Το φασολάκι

Μετά από τρεις κύκλους «ας κάνουμε ένα δεύτερο παιδί«, κράτησα ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια μου. Τόσο αχνό που είπα στην αρχή ότι τα πεινασμένα μάτια μου καρβέλια ονειρεύονταν. Βουρ στο φαρμακείο και ένα δεύτερο τεστ εγκυμοσύνης το φώναξε ξανά: έγκυος! 

Ξύπνησα τον Μάνο, χόρεψα με την Αθηνά, το είπα στους γάτους, ντύθηκα και έφυγα για το μικροβιολογικό για μία β’ χοριακή.

2 ώρες μετά, ο μικροβιολόγος μου είπε στο τηλέφωνο «Είναι θετική, αλλά είναι χαμηλή«

Δεν μάσησα γιατί είχα κάνει το τεστ πριν καν την αναμενόμενη καθυστέρηση (εν τω μεταξύ έχω κύκλους μεγάλους σαν την Οδύσσεια αλλά αυτό θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά). Παίρνω τον γιατρό, ενθουσιάστηκε, «Μπράβο Ολίβια, χάρηκα πολύ«, μου είπε και μου ζήτησε να την επαναλάβω μετά από δυο μέρες.

2 μέρες μετά, η τιμή της ορμόνης είχε απλά αυξηθεί λιγουλάκι, ενώ σύμφωνα με τους γενικούς κανόνες θα έπρεπε να είχε σχεδόν διπλασιαστεί.

Κλάμα εγώ… Ο γιατρός μου αισιόδοξος. «Ο άνθρωπος δεν χωράει σε αριθμούς και κανόνες, ο καθένας μας είναι διαφορετικός. Μπορεί στην περίπτωσή σου, η ορμόνη να αργεί να διπλασιαστεί, συμβαίνει συχνά«

Και όντως μετά διπλασιάστηκε. Και μετά υπερδιπλασιάστηκε και μετά… απλά αυξήθηκε… Και μετά αυξήθηκε ξανά αλλά όχι όσο έπρεπε.

6 φορές πήγα για χοριακή, 6 φορές μπήκα στην διαδικασία να καλέσω τον μικροβιολόγο (τον οποίο τον έρμο τον αντιπάθησα, χωρίς να μου φταίει) και να ακούσω τα αποτελέσματα με κλειστά μάτια.

Η ορμόνη αυξανόταν, μα τα επίπεδα δεν ήταν καλά. Διάβαζα ιστορίες επιτυχίας στο internet, έψαχνα ελπίδα και έβρισκα, μετά πάλι την έχανα. Οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος μου, όμως είχα ελπίδα. Μία χαιρόμουν, μία στεναχωριόμουν.

Από συμπτώματα; ΦΟΥΛ! Από την πρώτη στιγμή, για αυτό άλλωστε έκανα και τεστ εγκυμοσύνης νωρίς νωρίς.

Στο μεταξύ φτάνουν και τα γενέθλιά μου. Όλοι μου εύχονταν «Άντε και με ένα ακόμα παιδάκι!» και μέσα μου ούρλιαζα για το φασολάκι που όλα έδειχναν πως δεν θα μεγάλωνε και δεν θα γινοταν ούτε Αρχέλαος, ούτε Βικτώρια.

Ο μπαμπάς αισιόδοξος. Μάταια προσπαθούσα να του εξηγήσω πως συμπεριφέρεται η ορμόνη. Αυτός ο γλυκός μου χαιρόταν και μόνο που αυξάνονταν.

Τελικά μετά την 6η χοριακή, πήγαμε στο ιατρείο για υπέρηχο.

Ευτυχώς δεν ήταν εξωμήτριο, είχα και αυτή την έγνοια. Ευτυχώς όλα καλά, μήτρα, ωοθήκες.

«Θα πας σπίτι και θα ζήσεις λες και περιμένεις την επόμενη περίοδό σου. Να χαίρεσαι που μπορείς να συλλάβεις εύκολα. Μία στις 3 εγκυμοσύνες λήγουν, αυτό είναι μια αλήθεια. Να μην στεναχωριέσαι«, ο γιατρός μου.

Το μόνο μου μέλημα από εκεί και πέρα ήταν ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ. Να μην μεγαλώσει άλλο, να μην έχω άλλες καούρες, ούτε πρησμένο στήθος. ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ.

Και τελικά… όλα τελείωσαν λίγες μέρες μετά. Με πολύ πόνο, αλλά και ανακούφιση ταυτόχρονα. Και ευχαριστώ τον γιατρό μου που δεν με έβαλε σε διαδικασία χαπιών ή απόξεσης, όπως δυστυχώς διαβάζω ότι πολλοί κάνουν.

Ο Μάνος στο μεταξύ είχε κλείσει εισιτήρια για Μόναχο για να με κάνει να χαρώ. Η κόρη μου στο μεταξύ είχε ανθίσει.

Από το άγχος να καταφέρω να σώσω το φασολάκι, είχα «ξεχάσει» πως έχω ήδη ένα υπέροχο μπιζέλι που έχει γίνει ένα υπέροχο παιδί.

Ήταν μια δύσκολη εμπειρία που συνέπεσε και με άλλα, αλλά κατόπιν εορτής μπορώ να πω πως μου έδωσε ένα μάθημα… Ή μάλλον δύο:

– Να μην έχω τίποτα ως δεδομένο, τύπου «Α, σιγά μην τύχει σε εμένα»

– Να εκτιμώ αυτά που ήδη έχω και να μην τα ξεχνώ όταν χάνω ή δεν φτάνω κάτι ακόμα που θα ήθελα

Ο Μάνος και οι φίλοι μου μού είπαν να μην γράψω για αυτό στο eimaimama, γιατί ο κόσμος -όχι όλος, αλλά δυστυχώς ένα σεβαστό κομμάτι του- είναι «κακός». Αλλά εγώ δεν θέλω να φαίνομαι ξαφνικά νταουνιασμένη και να μην εξηγώ το γιατί. Δεν είναι δίκαιο.

Αυτή λοιπόν ήταν η ιστορία του φασολακιού μου. Ήταν ένα τόσο δα φασολάκι, 2-3 κύτταρα όλα και όλα, μην φανταστείτε κάτι μεγαλύτερο, που έκανε ένα μακρύ ταξίδι, αλλά δεν έπιασε λιμάνι.

Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Και γενικά είμαι της άποψης ότι γίνονται για καλό. Έτσι δεν είναι;