Αδέλφια

Δυο μέρες τώρα που η Αθηνά επέστρεψε στο σχολείο, ο Αρχέλαος την αναζητά τα πρωινά. Και αυτή μόλις επιστρέφει, με ρωτά «Πού είναι ο Αρχέλαος;»

Δεν είναι ότι δεν μαλώνουν ποτέ. Μαλώνουν. Διεκδικούν τα ίδια παιχνίδια. Χώνονται στην αγκαλιά μου, εκτοπίζοντας καμιά φορά ο ένας τον άλλον, σε έναν αγώνα του ποιος θα αγκαλιάσει περισσότερη μαμά. Καμιά φορά ο μικρός της τραβά τα μαλλιά. Ή η μεγάλη τον σπρώχνει με λίγη παραπάνω δύναμη. Όμως πάντα ο μικρός θα της κάνει μετά Ω-Ω τα μαλλάκια. Και αυτή ξέρει να του ζητάει «Συγγνώμη, Αρχέλαε».

Πολλές φορές μέσα στη μέρα θα κάτσουν μόνα τους να παίξουν. Τα γέλια τους γεμίζουν όλο το σπίτι. Η Αθηνά θα του μάθει πράγματα και αυτός θα την κοιτάξει με λατρεία. Και που και που θα του σκάσει κανένα φιλί και αυτός θα πέσει στην αγκαλιά της. Θα του φωνάξει «Αρχέλαε, πρόσεχε!» και αν δεν την ακούσει, θα έρθει να ενημερώσει εμένα ότι ο Αρχέλαος κινδυνεύει από κάποια σκανδαλιά.

Καμιά φορά όταν αυτός κάνει κάποια ζημιά και εγώ τον ρωτάω γιατί, αυτή παίρνει το μέρος του. «Δεν έκανε τίποτα, μαμά»

Όταν αυτός νυστάζει, πάει και κουρνιάζει στην αγκαλίτσα της. Και αυτή πάντα τον δέχεται.

Δεν υπάρχει αμφιβολία: μέρα με τη μέρα δένονται περισσοτερο. Αγαπάει ο ένας τον άλλον. Για τον Αρχέλαο ήταν αυτονόητο από την αρχή. Από ημερών ακόμα, την κοίταζε και το πρόσωπό του φώτιζε. Για την Αθηνά χρειάστηκε σίγουρα περισσοτερος χρόνος. Όμως ο Αρχέλαος δεν είναι τελικά αντίπαλος, ούτε εχθρός. Και αυτό το ξέρει πια καλά.

Χαίρομαι πολύ που τα βλέπω έτσι δεμένα. Ελπίζω να είναι πάντα έτσι. Ένα δώρο ο καθένας τους στη ζωή του άλλου.