Το λουκουμαδάκι μου έγινε ενός έτους!

Σαν καινούρια και εγώ στη παρέα ανακάλυψα το site ένα πρωί του Ιούλη με 40 βαθμούς θερμοκρασία και το αφεντικό να γκρινιάζει για τις εισπράξεις της ημέρας. Εγώ να προσπαθώ να βρω παιδότοπο και τούρτα για τα πρώτα γενέθλια του μικρού μου γιου του Χάρη ή αλλιώς του λουκουμά μου. Πέρασε κιόλας ο πρώτος χρόνος και το λουκουμαδάκι των 2720 gr έγινε αντράκι που φωνάζει μαμαααααααααααα (έτσι ακριβώς ), μπαμπά, γιαγιά (σαν γερμανός) και λέει γείαααααα όταν κάποιος πίνει το οτιδήποτε ακόμα και αν σηκώσει ένα μπουκάλι με νερό.

Tο αργοπορημένο μου γεννήθηκε με μια μέρα καθυστέρηση από την ημέρα που μας είχε κλεισει ραντεβού ο γιατρός, γιατί όταν γεννάς σε δημόσιο νοσοκομείο και δη στο Πανεπιστημιακό Ηρακλείου δεν βρίσκεις άδειο χειρουργείο για την καισαρική. Και επειδη έχω και τον Στελάκο μου που τώρα είναι 4,5 με καισαρική, έπρεπε να περιμένω 2 ημέρες σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου με τους συγγενείς να λένε πότε και πότε και να είμαι έτοιμη να εκραγώ. Τελικά στις 18 Αυγούστου 2012 ακριβώς στις 19:50 άκουσα το πρώτο κλάμα από ένα μικρούλη παίδαρο με… μανικουρ, όπως μου είπε η μαία.

Το λουκουμαδάκι αν και πολύ μικρούλι ήρθε στη ζωή μας.

Οι πρώτες μέρες στο νοσοκομείο ιδανικές, έτρωγε και ξεχνούσε να ξυπνήσει, ο Θεός με λυπήθηκε, έλεγα εγώ, μετά τον Στέλιο τον ξενύχτη, τούτος εδώ θα μου βγεί υπναράς. Αμ δε. Ε ρε κάτι ξενύχτια που έγιναν όταν γυρίσαμε σπίτι… Εγώ με δυο ώρες ύπνο καθημερινά, έχοντας δυο παιδιά που με τίποτα δεν μπορούσαν να συντονίσουν τις ώρες ύπνου τους και φροντίζοντας και τις καθημερινές ασχολίες του σπιτιού συχνά έφτανα σε κατάσταση υστερίας. Έτσι πέρασε ο χειμώνας με το Στέλιο να πηγαίνει πρώτη φορά παιδικό και να μου κουβαλάει ότι ίωση μπορείτε να φανταστείτε, να κολλάει και ο μικρός και να τρέχουμε πανικόβλητοι όλοι στο σπίτι.

Βγάλαμε τα πρώτα μας δοντάκια, καναμε γκάγκα όποιον βρίσκαμε μπροστά μας και από τα 2720gr  φτάσαμε στα 10500gr,  αρχίσαμε να μπουσουλάμε και να μην μας φτάνει κανείς σαν το κουνελάκι στην διαφήμιση μπαταρίας και τώρα δειλά δειλά  κάνουμε τα πρώτα μας βηματάκια και κάνουμε συνέχεια μπαμ.

Η ζωή κυλάει ήρεμα και ομαλά με το Στελάκο να πηγαίνει προνήπιο και το Χαρούλη και γυρνάει όλο το σπίτι να ανοίγει ντουλάπια και συρτάρια, να βάζει ότι βρει στο στόμα του, να με κοιτάζει και να μου λέει «Άννια», χαχαχα!

Γλυκά μου παιδάκια, Στελάκο και Χαρούλη,

είμαι πολύ τυχερή που σας έχω στη ζωή μου!

Μαμά Άννα