Κατά μάνα, κατά κύρη…
Κυκλοφορούν εκεί έξω ΠΟΛΛΑ βιβλία για το πώς να μεγαλώσει κανείς ένα παιδί που θα γίνει άνθρωπος καλός, ευγενικός, γενναιόδωρος, με τρόπους….
ΣΚΑΤΟΥΛΕΣ.
Επιτρέψτε μου τη σιχαμερή αυτή λέξη, αλλά τη βρίσκω τόσο ταιριαστή!
Όσο μεγαλώνει η κόρη μου, συνειδητοποιώ πως το ότι είμαστε γονείς δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι ίδιοι. Το «είμαι γονιός» δεν είναι ούτε αξίωμα, ούτε γαλόνι, ούτε κάτι που αν το πάθεις θα μεταμορφωθείς. Ο καλός άνθρωπος, λοιπόν, αυτόματα βρίσκει τον τρόπο να μεγαλώσει καλούς ανθρώπους. Ο σκατά άνθρωπος ούτε καν θα μπει στη διαδικασία να ψαχτεί για το πώς να μεγαλώσει ένα παιδί που θα γίνει καλός άνθρωπος, γιατί πολύ απλά δεν πιάνει το νόημα της καλοσύνης. Δεν το κατέχει το άθλημα, βρε αδερφεεεεέ!! Άρα ποιον να βοηθήσουν αυτά τα βιβλία;
Αυτό μου δίνει, δυστυχώς, ελάχιστη ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον… Κοίτα να δεις που εγώ η σούπερ αισιόδοξη, έχασα την ελπίδα…
Είναι τα παιδιά «καταδικασμένα» να γίνουν όπως οι γονείς τους; Τα περισσότερα ναι.
Μακάρι, όμως, όταν πια μεγαλώσουν, να δοθεί σε όλα η ευκαιρία να αναθεωρήσουν και να προσπαθήσουν να διορθώσουν τις μαύρες κηλίδες του χαρακτήρα τους.
Δεν το παίζω αγία σε αυτές μου τις γραμμές. Δεν πιστεύω πως είμαι κακιά, όμως έχω ελαττώματα και εγώ, αλλά περήφανα δηλώνω πως από τη μέρα που κράτησα την Αθηνά στην αγκαλιά μου, προσπαθώ να διορθωθώ.
Είναι ΠΟΛΥ δύσκολο, ΠΟΛΥ επίπονο, αλλά όσο επιμείνεις, τόσο πιο εύκολα κυλάει… Καμιά φορά παλινδρομείς, όμως γρήγορα μπορείς να επανέλθεις. Είναι κάπως σαν τη δίαιτα: αν έχεις μασαμπουκιάσει όλη τη σαβούρα της οικουμένης επί χρόνια, ζορίζεσαι πολύ να τη κόψεις μαχαίρι. Το αποτέλεσμα, όμως, σε αποζημιώνει…
Μέχρι πριν λίγο καιρό, πίστευα πως όλοι αισθάνονται την ανάγκη να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, μόλις αποκτήσουν παιδί. Πως όλοι κατανοούν πως έχουν στα χέρια τους ένα ανθρωπάκι που μοιάζει με άδεια μαξιλαροθήκη που πρέπει να προσπαθήσουν να γεμίσουν μόνο με πρώτης τάξεως υλικά.
Μετά συνειδητοποίησα πως δεν είναι έτσι.
Το μόνο που μου μένει είναι απλά να ευχηθώ… Μιας και ακόμα δεν μπήκαμε καλά καλά στο 2012 και έχουμε ακόμα μέρες για ευχές… Να ευχηθώ να κοιτάξουμε όλοι οι γονείς βαθιά μέσα μας και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να ρωτήσουμε αυτούς που μας αγαπούν «Μπορείς να μου πεις ποια είναι τα ελαττώματά μου; Αν σε έχω πληγώσει ποτέ;«. Είναι σημαντική αυτή η ερώτηση, γιατί ο καθένας εθελοτυφλεί όταν πρόκειται για τον εαυτό του.
Ξέρω ότι πολλοί θα με διαβάσετε και λίγοι θα το κάνετε. Όμως ακόμα και ένας από εσάς να το κάνει, εγώ θα νιώσω ότι η ευχή μου έπιασε.
Eleos vre koritsia!OXI allo diavasma!!!!teleiwsa 2 fores to lukeio (2 diaforetikes eidikothtes) kai pantreuthka kai meta gennhsa kai den hxera pws pali eprepe na diavasw gia to pws prepei na sumperiferomai analoga sto paidi kai kai kai...Ypoththete pws ligo polu an exeis kai ligo mualo kai koinh logikh mporeis na skefteis pws na eisai kalh manoula..apla pramata.. megalwste ta paidia sas me agaph kai enstikto kai tha vroun to dromo tous.Apo kei kai pera otan me to kalo megalwsoun kai eseis tha frontisete na tou kanete katanohto pws oti duskolia erxetai tha eiste konta tou panta kai san sumvouloi an sas zhththei kai san aggalia anoixth..Oloi xeroume ligo polu pote kanoume lathos kai pote to swsto sthn anatrofh tous.To thema einai kata poso prospathoume na kanoume pio polu to swsto. Olivia sumfwnw me to arthro sou.
Και είναι πολύ δύσκολο να σε κηνυγάει η ρετσινιά των γονιών.... πολύ ωραίο άρθρο και αυτό... αγάπη,αγκαλιές και καλή καρδιά...
Συνεχίζοντας, θελω να πω οτι το αν μεγαλωνεις τα παιδια σου σωστα,ειναι υποκειμενικο..υπαρχουν φθσικα καποιες βασεις που προσπαθεις να κινηθεις αλλα σε πολυ μεγαλο ποσοστο εξαρταται και απο το χαρακτηρα του παιδιου.. αν εχεις ενα "ευκολο" παιδι ολα θα γινουν πιο γρηγορα και πιο ευκολα. Εαν εχεις ενα "δυσκολο" παιδι θα γινουν παλι ολα αλλα με μεγαλυτερη προσπαθεια...Το παν ειναι να εχει θεληση ο γονιος να ασχοληθει ουσιαστικα...
Πόσο σωστό ακούγεται όλο αυτό...Αλλά αναρωτιέμαι εάν υπάρχει πάντα η ψυχραιμία να αντιμετωπίζεις τα παιδιά σου με ηρεμία, θέληση για μάθηση, με ανοχή??? Όταν μιλάς αρχικά στο παιδί σου και προσπαθείς με σωστό τρόπο να του μάθεις τιείναι σωστό και τι όχι και απο εκείνο ακούς ένα κατηγορηματικό "όχι"??? πχ. Δεν είναι σωστό αυτό μωρό μου να το κάνεις γιατί πονάς τη μανούλα... εκείνο εξακολουθεί να σε τσιμπάει, πχ2 μην κουνάς αγάπη το δέντρο γιατί θα πέσει κάτω και θα χτυπήσεις εκείνο εξακολουθεί να το χτυπάει πεισματικά...Ξάπλωσε αγάπη στο κρεβάτι σου να κοιμηθείς γιατί όλα τα καλά παιδάκια αυτήν την ώρα κάνουν "νάνι" όχι όχι όχι... μην πέρνεις την πιπίλα της αδερφής σου (4 μηνων) γιατί έχείς τις δικές σου...όχι όχι όχι... μην αδειάζεις όλα τα συρτάρτια του μπαμπά στο πάτωμα την ώρα που η μαμά θυλάζει... όχι όχι όχι...και πόσα άλλα!!!! ειλικρινά έχω πολύ μεγάλη αγωνία για το πως πρέπει να μεγαλώσω τα παιδιά μου, δινοντάς τους αρχές και αξίες...υπάρχουν όμως στιγμές που με τη συμπεριφορά τους...δεν ξέρω το πώς!! Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω...χάνω την υπομονή μου...απελπίζομαι!!!! Φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη αλλά όταν το βιώνεις σε φτάνουν στο σημείο να ανοίξεις τη πόρτα και να πάρεις τα βουνά...και όταν φτάνει εκείνη, η απο το Θεό ευλογημένη ώρα, τα κοιτάς και λές "Αγγελέ μου σ'αγαπώ..Όνειρα γλυκά"!!!
Μακάρι να σκέφτονταν έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι!!!
poly apla me sygkinises..
Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται tabula rasa (συμωνώ πλήρως με τις απόψεις του Άγγλου φιλόσοφου John Locke). Φέρουν στο DNA τους τα χαρακτηριστικά των γονέων τους τα οποία εκείνοι με τη σειρά τους τα έχουν κληρονομίσει από τους δικούς τους γονείς κ.ο.κ. Οι γονείς οφείλουν να βρούν την πρέπουσα κατεύθυνση στην ανατροφή του παιδιού τους σύμφωνα με το περιβάλλον, τις επιρροές και τον χαρακτήρα που ήδη έχει. Σε αυτό είναι μεγάλη βοήθεια τα βιβλία (που είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα συγγράματα). Σαφώς σε έναν βαθμό παραδειγματίζονται τα παιδιά από την συμπεριφορά των γονέων τους, αλλά το κλειδί της υπόθεσης είναι ο γονέας να γνωρίσει καλά το παιδί του, να κατανοει πλήρως και να αποδέχεται τον χαρακτήρα του ώστε να μπορέσει να τον εξελίξει όσο καλύτερα γίνεται προς όφελος του μέλλοντος του παιδιού του. Εγώ προσωπικά δεν νομίζω ότι για να μεγαλώσω σωστά το παιδί μου πρέπει να ασχολούμαι τόσο πολύ με τον εαυτό μου όσο με το ίδιο το παιδί και τις ανάγκες του. Εγώ είμαι αυτή που είμαι και είναι δύσκολο να αλλάξω. Το παιδί μου είναι μια εντελώς ξεχωριστή οντότητα και προσωπικότητα που χρειάζεται την δική μου στήριξη για να προχωρήσει στη ζωή και να την κοιτάξει από την βέλτιστη οπτική γωνία. Σε αυτό επικεντρώνομαι κυρίως.
Μπορεί να συμφωνώ με την ουσία του κειμένου αλλά με ενοχλεί πολυ η εισαγωγή σου. Ίσως να στο έχω ξανά γράψει. Απο το τροπο που γράφεις δείχνεις έξυπνη και καλλιεργειμένη κοπέλα. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως γίνεται να έχεις το βήμα και αντί να ενθαρρυνεις τους γονείς να ανοίξουν κανένα βιβλίο να κανείς το αντίθετο. Το δυσκολότερο κομμάτι, κατα τη γνώμη μου, δεν ειναι να κανείς τα παιδιά σου καλα και ευγενικά, αλλά ανθρώπους ευτυχισμενους που θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες τις ζωής. Και αυτο δεν ειναι ούτε εύκολο ούτε αυτονόητο. Ουτε γίνεται με αυτόματο πιλότο. Θέλει πολυ προσπάθεια και σκέψη και σίγουρα υπάρχουν πολλές πηγές απο που οι γονείς μπορούν να αντλήσουν βοήθεια. Γιατί να τις αρνούμαστε? Τι είμαστε οι μαμάδες, φετινοί παντογνώστες?Δεν ξέρω για σας αλλα εμένα manual δεν μου έδωσαν στο μαιευτήριο...
Δεν βρισκω το λογο γιατι σε ενοχλει η εισαγωγη του ποστ!!! Ουτε μπορω να καταλαβω πώς συμπεραινεις απο μια αναρτηση οτι η Ολιβια δεν ενθαρρυνει τους γονεις να διαβαζουν και να συμβουλευονται βιβλια!!! Τουναντιον μαλιστα! Πολλακις εχει αναφερθει σε διαφορα βιβλια για μαμαδες, εγκυους, παιδια... Οχι μονο την ενδιαφερει αλλα εχει φροντισει γι αυτο με τη βοηθεια της Βιβιαν. Να σου παραθεσω μερικα links σχετικα με το θεμα. http://www.eimaimama.gr/2011/11/goneis-kai-paidia.html http://www.eimaimama.gr/2011/11/pws-na-megalwsete-ena-yperoxo-paid.html http://www.eimaimama.gr/2011/10/o-ipnos-kai-ta-mikra-paidia-minoa.html Κατα τα αλλα θα συμφωνησω μαζι σου οτι ενα manual θα ηταν το καλυτερο δωρο με την εξοδο απ το μαιευτηριο!!
Ωραίο άρθρο...Διάβασα όλα τα σχόλια...Το μόνο σίγουρο Ολίβια είναι ότι με έβαλε σε σκέψεις...Σε κάποια σημεία συμφωνώ και σε κάποια διαφωνώ...Για παράδειγμα, έχουμε δει ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει μέσα σε προβληματικές οικογένειες με ποικίλα προβλήματα και έχουν γίνει αληθινά διαμάντια σα χαρακτήρες. Και καμία σχέση με αυτό που ήταν η μάνα ή ο πατέρας τους... Έχουμε διαβάσει εδώ μέσα τόσες ιστορίες γυναικών που τράβηξαν τα πάνδεινα από τους γονείς τους και όμως βλέπουμε ότι το παλεύουν να δώσουν ότι καλύτερο στα παιδιά τους...Την αγάπη, τη στήριξη, τη στοργή στα πάντα...Συμφωνώ απολύτως στο ότι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται καν για την οικογένεια τους δεν θα κάτσουν όχι να διαβάσουν αλλά ούτε να σκεφτούν το τι μπορούν να βελτιώσουν για το καλό των παιδιών τους...Λάθος επιλογές, αναπάντεχες εγκυμοσύνες, καταπιεστικοί γονείς, οικονομικοί λόγοι κτλ συντείνουν στο να διαιωνίζονται καταστάσεις που προκαλούν προβλήματα στα ζευγάρια με τον γνωστό αντίκτυπο στις παιδικές ψυχούλες...Νομίζω αυτό που θα πρέπει να κάνουμε όλοι στο βαθμό που μπορούμε είναι να βελτιώσουμε τη συμπεριφορά μας μπροστά στα παιδιά ώστε να τους δημιουργούμε τις λιγότερες πληγές που μπορούμε...Αυτές τις πληγές τις κουβαλάμε όλοι μας μέσα μας και ποτέ δε γιατρεύονται...Σα χαρακτήρες δε ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να αλλάξει κανείς ριζικά...Άλλωστε αν αυτό ήταν εφικτό θα ζούσαμε σε έναν τέλειο κόσμο...Αλλά από τη στιγμή που εκούσια ή ακούσια γίνεται κάποιος γονιός εγώ θα ήθελα να ευχηθώ(γιατί ξέρω ότι δύσκολο να γίνει...) , και το λέω να το ακούσω και γω η ίδια, πως κάθε μέρα όσο κουρασμένοι και με προβλήματα να είμαστε, να βρίσκουμε τη δύναμη να χαμογελάσουμε στο παιδάκι μας και να του πούμε μια γλυκειά κουβέντα...Γιατί αυτό είναι όλος ο κόσμος για το παιδί...Ένα ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον...Και να κρατάμε τα προβλήματα, τις φωνές και τις γκρίνιες για όταν είμαστε μόνοι με το σύντροφο μας...Θα πείτε ότι αυτό θα σημαίνει ότι θα φερόμαστε διπρόσωπα...Μπορεί...Το παιδί μεγαλώνοντας θα μπορεί να αντιληφθεί κάποια πράγματα...Όσο είναι μικρό όμως, όλο αυτό έχει σοβαρό αντίκτυπο πιστεύω στην προσωπικότητα του...Χάνει την αυτοπεποίθηση του, τη θέληση του και εύκολα μπορεί να γίνει υποχείριο κάποιου. Πάμε λοιπόν τη νέα χρονιά να κάνουμε όλοι μια παραπάνω προσπάθεια για τα αγγελούδια που μας χάρισε ο Θεός...
Θα απαντησω με ενα βιντεακι που πρεπει ολοι να δουμε ή να θυμηθουμε.... δειτε το ολοκληρο... http://www.youtube.com/watch?v=Awl1vaeWXzs&feature=fvwrel
Σε καθε επετειο που εχουμε με το σύντροφό μου εκτος απ'τα σ'αγαπω-μ'αγαπας κανουμε ο ενας στον αλλο την ιδια ερωτηση! "Τι σε ενοχλει? Υπαρχει κατι που θα ηθελες να κανω/να μην κανω?" Και ενω καθε φορα εχουμε και οι 2 στο μυαλο μας μια-δυο πιθανες απαντησεις, καθε φορα μας εκπλησσει κατι καινουριο (λιγοτερο ή περισσοτερο απ' την προηγουμενη χρονια) που ο ενας λεει στον αλλο! Πραγματικα ομως δεν γινεται διαφορετικα!! Ειτε γιατι εθελοτυφλουμε, ειτε γιατι ειναι δυσκολο πολλες φορες να αναγνωρισεις καποια ελαττώματά σου, μπορει να πληγωνουμε τους γυρω μας και μετα δεν μπορουμε να εχουμε την απαιτηση να ειναι οι αλλοι σωστοι απέναντί μας.
Για αρχή με έβαλες σε σκέψεις... Και συμφωνώ και διαφωνώ... Συμφωνώ για όσα γράφεις για τα συγκεκριμένα βιβλία, αλλά διαφωνώ με τη προοπτική που του δίνεις. Τι πάει να πει καλύτερος άνθρωπος; Για παράδειγμα ένας άνθρωπός που θα αγανακτήση με την αδικία, που θα θυμώσει με την αναισθησία (σε όλα, συνανθρώπους, φύση, κοινωνία, κτλ)που θα βάλει τα κλάμματα γιατί συγκινήθηκε, που θα υψώσει τη φωνή του για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του ή θα χειροδικήσει για να προστατέψει έναν άλλον άνθρωπο δεν είναι καλός; Όλα όσα γράφω παραπάνω ο θυμός, η βία, κτλ, έχουν αρνητική χροιά. Η γνώμη μου πάντως είναι ό,τι κάνουμε να το κάνουμε αληθινά. Έτσι τουλάχιστον προσπαθώ να μεγαλώσω το γιο μου, ελπίζοντας ότι μια μέρα θα γίνει πάνω απ' όλα Άνθρωπος. Καλός κακός η ζωή θα το δείξει.
η αλήθεια είναι πως και γώ προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη...να θυμώνω λιγότερο, να γκρινιάζω λιγότερο, να είμαι πιο ευγενική με τους συνανθρώπους μου...αλλά καμιά φορά ξεχνιέμαι...και γυρνάω πάλι στον ''παλιοχαρακτήρα μου'' και μετά το μετανοιώνω γιατί δεν θέλω το μπεμπάκι μου να γίνει ''σαν τα μούτρα μου''...να βλέπει εμένα και να με αντιγράφει...στις κακές μου συνήθειες...αλλά μετά βλέπω πως το μικρό ανθρωπάκι δίπλα μου έχει ήδη τον δικό του χαρακτήρα...είναι πολύ μα πολύ πιο ΗΡΕΜΗ απο την τρελλία μάνα του...και σκέφτομαι θετικά.....μπορεί να σωθει!!!
μπραβο σου ολιβιακη μου,μαζι σου και γω!να ειμαστε καλοι ανθρωποι για να μεγαλωσουμε σωστα και ισορροπημενα παιδια!:)
συμφωνω σε ο,τι εγραψες,Ολιβια...
Εγώ από την άλλη από τότε που γέννησα δεν ξέρω αν έγινα καλύτερη ή χειρότερη! Σίγουρα πάντως σταμάτησα να κρίνω τόσο όσο πριν και ακόμα περισσότερο να κατακρίνω! Η οπτική γωνία άλλαξε. Τα δεδομένα άλλαξαν. Εγώ άλλαξα (!;) Κρατάω μικρό καλάθι και ξέρω ότι τέλειοι γονείς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΙ γονείς δεν υπάρχουν! Το μόνο που με νοιάζει λοιπόν είναι όταν κάποτε το παιδί μου γίνει μητέρα και γράφει σε ένα αντίστοιχο blog/site (ή βιντεοσυνομιλεί ή δεν ξέρω τι άλλο θα έχει η τεχνολογία του μέλλοντος) να μπορει να πει 'ευτυχώς είχα τη μαμά μου και τον μπαμπά μου που με στήριξαν στις αποφάσεις της ζωής μου και μου έδωσαν κάποιες βάσεις για να τις αναπτύξω'.
απο την στιγμη που εγινα μαμα παρακολουθώ αρκετούς γονείς στο δρόμο κ ειλικρινά 4 στους 10 θα ηθελα πολυ ευχαρίστως να τους χαστουκίσω δημόσια μήπως κ καταλαβουν ποσα σημαντικά λαθοι κάνουν στην ανατροφή του παιδιού τους...δεν ειμαι τέλεια ουτε εγω αλλά με το που έγινα μαμα εγινα κ καλύτερος άνθρωπος.... ειμαι πιο ευαίσθητη πιο αισιόδοξη πιο υπομονετική χαρούμενη χαμογελαστή κ ελπίζω να μεγαλώσει κ να γίνει έτσι κ το παιδί μου!!
Ολίβια αν όλοι μας είμασταν πραγματικά σκεπτόμενα άτομα πολύ πριν να γίνουμε γονείς και δεν κάναμε παιδιά για κοινωνικούς και "ορμονικούς" λόγους, αν προσπαθούσαμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για τους ανθρώπους που είναι γύρω μας και αν αναρωτιώμασταν για τα δικά μας λάθη προτού φέρουμε μια ψυχούλα στη ζωή, πίστεψέ με θα προσπαθούσαμε να μάθουμε στα παιδιά μας πράγματα μόνο μέσα από τα καλύτερα στοιχεία του χαρακτήρα μας.Κανείς δεν είναι τέλειος αυτό είναι σίγουρο, αλλά το ποιος γίνεται τελικά ένας ευτυχισμένος,αυτάρκης και ολοκληρωμένος άνθρωπος θα το καθορίσουν πέρα από την ανατροφή και οι προσωπικές αναζητήσεις και επιλογές του καθενός.Είμαι σίγουρη ότι οι απόψεις που εκφράζεις μέσα από αυτό το μέσο έχουν κάνει πολλές μανούλες να σκεφτούν, να ψαχτούν και να αναθεωρήσουν τρόπους αντίληψης των πραγμάτων όσων αφορά στα παιδιά τους.Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να σε κάνει περήφανη!
Ολιβια θα σου πω μια ιστορια.στα 18 μου παντρευτικα ενα αγορι 2 χρονια πιο μεγαλο.Κυριολεκτω οταν λεω αγορι.εμεινα εγκυος για αυτο και ο γαμος.Και να πεις οτι ημουν και καμια 'βγαλμενη"!τελος παντων αρχισα να δουλευω εποχιακα και το παιδι _κοριτσι- το μεγαλωνε η μητερα μου οταν δουλευα.για να μην τα πολυλογω μετα απο 14 χρονια σκληρης προσπαθειας να μην χαλασω την "οικογενεια' μου χωρισα!περασα 14 δραματικα χρονια.Αυτο που με πειραζει και κολαει με το συγκεκριμενο post σου ειναι οτι οταν χωρισα οι συνθηκες της συγκεκριμενης στιγμης εκαναν την κορη μου να καθησει με τον πατερα της [εκανε προσπαθεια να αυτοκτονησει ο νταης να τον λυπηθω και να γυρισω και τον λυπηθηκε αυτη!].Για 14 χρονια μεγαλωσα σχεδον μονη μου αυτο το παιδι και αυτο διαλεξε τον πατερα του.τοσο κακια μητερα ημουν και αυτος τοσο καλος πατερας;;;Τωρα μετα απο 7 χρονια που εχω χωρισει η κορη μου εχει παντρευτει εχει εδω και ενα μηνα ενα γυιο που εγω δεν ξερω ουτε που τον γεννησε.ποσο μαλλον να τον εχω δει!Φανταζομαι οτι πρεπει να ειμαι παρα πολυ κακος ανθρωπος και για τοσα χρονια να μην το χω παρει χαμπαρι!!!!!
Ελένη μου, με όλο τον σεβασμό και συγνώμη που παίρνω θέση στο δημόσιο σχόλιό σου, πιστεύω πως κακός άνθρωπος μπορεί να μην είσαι, αλλά για να έχει δημιουργηθεί μια τέτοια σχέση με την ενήλικη (βασικό) κόρη σου, σίγουρα κάπου φταις και εσύ. Κοίταξε το λίγο. Στα πλαίσια αυτού που λέει η Ολίβια (Να ρωτήσουμε αυτούς που μας αγαπούν “Μπορείς να μου πεις ποια είναι τα ελαττώματά μου; Αν σε έχω πληγώσει ποτέ;“) νομίζω είναι μια καλή ευκαιρία, τώρα που έγινες και γιαγιά, να προσπαθήσεις να έρθεις κοντά με το παιδί σου. Όσες πόρτες και να "φας", εσύ να συνεχίσεις να προσπαθείς ακούραστα. Κάποια στιγμή, να είσαι σίγουρη, θα καταλάβει πόσο την αγαπάς και την θες στη ζωή σου. Ειδικά τώρα που είναι και εκείνη μαμά. Το νόημα αυτού του κειμένου, είναι να κάνουμε πάντα ένα βήμα μπροστά για να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και φυσικά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ειδικά στη σχέση μάνας-παιδιού, θεωρώ ότι η μάνα πρέπει να είναι αυτή που ΠΑΝΤΑ θα προσπαθεί περισσότερο για το οτιδήποτε. Εύχομαι να καταλαβαίνεις, πως το σχόλιό μου είναι εντελώς καλοπροαίρετο! Καλή χρονιά!
ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ!!!ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΠΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΤΟ "ΓΕΡΟΝΤΟΠΑΙΔΟ".ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ(1976) Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ 39 ΚΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ 52.ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΕΧΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ!!ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑ ΔΕΝ ΞΕΝΥΧΤΗΣΑ ΠΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ 6Η ΩΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ!!!!!ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑΖΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΛΛΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΜΙΚΡΑ-ΜΙΚΡΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ!ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΚΑΙ ΣΩΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ!!!!!ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΘΑ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΟΥΝ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ Η' ΠΟΛΛΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ
Συμφωνώ με αυτο που γράφει η Παναγιώτα "δεν είμαστε τέλειοι,ουτε υπεράνθρωποι" και κάνουμε λάθη αλλα αν τα καταλαβαίνουμε και ζητάμε πραγματική συγνώμη νομίζω οτι γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.Αχ,πως το σκεφτόμαστε αυτο.... να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε εναν σωστό άνθρωπο,να του δώσουμε τα σωστά εφόδια,να τον μάθουμε να παραδέχεται τα λάθη του,τις αδυναμίες του και να ζητάει συγνώμη και να μάθει να χάνει,να μάθει και να κερδίζει,να γίνει ευγενικό παιδί και... και... και... Αυτο είχα πεί στον άντρα μου οταν συνειδητοποίησα οτι θα γίνουμε γονείς... και μου είχε απαντήσει τότε πριν 5 χρόνια "Ας αρχίσουμε απο'μας πρώτα,λοιπόν αυριο θα γίνουμε ανάδοχοι γονείς και βλέπουμε..." Και ετσι έγινε και νομίζω οτι τα πήγαμε καλά και βλέπουμε...
Auto einai mia megalh suzhthsh..Einai ontws ta paidia mas proektash dikh mas h apla exoume epiroh sto xarakthra tous mexri mia orismenh hlikia?Me exei provlhmathsei polu to thema gia to an tha kataferw na megalwsw swsta ta paidia mou kai telika katalhgw sthn agaph.Mono auto exw dunatothta na dwsw swsta.Anidiotelh agaph xwris sunora.Giati akomh kai an pw oti tha ta megalwsw swsta ti tha pei swsta?Gia kathe anthrwpo to swsto einai diaforetiko.Ti na kanw na mpw sth diadikasia na tous mathw na einai euaisthita atoma?Kai an auto de ta voithisei sto mellon kai einai dustuxismena?Thelw na pw pws genniountai me ena xarakthra pou mexri mia hlikia tous ton kateuthinoume kata kapoio tropo me agaph kai sunempeiries kai epeita vriskoun ton dromo tous.Fusika tha eimai panta konta kai tha sumvouleuw kai tha voithaw..
τα παιδιά είναι η εικόνα του εαυτού μας..... αλλά ας μην ξεχνάμε ότι και τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια...δεν είμαστε τέλειοι ούτε υπεράνθρωποι ..είμαστε άνθρωποι ,αρκεί να αναγνωρίζουμε τα ελλατώματα μας και να προσπαθούμε να τα δουλεψουμε και να τα διορθώσουμε ..νομίζω ότι το γνώθι σαυτόν κάνει την διαφορά ..
Απο οσα μου λενε οι φίλοι μου και ο σύζυγος εχω κάταφέρει να βελτιώσω καποια "κακά" χαρακτηριστικα των γονιων μου. Διοτι οταν ημουν πιο νεα, ειχα την ευλογια, να μου δοθει το ερεθισμα, η πρόκληση, να δω τον ευατο μου ξεκαθαρα με τα ελλατωματα του, να τον αποδεκτω και να προσπαθησω να αλλαξω οτι δεν μου αρεσει! φυσικα και κρατησα καποια αλλα η γεννηση των παιδιων μου, μου εδωσε τον λογο να βελτιωσω και τα υπολοιπα (πολλα ειχαν μεινει τελικα!!!).
ολιβια μου συμφωνω μαζι σου.το παιδι ειναι η προεκταση των γονιων του.απο την συμπεριφορα του θα καταλαβεις αμεσως σε τι οικογενεια εχει μεγαλωσει και τι αρχες εχει παρει.οσα παιδια βρεθουν στο δρομο του πιστευω οτι αν του εχουν καληεργισει ομορφα συναισθηματα και ενστικτα οι γονεις του δεν θα λοξοδρομησει ποτε.
Δεν εχω να συμπληρωσω κατι η να διαφωνησω καπου απλα θελω να πω οτι κ κακα βιωματα ασχημα δυσκολα να εχει καποιος να προσπαθει να τα θυμαται κ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΕΙ! <3 Με ολο το σεβασμο σας το ζηταω! Μακαρι να το διαβασουν ολοι κ να βοηθηθουν ακομα κ οι μισοι!