Σήμερα ήταν ίσως η πιο δύσκολή μου μέρα με την Αθηνά.
Στον… αγγλόφωνο κόσμο της μητρότητας, γίνεται λόγος για τα «Terrible Twos and Horrible Threes» και η αλήθεια είναι πως καθώς βρισκόμαστε ένα μήνα πριν η Αθηνά κλείσει τα 2, βλέπω ότι το παιδί μου έχει αρχίσει να αλλάζει… Κυρίως προς το καλό, όμως σε κάποια σημεία και προς το κακό. Nαι, κάποιες φορές, η συμπεριφορά της τείνει πολύ προς το terrible!
Σήμερα ονειρευόμουν μια ήρεμη, οικογενειακή Κυριακή. Η μέρα ξεκίνησε με το πάρτι της Κούκη και του Άγγελου, όπου περάσαμε πολύ όμορφα. Αν και Αθηνά σήμερα ήταν στις ντροπαλές της και αρκέστηκε στο να παίξει με την μεγάλη κουζίνα του παιδότοπου μαζί με άλλα μικρά κοριτσάκια, την είδα ότι απόλαυσε την… εμπειρία. Άλλωστε δεν έχουμε πάει σε παιδότοπο παρά μόνο 2-3 φορές και έτσι δεν είναι ακόμα εξοικειωμένη στο να παίζει με άγνωστα παιδάκια. Όλα καλά μέχρι εδώ.
Από εκεί και πέρα ήταν η μέρα της… τσίτας.
Στο σπίτι δεν έβαλε τον ποπό της κάτω. Έβγαλε ΟΛΑ τα παιχνίδια από τα κουτιά και τα ράφια. Άνοιξε το κομοδίνο του μπαμπά της και έκρυψε σε κάθε γωνία του δωματίου ότι βρήκε εκεί μέσα. Έβγαλε τρία ζευγάρια δικά μου παπούτσια -κάτι γόβες που άμα κάνεις πως σκοντάφτεις πάνω τους, μαχαιρώνεσαι επιτόπου από την τακούνα- στο σαλόνι. Έκρυψε τη φωτογραφική μηχανή του Μάνου και την ψάχναμε 3 ώρες κατά τις οποίες κοντέψαμε να φτάσουμε σε διαζύγιο από την ένταση. «Εσύ την είχες!» «Όχι εσύ την είχες!» «Όχι εσύ!» (Τελικά την βρήκαμε κάτω από τον καναπέ). Άδειασε 5 φορές το καλάθι με τα πλαστικά φρούτα και λαχανικά στο πάτωμα. Κάθε φορά έσκυβα και της ζητούσα να με βοηθήσει να τα μαζέψουμε και μόλις τελειώναμε, τσαααααφ, τα ξαναέριχνε όλα στο πάτωμα. Μέσα σ’ όλα, είχαμε και την απίστευτη γκρίνια -δεν-ξέρω-τι-θέλω. Το γεγονός ότι ακόμα δεν χρησιμοποιεί πολλές… Ελληνικές λέξεις, αλλά μιλάει ακατάπαυστα στα αθηναικά, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο αυτές μας τις στιγμές… Γιατί πρέπει να καταλάβω τι στο καλό θέλει όταν μου λέει «Ακακολοντο!» Τι θέλει; Τις κηρομπογιές; Τα γυαλιά ηλίου μου; Την κούκλα; «Ακακολοντο!», ξαναλέει και εγώ πρέπει να μαντέψω μέχρι να ακούσω επιτέλους το «Ναι!»
Η αλήθεια είναι πως ΔΕΝ την προλαβαίνω. Δεν είναι κάθε μέρα έτσι, αλλά όταν την πιάσει, αδερφάκι μου… πωπω, τα χάνω…
Σήμερα, λοιπόν, ήταν η πρώτη φορά που με έπιασα να μετράω αντίστροφα από μέσα μου για να καταλαγιάσω τα νεύρα μου. Στο μεταξύ, σκέψεις πολλές κατέκλυζαν το μυαλό μου:
«Αυτό ήταν. Ξεκινάει παιδικό ΑΜΕΣΑ!»
«Αυτό ήταν. Θα τη στείλουμε Χαλκιδική λίγες μέρες να την αναλάβει η μαμά μου»
«Αυτό ήταν. Τους αφήνω και φεύγω ταξίδι στην Ολλανδία»
«Αυτό ήταν. Το παιδί μου μεταλλάχτηκε»
«Αυτό ήταν. Καλά μου έλεγα τόσες και τόσες «Ααααχ και εμένα έτσι ήσυχος ήταν όταν ήταν μωρό… Μετά δεν τον σταματούσαμε!»
Κρατήθηκα ΠΟΛΥ για να μην φωνάξω ΔΥΝΑΤΑ.
Μόλις κοιμήθηκε, κάθισα στο γραφείο μου και αφού έβγαλα έναν αναστεναγμό που ακούστηκε μέχρι 5 τετράγωνα πιο κάτω, άρχισα να διαβάζω άρθρα στο internet για τις φοβερές ηλικίες των δύο και των τριών.
Συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μόνη και ότι μάλλον είμαι ακόμα σε καλή θέση… Τουλάχιστον δεν έχει αρχίσει να κοπανιέται κάτω στο πάτωμα με πείσμα, ούτε να κλαίει χωρίς ανάσα μέχρι να γίνει το δικό της (αν και στο πολύ πείσμα, πατάει κάτι στριγκλιές «ιιιιιιιιιι!!» σαν τη Ζουμπουλία του Παρά Πέντε στο πιο θυμωμένο και τσιριχτό)
Διάβασα ότι είναι η εποχή που πρέπει να σκέφτεσαι όλες τις καλές στιγμές που σου χαρίζει ένα δίχρονο για να μην χάνεις τον έλεγχό σου όταν τα νεύρα σου παίρνουν σκάλα και σκαρφαλώνουν έξω από το κεφάλι σου.
Διάβασα ότι είναι η εποχή που μπορεί να αρχίσει κανείς να εφαρμόζει τη γωνιά της αταξίας, μια καρέκλα π.χ. όπου θα κάθεται το παιδί για λίγα λεπτά όταν ξεφεύγει από τα όρια (2 λεπτά το δίχρονο, 3 το τρίχρονο).
Διάβασα ότι μπόρα είναι θα περάσει…
Ίσως μου παραήρθε ξαφνικό, διότι η Αθηνά με είχε καλομάθει με το πόσο καλόβολη ήταν από τη γέννησή της. Να, φάτα τώρα, κυρά μου που χαιρόσουν!
Για πείτε και εσείς… Πώς είναι (ή ήταν) τα δικά σας παιδάκια στην ηλικία των 2 και των 3;
Πώς διαχειρίζεστε τις κρίσεις και τις εντάσεις;
Έχετε βγει ποτέ εκτός εαυτού;
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Μμμμμμ...Εμένα η μικρή έκλεισε τα δύο τον Οκτώβρη, αλλά δεν έχω δει κάποια αλλαγή. Ανέκαθες ήταν νεύρο αν δεν της έκανες το χατίρι (3ων μηνων γύρισα άρον άρον από την δουλειά μόνο και μόνο για να με δει στην πόρτα να γελάσει και να σταματήσει το κλάμα) αλλά επίσης ανέκαθεν την κατάφερνα σχετικά εύκολα. Εμένα η χειρότερη περίοδος ήταν περίπου στους 18 μήνες που ήθελε ΣΥΝΕΧΕΙΑ αγκαλιά. Ακόμα και τότε όμως, όπως και τώρα, απλά προτιμώ να διακόψω ότι κάνω και να την ακούσω. Ίσως να βοηθάει το γεγονός ότι συνεννοείται μια χαρά από τους 20 μήνες περίπου, μιλάει αρκετά καθαρά, ξέρει πολλές λέξεις και αν την ηρεμήσω (που γίνεται σχεδόν πάντα) μπορεί να μου πει τι θέλει και λυνεται το θέμα!
Και οπως λεμε και στα Αγγλικα OMG!!! Δεν ηξερα για HORRIBLE THREES...μονο για TERRIBLE TWOS!!! Και απο οτι καταλαβα το μπατιρντι θα συνεχιστει για καιρο!!! Η δικια μου ειναι σχεδον 2,5. Μεταλλαγμενη γαρ, παθαινω κρισαρες που ομως προσπαθω καποιες φορες να τις καταλαγιαζω. Δε μ αρεσει να φωναζω, δε μπορω να γινομαι υστερικη... Αλλα ρε κοριτσια μονο εγω και η μαμα μου λιγο την κουμανταρουμε κ πεφτει κ καμια τιμωρια...Ο παππους μας της δινει τοσο αερα που τον εχει καβαλησει και βεβαια ποση υπομονη να κανεις στα 70φευγα σου??? Παιχνιδια δε πολυ σκορπαει δεξια κ αριστερα. Ανοιγει ομως συρταρια με ρουχα, με κατσαρολια κ ταπερ...ζηταει συνεχεια τη μαριζ--ο παρλιαρος μη χεσω!!!--και ναι αμα δε της κανεις το δικο της σερνεται κ με ολιγη στα πατωματα... Υπομονη θελει αλλα που να την βρω??? Παει παιδικο, γυρναει, κοιμαται κανα 4ωρο κα φυσικα ξυπναει κουρδισμενη!!! Ειδωμεν.............:)
αγαπητή ολίβια, κατ' αρχήν, να σου ζήσει το Αθηνάκι σου και με το καλό να σου έρθει και το δεύτερο μωράκι, γερό και τυχερό. εγώ το κοριτσάκι μου που είναι 3 χρονών και 4 μηνών σήμερα, το μεγαλώνω μόνη μου με τον άντρα μου που δουλεύει από το σπίτι. δεν έχω αρχίσει τη δουλειά ακόμη. ετοιμάζομαι σιγά σιγά. τα φοβερά δύο και τρία και τέσσερα θα τα περάσουμε σίγουρα. θέλουν υπομονή και καμιά φορά θέλουν και λίγη φωνή και να βάζεις όρια. ανάλογα με την περίσταση και την δική σου αντοχή. άμα μπορούσαμε, όλες θα δίναμε στα παιδιά μας τον ουρανό με τ' άστρα. αλλά έχουμε και άντρες και σπίτια και ισορροπίες να διατηρήσουμε. πρέπει να φροντίζουμε και τους εαυτούς μας, γιατί θέλουμε να δίνουμε στα παιδάκια μας τα σωστά παραδείγματα. σε βρίσκω άψογη, νορμάλ και ό,τι επιλογή κι αν κάνεις, παιδικό ή όχι, θα είναι η σωστή. γιατί, καθώς φαίνεται, θα την κάνεις με γνώμωνα το "σωστό". αυτή, τελικά είναι και η σωστή συνταγή για τα παιδιά. διότι, κανένα δεν έρχεται μαζί με οδηγίες χρήσεως, έιναι όλα διαφορετικά μοντέλα και πρέπει να "μεγαλώσεις" μαζί τους, να ξοδέψεις φαιά ουσία για να τα καταλάβεις, να προσπαθήσεις ως προσωπικότητα και ως άτομο, προκειμένου να μπορέσεις να τα βοηθήσεις να μεγαλώσουν και να γίνουν ανεξάρτητα, δυνατά, αυτόνομα και σωστά άτομα. προσωπικά, αυτά κάνω και όλα πάνε καλά μέχρι στιγμής.