Εκεί γύρω στα 2 χρόνια, τα περισσότερα παιδιά αρχίζουν και γίνονται λίγο διεκδικητικά με τα πράγματά τους. Έχω πιάσει 3-4 φορές την Αθηνά να μην θέλει να δώσει ένα παιχνίδι της σε κάποιο παιδάκι και μου ψιλο-κακοφάνηκε (νόμιζα πως θα ζω για μια ζωή με έναν άγγελο που έπεσε στη γη, χοχοχο). Ευτυχώς ακόμα δεν την έχει πιάσει σε μεγάλο βαθμό, αλλά εκείνες τις λίγες φορές που συνέβη, πάτησε ένα «ΙΙΙΙΙΙΙ» σαν γουρουνάκι και σκέφτηκα «Χριστέ μου, έτσι θα κάνει από εδώ και στο εξής; Δεν θα παίζει πια με άλλα παιδάκια;«
Τελικά, δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι θέμα του δικού μου παιδιού, αλλά θέμα όλων των παιδιών της ηλικίας της.
Ένα απόγευμα, η Αθηνά έπαιζε με την Ερατώ, τη μικρή κόρη της Ευαγγελίας… Σε κάποια στιγμή, η Ερατώ πήρε ένα παιχνίδι της Αθηνάς και η μικρή μου έκανε το χαρακτηριστικό «ΙΙΙΙΙΙΙΙ!» και της το τράβηξε.
«Αθηνά, δεν είναι σωστό, άφησε και την Ερατούλα να παίξει λίγο… Να πάρε εσύ αυτό!«
«Όχι«, είπε η μαμά Ευαγγελία, «η Αθηνά έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι της. Να Ερατώ, πάρε εσύ αυτό«
Είδατε ευγένεια οι δύο μάνες; Κυρίες! Οι δικιές μας που λέτε συνέχιζαν να παίζουν, μέχρι που η Αθηνά αυτή τη φορά λιγουρεύτηκε ένα παιχνίδι της Ερατώς
«Ααααα!» και η Ερατώ
«Ερατώ, δεν πειράζει, μπορείς να δώσεις το παιχνίδι σου να παίξει λίγο και η Αθηνά«, είπε η Ευαγγελία, ενώ ταυτόχρονα εγώ έλεγα στην Αθηνά «Η Ερατώ έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι της, Αθηνά, είναι δικό ΤΗΣ!«
Και τότε συνειδητοποίησα ότι τα ‘χαμε κάνει μαντάρα…
«Ωπα, κάτσε ρε φιλενάδα!«, γύρισα στην Ευαγγελία, «δηλαδή τόση ώρα φάσκουμε και αντιφάσκουμε;«
Αν δηλαδή το μωρό Α πάει να πάρει το παιχνίδι του μωρού Β, του λέμε «Ααααα, το μωρό Β δεν θέλει να δώσει το παιχνίδι του, παίξε εσύ με κάτι άλλο!«
Και αν εκεί που παίζει το μωρό Α με το άλλο παιχνίδι, έρθει το μωρό Β να του το πάρει, τότε αλλάζει το θέμα και του λέμε «Ααα, σε παρακαλώ, δώσε το παιχνίδι σου να παίξει και ο Β!«
Με λίγα λόγια, εμείς οι ίδιες οι μαμάδες λέμε στο παιδί μας να είναι ο… χαμένος της υπόθεσης!! Και να μην παίρνει το παιχνίδι του άλλου, αλλά και αν έρθει το άλλο και θέλει το δικό του, να του το δώσει… Λίγο άδικο δεν είναι αυτό; Δηλαδή γιατί για το άλλο, το ξένο παιδάκι, είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ να μην θέλει να δώσει το παιχνίδι του, ενώ το δικό μας ΠΡΕΠΕΙ να το δώσει;
Ε; Τι λέτε;
Το συζητήσαμε πάντως μετά με την Ευαγγελία και λίγες μέρες αργότερα με τη μαμά Σίσσυ και αποφασίσαμε ότι από εδώ και πέρα μάλλον είναι καλύτερο να τα αφήνουμε να τα βγάζουν πέρα μόνα τους.. Ε εντάξει, θα έχουμε και το νου μας, μην πέσει κανένα μαλλιοτράβηγμα, έτσι;
Εσείς; Πώς διαχειρίζεστε αυτές τις καταστάσεις;
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Εγώ γενικά, προσπαθώ να παρεμβαίνω όσο λιγότερο γίνεται, ακόμα κι αν κοιτάνε περίεργα κάποιοι γονείς. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, η μικρή από μόνη της μοιράζεται πολύ πιο εύκολα! Ίσως το ότι δεν παρενέβη όταν πέρασε το καλοκαίρι την έντονη φάση του "δικό μου", τώρα μόλις της ζητήσω ευγενικά να μοιραστεί ένα παιχνίδι της με ένα άλλο παιδάκι το δίνει πολύ πρόθυμα! Το ίδιο έκανα και στη φάση που έτρωγε ξύλο από άλλα παιδάκια στο πάρκο. Παρενέβαινα μόνο όταν γινόταν επικίνδυνο. Τα βγάζει πια πέρα μόνη της και μόλις κάποιος τη χτυπήσει, δε χτυπάει και του λέει "δεν κάνει να χτυπάμε παιδάκια!". Βέβαια, υπάρχουν φορές ακόμα που δε θέλει να δώσει κάτι, ή που θα το δώσει μόλις αυτή θελήσει. Είναι λογικό όμως!
Ειναι απολυτως φυσιολογικη συμπεριφορα. Τα παιδια μετα τα 5 μαθαινουν να μοιραζονται και να παιζουν πραγματικα μαζι. Μαλιστα το 2χρονο δεν αντιλαμβανεται καν την προσωρινοτητα της αφαιρεσης του παιχνιδιου του και το πιανει απελπισια νομιζοντας οτι θα χασει οριστικα το παιχνιδακι του. Επιπλεον ειναι ο εγωισμος της ηλικιας και η εγαθιδρυση του "εγω", οπου ολα ειναι δικα του. Αυτο το "αδικο" που λες το ειχα νιωσε κι εγω στο πρωτο μου παιδι. Απο τη μια της ελεγα να μοιραζεται και απο την αλλη να μην παιρνει. Απλως σταματησα να δινω οδηγιες και να ανακατευομαι. Δυο ειναι τα ορια που θετω ομως. Να τα βρουνε με κοσμιο τροπο και οχι με ξεμαλλιασμα. Μονο εκει επεμβαινω. Και παλι οχι για να κανω τη μοιρασια, αλλα για να τους πω οτι πρεπει με ωραιο τροπο να βρουνε μεταξυ τους λυση.
Καταρχήν πολλά μπράβο στο φωτογράφο(ποιός να'ναι, άραγε;;!!!) για το ενσταντανέ!!! Υπέροχες και οι δυο!!! Και πού να δεις αυτή την κατάσταση να επικρατεί ανάμεσα στ'αδέρφια... εμείς είμαστε κ 3 κορίτσια.. ποιόν να "χαλάσεις" κ ποιόν να "φτιάξεις";;; Δύσκολη κατάσταση... εμείς πάντα δικαιολογούμε την αρπάχτρα(μετά έρχεται κ η σειρά της,χεχε!!)! Γιατί, όμως τα μικρά θέλουν το ίδιο πράγμα ταυτόχρονα;;;...
Κλασική αντίδραση 2χρονου (και 3χρονου και 4χρονου μη σου πω)!!!Και πιο παιδί δεν το κάνει αυτό?Και μένα γνώμη μου είναι να αφήνεις τα παιδιά μόνα τους να αποφασίσουν,να διεκδικήσουν,να προσφέρουν(αν θέλουν). Κάτι άσχετο αλλά θα σκάσω αν δεν το πω!Ρε Ολίβια δεν ξέρω αν στο χουν πει και άλλοι αλλά μου θυμίζεις απίστευτα την Μάρω Κοντού στα νιάτα της!Απίστευτη ομοιότητα!
το ζω καθημερινα με τις μικρες!!!!οι οποιες λογω μικρης διαφορας οι αντιδρασεις τους ειναι ιδιες....στην αρχη τρελλαινομουν και παντα μια απο τις δυο ηταν η "χαμενη"!οποτε αποφασισα να το ξεκααθαριζουν μονες τους το θεμα!πολλες φορες βεβαια δεν λειπει και το μαλλιοτραβηγμα αλλα απο την αλλη μου αρεσει να διεκδικει η καθεμια τα πραγματα της!!!