διαφορετικα αλλα ημασταν ολα παιδια!! και πρεπει να εχουμε απο μικρα το δικαιωμα να γνωρισουμε την διαφορετικοτητα και να νοιωσουμε ανετα μεσα σε αυτη. Η γιαγια στην παιδικη χαρα να ειναι η τελευταια γενια που στα ματια της να φαινεται η "καημενη" και μακαρι ο θεος να μην δωσει ποτε στην ιδια να αντιμετωπιση μια δυσκολη κατασταση γιατι απροοπτα γινοντε παντα στην ζωη μας και οχι μονο στην γεννηση. Ενα μεγαλο μπραβο σου και ευχομαι πραγματικα η Μαρια να σε εχει παντα διπλα της!!!
ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΚΡΙΒΩς ΠΩς ΝΟΙΩΘΕΙς!! Και εμένα το παιδάκι μου εχει ημιπληγία ...αργησε πολύ να περπατήσει.μιλησει ..να κάτσει κλπκλπ... περπατάει βεβαια πια αλλά οχι οπως τα άλλα παιδια...δεν μπορει να τρέξει ν να πηδήξει κλπ...δεν μπορει να σκαρφαλώσει στις κουνιες..και ναι μας κοιτάνε καπως ,που λες και εσυ...(κανουμε και φυσιοθεραπείες χρόνια και θα κάνουμε για πάντα μάλλον) μαλιστα επειδή παμε πια νηπιο τα παιδάκι ειναι σκληρά και κοροϊδεύουν ..αλλα ευτυχώς σκομη δεν το καταλαβαίνει.. ο κοσμος δεν θα αλλαξει δυστυχώς...αδιαφορησε!!..εγω αυτό κανω πια..με πειράζουν πλεον μονο οι συγγενείς που λενε τα δικα τους..ενω αιμα τους ειναι ..θα μπορούσαν να ειναι διακριτικοί..ετσι και αλλιώς φαίνεται ..δεν χρειάζονται και τα λογια τους.. ο Θεός δινει δύναμη και τα αντιμετωπίζουμε ευτυχως...αυτά τα παιδιά είναι αγγελούδια!.. να χαίρεσαι που έχεις και αλλο παιδάκι...εμενα ήταν το πρωτο και εκανα 2 μετα παρολο που ολποι μου λεγαν οχι ..κλπ...αλλα νομιζω οτι και για τους γονεις και το ιδιαίτερο παιδι ειναι καλό να υπάρχουν και άλλα παιδάκια..να μεγαλώνουν μαζι..να εχει ανθρώπους που το αγαπάνε και το υποστηρίζουν για αυτο που ειναι..! εύχομαι να σου δίνει ο Θεός δύναμη και όλα θα πάνε καλά!
Χρειαζεται μεγαλη ψυχη για ολα αυτα που περιγραφεις. Ο θεος να σας ευλογει και τους τεσσερις.
καθε προι πηγαινω το παιδι μου στον παιδικο... καθε πρωι σιχτιριζω τον αχριστο που παρκαρει το αουντι στην ειδικη θεση που παρκαρει το ταξι για ΑΜΕΑ στην ειδικη ραμπα που υπαρχει σε ενα δημοτικο σχολειο και δεν υπαρχει ΚΑΝΕΝΑΣ να καλεσει επιτοπου την τροχαια. Αν ημουν αντρα θα κατεβαινα να του σπασω τα μουτρα. Καθε μερα συνανταω σε ενα αλλο σχολειο ενα κοριτσακι σε μικρο αναπηρικο καροτσι το πηγαινει η μαμα της μαζι με τις αλλες 2 κορες της στο σχολειο. Ειναι τρισχαριτομενο....κανενας δεν δειχνει κατανοηση οτι δεν υπαρχει πεζοδρομιο για να ανεβει αυτο το παιδι και να παει με ασφαλεια..ολοι βριζουν τη βλαμενη- εμενα- που πηγαινω σημειωτον χωρις να αγανακτω απο πισω της μεχρι να περασει με ασφαλεια το δρομο και να φτασει στο πεζοδρομιο του σχολειου... φτανω 10 λεπτα αργοτερα στη δουλεια ε και;;;...
χριστίνα μου,καταρχάς μπραβο σου που το αντιμετοπιζεις ετσι ,δουλευα 4 χρονια σε ΚΔΑΠ ΜΕΑ (κεντρο δημιουργικης απασχολησης παιδιων με αναπηρια) για οσους δεν ξερουν,ημουν δασκαλα κεραμικης και ζωγραφικης και εκει ανακαλυψα το εξης τρελο που δεν το καταλαβενει κανεις....οτι αυτα τα παιδια ειναι ακριβως τα ιδια μ'ενα κανονικο παιδι αρκει να ξερεις να τα διαβαζεις! θα δεις πραγματα μεγαλωνοντας που δεν θα τα πιστευεις!!! θελει απλα δουλεια κ υπομονη και ευχομαι ο θεος να στη δωσει! ειχα μαθητες απο 12 ως 25 καιενα θα σου πω εκτος απο τα bazaar (με δικα μας πραγματα)και τις θεατρικες παραστασεις που τρελεναν ολο το κοσμο,με 2 παιδια ειμαστε ακομα φιλοι ειδικα με μια κοπελα με συνδρομο down, εχω φυγει 2 χρονια απο τη δουλεια εγινα μαμα και μιλαμε ακομα..μου στελνει καρτες και θελει να δει τη μπεμπα μου,την οποια οταν μεγαλωσει λιγο ειναι 5 μηνων,θα την παω να γνωρισει και να παιξει με τα αλλα μου παιδια!!!
kaneis d pauei nanai anthrwpos me opoiadhpote idiaiterothta k naxei exei megalo dikio !! na tis xairesai !!!
ΛΟΙΠΟΝ ΑΚΟΥ ΚΟΥΚΛΑ!Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ ΔΥΟ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΔΩΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΕΝΑ.ΕΣΕΝΑ!!!ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΑ.ΣΕ ΝΟΙΩΘΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΝΑΙ Η ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΦΑΣΗ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ,ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΤΟΧΕΣ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΡΩ ΜΑΣ.ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ..........ΕΙΣΑΙ ΟΝΤΩΣ ΤΥΧΕΡΗ.
Συμφωνώ σε όλα όσα γράψεις! Μια από τις καλύτερες φίλες των παιδιών μου είναι ένα παιδί με αναπηρία. Οι φυσιολογικοί γονείς του (γιατροί στο επάγγελμα) το παράτησαν στο Παίδων όταν γεννήθηκε επειδή είχε αναπηρία...τώρα μεγαλώνει με ανάδοχους γονείς, οι οποίοι εάν μεγάλοι στην ηλικία προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για αυτό το παιδάκι για να μπορέσει να μιλήσει, να διορθώσουν το πρόβλημα των ματιών κλπ... Έχω σκεφτεί πολλές φορές εάν και έχω δύο παιδιά κάποια στιγμή να γίνω ανάδοχος ενός τέτοιου παιδιού...
- μαμά χριστίνα, είσαι ένας μεγάλος ΜΑΓΚΑΣ!!! - μαρία, τί σούπερ μάγουλα είναι αυτά!!! έτοιμα για τράβηγμα!!! - εύη, πολύ νάζι διακρίνω... μπράβο σας κορίτσια! υπάρχει λόγος που είστε μαζί...
Σ' ευχαριστώ από καρδιάς για ό,τι μου δίδαξες σήμερα! Είσαι ευλογημένη μανούλα, να χαίρεσαι τα αγγελούδια σου...
διαβαζοντας το κειμενο δεν θα μπορουσα παρα να συγκινηθω.ποσο δικιο εχεις και ποσο ομορφα διατυπωνεις τις σκεψεις σου.εχω παρατηρησει οτι μαμαδες με παιδια με αναπηρια στην ουσια εχουν χαρισματικα παιδια που τους διδασκουν το νοημα της ζωης.αντιλαμβανομαι και σεβομαι τον πονο σου για οσα προανεφερες-ελπιζω καποια στιγμη το κρατος οντως να μεριμνησει-αλλα και χαιρομαι απιστευτα που αυτα τα 2 ομορφα παιδακια εχουν μια τοσο υπεροχη μανουλα...ειμαι σιγουρη οτι καμια παιδικη χαρα καταλληλα διαμορφωμενη δεν θα κανει το αγγελουδι σου περισσοτερο χαρουμενο απο οτι ηδη ειναι στην αγκαλια σου...καλη σας δυναμη,καλες γιορτες και παντα αγαπημενοι!!μπραβο σας...
..."τα ταμπού και οι προκαταλήψεις είναι δικά μας κουσούρια" ...εχεις τόσο δίκιο!Να τις χαιρεσαι τις κουκλες σου!
Χριστίνα μου , δεν σε ξερω..... διχνεις πολυ δυνατη (εσυ το ξερεις βεβαια)και ετσι πρεπει να εισαι!Το ξερω ειναι δυσκολο, εγω εχω τη βαφτιστηρα μου με μια αντιστοιχη περιπτωση και σε καταλαβενω.Θελει αγωνα, δυναμη και πιστη στο θεο.Και βεβαια πιστη, πιστη στο παιδι σου στην Μαρια σου ότι θα αλλαξουν ολα!Ειναι κουκλες παντως και οι δυο! Εγω εχω ενα αγορακι 12 μηνων. Υ.Σ (Θα ηθελα πολυ να τα πουμε να σε γνωρισω) Ευχομαι οτι καλυτερο απο καρδιας!!!
Χριστινα μου εισαι παραδειγμα για ολες μας!!!Εγω πολλες φορες πιανω τον εαυτο μου να βαρυγγομαει και μετα το μετανιωνω σε θαυμαζω για την δυναμη σου και πανω απο ολα για τα χαμογελα που μοιραζεις!!Τα κοριτσια σου ειναι δυο κουκλες!!πανεμορφες και χαμογελαστες!!!Η ευτυχια ειναι ζωγραφισμενη στα προσωπακια τους και αυτο τα λεει ολα νομιζω!!!Εγω γενικα δεν ειμαι πολυ της θεωριας και προτιμαω την πραξη!!ποτε δεν εμποδισα τα παιδια μου να πλησιασουν οποιοδηποτε παιδακι και δεν προκειται να το κανω ποτε!!!Διαβασα καπου οτι τα παιδακια μας γεννιουνται λευκο χαρτι χωρις το αισθημα του φοβου της ντροπης της προκαταληψης και για κανενα λογο δεν θα ηθελα να υιοθετησουν τις ιδεες και τα ''κουσουρια'' ΄τα δικα μου και του αντρα μου!!θελω να μην χρειαστει ποτε να τους εξηγησω οτι δεν πρεπει να παρκαρουν στις ειδικες ραμπες θελω να το μαθουν μονοι τους και την ωρα που θα φτασουν στο να κανουν την επιλογη να σκεφτουν οτι ο φιλος τους θα την χρειαστει αυτη την ραμπα και θα του εχουν εμποδισει την προσβαση!Γενικα τα παιδακια μας ειναι πανεξυπνα το καθενα με τον τροπο του αλλα η θεωρια δεν μενει τα βιωματα ειναι αυτα που μενουν αξεχαστα σε ολους μας και αν κατι δεν το ζησεις μοιαζει μακρινο και δεν το περνεις παντα στα σοβαρα!!Δεν εισαι καημενη για κανενα λογο και το κοριτσακι σου πρεπει να παιζει με ολα τα παιδακια εσυ εισαι αυτη που αν δεις οτι καποιο παιδακι δεν ειναι σε θεση να παιξει με το δικο σου να το απομακρυνεις γιατι το δικο σου κοριτσακι κανει τοσο καλο σε ολα τα υπολοιπα και ας μην μπορουν καποια κολλημενα μυαλα να το καταλαβουν αυτο!!εγω θελω να λεω οτι μεγαλωνω ενα καλο παιδι που θα μοιραζει την αγαπη του σε ολους και οχι με λογια με το να παρει απο το χερακι το Μαρακι σου να παιξουν μαζι ο Παναγοωτης θα μαθει στην Μαρια ενα παιχνιδι η Μαρια θα μαθει στον Παναγιωτη την αγαπη και το πραγματικο νοημα της ζωης!!Ποιος απο τους δυο λοιπον θα εχει κερδισει τα περισσοτερα???
καθε φορα που διαβαζω αναλογη ιστορια συγκινουμαι και κλαιω...κλαιω απο τη μια που εχω τα παιδακια μου μεχρι τωρα υγιη -ξερω ακουγεται εγωιστικο,συγνωμη.αλλα αυτη ειναι η αληθεια...-κι απο την αλλη κλαιω και αναρωτιεμαι γιατι αραγε να αναγκαζονται αυτα τα παιδακια και οι γονεις να ζουν με αυτον τον πονο....μετα σκεφτομαι το ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΑΣ χριστινα μου...και τις πραγματικα υπερανθρωπες αντοχες σας..και ειλικρινα σας θαυμαζω..καθε αλλο παρα οικτο δεν αισθανομαι...ισα ισα που αντιμετωπιζω τετοιες καταστασεις φυσιολογικα..γιατι ετσι πρεπει... ευχομαι λοιπον κοπελα μου να μεγαλωσεις τα κοριτσια σου και καθε μερα που περναει να ειναι ολο και πιο ευκολη και για σενα και για το μαρακι σου αλλα και για το ευακι!!!την ευτυχια δε σου την ευχομαι..ηδη τη βιωνεις στο επακρο βλεποντας τα χαμογελα τους!!!
Συγνωμη δεν το εγραψε ολο. ο κυριος της ειπε αν κατσεις να στεναχωριεσαι για το γαρυφαλλο που δεν γεννησες,θα χασεις τις χαρες και την ομορφια απο το ομορφο γαρυφαλλο σου!!!!!!!!
μπραβο χριστινα για το υπεροχο κειμενο σου, εισαι μια αξια μανουλα, να χαιρεσαι τα παιδακια σου, δεν σε "λυπηθηκα" διαβαζοντας τα λογια σου ουτε και σε θεωρω "καημενη",ειλικρινα στο λεω, ισα ισα εισαι μια αξιοθαυναστη μανουλα που με συγκινησες και με εκανες να σκεφτω ακομα περισσοτερο το ρολο μου ως μανουλα και ασ μην εχω παιδι με αναπηρια....σου ευχομαι τα καλυτερα
Σε νιωθω!!!!!!!!!!!ειμαστε πολλες ειμαστε χαμογελαστες,ειμαστε δυνατες,ειμαστε ευλογιμενες!!!!!!!!!!!!πολλα φιλια.Καποτε ηταν μια γυναικα που περιμενε να γεννησει ενα τριανταφυλλο.ενα τριανταφυλλο που ολοι θα το θαυμαζαν!!Μα δεν γενησε ενα τριανταφυλλο,γεννησε ενα γαρυφαλλο!τοτε αρχισε να κλαιει πολυ!!!!ενας κυριος που την ειδε της ειπεΑυτο μου εδινε δυναμη ειναι απο ενα βιβλιο .οΠαρης μου δεν μιλαγε,και μιλησε!το ξερω οτι ειναι διαφορετικα τα θεματα μας αλλα σε νιωθω σαν μανουλα!Να εχεις πιστη.αυτο που εχει σημασια για εμας ειναι να ειναι τα παιδια μας χαρουμενα!
xristina,eisai pragmatikh hrwida,uperoxh manoula,ma panw apo ola eisai anthrwpos...mpravo sou.meta apo to keimeno sou,enoiwsa pws egina kaluteros anthrwpos.
Duskola simera sunanantas anthropous me tetoio megaleio kai dinami psuxis. Na xairesai kai ta duo mora sou kai na min papseis na elpizeis sto theo. Eimai sigouri pos oi duo uperoxes koroules sou tha se kanoun eksisou perifani kai kamia tous den exei tipote na zilepsei apo alla paidakia...
καλη μου εχεις απολυτο δικιο! εμεις πρεπει να αφησουμε τα παιδια να βρουν τους δικους τους κωδικες επικοινωνιας, η αγνοτητα της ψυχης τους θα τα βοηθησει να επικοινωνησουν! δυστυχως αυτη η τελειοτητα μας εχει φαει! υπαρχουν πολλα παιδια που ενω δεν εχουν καποιο προβλημα υγειας ειναι δυστυχισμενα γιατι οι απιτησεις των γονιων τους ειναι τεραστιες! δεν προσπαθουν να δεχτουν την προσωπικοτητα των παιδιων τους και θελουν να δημιουργησουν το ιδεατο παιδι που εχουν μεσα στο μυαλο τους. ειλικρινα εχω σκεφτει πολλες φορες πως θα συμπεριφερομουν εαν ειχα ενα παιδι διαφορετικο (το σχολειο μας εχει περιπου 10 παιδακια ολων των ηλικιων με ΑΜΕΑ) και θελω να νομιζω οτι θα ημουν σαν ολες εσας τις μαμαδες....που ειστε περηφανες για τα μωρα σας, που ναι σηκωνεται ενα μεγαλο ψυχολογικο φορτιο, η ψυχουλα σας το ξερει αλλα εγω δεν σας θεωρω καθολου καημενες, γιατι βιωνετε την ανευ ορων αγαπη των παιδιων σας και πραγματικα πιστευω οτι αυτα τα γλυκητατα πλασματακια εχουν τοσο πλουσια ενσυναισθηση! η αγαπη και η κατανοηση που σου δινουν ειναι πολυ μεγαλυτερη απο αυτη των "φυσιολογικων" παιδιων γιατι ο θεος τα προικησε με αυτο. λοιπον εγω θα σου πω οτι απο μια πλευρα εισαι τυχερη και ευλογημενη, κουραγιο για τις δυσκολες μερες και ζησε την καθε τρυφερη στιγμη με τα μωρα σου!
Χριστινα μου εισαι μια υπεροχη μαμα κ τα κοριτσια ειναι πολυ τυχερα που σε εχουν!!!μην χανεις τις ελπιδες σου,ο θεος ειναι μεγαλος!!!
Συμφωνώ απόλυτα με την Ιουλία αλλα και με το κείμενό σου. Δυστυχώς ακόμη και στην Ελλάδα του σήμερα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αντί να γίνουμε πιο 'ανθρώπινοί' και να αγαπάμε, να σεβόμαστε και να στηρίζουμε τον συνάνθρωπό μας -με την όποια ιδιαιτερότητα- έχει αυτός, γινόμαστε πιο εγωιστές, πιο φίλαυτοι, πιο... Αυτό με στεναχωρεί πολύ και ΕΙΔΙΚΑ όταν αφορά παιδιά. Αν και έχεις απόλυτο δίκαιο, μην περιμένεις να αλλάξουν οι άνθρωποι και κυρίως μην γεμίζεις το μυαλό σου με τον αρνητισμό και την αδιαφορία τους...Εσύ κοίτα μόνο την οικογενειά σου. Τα παιδιά σου και ειδικά η Μαρία είναι τυχερά που έχουν εσένα μάνα και όχι κάποια άλλη...