Βοήθεια! Πνίγομαι!
Βοήθεια! Πνίγομαι!
μαμά Χ.
Ήθελα από καιρό να γράψω την ιστορία μου, γιατί περνάω δύσκολα και σκέφτηκα ότι από κάποιες γυναίκες που έχουν περάσει το ίδιο, ίσως μπορέσω να πάρω θάρρος και να προχωρήσω.
Με λένε Χ. και είμαι 30 χρονών. Έχω ένα παιδάκι 16 μηνών.
Έχω διαβάσει άπειρες ιστορίες χωρισμών και σε όλες οι άντρες είναι αυτοί που τα «παίζουν», αδειάζουν και φεύγουν. Στη δική μου περίπτωση, αυτή είμαι εγώ.
Είμαι παντρεμένη 5 χρόνια και μαζί με τον άντρα μου συνολικά δέκα. Σκεπτόμενη πίσω τη ζωή μου, ποτέ δεν ένιωσα για εκείνον τον μεγάλο έρωτα. Δεν ξέρω… Απλά τα φτιάξαμε και μετά η ιστορία συνέχισε χωρίς να πολυκαταλάβω. Στα 2 χρόνια σχέσης, το επισημοποιήσαμε. Αρραβωνιαστήκαμε και από εκεί και πέρα θυμάμαι απλά ότι έβλεπα πολλά κομμάτια του χαρακτήρα του που δεν μου ταίριαζαν, δεν με έκαναν ευτυχισμένη, αλλά εφόσον είχα αρραβωνιαστεί και ετοιμαζόμουν για το γάμο, δεν τολμούσα να χωρίσω.
Έκανα υπομονή, του μιλούσα, αλλά εκείνος μου έλεγε ότι είμαι υπερβολική.
Όταν παντρευτήκαμε και μείναμε μαζί (όσο ήμασταν αρραβωνιασμένοι δεν συζούσαμε), τα πράγματα πήγαν όπως ακριβώς φανταζόμουν: ρουτίνα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, ερωτικά… κρύα πράγματα. Στην αρχή προσπαθούσα, μετά απλά περίμενα…
Στα δύο χρόνια γάμου έχασα τον πατέρα μου. Μου στάθηκε και μέσα στη θλίψη μου και την άσχημη ψυχολογία μου, θεώρησα πως ένα παιδί θα δώσει άλλη πνοή στη ζωή μου. Έμεινα έγκυος σχεδόν αμέσως.
Η περίοδος της εγκυμοσύνης μου ήταν μια απέραντη μοναξιά. Και όχι, σαν παρουσία ήταν εκεί, αλλά ουσιαστικά δεν ήταν. Άρχισα να αδειάζω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, κάθε μέρα πίστευα ότι κάτι θα γίνει και λίγο η συνήθεια, λίγο η καλή συμπεριφορά, κυλούσε ο καιρός. Χαμένοι εντελώς ως ζευγάρι. Δεν με προσέγγιζε. Περνούσα μόνη μου τις φάσεις μου χωρίς εκείνος να κατανοεί το παραμικρό. Έκλαιγα κάθε βράδυ γιατί έβλεπα το τέλος να πλησιάζει και δεν είχα καν τη διάθεση να προσπαθήσω. Συζητήσεις ελάχιστες, δεν μου άφηνε και πολλά περιθώρια…
Φτάσαμε στο σήμερα με ελάχιστη εως μηδαμινή επικοινωνία. Πριν 6 μήνες του είχα ζητήσει να χωρίσουμε, άρχισε να με χιλιοπαρακαλάει να μην γίνει. Μίλησα με σύμβουλο, αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία, αλλά στην πορεία ένιωσα ότι εγώ τις είχα δώσει τις ευκαιρίες μου και δεν είχα περιθώρια για άλλη… Δεν φταίω εγώ που εκείνος δεν είχε δει. Παρ’ ολ’ αυτά ήμουν εκεί. Δεν προσπάθησε, μου λέει πως δεν τον άφησα. Ίσως ενδόμυχα να το έκανα.
Και τώρα του ζήτησα ξανά διαζύγιο…
Φοβάμαι… Τρέμω πως θα είναι η ζωή μου ως χωρισμένη με παιδί. Τρέμω μην την πληγώσω. Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ. Εκείνος μου ζητάει να μείνουμε συμβατικά για κάποιο διάστημα να μεγαλώσει, λέει, λίγο το παιδί. Δεν ξέρω αν μπορώ. Δεν ξέρω αν θέλω… Συναισθηματικά είμαι εντελώς κενή. Νιώθω τύψεις που θέλω να χαλάσω την οικογένειά μου, αλλά άμα μείνω, θα καταστρέψω τη ζωή μου. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ανέπνευσα καθαρό οξυγόνο. Μερικές φορές μου δημιουργούνται αμφιβολίες. Μήπως να μείνω για το παιδί; Άλλωστε δεν μιλάμε για κακοποιό. Και καλός πατέρας είναι και ήσυχος… Απλά εμένα δεν με καλύπτει ως γυναίκα… Τι θα γίνει όμως με τις δικές μου ανάγκες;
Τόσες πολλές σκέψεις… Τόσα πολλά γιατί μέσα μου… Θα μου ήταν πιο εύκολο αν με κεράτωνε… Μια ευκαιρία για να την κάνω… Δεν τον μισώ, απλά θέλω να ζήσω. Τόσο κακό είναι;
Δώστε μου λίγο κουράγιο…
Ευχαριστώ εκ των προτέρων!
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγω παλι διαφωνω,εκανε οντως πολλα λαθη η κοπελα,πρωτα απο ολα δεν επρεπε να συμβιβαστει και να παντρευτει εναν αντρα που δεν ηθελε σχεδον απο την αρχη..Και τι θα πει τους μεγαλους ερωτες δεν τους απντρευομαστε?Για μενα ο αντρας μου ειναι ο ερωτας μου,το στηριγμα μου,ο φιλος και συντροφος μου,αν δεν τον ηθελα και ενιωθα να πνιγομαι για ποιο λογο να τον θεωρω οικογενεια μου??Τον συζυγο τον επιλεγεις,κι αν η επιλογη σου αποδειχτει λαθος και δεν θελεις πλεον να εισαι μαζι του,το παιδι το καταλαβαινει,δεν ειναι χαζο!Για να ειναι ευτυχισμενο ενα παιδι πρεπει να ειναι κι οι γονεις του,αν παιζουν θεατρο αργα ή γρηγορα το παιδι θα καταλαβει,κι αυτο δεν θα συμβιβαστει!Το θεμα ειναι να καταλαβει το παιδι οτι ακομα κι αν η μαμα με το μπαμπα δεν μενουν μαζι,δεν θα σταματησουν να ναι γονεις του,θα το αγαπανε το ιδιο!
δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να σε συμβουλεύσει τι να κάνεις, γιατί τις συνέπειες των πράξεών σου εσύ και μόνο θα τις βιώσεις..θα σου πω μόνο τη δική μου εμπειρία, ίσως πάρεις μια άλλη οπτική..πριν 10 χρόνια βρέθηκα περίπου στη θέση σου..ο γιος μου (που ήταν και ο λόγος για τον οποίο τελικά δέχτηκα να παντρευτώ) ήταν τότε 23 μηνών..η "διαδικασία" άρχισε 10 μήνες πριν, όταν πήρα τον μικρό και με εξώδικο ζήτησα διαζύγιο και πήγαμε να μείνουμε στης μαμάς μου..μετά από 1 μήνα γύρισα μετά από χίλια παρακάλια και υποσχέσεις, αποφασισμένη να δώσω την "τελευταία ευκαιρία" έτσι ώστε να μπορώ αργότερα να πω στο γιο μου ότι ΕΓΩ εξάντλησα όλα τα περιθώρια..μετά την πρώτη ακόμα εβδομάδα κατάλαβα ότι καμία αλλαγή δεν θα γινόνταν..ήταν απλά θέμα εγωισμού, ΠΟΙΟΣ θα ζητούσε το διαζύγιο.. τελικά αυτό έγινε μετά από 8,5 μήνες από τον άντρα μου (επιτέλους) και έτσι τελειώσαμε σαν ζευγάρι..μετά από 10 χρόνια έχουμε και οι 2 ξαναπαντρευτεί, έχουμε κάνει κι άλλα παιδάκια (2 κορίτσια ο πρώην μου και άλλο 1 κοριτσάκι εγώ) και ο γιος μου έχει και τους δύο γονείς του, ήρεμους και ευτυχισμένους, απλά όχι μαζί..
μην ισοπεδώνουμε τα πάντα..το οτι δεν υπάρχει πιθανόν πρόβλημα (κακοποίησης-αλκοολισμού-ναρκωτικών κλπ) δεν σημαίνει ότι δεν έχεις δικαίωμα να διορθώσεις μία λάθος απόφαση σου..για μένα το μεγαλύτερο έγκλημα είναι το "μένω παντρεμένος για τα παιδιά"..ποιος σου δίνει το δικαίωμα να εναποθέσεις στη δική τους πλάτη τέτοια ευθύνη???και τι παράδειγμα οικογένειας τους δίνεις? γιατί τα παιδιά τα καταλαβαίνουν ΟΛΑ!!!αν λοιπόν μεγαλώσουν σ'ενα σπίτι που ανάμεσα στους γονείς δεν υπάρχει αληθινή αγάπη, αρχικά θα το χρεώσουν στους εαυτούς τους, και στη συνέχεια το ίδιο θα αναπαράγουν ως ενήλικες..δεν το χρυσώνω!! τα πράγματα στην ελλάδα για μία χωρισμένη μάνα είναι απίστευτα και εξοργιστικά δύσκολα..θα σου πω όμως αυτό που λέω στο γιό μου: να κοιτάξεις να είσαι καλά με τον εαυτό σου πρώτα, γιατί μόνο αυτός θα είναι μαζί σου πάντα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, και γιατί αυτό θα αντανακλάται και σε όλους τους υπόλοιπους γύρω σου, άρα και στο παιδί σου..
Νομίζω ότι οι συμβουλές σε τέτοιες περιπτώσεις είναι παρακινδυνευμένες, ωστόσο η ζωή μας είναι μια και μοναδική (καλά δεν είμαι και σίγουρη..!) και τόσο μικρή..Ας τη ζήσουμε λοιπόν!!! Για μενα το θέμα δεν είναι τρελός έρωτας, αυτός περνάει..αλλά η επικοινωνία...
Γνώμη μου.... μη χαλάς την οικογένεια, μόνο κ μόνο για τον έρωτα!!! Αν δεν έχετε άλλα προβλήματα, βίας, συμπεριφοράς, οικονομικά, αφού είναι καλός πατέρας ΜΗΝ το κάνεις!! Πολλές είναι στη θέση σου... και μην ξεχνάς ότι τους μεγάλους έρωτες δεν τους παντρευόμαστε..... :-)
Έκανες λάθη, πολλά λάθη. Δε θέλω όμως να σε κρίνω, πιστεύω ότι έχεις αυτογονωσία και θα φροντίσεις να αποφύγεις τα ίδια λάθη στο μέλλον. Η ουσία είναι ότι ένα παιδί δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μεγαλώνει με δύο γονείς που δεν αγαπιούνται, με μια μαμά ουσιαστικά δυστυχισμένη. Επιβάλλεται να χωρίσεις τώρα όσο το παιδί είναι μικρό και δεν καταλαβαίνει πολλά.Θα είναι πολύ χειρότερα να περάσει ένα διαζύγιο σε μεγαλύτερη ηλικία. Οχι μόνο δεν έχει νόημα να μείνετε μαζί για χάρη του παιδιού αλλά θα του κάνει και κακό.Μα καλά, ο άντρας σου δεν καταλαβαίνει πόσο τεράστιο λάθος είναι αυτό που σου ζητάει;
συμφωνώ απόλυτα