Να ‘σουν μωρό για λίγο ακόμα…
Καθώς ο Αρχέλαος πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στα πρώτα του γενέθλια, δεν σας κρύβω ότι με έχει πιάσει μια μελαγχολία. Όχι για τον καιρό που περνάει γρήγορα, ούτε γιατί δεν θέλω να τον δω μεγάλο (κατά βάθος ίσως και να ανυπομονώ να γίνει παιδάκι και αυτός σαν την Αθηνά).
Όμως να, σήμερα που ήμασταν οι δυο μας στο σπίτι το απόγευμα και τον γαργαλούσα και γέλαγε με εκείνο το φοβερό τρανταχτό γελάκι των μωρών και μου έδειχνε τα μισοφυτρωμένα δοντάκια του, του τσιμπούσα τις δίπλες στα μπουτάκια και στις μασχαλίτσες και αυτός μπουσουλούσε γρήγορα σαν λαγός να μου ξεφύγει, σκέφτηκα πόσο όμορφη είναι η περίοδος που περνά η μαμά με ένα φρατζολένιο μωρό στην αγκαλιά της…
Αυτή η αγάπη στο βλέμμα του μωρού… που δεν φεύγει στιγμή και ας αργείς να το ταΐσεις ή να το αλλάξεις… Ακόμα και κουρασμένη να είσαι, με λατρεία σε κοιτάει…
Αυτή η χαρά των πρώτων ανακαλύψεων, των πρώτων κατορθωμάτων, των πρώτων δοκιμών…
Μα πάνω απ’ όλα οι προαναφερθείσες διπλίτσες σε όλο το μπεμπεδο-σωματάκι… Μαζί με τη μωρο-μυρωδιά… Και τα μικρά μικρά πατούσια…
Ούτε που κατάλαβα πώς μεγάλωσε και αυτό μας το μωρό…
Θα ήθελα να κρατούσε λίγο ακόμα… Όχι πολύ, αλλά να… τόσο δα ακόμα λίγο, γιατί νιώθω για άλλη μια φορά πως δεν πρόλαβα να το χαρώ… Και ίσα που προλαβαίνω να χαρώ λίγο ακόμα, πριν το σώμα ψηλώσει και άλλο και γίνει η διπλίτσα άφαντη και η πατούσα πατουσάρα!
Πόσες γλυκιές στιγμες νοσταλγώ κι εγώ... Τότε που ήταν μωράκια... εκείνη την μυρωδίτσα και τα ποδαράκια μια μπουκίτσα... Πότε ήταν τοσοδούλια και πότε μαντραχάλεψαν!!!!!!!!! Τα μπεμπάκια μου έγιναν άντρες! Τα πατουσάκια 44 και 45 νούμερο πατουσάρες και η μυρωδίτσα... μπόχα τεστοστερόνης !!! Πότε πέρασαν 19 και 15 χρόνια..... Κορίτσια!!!!!!!!!!!! Ο χρόνος κυλάει σαν νερό. Καμιά στιγμή δεν επαναλαμβάνεται και εκμεταλευτείτε την όσο μπορείτε!
βουρ για το τριτο λοιπον!!!!!!!!!!!!!!!
Πόσο μα πόσο σε καταλαβαίνω... Μάλιστα ήθελα κι εγώ να γράψω και να σας στείλω κάτι αντίστοιχο με τίτλο "γλυκιά μελαγχολία" για την κορούλα μου που είναι κιόλας 14 μηνών, αλλά όλο το άφηνα και τελικά με πρόλαβες!! Είναι πραγματικά τόσο αθώα, γλυκιά, τρυφερή κι ανέμελη αυτή τους η φάση μέχρι μετά βίας τα 2 έτη που κι εγώ αναπολώ τις στιγμές που φεύγουν και θα ήθελα να είναι μωράκι στην αγκαλιά μου για λίγο ακόμη, να μου κάνει αυτό το κακαριστό γελάκι όλο χαρά με δύο ματάκια να λάμπουν και να σου λένε "θέλω να μου μάθεις τον κόσμο, τη ζωή να βγάλω φτερά και να πετάξω".... Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος, δεν μας περιμένει και δεν γυρίζει πίσω γι αυτό πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή μαζί τους και όπως είπε και ο Λεό Μπουσκάλια " κοίτα το μωρό σου όταν κοιμάται, αλλιώς θα χάσεις τη στιγμή και αύριο θα είναι ήδη μεγαλύτερο..."
σε ζηλευω πολυ εισαι πολυ καλη μανουλα και εγω εχω εναν βασιλια και αισθανομαι τα ιδια ακριβως
δικιο εχεις...αλλα αν κρατουσε περισσοτερο, μαλλον δεν θα το αναπολουσε καμια! χαχαχα στην φωτο αυτη η αθηνα είναι ιδια ΕΣΥ!!!