Βοήθεια! Πνίγομαι!
Βοήθεια! Πνίγομαι!
μαμά Χ.
Ήθελα από καιρό να γράψω την ιστορία μου, γιατί περνάω δύσκολα και σκέφτηκα ότι από κάποιες γυναίκες που έχουν περάσει το ίδιο, ίσως μπορέσω να πάρω θάρρος και να προχωρήσω.
Με λένε Χ. και είμαι 30 χρονών. Έχω ένα παιδάκι 16 μηνών.
Έχω διαβάσει άπειρες ιστορίες χωρισμών και σε όλες οι άντρες είναι αυτοί που τα «παίζουν», αδειάζουν και φεύγουν. Στη δική μου περίπτωση, αυτή είμαι εγώ.
Είμαι παντρεμένη 5 χρόνια και μαζί με τον άντρα μου συνολικά δέκα. Σκεπτόμενη πίσω τη ζωή μου, ποτέ δεν ένιωσα για εκείνον τον μεγάλο έρωτα. Δεν ξέρω… Απλά τα φτιάξαμε και μετά η ιστορία συνέχισε χωρίς να πολυκαταλάβω. Στα 2 χρόνια σχέσης, το επισημοποιήσαμε. Αρραβωνιαστήκαμε και από εκεί και πέρα θυμάμαι απλά ότι έβλεπα πολλά κομμάτια του χαρακτήρα του που δεν μου ταίριαζαν, δεν με έκαναν ευτυχισμένη, αλλά εφόσον είχα αρραβωνιαστεί και ετοιμαζόμουν για το γάμο, δεν τολμούσα να χωρίσω.
Έκανα υπομονή, του μιλούσα, αλλά εκείνος μου έλεγε ότι είμαι υπερβολική.
Όταν παντρευτήκαμε και μείναμε μαζί (όσο ήμασταν αρραβωνιασμένοι δεν συζούσαμε), τα πράγματα πήγαν όπως ακριβώς φανταζόμουν: ρουτίνα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, ερωτικά… κρύα πράγματα. Στην αρχή προσπαθούσα, μετά απλά περίμενα…
Στα δύο χρόνια γάμου έχασα τον πατέρα μου. Μου στάθηκε και μέσα στη θλίψη μου και την άσχημη ψυχολογία μου, θεώρησα πως ένα παιδί θα δώσει άλλη πνοή στη ζωή μου. Έμεινα έγκυος σχεδόν αμέσως.
Η περίοδος της εγκυμοσύνης μου ήταν μια απέραντη μοναξιά. Και όχι, σαν παρουσία ήταν εκεί, αλλά ουσιαστικά δεν ήταν. Άρχισα να αδειάζω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, κάθε μέρα πίστευα ότι κάτι θα γίνει και λίγο η συνήθεια, λίγο η καλή συμπεριφορά, κυλούσε ο καιρός. Χαμένοι εντελώς ως ζευγάρι. Δεν με προσέγγιζε. Περνούσα μόνη μου τις φάσεις μου χωρίς εκείνος να κατανοεί το παραμικρό. Έκλαιγα κάθε βράδυ γιατί έβλεπα το τέλος να πλησιάζει και δεν είχα καν τη διάθεση να προσπαθήσω. Συζητήσεις ελάχιστες, δεν μου άφηνε και πολλά περιθώρια…
Φτάσαμε στο σήμερα με ελάχιστη εως μηδαμινή επικοινωνία. Πριν 6 μήνες του είχα ζητήσει να χωρίσουμε, άρχισε να με χιλιοπαρακαλάει να μην γίνει. Μίλησα με σύμβουλο, αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία, αλλά στην πορεία ένιωσα ότι εγώ τις είχα δώσει τις ευκαιρίες μου και δεν είχα περιθώρια για άλλη… Δεν φταίω εγώ που εκείνος δεν είχε δει. Παρ’ ολ’ αυτά ήμουν εκεί. Δεν προσπάθησε, μου λέει πως δεν τον άφησα. Ίσως ενδόμυχα να το έκανα.
Και τώρα του ζήτησα ξανά διαζύγιο…
Φοβάμαι… Τρέμω πως θα είναι η ζωή μου ως χωρισμένη με παιδί. Τρέμω μην την πληγώσω. Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ. Εκείνος μου ζητάει να μείνουμε συμβατικά για κάποιο διάστημα να μεγαλώσει, λέει, λίγο το παιδί. Δεν ξέρω αν μπορώ. Δεν ξέρω αν θέλω… Συναισθηματικά είμαι εντελώς κενή. Νιώθω τύψεις που θέλω να χαλάσω την οικογένειά μου, αλλά άμα μείνω, θα καταστρέψω τη ζωή μου. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ανέπνευσα καθαρό οξυγόνο. Μερικές φορές μου δημιουργούνται αμφιβολίες. Μήπως να μείνω για το παιδί; Άλλωστε δεν μιλάμε για κακοποιό. Και καλός πατέρας είναι και ήσυχος… Απλά εμένα δεν με καλύπτει ως γυναίκα… Τι θα γίνει όμως με τις δικές μου ανάγκες;
Τόσες πολλές σκέψεις… Τόσα πολλά γιατί μέσα μου… Θα μου ήταν πιο εύκολο αν με κεράτωνε… Μια ευκαιρία για να την κάνω… Δεν τον μισώ, απλά θέλω να ζήσω. Τόσο κακό είναι;
Δώστε μου λίγο κουράγιο…
Ευχαριστώ εκ των προτέρων!
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αυτο ολο, χωρις να αλλάζω το παραμικρό , θα μπορουσα να το έχω γραψει εγω............................απιστευτο! Ποσο σε καταλαβαινω...!
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να υποστηρίξω την απόφασή σου, παρόλο που τα επιχειρήματά σου μιλούν για τα δικά σου συναισθήματα μοναξιάς κι ανεπαρκούς κάλυψης των αναγκών σου. Συμφωνώ ότι για να τα λες έτσι, έτσι νιώθεις. Αναρωτιέμαι ποια ήταν η αφορμή που έκανες αυτές τις διαπιστώσεις ετεροχρονισμένα, κατά τη γνώμη μου έπρεπε να τις κάνεις αυτές τις διαπιστώσεις πολύ πριν αποκτήσεις το παιδί σου. Από τα στοιχεία που αναφέρεις προκύπτει ότι έμεινες έγκυος συνειδητά μετά από συνολικά 8 χρόνια συνύπαρξης με τον άντρα σου κι ενώ είχες ενδείξεις ότι αυτός ο άνθρωπος δεν σου έδινε τον έρωτα που εσύ ήθελες. Γιατί λοιπόν τον παντρεύτηκες? Και πολύ περισσότερο γιατί έκανες παιδί μαζί του? Και πάλι λυπάμαι, αλλά νομίζω ότι με όλες σου τις επιλογές έχεις ήδη κάνει 3 ανθρώπους δυστυχισμένους.......εσένα, που οι ανάγκες σου μένουν ακάλυπτες, το παιδί σου, που δεν θα έχει συνέχεια τον πατέρα του μαζί του και τον άντρα σου, που μοιάζει να μην είχε ποτέ ιδέα για το τι ακριβώς σκεφτόσουν. Δεν θα επαναλάβω τα όσα είπαν παραπάνω η Κασσιανή και η Μαρίνα, συμφωνώ μαζί τους. Καλή τύχη σε όποια απόφαση πάρεις, απλά σκέψου πολύ περισσότερο απ΄ όποια άλλη φορά έχεις σκεφτεί για να αποφασίσεις κάτι.
Επειδή αυτή η ιστορία των συμβατικών γάμων δεν εχει ποτέ τέλος και περνάει και στη δική μας γενιά (τελικά οι άκαμπτες αντιλήψεις της κοινωνίας είναι ίδιες όσοι αιώνες κι αν περάσουν),συμφωνώ σε πολλά με την Ελενα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κατανοώ αυτό που περνάει η ΜΑΜΑ Χ. Εχει σκεφτεί όμως κάποια από εμάς τη θέση του άντρα της μέσα στο γάμο αυτό; Πιθανόν να πνίγεται κι εκείνος. Τα "κομμάτια του χαρακτήρα που δεν ταίριαζαν" για τη Χ μάλλον δεν θα ταίριαζαν και για τον Χ. Και το λέω αυτό γιατί κάποτε η μαμά μου είπε ότι πνίγεται μέσα στο γάμο της. Οταν μίλησα όμως με τον μπαμπά μου είπε "η μαμά σας δεν με αγάπησε ποτέ". Ας αναλογιστούμε όλες μας τις ευθύνες μας για έναν ευτυχισμενο γαμο και τι σημαινει αυτό για τον καθένα... ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ!!!!
Είμαι παιδί γονέων που μένανε μαζί "για τα παιδιά". Δεν τα ρώτησε κανείς όμως αυτά τα παιδιά αν τους αρέσει και αν το θέλουνε αυτό. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι γιατί δεν χωρίζουν να ηρεμήσουμε όλοι. Η μαμά καταπιεσμένη και θλιμένη. Δυστυχισμένη! Ο μπαμπάς απόμακρος και με το πέρασμα των χρόνων στριφνός. Δυστυχιμένος! Και εμείς τα παιδιά;;;; Δυστυχισμένα!Δεν είδαμε τραγικούς καυγάδες αλλά νιώθαμε το κενό!Τώρα πιστεύω πως η μητέρα μου δεν τόλμησε να χωρίσει γιατί ήταν δειλή! Φοβόταν να αντιμετωπίσει την κοινωνία, τους συγγενείς, την μοναξιά! Και τι κατάφερε; Μια ζωή μόνη ήταν με δυό παιδιά δυστυχισμένα. Ειλικρινά δεν μπορώ σήμερα να ακούω νέες γυναίκες να λένε πως σκέφτονται να μείνουν σε ένα τελειωμένο γάμο για τα παιδιά. Μη φορτώνετε την δειλία σας σ΄αυτά. Μη νομίζεται πως δεν καταλαβαίνουν. Σας βεβαιώνω πως θα αισθάνονται και τύψεις για την δυστυχία των γονιών τους. Η γνώμη μου λοιπόν σκληρή και ωμή. Αφού είσαι σίγουρη πως το γυαλί ράγισε από την πλευρά σου τουλάχιστον, χώρισε ΧΤΕΣ! Μην αφήσεις ούτε μία μέρα να περάσει που να πνίγεσαι. Δεν θα κάνεις καλό σε κανέναν και πολύ περισσότερο στο παιδί σου!
Σαν να ακούω εμένα....Και εγώ με γιο 15 μηνών και σε έναν γάμο με έναν υπέροχο σύζυγο αλλά με ανύπαρκτη ζωή....Τώρα που έκανα μπάνιο σκεφτόμουν να βγω και να του ζητήσω να χωρίσουμε....Δεν αντέχω άλλο..Διαβάζω τα σχόλια...Μόνο εμείς θα βοηθήσουμε τους εαυτούς μας...Πρέπει να πάρουμε τη σωστή απόφαση όσο δύσκολα και αν θα είναι στην πορεία...Κουράγιο μας!!!
Το περασα προσφατα μετα απο 6 χρονια γαμου, 12 ολα μαζι και 2 παιδια. Ειμαι 32 καταπιεστικα πολυ για να σωσω το γαμο μου....ματαιο, πνιγομουν δεν ενιωθα καλα. Περασαν 2 χρονια απο τοτε που χωρισα.Ειμαι πολυ καλα, εχω αψογη σχεση με τα παιδια μου γιατι ειμαι ηρεμη και απολαμβανουμε το καθετι πλεον. Ηρεμησα εγινα καλυτερος ανθρωπος και μανα. Ειμαι ευτυχισμενη. Δε με απασχολει η γνωμη κανενος, απο τη στιγμη εγω και τα παιδια μου ειμαστε καλα. Δεν το μετανιωσα καθολου.