Η πρώτη μας δύσκολη μέρα!

Σήμερα ήταν ίσως η πιο δύσκολή μου μέρα με την Αθηνά.

Στον… αγγλόφωνο κόσμο της μητρότητας, γίνεται λόγος για τα «Terrible Twos and Horrible Threes» και η αλήθεια είναι πως καθώς βρισκόμαστε ένα μήνα πριν η Αθηνά κλείσει τα 2, βλέπω ότι το παιδί μου έχει αρχίσει να αλλάζει… Κυρίως προς το καλό, όμως σε κάποια σημεία και προς το κακό. Nαι, κάποιες φορές, η συμπεριφορά της τείνει πολύ προς το terrible!

Σήμερα ονειρευόμουν μια ήρεμη, οικογενειακή Κυριακή. Η μέρα ξεκίνησε με το πάρτι της Κούκη και του Άγγελου, όπου περάσαμε πολύ όμορφα. Αν και Αθηνά σήμερα ήταν στις ντροπαλές της και αρκέστηκε στο να παίξει με την μεγάλη κουζίνα του παιδότοπου μαζί με άλλα μικρά κοριτσάκια, την είδα ότι απόλαυσε την… εμπειρία. Άλλωστε δεν έχουμε πάει σε παιδότοπο παρά μόνο 2-3 φορές και έτσι δεν είναι ακόμα εξοικειωμένη στο να παίζει με άγνωστα παιδάκια. Όλα καλά μέχρι εδώ.

Από εκεί και πέρα ήταν η μέρα της… τσίτας.

Στο σπίτι δεν έβαλε τον ποπό της κάτω. Έβγαλε ΟΛΑ τα παιχνίδια από τα κουτιά και τα ράφια. Άνοιξε το κομοδίνο του μπαμπά της και έκρυψε σε κάθε γωνία του δωματίου ότι βρήκε εκεί μέσα. Έβγαλε τρία ζευγάρια δικά μου παπούτσια -κάτι γόβες που άμα κάνεις πως σκοντάφτεις πάνω τους, μαχαιρώνεσαι επιτόπου από την τακούνα- στο σαλόνι. Έκρυψε τη φωτογραφική μηχανή του Μάνου και την ψάχναμε 3 ώρες κατά τις οποίες κοντέψαμε να φτάσουμε σε διαζύγιο από την ένταση. «Εσύ την είχες!» «Όχι εσύ την είχες!» «Όχι εσύ!» (Τελικά την βρήκαμε κάτω από τον καναπέ). Άδειασε 5 φορές το καλάθι με τα πλαστικά φρούτα και λαχανικά στο πάτωμα. Κάθε φορά έσκυβα και της ζητούσα να με βοηθήσει να τα μαζέψουμε και μόλις τελειώναμε, τσαααααφ, τα ξαναέριχνε όλα στο πάτωμα. Μέσα σ’ όλα, είχαμε και την απίστευτη γκρίνια -δεν-ξέρω-τι-θέλω. Το γεγονός ότι ακόμα δεν χρησιμοποιεί πολλές… Ελληνικές λέξεις, αλλά μιλάει ακατάπαυστα στα αθηναικά, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο αυτές μας τις στιγμές… Γιατί πρέπει να καταλάβω τι στο καλό θέλει όταν μου λέει «Ακακολοντο!» Τι θέλει; Τις κηρομπογιές; Τα γυαλιά ηλίου μου; Την κούκλα; «Ακακολοντο!», ξαναλέει και εγώ πρέπει να μαντέψω μέχρι να ακούσω επιτέλους το «Ναι!»

Η αλήθεια είναι πως ΔΕΝ την προλαβαίνω. Δεν είναι κάθε μέρα έτσι, αλλά όταν την πιάσει, αδερφάκι μου… πωπω, τα χάνω…

Σήμερα, λοιπόν, ήταν η πρώτη φορά που με έπιασα να μετράω αντίστροφα από μέσα μου για να καταλαγιάσω τα νεύρα μου. Στο μεταξύ, σκέψεις πολλές κατέκλυζαν το μυαλό μου:

«Αυτό ήταν. Ξεκινάει παιδικό ΑΜΕΣΑ!»

«Αυτό ήταν. Θα τη στείλουμε Χαλκιδική λίγες μέρες να την αναλάβει η μαμά μου»

«Αυτό ήταν. Τους αφήνω και φεύγω ταξίδι στην Ολλανδία»

«Αυτό ήταν. Το παιδί μου μεταλλάχτηκε»

«Αυτό ήταν. Καλά μου έλεγα τόσες και τόσες «Ααααχ και εμένα έτσι ήσυχος ήταν όταν ήταν μωρό… Μετά δεν τον σταματούσαμε!»

Κρατήθηκα ΠΟΛΥ για να μην φωνάξω ΔΥΝΑΤΑ.

Μόλις κοιμήθηκε, κάθισα στο γραφείο μου και αφού έβγαλα έναν αναστεναγμό που ακούστηκε μέχρι 5 τετράγωνα πιο κάτω, άρχισα να διαβάζω άρθρα στο internet για τις φοβερές ηλικίες των δύο και των τριών.

Συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μόνη και ότι μάλλον είμαι ακόμα σε καλή θέση… Τουλάχιστον δεν έχει αρχίσει να κοπανιέται κάτω στο πάτωμα με πείσμα, ούτε να κλαίει χωρίς ανάσα μέχρι να γίνει το δικό της (αν και στο πολύ πείσμα, πατάει κάτι στριγκλιές «ιιιιιιιιιι!!» σαν τη Ζουμπουλία του Παρά Πέντε στο πιο θυμωμένο και τσιριχτό)

Διάβασα ότι είναι η εποχή που πρέπει να σκέφτεσαι όλες τις καλές στιγμές που σου χαρίζει ένα δίχρονο για να μην χάνεις τον έλεγχό σου όταν τα νεύρα σου παίρνουν σκάλα και σκαρφαλώνουν έξω από το κεφάλι σου.

Διάβασα ότι είναι η εποχή που μπορεί να αρχίσει κανείς να εφαρμόζει τη γωνιά της αταξίας, μια καρέκλα π.χ. όπου θα κάθεται το παιδί για λίγα λεπτά όταν ξεφεύγει από τα όρια (2 λεπτά το δίχρονο, 3 το τρίχρονο).

Διάβασα ότι μπόρα είναι θα περάσει…

Ίσως μου παραήρθε ξαφνικό, διότι η Αθηνά με είχε καλομάθει με το πόσο καλόβολη ήταν από τη γέννησή της. Να, φάτα τώρα, κυρά μου που χαιρόσουν!

Για πείτε και εσείς… Πώς είναι (ή ήταν) τα δικά σας παιδάκια στην ηλικία των 2 και των 3;

Πώς διαχειρίζεστε τις κρίσεις και τις εντάσεις;

Έχετε βγει ποτέ εκτός εαυτού;