Μια ιστορία με πολύ χαρούμενο τέλος

Μια ιστορία με πολύ χαρούμενο τέλος

μαμά Τίνα

«Αχ δεν θελω να προσπαθησουμε αυτον τον μηνα! Αν μεινω εγκυος, το παιδι θα ειναι Διδυμος! Δεν τα παω καλα με τους Διδυμους» ειπα στον αντρα μου πριν μερικα χρονια.

Σοκαρομαι και μονο που το γραφω πλεον, αλλα η Τινα εκεινης της εποχης ηταν… αφελης.

Σας εχω ξαναγραψει για την εγκυμοσυνη των διδυμων μου, που γεννηθηκαν προωρα το 2005 (διαβάστε την ιστορία ΕΔΩ). Μια εγκυμοσυνη «ακριβη» με μεγαλο κοστος χρηματικο, ψυχολογικο, αλλα κυριως, σωματικο. Μια εγκυμοσυνη που την «κυνηγησα» οσο τιποτε αλλο και που χρονια μετα, ανταμειφθηκα με δυο υπεροχα παιδακια μεν, αλλα και που αλλαξε την ζωη μου ολοτελα και οχι μονο οπως φανταζεστε.

Θα μπορουσε να ειναι μια θλιβερη ιστορια και αναλογα πως θα την εκλαβεις, ισως και να ειναι. Ο,τι ηξερα, ο,τι ημουνα, ο,τι ειχα… διαλυθηκαν, ακομα και ο γαμος μου κατω απο βαριες λεξεις αλλα ταυτοχρονα, ξαναγεννηθηκα, εγω, ο αντρας μου, ο γαμος μας και τελικα μεσα απο την απελπισια, νιωθω οτι βγηκα σε εναν υπερλαμπρο κοσμο, με χρωματα τοσο ζωντανα, που τιποτα δεν ειναι δεδομενο, τιποτα δεν σου χρωστανε και τιποτα δεν δικαιουσαι. Ολα ειναι ενα δωρο, ολα ειναι θεμα τυχης και ολα ειναι «οπως το παρει κανεις». Οι φιλοι μας οι Αγγλοι εχουν μια παροιμια… «Οταν η ζωη σου πεταει λεμονια, κανε λεμοναδα». Εγω θεωρω οτι δεν εκανα απλα «λεμοναδα»… εφτιαξα μια λεμονοπιτα με μια υπεροχα αφρατη μαρεγκα!! (και ακομα γλυφω το κουταλι!)

Οταν γεννθηκαν τα παιδια μου, κανεις δεν μου ειπε τιποτα.

Ο ενας μου γιος, μελαχρινος σαν τον μπαμπα του, ζυγιζε 2900 γρμ. Παρα πολυ για διδυμο μωρο, γεννημενο μια ημερα πριν τις 36 εβδομαδες!
Οταν βγηκε απλα κοιταγε γυρω ηρεμος και περιεργος… ακριβως οπως ειναι και σημερα, 6 ετων πια παιδακι. Ηρεμος, πραος, με μεγαλη εμπαθεια…

Ενα λεπτο αργοτερα βγηκε και δευτερος γιος μου. Ξανθος, κατακοκκινος και το μισο μεγεθος απο τον αδελφο του, με το ζορι δυο κιλα… ματωμενος, θυμωμενος, θυμαμαι καθαρα οτι το κλαμα του μου φανηκε αγριο, θυμωμενο, η φατσουλα του ζαρωμενη σε μια ασχημη γκριματσα καθως ουρλιαζε μανιασμενα. Τρωγομουνα στο κρεβατι να κατεβω στην ΜΕΝΝ οπου ειχαν τον δευτερο μικρο μου, τον Γιαννη Μαριο, μεχρι που «εφαγα» τα αυτια της μαιας και 4 ωρες μετα την καισαρικη μου ειπε «αν σηκωθεις και πας μεχρι την καρεκλα, θα σε κατεβασω εγω η ιδια»… και σηκωθηκα και με πηγε να δω τον μικρο μου. Λογω δουλειας, ημουνα προετοιμασμενη για το θεαμα, δεν σοκαριστηκα απο την θεα ενος μολις σχηματισμενου και λιποβαρους μωρου, ουτε απο τους ηχους και τα θεαματα της ΜΕΝΝ.

Ολοι, ο γιατρος μου, η ομαδα που με παρακολουθουσε, φανηκαν να εκπνεουν με ανακουφιση οταν ο Γιαννης γεννηθηκε (παρα τις προβλεψεις τους) ζωντανος. Φαινονταν οτι εκει θα γραφαμε και το «και εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα»… σωστα; Εννοω οτι ειχα ηδη προ-πληρωσει με πολλα δακρυα, δυσκολιες και θυσιες πολεμωντας την υπογονιμοτητα… σαφως και δικαιουμουν δυο υγιη μωρακια και να το happy end μου;

Δεν ηξερα ομως οτι το ταξιδι μου μολις ξεκιναγε…

Κανεις δεν με προειδοποιησε οτι μπορει τα παιδια μου να ηταν οτιδηποτε αλλο απο «τελεια» (μην με παρεξηγειτε, ΕΙΝΑΙ τελεια, ειναι η προσωποποιηση της τελειοτητας στα ματια μου, απλα προσπαθω να σας μεταφερω τις σκεψεις μου τοτε). Ομως ηταν εμφανες ακομα και απο τον πρωτο μηνα, οτι κατι «δεν πηγαινε καλα» με τον μικρο μου. Ο,τι εγραφαν τα βιβλια οτι μπορει να εχει ενα μωρακι ως δυσκολια, ο μικρος μου το ειχε. Κολικους, αδυναμια να παρει βαρος, αδυναμια να θηλασει, γαστροισοφαγικη παλλινδρομηση, αλλεργια στο γαλα και μια απιστευτη απεχθεια σε… εμενα!! Ο μονος τροπος να ηρεμουσες το παιδι μου ηταν να τον φασκιωσεις ασφυκτικα σφιχτα και να τον βαλεις στο κουνιστο καρεκλακι του… μονο του… και να μην τον ακουμπας.

Απο την αλλη, η απιστευτη αντιθεση του, ο διδυμος αδελφος του. Ενα στρουμπουλο, χαρουμενο μωρο, «ευκολο» που το μονο που ηθελε απο την ζωη του ηταν να θηλαζει (αν γινεται 24 ωρες το 24ωρο).

Οπως και με την υπογονιμοτητα, ετσι και τωρα, κανεις δεν με πιστευε. Οταν προσπαθουσα να τους εξηγησω οτι κατι δεν παει καλα, οι δικαιολογιες πηγαναν συννεφο. Πλεον συνειδητοποιω οτι οχι οτι δεν με «πιστευαν» απλα δεν ειναι ευκολο να αποδεχτεις οτι καποιος για τον οποιο νοιαζεσαι τοσο πολυ (τα μωρα) μπορει να μην ειναι «τελειος». Εγω ομως αισθανομουν … μονη. Δεν ηθελα να ακουσω δικαιολογιες, να μου χαιδεψουν τα αυτια. Ηθελα απαντησεις!!

Ετσι λοιπον οταν ο μικρος μου εγινε 17 μηνων, εκλεισα ενα ραντεβου με την καλυτερη παιδονευρολογο των Αθηνων. Οπως συχνα συμβαινει στις περιπτωσεις αυτες, το ραντεβου ηταν μηνες μακρια… Γελαω τωρα, αλλα θυμαμαι εντονα οτι φοβομουν γιατι μετα απο τοσους μηνες, αισθανομουνα οτι μπορει να να φανταζομουνα τα παντα… ισως οντως τα παιδια δεν χρειαζεται να μπαμπαλιζουν… το να περπατανε «καπως» οπως ο μικρος μου μπορει να ηταν φυσιολογικο… και τι εγινε που δεν καταλαβαινε το ονομα του; Οτι δεν ειχε ιδεα να σου δειξει τα μαλλακια του ή τα χερακια του οπως ο διδυμος αδελφος του; Που οταν του ελεγες «φερε την μπαλλα» σε κοιταγε σαν να μην καταλαβαινε τι ελεγες… ισως  πολλα μωρακια να μην θελουν να τα αγγιζεις… ποτε.

Ημουνα ομως αποφασισμενη! Αν ειμουνα υπερβολικη, απλα θα μου ελεγε η γιατρος «κυρια μου ειστε τρελλη» και ορκιστηκα να το βγαλω απο το μυαλο μου… αν ομως δεν ειμουνα τρελλη; Θεε μου, αν κατι εχει το παιδακι μου; Ο αντρας μου δεν ηθελε να ξερει, δεν ηθελε να δεχτει οτι ο γιος του μπορει να εχει «κατι». Ενα μιση χρονο απο την γεννηση των παιδιων και τα μικρα ραγισματα που εφερε στον γαμο μας η «μαχη» με την υπογονιμοτητα για 2 χρονια, ειχαν γινει πια τεραστιες ρωγμες.

Δεν θα ξεχασω ποτε τα λογια της γιατρου οταν τελιωσε την εξεταση της…

«Ο εγκεφαλος του γιου σας ειναι… καλωδιωμενος διαφορετικα» μας ειπε. Οι λεξεις ξεχυθηκαν απο τα χειλη μου πριν προλαβω να τις σταματησω… επι 8μηνες εκανα την δικη μου ερευνα, ειχα διαβασει καθε ιατρικο κειμενο που μπορεσα να βρω προσπαθωντας να ξεκλειδωσω το μυστηριο που ηταν ο γιος μου… «Εχει Συνδρομο Ανγκελμαν;» την ρωτησα. Εκεινη με κοιταξε με εμφανη εκπληξη στην αρχη και επιβεβαιωσε οτι ναι η πρωτη της σκεψη ηταν αυτη «Προς τα εκει κλινω» μου ειπε.

Ηξερα ηδη τι τεστ θα χρειαζονταν για να το επιβεβαιωσουμε, ειχα ηδη γινει μελος σε ενα φορουμ με παιδια που εχουν Σ.Α. Πηρα τηλεφωνο το Παιδων την επομενη κιολας ημερα. Ηταν Σεπτεμβριος, ο γιος μου ηταν 22 μηνων. Μας εκλεισαν «το τελευταιο ραντεβου του 2007»… Δεκεμβριο. Θα περναγαν μηνες για να παρουμε τα αποτελεσματα των γεννετικων τεστ… ηταν ακριβα και ετσι το νοσοκομειο «φυλαγε» τα δειγματα για μηνες μεχρι να «μαζευτουν πολλα» για να τα στειλει. Ηταν επισης η πρωτη μου φορα (αλλα οχι δυστυχως η τελευταια) που «παλευα» το συστημα, το απαρχαιωμενο και απιστευτα ελλιπες συστημα που ταλαιπωρει και βασανιζει χιλιαδες παιδια σαν το δικο μου… και ηταν η πρωτη φορα που ακουγα τις λεξεις «ειδικες αναγκες»…

Με δυο λογια το «Συνδρομο Ανγκελμαν» θα πει «σπαστικο και καθυστερημενο»… δεν ειναι η δικη μου εξηγηση, αυτα τα λογια χρησμιποιησε η νευρολογος. Ενα παιδι που ποτε δεν θα μιλησει, ποτε δεν θα με καταλαβει, ποτε δεν θα αναπτυξει ευφηια πανω απο αυτη ενος μωρου λιγων μηνων. Δεν θυμαμαι και πολλα απο εκεινη την περιοδο να σας πω την αληθεια. Προσπαθω να θυμηθω πως ενιωθα, αν ημουνα φοβισμενη, αν εκλαψα αλλα δεν θυμαμαι τιποτα σχεδον. Νομιζω οτι ημουνα μουδιασμενη. Το μονο που θυμαμαι ποσο αγαπουσα τα παιδια μου και οτι αισθανομουνα οτι τιποτα δεν εχει αλλαξει.

Οταν ο Γιαννης ηταν 27 μηνων, πεντε μηνες μετα το «μοιραιο» απογευμα και εναν μηνα πριν παρω στα χερια μου τα αποτελεσματα απο το Παιδων, δουλευα στο σαλονι οταν μια φωνουλα διπλα μου ειπε «Μαμα, που ειναι το μπιμπεγιο μου;». Χωρις να κοιταξω απαντησα μηχανικα «τωρα Κωνσταντινε, θα στο φερω»… μονο που η φωνουλα δεν μιλαγε «Κωνσταντινεζικα»… Ηταν ο Γιαννης που στεκονταν διπλα μου και περιμενε… Ο Γιαννης μιλησε!! Εγραψα το ιδιο βραδυ στην σελιδα του. Και δεν μιλησε απλα.. μεσα σε εναν μηνα ειχε πληρες λεξιλογιο. Ολοκληρες, ολοσωστες προτασεις ξεχυνονταν απο τα χειλη του… ηξερα πλεον με σιγουρια οτι το παιδι μου δεν ειχε Συνδρομο Ανγκελμαν (καθοτι τα παιδια αυτα δεν μιλανε εκτος απο ελαχιστες εξαιρεσεις και αυτα που μιλανε, λογω της νοητικης υστερησης, δεν μιλανε οπως ακουγα εγω τον γιο μου να μιλαει).

Ξεκινησαμε θεραπειες οταν τα παιδια ηταν 2 ½ ετων. Το εψαξα περισσοτερο γιατι ενω μεν ο γιος μου δεν ειχε Συνδρομο Ανγκελμαν, δεν ειχαμε βρει τι ειχε. Μια μαγνητικη τελικα μας εδωσε την απαντηση και ηταν βαρια… εγκεφαλικη βλαβη λογω ενδομητριας υποξιας κατα την διαρκεια της κυησης. Τα λογια του υπερυχογραφιστη γυρισαν στην μνημη μου «Το μωρο σας δεν αναπτυσεται οπως πρεπει».

Δεν μπορεις να προβλεψεις την εγκεφαλικη βλαβη. Το μονο που εβλεπαν στον υπερηχο τοτε ηταν ενα μωρο που δεν μεγαλωνε οπως θα επρεπε. Για την ακριβεια οταν ο Γιαννης γεννηθηκε στις 36 εβδομαδες σχεδον, ηταν σε μεγεθος 32 εβδομαδων. Αυτο ονομαζεται Ενδομητρια Καθυστερηση Αναπτυξης. Αυτο ομως που δεν ξεραμε ηταν οτι ο πλακουντας του (ηδη βαθμου δυο στις 20 εβδομαδες!) εκτος απο θρεπτικα συστατικα του στερουσε και το οξυγονο!

Τελικα οι διαγνωσεις του Γιαννη ειναι, ελαφρια εγκεφαλικη παραλυση (διπληγια) με μεικτο τονο, υπερτονια των κατω ακρων, υποτονια του κορμου και των ανω ακρων (γιαυτο και περπαταγε «καπως» οπως σας ειπα πιο πανω). Επισης διεγνωστηκε με Δυσλειτουργια Αισθητηριακης Ολοκληρωσης (αποφυγη ερεθισματων στην δικη μας περιπτωση) και Διαχυτη Αναπτυξιακη Διαταραχη καθως και προβληματα λογου και αρθρωσης. Επισης εχει σοβαρο προβλημα στα ματια και ελαφριας μορφης βλαβη στο αριστερο αυτι.

Ο αδελφος του διεγνωστηκε με προβληματα λογου και αρθρωσης (τα Κωνσταντινεζικα που σας ειπα παραπανω) και ΔΕΠΥ.

Οταν ο Γιαννης εγινε 5 ετων, η διαγνωση της ΔΑΔ εγινε Συνδρομο Ασπεργκερ (υψηλης λειτουργικοτητας αυτισμος).

Το Κρατος μας εδειξε απειρες φορες ποσο «λιγο» ειναι και ποσο ΔΕΝ ενδιαφερεται. Το ποσο δυσκολα ειναι τα πραγματα, το ξερουν καλα οσες μανουλες διαβαζουν αυτο το θεμα και εχουν παιδια με ειδικες αναγκες. Ειναι ενα θεμα που θελει σελιδες ολοκληρες να αναλυθει… Μαζι με την Ελληνικη κοινωνια που θελει επειγοντως μορφωση!!!

Εχυσα πολλα, πολλα δακρυα, αρκετα να γεμισουν εναν ωκεανο. Ξενυχτησα, παραλυτη απο τον φοβο του μελλοντος του παιδιου… για την ακριβεια ειναι λιγοι οι μηνες που μπορω να σας πω οτι κοιμαμαι χωρις διακοπες, και τα παιδια μου ειναι 6 ετων. Οσον αφορα εμενα, συνειδητοποιησα οτι εχω μονο δυο επιλογες: να το παρω απο την αρνητικη μερια «αχ την κακομοιρα, που το μονο που ηθελε ηταν να γινει μανουλα, που εκανε τοσες προσπαθειες, που πηρε 50 κιλα απο τα φαρμακα, που επαθε σοβατη ζημια στην λεκανη και μου εμεινε 4 μηνες στο κρεβατι για να κρατησει τα παιδια, που εχασε το τριτο της παιδακι, που κοντεψε να χωρισει απο τον αντρα της, που δεν εχει πλεον μια στην ακρη και χρωσταει παντου για τα παιδια της, που τελικα εκανε δυο παιδακια και εχουν ειδικες αναγκες»… ή θα μπορουσα να το παρω απο την θετικη του πλευρα. Δεν ειχα επιλογη για το πως γεννηθηκαν τα παιδια μου. Κανεις δεν με ρωτησε αν εχω την στοφα, την δυναμη ή ακομα και την θεληση να φερω στον κοσμο και να μεγαλωσω δυο παιδια ιδιαιτερα. ΕΙΧΑ ομως επιλογη στο πως θα το αντιμετωπισω.

Αν η ζωη των παιδιων μου ειναι ενα βιβλιο και η πρωτη σελιδα ειναι γεματη απο βαρυσημαντες λεξεις οπως «εγκεφαλικη βλαβη» και «αυτισμος», ειναι η μονη σελιδα που δεν εγραψα εγω. Αν την γυρισετε, ολες οι σελιδες ειναι πολυχρωμες και το μονο που θα δειτε ειναι δυο πανεμορφα παιδια. Θα δειτε μονο χαμογελα, μονο ελπιδα. Θα δειτε κολυμβητηρια και μεταλια, καταγαλανες θαλασσες, βουνα, τρεξιμο, ιππασια, μουσεια, ταξιδια, ενα μεγαλο μαυρο σκυλο εκπαιδευμενο για παιδια με ειδικες αναγκες, απειρα σινεμα και θεατρα, γρανιτες και φαφουτικα χαμογελα. Θα δειτε τεραστια ματια να γυαλιζουν απο εξυπναδα και εαν το βιβλιο μου ειχε και ηχο, το μονο που θα ακουγατε θα ηταν γελια.

Ο Γιαννης μου οχι μονο περπαταει πια φυσιολογικα αλλα τρεχει και κολυμπαει. Ο Κωνσταντινος ολοκληρωσε την λογοθεραπεια του και δεν χρειαζεται πια καμια βοηθεια. Τα παει πολυ καλα στο σχολειο και τα δυο παιδια ειναι πολυ αγαπητα απο ολους. Παμε σε δημοσιο, κανονικο σχολειο. Στην επισημη αξιολογηση του Γιαννη γραφει οτι το παιδι ειναι στα ανωτατα επιπεδα ευφηιας, καπου μεταξυ 10 και 12 ετων.

Ο Κωνσταντινος μανατζαρει την ΔΕΠΥ του χωρις φαρμακα και οι οποιες διαγνωσεις τους ειναι απλα ψιλα γραμματα, το ειδος που κανεις δεν διαβαζει πια.

Ειναι τα παιδια μου και δεν θα αλλαζα ουτε μια τριχα απο το κεφαλι τους γιατι ειναι τελειοι ακριβως οπως ειναι.

Και εγω; Σας γραφω πολυ ταπεινα οτι αισθανομαι πολυ μικρη απεναντι τους γιατι τα παιδια μου, μου εμαθαν περισσοτερα απο οσα τους εμαθα εγω. Γελαω οταν σκεφτομαι οτι πριν 8 χρονια, διαλεγα το ΖΩΔΙΟ του μελλοντικου παιδιου μου!! Το πιστευετε;; Μετα απο δυο χρονια παλης με την υπογονιμοτητα δεν με ενοιαζε οχι το ζωδιο, ουτε αν το μωρο μου ηταν μωβ με πρασινες βουλες!!!

Ο γαμος μου περναει την καλυτερη του φαση. Ειχαμε πολλες δυσκολιες, εχουμε ακομα, ομως ζητησα βοηθεια και παμε καλα. Το θεωρω θαυμα οταν το 98% των γαμων δεν επιβιωνουν διαγνωσεις (και ζωες) οπως οι δικες μας. Δεν ειναι ευκολο, το Κρατος δεν βοηθαει. Τους πηρε μηνες να μας δωσουν παραλληλη στηριξη για το παιδι ας πουμε. Ομως κοιτωντας πισω, τελικα βλεπω οτι προετοιμαζομουν ολη μου την ζωη για αυτο. Οι σπουδες μου, το γεγονος οτι η μητερα μου εχει προβλημα ακοης (πλεον εχω και εγω), η δουλεια μου, ολα με εβαλαν στην θεση που ειμαι τωρα… η καταλληλη μαμα για τα παιδια μου.

Λενε οτι οταν κανουμε σχεδια ο Θεος γελαει… και στην δικη μου περιπτωση, πρεπει να γελασε πολυ.

Οχι χαιρεκακα αλλα οπως γελαει ενας στοργικος πατερας οταν το παιδι του του λεει κατι πολυ αστειο. Ολα αυτα τα χρονια που παρακαλουσα καθε μερα, καθε κυκλο, καθε μηνα και νομιζα οτι μου ελεγε «οχι», στην πραγματικοτητα μου ελεγε «οχι ακομα». Οταν τελικα με διαλεξε, ηταν για κατι πολυ μεγαλο, κατι πολυ σημαντικο… αυτες οι ψυχουλες ηταν ιδιαιτερες, και εγω επρεπε «να ψηθω», να αποδειξω οτι ειμαι ετοιμη. Τις φυλαγε για εμενα, το φανταζεστε; Εμενα!! Κατι τοσο ξεχωριστο, τοσο ιδιαιτερο, κατι που πολυ λιγοι ανθρωποι στον κοσμο εχουν την τιμη να ζησουν. Και το φυλαγε για εμενα. Ποτε ξανα ενας κτυπος της καρδιας, ενα βημα, μια λεξη, κατι το κατα τα αλλα απλο και καθημερινο, δεν θα ειναι δεδομενο. Ολα ειναι ενα θαυμα και τιποτα δεν μας χρωστανε. Ολα κερδιζονται.. και ο,τι ειναι εξαιρετικο δυσκολο, αξιζει εξαιρετικα.

Και τα παιδια μου; Αξιζουν εξαιρετικα! Γιατι ιδιως για τον μικρο μου, η καθε ανασα ηρθε με αγωνα μεγαλο. Το καθε βημα με ιδρωτα και με πονο και με δακρυα. Η καθε λεξη, η καθε μπουκια φαγητο ακομα. Τωρα στο σχολειο θελει πολυ κοπο για να πεισει τα χερακια του που δεν δουλευουν, να γραψουν μια μια τις λεξεις. Ενα μυαλο τοσο γρηγορο, τοσο ευστροφο, παγιδευμενο σε ενα σωμα οχι σαν τα αλλα… και μια ψυχη τοσο δυνατη, τοσο επιμονη, τοσο σκανδαλιστικα και υπεροχα διαφορετικη, που δυσκολα χωραει στα στενα περιθωρια του «φυσιολογικου» που θετει η κοινωνια.

ΠΟΤΕ μου δεν ειχα σκεφτει οτι θα εκανα διδυμα, ουτε για ενα λεπτο. Οτι θα εχανα ενα μωρο και οτι τα δυο που θα κραταγα, θα ηταν ιδιαιτερα. Οτι αντι να τα πηγαινω στις κουνιες θα τα πηγαινα για θεραπειες… για το μονο που μετανιωνω ειναι τα 50 κιλα που πηρα κατα την διαρκεια των εξωσωματικων και μετα. Με καποιο τροπο, παροτι η ζωη μου ολοκληρη κατερρεε γυρω μου, εγω καταφερα να κρατηθω, να συνεχισω να δουλευω και να λειτουργω. Ειχα χρονια να αγορασω ρουχο για τον εαυτο μου, να παω κομμωτηριο, να βγω με μια φιλη για εναν καφε. Φετος αρχισα να ξανασχολουμαι με εμενα. Η μονη μου παρηγορια ηταν το φαγητο… και το μετανιωνω, αχ ποσο το μετανιωνω. Ελπιζω συντομα να βρω το κουραγιο που χρειαζεται να τα χασω

Κλεινοντας θελω να πω σε οσους διαβαζουν οτι δεν υπηρχε λογος για ολα αυτα που μου συνεβησαν τα τελευταια 8 χρονια. Ειμαι ακριβως σαν ολους του αλλους… δεν ημουνα τοτε υπερβαρη, δεν υπηρχε ιατρικος λογος να μην μπορω να μεινω εγκυος. Ετσι γεννηθηκα, μου ειπαν οι γιατροι. Απλα το σωμα μου δεν μπορουσε να παραγει ωαρια χωρις βοηθεια.

Ουτε μεγαλη σε ηλικια ημουνα. Εικοσι πεντε ετων ξεκινησα τον Γολγοθα, ενω γυρω μου 35αρες, στην παρακμη της γονιμοτητας τους συμφωνα με τους γιατρους, εμεναν εγκυες αμεσως. Ουτε καταχρησεις εκανα. Ποτε μου δεν καπνισα, δεν ηπια, δεν εκανα ναρκωτικα.

Οταν εμεινα τελικα εγκυος επαιρνα τις βιταμινες μου, ετρωγα απολυτως υγιεινα. Δεν «εφταιξα» πουθενα… μου ετυχε, αυτο το χαρτι μου μοιρασε η ζωη. Μερικες φορες «κακα» πραγματα συμβαινουν σε καλους ανθρωπους, ανθρωπους που ποτε δεν πειραξανε καποιον, που δεν τους αξιζαν. Γι’ αυτο την επομενη φορα που θα διαβασετε ιστοριες παρομοιες με την δικη μου ή στην ταξη του παιδιου σας τυχει ενα ιδιαιτερο παιδι, σκεφτειτε οτι θα μπορουσε να εισασταν εσεις στην θεση αυτης της μανουλας… οτι με την ιδια ευκολια που γεννησατε ενα «φυσιολογικο» παιδακι, με την ιδια ευκολια θα μπορουσατε να ειχατε γεννησει ενα παιδακι με ιδιαιτεροτητες.

Ολα αυτα που διαβαζουμε, δεν συμβαινουν μονο στους αλλους… καμια φορα συμβαινουν σε εμας και το «ζησαμε εμεις καλα και αυτοι καλυτερα» ειναι στο χερι μας. Δεν εχουμε κανεναν ελεγχο πανω σε καποια πραγματα που μας συμβαινουν… ο μονος ελεγχος που εχουμε ειναι στο πως τα αντιμετωπιζουμε.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com