23 μήνες μαζί..!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτές τις μέρες μου έρχονται στο μυαλό οι πρώτες μας μέρες στο σπίτι…

Εσύ ήσουν τόσο δα μικρή και εμείς ήμασταν συνέχεια με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη. Το σπίτι μύριζε αποστειρωμένη καθαριότητα, τα χέρια μου ήταν πληγωμένα από το καυτό νερό με το οποίο τα έπλενα κάθε τρεις και λίγο, οι γάτοι σε κοιτούσαν με περιέργεια. Πέρασαν 23 μήνες από τη μέρα που σε πρωτοαντικρύσαμε και ώρες ώρες μου φαίνεται περισσότερο, άλλες πάλι λιγότερο.

Σήμερα γιορτάσαμε τα μηνο-γενέθλιά σου με φαγητό στο αγαπημένο σου Friday’s. Εκεί που όλοι σου χαμογελούν και σε περιποιούνται και σου φέρνουν κηρομπογιές και μπαλόνι και έχει στην είσοδο κάτι πετραδάκια μέσα σε ένα πιατάκι που σου αρέσει να παίζεις μαζί τους. Περπατήσαμε από το σπίτι μέχρι το εστιατόριο πιασμένοι χέρι χέρι οι τρεις μας, εσύ ανάμεσά μας και αν και κουράστηκες λίγο πριν φτάσουμε, δεν έβγαλες κιχ.

Κάθε μήνα που γράφω εδώ στο eimaimama ένα επετειακό κείμενο, ψάχνω να βρω κάτι πρωτότυπο, κάτι εντυπωσιακό να γράψω, μα όλα σταματούν στο «Σ’ αγαπώ«. Δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο από αυτό.

Όλοι μιλούν για την ανάγκη που έχουν τα παιδάκια την αγάπη των γονιών τους. Μα εγώ θέλω να σου πω πως έχω και εγώ εξίσου μεγάλη ανάγκη την αγάπη σου.

Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις, αλλά πολλά βράδια που κοιμάσαι απαλά, έρχομαι και στριμώχνομαι δίπλα σου και σε κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου και αναπνέω το άρωμά σου και ακούω την ανάσα σου. Είναι ίσως η πιο αγαπημένη μου στιγμή της μέρας. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο έντονη είναι η ανάγκη μου να το κάνω. Ξαφνικά δεν αντέχω, αφήνω γρήγορα γρήγορα ότι κάνω και έρχομαι να σε αγκαλιάσω.

Καμιά φορά σου ψιθυρίζω «Το ξέρεις πόσο πολύ σ’ αγαπούν ο μπαμπάς και η μαμά;» και αλήθεια τρέμω μήπως δεν το ξέρεις.

Ε λοιπόν, σ’ αγαπάμε από εδώ μέχρι τον ουρανό και ακόμα παραπέρα, μπρος πίσω επί εκατομμύρια φορές εις την εκατομμυριοστή.

Συγγνώμη αν ποτέ σε στεναχώρησα και δεν το κατάλαβα.

Σ’ αγαπώ, Αθηνάκι!