Η μικρή μου περπάτησε!

Δεν θυμάμαι πόσο καιρό έχω να ζητήσω τη βοήθεια κάποιου… Όχι γιατί νιώθω δυνατή, αλλά γιατί δεν θέλω οι κοντινοί μου άνθρωποι να ασφυκτιούν με τα δικά μου «θέλω». Δεν θέλω να καταπιέζονται… Να τους είμαι βάρος!  Μπορεί να φαίνεται εγωιστικό, αλλά δεν είναι! Αν έφταιξα, θέλω ΕΓΩ να πληρώσω στο ταμείο, όχι οι άλλοι. Ξέρω πως είναι δύσκολο να στέκεται κανείς στα πόδια του,  χωρίς τη βοήθεια κάποιου άλλου… και ειδικά αν  έχει μάθει να ζει, ζητώντας πάντα βοήθεια… (Γενικά είμαστε εξαρτημένα όντα… Γοητευόμαστε από το ενδιαφέρον των άλλων και μετά τους θέλουμε ολόδικούς μας. Τους πιέζουμε αφόρητα και δεν τους αφήνουμε χώρο να αναπνεύσουν.)

Τώρα που μεγάλωσα ξέρω καλύτερα τι θέλω… Ξέρω πως μπορεί να δυσκολεύομαι να ανταπεξέλθω σε όλα, αλλά δεν μιζεριάζω. Μισώ τη μιζέρια και όλους όσους την εκπέμπουν. Από το μάτι φαίνεται. Συνήθως στις γυναίκες φαίνεται πάνω από το στόμα και κάτω από τη μύτη… Οι ρυτίδες του στόματος, τότε δείχνουν περισσότερα, από το «απλώς γέρασα». Στους άνδρες φαίνεται στο μάτι. Δεν εκπέμπει καμιά ικανοποίηση. Είναι λίγο θολό.

Τώρα γιατί τα σκέφτηκα όλα αυτά θα μου πείτε…

Γιατί κι εγώ… είναι στιγμές που νιώθω πως δεν έχω κουράγιο ούτε να ανοίξω τα μάτια μου, να δω ποιος είναι ο (η)απέναντί μου. Ίσως ξέρω πως θα μου πει ψέματα, όχι γιατί το θέλει, αλλά γιατί έτσι έμαθε από μικρός-η. Να επιβιώνει στο ψέμα. Πάντα ήθελα ντόμπρους ανθρώπους δίπλα μου, παρότι είχα και «αυλοκόλακες», που και όταν τους «κλωτσούσα» συνέχιζαν να με γλύφουν. Κάποιοι κατά καιρούς με έπεισαν πως με αγαπούν, τη χαζή. Με βρήκαν ευάλωτη. Ήταν που ένιωθα αδύναμη, να αντιμετωπίσω τη δυσκολία που είχα. Τα εμπόδια μου φαίνονταν ανυπέρβλητα, αλλά ήταν απλώς σημάδια πως έπρεπε να πάω παρακάτω.

Ήξερα όμως τι να περιμένω… Το παραμύθι τους το έλεγαν καλά, αλλά κάποια στιγμή τους ξέφευγε η αλήθεια των σκέψεών τους. Πιάνονταν στην υπερβολή!  Ήξερα πως με την πρώτη ευκαιρία, που θα με έβλεπαν να είμαι αδύναμη, να σταθώ στα δικά μου πόδια θα μου έδιναν  μια κλωτσιά να πέσω στο «γκρεμό». Και μου έδωσαν αρκετές, χωρίς να καταφέρουν να με κρεβατώσουν, αν και –ομολογουμένως- το πάλεψαν πολύ… Είναι πολύπλοκα παιχνίδια του νου, που τα θεοποιούν όσοι ζουν ως παράσιτα από τις ζωές των άλλων.

Το γεύτηκα όμως όλο το παραμύθι… Οι μέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα, πάντα σε μένα λειτουργούσαν λυτρωτικά. Έβαζα κάτω τα συν και τα πλην και κάπου κατέληγα… Πήγαινα ειλικρινά παρακάτω…

Και να που ανήμερα των Χριστουγέννων, τα ξαναθυμήθηκα όλα. Ήταν που ήμουν δίπλα σε πολύ κοντινά μου πρόσωπα και ένιωθα την ανιδιοτελή τους αγάπη.

…Εκείνη ακριβώς τη στιγμή περπάτησε, το αγγελούδι μου… Ήταν τα πρώτα της ολοκληρωμένα βήματα. Έκανε ΔΕΚΑ  ολόκληρα βήματα μόνη της. Στάθηκε στα δικά του πόδια ο «ήλιος» μου. Μεμιάς σκέφτηκα, να που αυτό το πλασματάκι μας γεμίζει τόσο χαρά με τα δικά του βηματάκια. Ο μπαμπάς μας, δάκρυσε… Εγώ σκέφτηκα πως τώρα ξεκινά η δική της εξερεύνηση. Παθιάστηκα στην ιδέα ότι αυτό το αγγελούδι στέκεται μόνο του, τρώει το ψωμάκι της, μόνη… και τόσα άλλα που μαθαίνει καθημερινά. Ανεξαρτητοποιείται και μου αρέσει. Έτσι θέλω. Να γευτεί τη ζωή μόνη της, χωρίς υποδείξεις. Να εντοπίσει μόνη της αργότερα τους φίλους και τους εχθρούς της. Κανείς δεν γεννήθηκε ξέροντας πως η ζωή του θα είναι ρόδινη. Να παλέψει να βρει την αλήθεια, όπως κι εγώ… Αν δεν την πατήσεις, δεν θα μάθεις.

Αν από μικρή είσαι ανεξάρτητη, θα είσαι και μεγάλη.

Αν από μικρή μάθεις να στέκεσαι στα δικά σου πόδια και όταν μεγαλώσεις αυτό θα κάνεις. Ακόμη κι αν κάποιοι φροντίσουν να σου προσφέρουν τη βοήθεια τους και πέσεις στα δίχτυα τους… κάποια στιγμή θα θυμηθείς τα πρώτα σου βήματα, που τα έκανες ολομόναχη και θα φωνάξεις μπορώ… Μπορώ λοιπόν!!!

Καλώς ήρθες «ήλιε» μου!

Ζήνα

—

Παρακολουθήστε το προσωπικό media blog της Ζήνας Κουτσελίνη στο www.entertv.gr