Κόρη μου, σου ζητώ συγγνώμη!
Κόρη μου, σου ζητώ συγγνώμη!
μαμά Ζένια
Λέγομαι Ζέννια και η δική μου ιστορία τοκετού ίσως σας διχάσει. Θα υπάρξουν ανάμεσα στους αναγνώστες αισθήματα συμπόνιας, αλλά και οργής. Στην πορεία θα καταλάβετε τι εννοώ.
Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε, ενώ ήμουν υπεύθυνη ιατρικού team στην ποδοσφαιρική ομάδα που εργαζόμαστε και οι δύο (είμαι εργοφυσιολόγος και ο άντρας μου ποδοσφαιριστής). Ο έρωτας ήρθε αμέσως και κεραυνοβόλα. Εγώ ανεξάρτητη απο τα 18 μου που σπούδαζα, υπεύθυνη, γεμάτη απο εμπειρίες (αφού με την δουλειά μου γυρίζω όλη την Ελλάδα κάθε χρόνο σε διαφορετικό αθλητικό σωματείο), ευτυχισμένος και γεμάτος άνθρωπος. Ο άντρας μου ένας γνήσιος ποδοσφαιριστής… γυναικάς, ανεύθυνος, με πολλά πάθη και μυαλό μικρού παιδιού!!!! Μα τον ερωτεύτηκα. Αποφάσισα να προσπαθήσω να του δείξω έναν άλλο τρόπο ζωής και αν το επιθυμούσε να τον ακολουθούσε και να είμαστε μαζί.
Έτσι και έγινε.
Μετά απο 1.5 χρόνο σχέσης αρραβωνιαστήκαμε και το καλοκαίρι του 2010 με πολύ λίγη προσπάθεια μένω έγκυος. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως όταν γνώρισα τον άντρα μου και ενώ έπαιρνα αντισυλληπτικά, έμεινα έγκυος. Πανικοβληθήκαμε και οι δύο, γιατί είμαστε μόνο δύο μήνες μαζί μα πριν καταλάβουμε τί μας συμβαίνει έγινε παλλινδρόμηση του κυήματος. Τραγική εμπειρία για μένα, μα σκληρή όπως είμαι, προσπάθησα και το προσπέρασα. Οταν λοιπόν έμεινα έγκυος και ενώ και οι δύο δουλεύαμε στην Αθήνα, αποφασίζουμε να μετακομίσουμε στη γεννέτηρα μου τη Θεσσαλονίκη για να έχω κοντά τους δικούς μου ανθρώπους.
Εγώ σταμάτησα την δουλειά, γιατί με την κοιλίτσα δεν θα μπορούσα να τρέχω στα γήπεδα και ο άντρας μου βρήκε αμέσως ομάδα στην πόλη μου.
Εγκυμοσύνη ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Μακάρι όλες oι γυναίκες του κόσμου να βιώσουν αυτή την περίοδο της εγκυμοσύνης που είχα εγώ. Καμία ενόχληση, καμία διαταραχή στο στομάχι, ούτε ζαλάδα, ούτε κούραση, ούτε πρισμένα ποδια. Μάλιστα στον τρίτο μηνα κατα την μετακόμιση, έφυγα αγκαλιά με μια κούτα απο τον τρίτο όροφο και βρέθηκα στον δεύτερο μετρώντας ένα-ένα τα σκαλιά. Μα το παιδάκι μου εκεί…. ακλόνητο και υγιές!
Ο Γολγοθάς μου ξεκίνησε όταν μπήκα στον έβδομο μήνα. Κατάγομαι απο μια πολύ δεμένη ελληνική οικογένεια. Μάλιστα επειδή ο πατέρας μου πέθανε πολύ νωρίς και είμαι μοναχοπαίδι, έχω ιδιαίτερη αδυναμία στους παπούδες μου που με μεγάλωσαν και μάλιστα ακόμη και σήμερα τους αποκαλω μαμά και μπαμπά.
Η μαμά μου η μεγάλη λοιπόν (γιαγιά μου) ξαφνικά αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα υγείας. Εγώ λόγω δουλειάς αποφάσισα να ξεκινήσω μια σειρά εξετάσεων για να βρώ την αιτία…. και να σου μπροστά μου μια απο τις πιο δύσκολες μορφές καρκίνου, πιθανό φαιοχρωμοκύττωμα. Θανάσιμο σε ποσοστό 90%.
Ότι και να σας πώ απο εδώ και πέρα είναι λίγο. Δύο μήνες μέσα σε ένα νοσοκομείο κα κοιμάμαι σε καρέκλα δίπλα στο προσκεφάλι της και ενώ δίπλα μου υπήρχαν κρούσματα Η1Ν1. Η μητέρα μου μέσα στον πόνο της να με παρακαλεί να την αφήσω και να γυρίσω σπίτι. Να μαλώνω με τους συναδέλφους που με παρακαλούσαν να μείνω μακρυα για το μωρό μου και εγώ το μόνο που είχα σαν προτεραιότητα ήταν η μητέρα μου. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΟΙΑΖΕ… ΟΥΤΕ ΕΓΩ, ΟΥΤΕ ΤΟ ΜΩΡΟ, ΟΥΤΕ ΚΑΝΕΙΣ, ΜΟΝΟ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ.
Πολλές κακουχίες, στον εβδομο και όγδοο μήνα δεν πήρα καθόλου βάρος (πήρα μόνο 9 κιλά τους προηγούμενους μήνες), δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, δεν υπήρχα… Στις 1 Απριλίου ο Θεός μου έδωσε την ευκαιρία να περάσω μερικά χρόνια ακόμη κοντά σε αυτή την θαυμάσια γυναίκα, την μητέρα μου και της χάρισε την ζωή, ξεφύγαμε τον κίνδυνο.
Στις 7 Απριλίου πήγα στον γυναικολόγο μου (είναι αυτός που ξεγέννησε την μητέρα μου σε μένα) και του λέω πως τώρα θέλω να γεννήσω…. πρέπει να βγάλω απο το σώμα μου το μωρό γιατί δεν υπήρχε λόγος να το ταλαιπωρώ πια. Ημουν 38+2 εβδομάδες. Πρέπει να σημειώσω πως μέσα σε αυτούς τους δύο μήνες το μωρό μου ήταν το πιο καλό έμβυο του κόσμου. Δεν με ζόρισε καθόλου. Σαν να μην ήμουν έγκυος. Το αγγελούδι μου.
Μου έκανε ένα υπόθετο προγλασταδίνης ο γιατρός μου και με έστειλε σπίτι να περιμένω και μόλις νιώσω τα πρώτα πονάκια να πάω στην κλινική. Απο τις 2.30 το μεσημέρι της Πέμπτης άρχισα να πονάω… μέχρι την Παρασκευή στις 3.30 το μεσημέρι που ήρθε στον κόσμο η κόρη μου. 25 ώρες παρακαλώ. Άντεξα όλους τους πόνους με υπομονή και σε κάθε πόνο έλεγα στον εαυτό μου πόσο άδικα φέρθηκα σε αυτό το μωρό. Πόσο πολύ το παραγκώνισα. Πόσο πολύ άδικη ήμουν που το έβαλα σε δευτερη μοίρα μετα την μητέρα μου. Έλεγα στον εαυτό μου πως αν κάτι δεν πάει καλά θα είμαι υπεύθυνη και υπόλογη απέναντι στο θεό για την αχαριστεία μου αυτή.
Παρόλα αυτά ήμουν αισιόδοξη και χαμογελαστή απο την αρχή μέχρι το τέλος. Φυσική φυσιολογική γέννα με τον άντρα μου μέσα στο δωμάτιο και χωρίς κανένα πρόβλημα με γέλια και χαρές, με έναν γιατρό εκπληκτικό που ένιωσα σαν πατέρα αφού ερχόταν συνέχεια και με χαιδευε στο κεφάλι γλυκά, ξέροντας τον γολγοθά που πέρασα. Επιτέλους την είχα στην αγκαλιά μου. Με αξίωσε ο θεός και με έκανε ΜΗΤΕΡΑ.
Ελπίζω κάποια μέρα να βρώ τον τρόπο να εξιλεωθώ απέναντι της και να βρώ τον τρόπο να της ζητήσω συγνώμη. Ένα μεγάλο και ειλικρινές συγνώμη. Κάθε φορά που διαβάζω μια ιστορία κάποιας γυναίκας που πασχίζει να φέρει στον κόσμο ένα μωρό με πιάνουν τύψεις και κατεβάζω το κεφάλι απο ντροπή. Το μόνο που μπορώ να πώ για να κλέισω είναι το εξής….. ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ, ΓΙΝΕΣΑΙ.!!!!!!!!!!!!!!! Το μωρό μου δεν το υπολόγιζα μέσα στη κοιλιά μου αλλά μέρα με την μέρα όταν το γέννησα το αγάπησα.
Ελπίζω να μην με κρίνετε σκληρά, θέστε τον εαυτό σας στην θέση μου και ξανασκεφτείτε το…..
ΣΕ ΔΟΞΑΖΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ.
Κόρη μου σου ζητώ συγνώμη και κάθε μέρα της ζωής μου θα σου λέω το πόσο πολύ σε αγαπώ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Οχι καλη μου δεν θα σε κρινω καθολου ... Καθε κοπελα πειστευω το ιδιο θς κανε ... Μαλλον ... και γω κατι παρομοιο εκανα ... πριν ενα χρονο συστυχως εχασα την μαμα μου απο καρκινο στα 44 της χρονια ... εγω μολις 20 χρονων κοπελα ... αλλα να τα παρω απο την αρχη .... πριν 6 χρονια η μαμα μου διαγνωστικε με καρκινο στο κεφαλι και απο τοτε ξεκινησε ενα μεγαλο ταξιδι που δυστυχως δεν ειχε happy end επι 4 χρονια η μαμα μου παλευε με το καρκινο ορθις και δυνατη οσπου μις μερα επαθε και εγκεφαλικο ... το τελικο χτυπημα λοιπον ... για να μη σας τα πολυλογο επασε στο κρεβατι κ την φροντηζαμε ολοι κ ιδικα εγω ... και να να των σηκωνω και να να την αλαζω και να την σηκωνω μονη μου απο το κρεβατι να την βαλω και λιγο στην καρεκλα μεχρι μια μερα μετα απο μηνες που γινοτςν αυτο με πιανει αφανταστος πονος χαμηλα τοτε δουλευα και σε νοσ το λεω την επομενη μερα σε ενα γιατρο μου λεει σταματα να σηκωνεις την μαμα σου πας για ριξει μητρας δεν θα μπορεσεις να κανεις παιδια εαν κανεις ρηξη να σημιωσω σε αυτο το επιπεδο οτι ειμαι αρραβωνιασμενη και ερωτευμενη με οοοολα τα παιδια του κοσμου και απο τα 15 θελω παιδι .... εεε φυσικα δεν ακουσα κανεναν γιατρο και συνεχεισα να την σηκωνω γιατι μανα μου ηταν δεν μου πηγαινε η καρδια να την αφησω .. ευτυχως δεν επαθα τιποτα ....γιαυτο σου λεω δεν μπορω να σρ κρινω ... και εαν με ρωτας θα το ξανακανα 1000 φορες αρκει να ηταν εδω ?
οργη δεν ενιωσα αλλα δεν καταλαβα κιολας γιατι εσυ νιωθεις τυψεις, ουτε πως μια γυναικα , δυναμικη , υπευθυνη ,ανεξαρτητη και γεματη εμπειριες ζωης οπως λες οτι εισαι αισθανεται ενοχες που εκανε το αυτονοητο. Και το απολυτα κουφο ''πρέπει να βγάλω απο το σώμα μου το μωρό γιατί δεν υπήρχε λόγος να το ταλαιπωρώ πια'''??????? δηλαδη οι περισσοτερες που γεννησαν οταν ηρθαν οι πονοι ταλαιπωρουσαν τα μωρα τους και μαλιστα ειχαν και λογο που το εκαναν????? δεν επιασα το νοημα της ιστοριας σου sorry. Nα'σαι γερη κ εσυ κ η γιαγια κ το κουκλι μωρακι σου.
Εννοεί να το ταλαιπωρεί καθώς η ίδια έτρεχε στα νοσοκομεια, δεν έτρωγε, δεν ξεκουραζόταν και δεν του εδινε σημασια. Εγώ έτσι καταλαβα την έννοια "ταλαιπωρώ το μωρό".
Σε καταλαβαινω τοσο πολυ!!! Οταν ημουν εγκυος στην μεγαλη μου την κορη ,η μαμα μου περνουσε τον δικο της γολγοθα. Φοβομουν τοσο πολυ δεν ηθελα να την χασω. Εκλαιγα εκλαιγα και μετα σκεφτομουν το μωρακι μου, μηπως επαθε κατι. Ειχα και πολυ δυσκολη εγκυμοσυνη. Περιμενα να κουνηθει μεσα στην κοιλια μου για να βεβαιωθω οτι ειναι καλα.Πολυ δυσκολες καταστασεις.Ευτυχως η μανουλα μου το ξεπερασε και ειναι καλα!! Το κοριτσακι μου γεννηθηκε στην πιο δυσκολη περιοδο της ζωης μου!!
Αισθάνεσαι ενοχές επειδή τι ακριβώς? και καλά αντί να χαιδεύεις την κοιλίτσα σου ήσουν στα νοσοκομεία και πέρναγες γολγοθά για έναν δικό σου άνθρωπο???? και που είναι το κακό? δεν καταλαβαίνω τις τύψεις ειδικά από την στιγμή που όλα πήγαν μια χαρά με την εγκυμοσύνη και την γέννα σου.... έχω την αίσθηση ότι εάν καθόσουν σπίτι, και δεν κουραζόσουν σωματίκά και ψυχικά και όλα ήταν μέλι γάλα με το μωρό αλλά τα πράγματα δεν πηγαίνανε καλά με την μαμά θα ένιωθες τότε τύψεις για εκείνη... κάπως "ενοχική" σε βρίσκω... μην τρελαίνεσαι....
Μα τι καλύτερο μάθημα για την κόρη σου παρά αυτό που της δίδαξες ακόμα και όταν ήταν στην κοιλίτσα σου, την αγάπη, την ευγνωμοσύνη για την μαμά σου, την αυτοθυσία γι αυτούς που αγαπάμε, το δυναμισμό και την αυτοπεποίθηση κρυμμένα πίσω απ τις αποφάσεις σου? Νομίζω πως μόνο θα σε ευχαριστεί η κόρη σου γι αυτό που είσαι και που δίδαξες και μάλλον θα διδάσκεις καλά και στο υπόλοιπο της ζωής σας και σας το εύχομαι ολόψυχα! έχεις πολλά χρόνια μπροστά σου άλλωστε να της αφιερωθείς και πιο "ολοκληρωτικά" Καλή Χρονιά σε όλους!!!
Μανουλίτσα μου γλυκιά μην νιώθεις τύψεις. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου πως όταν είναι στην κοιλιά το μωράκι, και ειδικά αν είναι το πρώτο σου, δεν νιώθεις τόοοσο πολύ αγάπη, αντίθετα όταν γεννηθεί και μετά καταλαβαίνεις τι πάει να πει η υπέρτατη αγάπη, τουλάχιστον έτσι συνέβη σε εμένα, με το που γεννήθηκε ο γιός μου και όσο περνάει ο καιρός τον αγαπάω ακόμα περισσότερο μέρα με την μέρα. Οπότε μην σκας για αυτούς τους δύο μήνες που "έχασες" , θα έχεις μια ολόκληρη ζωή για να τους αναπληρώσεις. Να δώσεις ένα μεγάλο φιλί σε αυτήν την πανέμορφη φατσούλα!! :)
Δεν θα φαμε καμια μαμα,οτι αποψη και να εχει.Για μενα εκανες πολυ καλα και σταθηκες διπλα στη μαμα σου και η κορη σου αργοτερα θα καταλαβει αλλα και θα παρει ενα πολυ σημαντικο μαθημα του ποσο πολυτιμοι ειναι οι γονεις-παππουδες μας(οπως και τα αδερφια μας-και ευχομαι γρηγορα να της χαρισεις ενα αδερφακι).Κατα τα αλλα για μενα καλα εκανες και που γεννησες νωριτερα.Το τελειο θα ηταν να ερθει το μωρακι οταν θα αποφασιζε μονο του αλλα οταν εσυ που το εχεις στη κοιλιτσα σου αισθανεσαι οτι "πρεπει" να βγει ετσι πρεπει!Ειναι χειροτερο τελικα να μενει στο σωμα σου οταν εσενα κατι δεν σου παει καλα.Και που ξερουμε,μπορει να το αφηνες να μην ειχε ευτυχη καταλληξη,το ενστικτο και τα συναισθηματα της μαμας ειναι πολυ σημαντικα και δεν πρεπει να τα αγνοουμε.... Να ζησετε ολοι σας-μαμαδες-γιαγιαδες-κορες πολλα πολλα χρονια μαζι και να χαρει και η γιαγια σου πολυ την κορουλα σου!!
Ρε κοπελιες ολες δίνετε συγχαρητήρια και καμία δεν αναρωτήθηκε γιατί το γέννησες στις 38 εβδομάδες και δε το άφησες να γεννηθεί κανονικά; το ότι σταθηκες στον ανθρωπο σου καλά έκανες, κανένας δεν λέει όχι. Αλλά όσον αφορά στη γεννά για μένα έβαλες τον εγωισμό σου πάνω απο αυτό το ψυχακι κι επέλεξες για κείνο με βάση αυτό που ήταν καλύτερο για σένα. κακώς το έκανες και καλώς κανείς και ζητάς συγγνώμη. Γλυκές μανούλες, μη πέσετε να με φάτε επειδή είπα κάτι που πολλές σκέφτηκαν κι απλά δεν έγραψαν. Φτανει να γράψεις κάτι αντίθετο απο τα κοινα σχόλια κι αρχίζουν τα αλλά τύπου "είσαι κακία, είσαι κομπλεξικια, μα τι μάνα είσαι εσυ, τι πρόβλημα έχεις...κτλ" έλεος! Την γνώμη μας λεμε...
Συμφωνω με τη Μαρια 100%. Σε πρωτη φαση η κοπελα ηταν τυχερη που δε χρειαστηκε καισαρικη και πετυχε η προκληση. Σε δευτερη φαση παλι ηταν τυχερη που το μωρακι δε χρειαστηκε να μπει στη θερμοκοιτιδα. Ηταν αρκετα νωριτερα απο την ωρα του. Κατα τα αλλα δεν υπαρχει λογος να ζηταει συγγνωμη που σταθηκε στη γιαγια της, ουτε και να την θεοποιουμε, εκανε το προφανες που θα κανατε ολες σας.
Για όνομα Θεού, συμφωνώ απόλυτα. Και τι σόι γιατρός λέει, μάλιστα αφού δε θέλετε να κρατήσετε άλλο το μωρό μέσα σας, περιπεράστε για μια προσταγλανδίνη? Ημαρτον…. Ημουν ακινητοποιημένη με πατερίτσες και φρικτούς πόνους από πρόβλημα στη λεκάνη τον τελευταίο ενάμισι μήνα της κύησης. Δεν διανοήθηκα ουδέποτε να προκαλέσω τοκετό νωρίτερα. Μόλις συμπλήρωσα 40 εβδομάδες δε με ρώτησε καν η μαία μου, μού έκανε μια αποκόλληση υμένων μ'ηπως και προκαλέσει τοκετό, γιατί θεώρησε ότι η ταλαιπωρία ήταν υπερβολική (είχα πάει να τη δω σε αναπηρικό). Ακόμα θυμάμαι τα νεύρα μου που δε μου ζήτησε έγκριση πριν το κάνει. Παραγγέλνουμε εμείς πότε θα γεννηθεί το παιδί? Για τη συμπαράσταση στη γιαγιά στο νοσοκομείο δεν το συζητώ, κι εγώ το ίδιο θα έκανα. Ισως να έβαζα μάσκα, αλλά δεν το κατακρίνω επ'ουδενί.
Εγώ να σου πώ, οκ όλα καλά κ καλά έκανες και στάθηκες στην μητέρα σου αλλά δεν καταλαβαίνωγιατι δεν άφησες το μωράκι σου να γεννηθει κανονικά? Ειπες να βγει απο μέσα σου εκει κάπου κόλλησα κατα τα άλλα ολα καλά. Να την χάιρεσαι το μωράκι σου ειναι ενα κουκλί.......
Είμαι σίγουρη ότι αν ένιωθες το παραμικρό θα σκεφτόσουνα το μωράκι σου περισσότερο , Όταν ήμουν μερικών εβδομάδων έγκυος στον 2ο γιο μου ο μεγάλος είχε πυρετό , ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα το σποράκι μέσα στην κοιλιά μου, έπαιρνα αγκαλιά το μωρό μου γιατί το είχε ανάγκη 17 κιλά ζωή να έχει ….τύψεις ένιωσα μετά όταν ο μικρός συνηλθε ….ευτυχώς πήγαν όλα καλά…. Να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου και με ένα 2ο παιδάκι σύντομα
kale giati na niwtheis typseis???? ki egw to idio tha ekana!!!! makari na megalwseis to paidi sou opws h mama sou kai na ginei toso kalo paidi oso esy!!! kalous anthrwpous xreiazete o kosmos!!! na einai panta gerh!!!!
polu sosta epraxes kopela mou...ti na ekanes diladi?? Min exeis tupseis giati otan eisai egguos den denesai toso me to paidi para meta tin genna...sto deutero pou eisai pio sunideitopoiimeni denesai pisteuo kai stin eggumosuni..niotheis allios..to proto paidi omos mexri na to deis den xereis kan ti sunaisthimata kruveis mesa sou gi afto.....na sai kala
προσωπικά σε καταλαβαίνω απόλυτα βλέπεις πέρασα όλη την εγκυμοσύνη στο νοσοκομείο δίπλα στον μπαμπά μου ο οποίος έφυγε από τη ζωή όταν ήμουν πλέον στον 8ο μήνα είχα μεγάλες τύψεις αργότερα όταν συνειδητοποίησα ότι έβαλα το μωρό μου να περνά μέσα στην κοιλιά μου τόσα κλάματα και τόσες αγωνίες..λυποθυμίες από την εξάντληση και την ταλαιπωρία ..δεν το μετάνιωσα όμως ποτέ..δεν θα έχανα τις τελευταίες στιγμές του μπαμπά μου για τίποτα στον κόσμο..τώρα η ζωή μου είναι ο μικρός μου γιος..μα τότε η ζωή μου και η μεγάλη μου αδυναμία ήταν ο μπαμπάς μου!!!
Σόρυ αλλα εκτος απο τα ζαχαρενια ροζ συννεφάκια υπάρχει και κάτι που το λένε ζωή!! Δεν ενιωσα κανεναν διχασμό, τρόμο, αρνητικά συναισθήματα απέναντι σου παρά μονο ΣΕΒΑΣΜΟ... Είσαι πολύ δυνατός άνθρωπος κοπελιά κι αυτη την στιγμή εχω την εντυπωση ότι όλη σου αυτή την δύναμη την αντέστρεψες σε τυψεις εξίσου δυνατές. Πέρασες δύσκολα, τα καταφερες κάτσε και απόλαυσε όλα όσα κέρδισες και μάζεψε δυνάμεις για τα επόμενα :)
Τι χαμόγελο απίστευτο είναι αυτό..... Να σου ζήσει και πάντα η ζωή να είναι έτσι τυχερή για όλους!!!!!!!!
Δεν καταλαβαίνω το λόγο, που νιώθεις έτσι!!! Όλοι μας τη μητέρα μας έχουμε στο νούμερο ένα της καρδιάς μας...μέχρι να γίνουμε γονείς.... να το χαίρεσαι το αγγελούδι σου! Και να είστε ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί!!!!!!
Κοπέλα μου δεν έκανες κανένα κακό. Άλλωστε όταν τα έχουμε στην κοιλιά μας τα μωράκια μας, δεν νιώθουμε το ίδιο δέσιμο μαζί τους, όσο με τους ανθρώπους που ζούμε μαζί τους. Παράλογο, αλλά έτσι είναι. Στην πρώτη μου κόρη, και 1 εβδομάδα πριν γεννηθεί, ο άντρας μου ξύπνησε ένα βραδυ με εναν τρομερό πόνο στο στήθος. 03.00 η ώρα την νύχτα τον εβαλα στο αυτοκίνητο, τον πήγα στο νοσοκομείο και αφού όλο το βράδυ του έκαναν εξετάσεις, το πρωί του έκαναν εισαγωγή, για προληπτικούς λόγους! Εμεινε μεσα 2 μέρες, αλλά εγώ πηγαινοερχόμουν συνέχεια κι οι γιατροί με λεβλεπαν με την κοιλιά τούρλα και με ρώταγαν "Τι κάνεις εσύ εδώ??". Υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω?Όχι βέβεια! Γι'αυτό να μην παιδεύεσαι με τύψεις. Να'στε όλοι καλά!
ΟΤΑΝ ΞΑΚΙΝΗΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΜΕΧΡΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΔΩ ΚΑΤΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ!ΕΖΗΣΑΙΣ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑΛΕΠΟΡΙΣΑΙΣ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ,ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΥΜΑΝΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ!Ο ΘΕΟΣ ΣΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΑΙ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ!ΝΑ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΑΣΧΗΜΑ, ΕΖΗΣΑΙΣ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ!
Ενώ διάβασα μέχρι το τέλος την ιστορία σου, δεν καταλαβαίνω ακόμα για ποιό λόγο η συγνώμη και οι τύψεις. Ο τίτλος παραπέμπει σε κάτι τρομερό, μα εσύ δεν έκανες τίποτα τρομερό με την αρνητική έννοια. Αλίμονο, υπάρχουν γυναίκες που θα έπρεπε να χάσουν την αναπαραγωγική τους ικανότητα μια για πάντα. Μια χαρά είσαι, να χαίρεσαι την κόρη σου.
μπραβο σου που τα καταφερες θαυμασια σε ολα.
Μην αισθανεσαι ασχημα Ζεννια μου. Εισαι ηρωιδα και σε θαυμαζω.Στο εχω ξαναπει αλλωστε.Να δωσεις ενα μεγαλο φιλι στην υπεροχη γιαγια σου , στην κορη σου , που ευχομαι ολοψυχα να σου μοιασει και σε σενα ενα φιλι γιατι εισαι ψυχαρα κοριτσι μου.
Νομιζω πως αδικα βασανιζεσαι.Η κορη σου ειναι ΚΟΥΚΛΑ να την χαιρεσαι και ξεχασε τα ολα . οτι εγινε εγινε!
αγαπημενη μανουλιτσα,καταρχας να σου σου ζησει και να την χαιρεσαι καθε λεπτο που περναει.ουτε εγω βρηκα κατι κακο στην ιστορια σου.πιστευω οταν μεγαλωσει και της εξηγησεις θα καταλαβει και θα θαυμασει αυτο που εκανες.και εγω οπως ειπες και στις 2 εγκυμοσυνες μου δεν καταλαβα τιποτα,βοηθεια απο κανεναν,δεν ηθελα,ολα τα εκανα μονη μου.....καποιοι το ειπαν εγωισμο...ομως ο θεος μου χαρισε 2 υπεροχα αγγελουδια.μη νιωθεις τυψεις....και απολαυσε καθε λεπτο πλαι στην ζουζουνα σου.φιλακια πολλα!!!!!!!!!!
Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος που νιώθεις άσχημα! Στην εγκυμοσύνη δε μπορούμε να δείξουμε και πολλά, μάνα φαίνεσαι στο παιδί όχι στο έμβρυο! Εκεί που τα νεύρα σου έχουν κουρελιαστεί , κι έχουν φτάσει στο πάτωμα και τα πατάει με λύσσα και συνεχίζει το ξεσάλωμα, και παρόλα αυτά εσύ του χαμογελάς, το αγκαλιάζεις και το φιλάς!! ... Όσο για την μητέρα σου την μεγάλη , σε καταλαβαίνω απόλυτα! Πρόσφατα ανακαλύψαμε στην δική μου μεγάλη μητέρα ( μαμά της μαμάς μου!! η οποία με μεγάλωσε και της έχω αδυναμία!!) ότι έχει καρκίνο στον πνεύμονα, ευτυχώς δεν είχε κάνει μετάσταση, και τώρα πάει καλά με χημειοθεραπείες και το αντιμετωπίζει καλά το σώμα της! Εύχομαι να την έχουμε ακόμα μερικά χρόνια, ας είναι 70 χρονών, ας έχει κάνει όπως λέει τον κύκλο της, δεν θέλω να την χάσω ακόμα! Κι εύχομαι και για την δικιά σου ότι καλύτερο!
λοιπον...να σου ζησει! μην ακους τις τυψεις σου...γιατι σκεψου το εξης: οταν μεγαλωσει η κορουλα σου θα της πεις αυτή την ιστορία και θα σε θαυμάσει για το ποσο δυνατη σταθηκες διπλα στη μαμα-γιαγια σου! Εισαι ανθρωπος και εχεις συναισθήματα για την οικογενεια σου...τι παραλογο! η κορη σου θα είναι υπερηφανη που η μαμά της δίνει τόοοση αγαπη και προσοχη στην οικογένεια! ναι, θα μπορούσε να εχει ασχημη κατάληξη...αλλά ΔΕΝ ΕΙΧΕ! να ευχεσαι η κόρη σου να σου μοιάσει και να κάνει τα ίδαι ΄΄λαθη΄΄με σενα...γιατί αυτά είναι ''λάθη'' αγάπης!!!!!
Αγαπητή μητέρα, μανούλα, μαμά, κορούλα!! Δεν βρίσκω τιποτα παράλογο και ασυνείδητο στις πράξεις σου. Αντιθέτως, βρίσκω πολύ ανθρωπιά και ένα μεγαλείο ψυχής θα έλεγα. Πολλές φορές οι άνθρωποι λειτουργούμε με το συναίσθημα και όχι με την λογική και συνήθως μας βγαίνει σε καλό. Ακολούθησες την καρδιά σου και αυτό που σου έλεγε εκείνη την στιγμή η συνέιδησή σου να πράξεις. Πιστεύω κι εγώ το ίδιο θα έκανα γιατί μάνα είναι μόνο μία (απλως στην περίπτωσή σου είναι δύο!) και ίσως αν δεν ήσουν δίπλα της να μην συγχωρούσες ποτέ τον εαυτό σου. Να είσαι υγιής και ευτυχισμένη δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν!
glykia manoula mhn niwtheis typseis! kai an niwtheis, o monos sigouros tropos na exilewtheis apenanti sto paidi sou einai na tou dwseis olh sou thn agaph, thn frontida kai thn zestasia! kai otan tohs ta peis kapoia stigmh eimai sigourh oti tha sou pei pws ekanes kala!
ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ!ΤΙ ΝΑ ΠΩ ,ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ!ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΑ!!!ΜΠΡΑΒΟ!!!
Όλοι κρίνουμε και κράζουμε σε εισαγωγικά..Εγώ το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι όποιος είναι έξω απ το χορό πολλά τραγούδια λέει!!!Αν δε ζήσεις και δεν βρεθείς στην ίδια η παρόμοια θέση δεν μπορείς να εκφέρεις άποψη.. Να σου ζήσει το αγγελούδι σου και συ να σαι γερή και να το καμαρώσεις όπως εκείνο θα επιθυμεί..
xerwmai pou mesa se olo afto yparxei o theos...einai spanio stis meres mas...kai epeidei ypirxe o theos ola pigan kala..to moraki sou einai yperoxo na sas dinei xara kai na sou thymizei oti panta pisw apo tis dyskolies yparxei o theos..
ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΤΗ ΓΛΥΚΑ Η ΚΟΡΑΚΛΑ ΣΟΥ.ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΙΡΕΣΑΙ,ΟΠΩΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ!ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΣΑΙ ΨΥΧΑΡΑ,Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΣΟΥ ΑΓΑΠΕΣ:ΤΗ ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΣΟΥ!ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ!ΜΗ ΓΥΡΝΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΚΡΑΤΑ ΜΟΝΟ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ!ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ,ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΥΡΝΑΝΕ.ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΓΙΑ ΠΟΤΕ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ!ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΤΟ ΠΟΣΟ ΤΟ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΣΟ ΘΕΣ ΝΑ ΤΟ ΣΤΗΡΙΖΕΙΣ!ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΟ ΘΕΟ,ΧΑΜΟΓΕΛΑ,ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ!!!!!!!!!!!!ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ-ΜΑΜΑ ΜΑΓΔΑ
εισαι η πιο καλη κορουλα και η πιο καλη μανουλα!!!
οταν η κορη σου μεγαλωση και διαβασει αυτο που εγραψες η της πεις την ιστορια σου ξερεις τη θα σου πει "Μπραβο ΜΑΝΑ και εγω το ιδιο θα εκανα για σενα "!!!!!!!Να σου ζησει η πριγκιπησα σου να ειναι γερη και εσυ σιδερενια να την χαρεις!!!!!!!
Τι όμορφο μωράκι!!!!
Αυστηρά θα σε κρίνει κάποιος μόνο αν πάρει επιπόλαια όσα έγραψες, κάποιος που εχει άγνοια του τι είναι να χάνεις τους γονείς σου. Τα ίδια έκανα και γω όταν ήμουν έγκυος και ήταν άρρωστος ο μπαμπάς μου με καρκίνο. Εμείς δεν είχαμε την τύχη να έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο μαζί. Θυμάμαι που έτρεχα στο νοσοκομείο μετα την δουλειά και έμενα μέχρι αργα το βράδυ, ενώ δίπλα μου υπήρχαν άνθρωποι με λοιμώξεις, άλλοι που έκαναν σπηνθιρογραφήματα κλπ Θυμάμαι που όταν γεννούσα παρακαλούσα τον Θεο να μην τιμωρήσει το κοριτσάκι μου γι' αυτή μου την ανευθυνότητα, αλλά εμένα. Δυνατές αναμνήσεις... Τι να πεις... Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου και να είναι πάντα γερό και τυχερό!
Καλησπερα!!Διαβασα με πολυ προσοχη την ιστορια σου η οποια εχει πολλα κοινα με την δικη μου μονο που ειχε διαφορετικη εκβαση...την εποχη που ημουν εγκυος - 7 μηνων για την ακριβεια - εχασα τη μαμα μου η οποια επασχε μεν απο μια χρονια ασθενεια αλλα τη χασαμε πολυ μα πολυ ξαφνικα!!Μεχρι σημερα νιωθω απιστευτες τυψεις γιατι 1- 2 μερες πριν τη μεταφερουμε στο νοσοκομειο ειχα εντοπισει τα συμπτωματα καποιας γριπης,κι επειδη ημουν σε...ενδιαφερουσα δεν με αφηναν να παω να τη δω...ΙΣΩΣ αν ημουν εκει να ειχα εντοπισει το οτι επρεπε να μεταφερθει ακομα πιο αμεσα στο νοσοκομειο(ηξερα πολυ καλα την ασ8ενεια της και το χειρισμο που χρειαζεται).Τελος παντων παρολα αυτα οταν καναμε εισαγωγη..μας ενημερωσαν για την κρισιμοτητα της καταστασης της..2 μερες μετα εσβησε,εφυγε!Δεν ξερω λοιπον τι ειναι προτιμοτερο να κανεις αλλα πιστεψε με οι ενοχες που νιωθω ειναι τεραστιες!Το μουτρακι μου γεννηθηκε υγιεστατο(ευτυχως) και πραγματικα μου πηρε πολυ καιρο να μπορω να χαμογελασω και να το αισθανομαι αληθινα,οπως επισης μου πηρε πολυ καιρο να αισθανθω μαμα...Κατ εμε καλα εκανες και σε καταλαβαινω απολυτα,μακαρι κι εγω να ειχα λειτουργησει διαφορετικα,ισως να ειχα εστω μια καλυτερη αναμνηση η εστω ενα αντιο.
eisai h kaliterh manoula ston kosmo k na thn xerese thn psixoula sou!
και εγώ δεν κατάλαβα γιατί να σε κρίνει κάποιος με οργή ή γιατί ζητάς συνέχεια συγνώμη από τη κόρη σου. Απλά στάθηκες στη γιαγιά σου την οποία υπεραγαπάς. Η φύση φρόντισε για τη κόρη σου που ήταν στο καλύτερο περιβάλλον και μεγάλωνε για να σε γνωρίσει και να την αγαπήσεις και αυτή.
Οπως και να το δεις η καθε μανα μικρη ή μεγαλη, νεα ή παλια πιστευει οτι καπου ,καπως εχει κανει λαθη προς τα παιδια της. Πιστευω πως αυτο ειναι να εισαι μανα, να μαθαινεις απο τα λαθη σου και να τα προλαβαινεις να μην ξαναγινουν....εισαι αξια κοπελα και σιγουρα θα μεγαλωσεις και αξια παιδια,μονο μην τους δειξεις μεγαλωνοντας τις ενοχες σου για "τυχον" λαθη που εχεις κανει γιατι 8α σε φερει "καπακι"....Σου ευχμαι καθε ευτηχια στο σπιτικο σου!!
afou ta kataferes k vgikes alobiti apo afto to martirio...doxsa na les!!! ena na thimase oti oi gonis mas zisane tin zoi tous k protereotita exoun ta pedia mas!!! (milai i kori pou exase tin mana tis se troxeo sta 18 k prosfata ton patera tis apo karkino frodizodas ton mexri k tin teleftea stigmi afinodas (paragonizodas...) gia ligo to diko tis pedi...
ΣΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ.ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ Η ΚΟΡΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ,ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΣΕ ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΤΗΣ(ΕΣΕΝΑ).ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΜΑ ΤΗΣ.ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΙΡΕΣΑΙ
Κορίτσι μου,μη νιώθεις τύψεις.Τι'ναι αυτά που λες;Άνθρωποι είμαστε,λογικά νοιαζόμαστε πολύ για τους ανθρώπους που είναι κοντά μας και τους αγαπάμε.Το μωρό μας, όσο είναι στην κοιλιά μας, το θέλουμε το αγαπάμε αλλά ακόμα δεν το έχουμε νιώσει σαν αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειάς μας.Μετά τον τοκετό συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ένα μωράκι!! Να'σαι καλά με την οικογένειά σου!
Σαν κόρη είσαι υπέροχη!!!!!!!! Αλλά και σαν μαμά με τέτοια πρότυπα είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις εξίσου!!!!!!!! btw η μικρή σας είναι σαν ζωγραφιά!!!!!!!!!!
σαν κόρη είσαι υπέροχη!και είμαι σίγουρη οτι και σαν μαμά με τέτοια πρότυπα θα τα καταφέρεις εξίσου καλά! btw η μικρή είναι σαν ζωγραφιά! χουχου
πλακα μας κανεις κοριτσακι!!!! πως μπορει αυτη η ιστορια να προκαλεσει οργη??? που εμεινες διπλα στην γιαγιακα σου??? οχι οργη δεν ενιωσα!!!! αλλα ενιωσα τον πονο σου για την πολυαγαπημενη σου "μητερα¨". το ιδιο θα ειχα κανει κ εγω!!! οσο για τον ιο της γριπης....κ εγω αναμεσα σε κρουσματα ημουν γιατι ειμαι εκπαιδευτικος κ δεν κολλησα...χεχε..εχω καποιες δυνατες αποψεις για αυτον τον ιο κ το τι φοβο μας προκαλεσαν για αλλους λογους ;) μπραβο σου που τα εκανες ολα ενω ησουν εγκυος!!! στιγμη δεν πρεπει να νιωθεις τυψεις!!!
κανεις δεν πρεπει να σε κρινει!!!ο Θεος τα κανονισε ολα!!!να ειστε ολοι γεροι κ δυνατοι!!!
Η μικρή σου είναι πανέμορφη και .. σκληρό καρύδι. Είναι τυχερή πιουγεννήθηκε σε τόσο δεμένη οικογένεια. Σου εύχομαι να της μεταλαμπαδεύσεις τις αρχές σου και να σου είναι και εκείνη το ίδιο αφοσιωμένη μεγαλώνοντας.