Νατάσα Κάμπους: 3096 μέρες – Η δύναμη της ανθρώπινης ψυχής
Τελείωσα σήμερα το πρωί το αυτοβιογραφικό βιβλίο της αυστριακής Νατάσα Κάμπους «3096 μέρες – Η δύναμη της ανθρώπινης ψυχής» (Εκδόσεις Παπαδόπουλος). Πάντα διαβάζω γρήγορα τα βιβλία, αυτό, όμως, κυριολεκτικά το ρούφηξα.
Η Νατάσα Κάμπους έπεσε θύμα απαγωγής όταν ήταν 10 ετών. Πέρασε τα επόμενα 8 χρόνια της ζωής της, ως τα 18, φυλακισμένη σ’ ένα υπόγειο μπουντρούμι, υπό την απόλυτη εξουσία του παράφρονα και ψυχαναγκαστικού απαγωγέα της. Υπέστη ξυλοδαρμούς, ταπεινώσεις, εξευτελισμούς. Την παρακολουθούσε συνεχώς, της στερούσε την τροφή και κάθε μεγάλη ή μικρή προσωπική ελευθερία. Μέσα σ’ αυτό το εφιαλτικό περιβάλλον που δύσκολα κανείς μπορεί να πιστέψει, το κοριτσάκι αυτό μεγάλωσε και πέρασε τα πιο κρίσιμα χρόνια στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου.
Βρήκε, παρ’ όλα, αυτά τη δύναμη να επιβιώσει, να δραπετεύσει και να αναδυθεί συγκροτημένη και δυνατή από τα τρίσβαθα του ατελείωτου σκοτεινού εφιάλτη. Η ιστορία της, που συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, αποτελεί έναν ύμνο στην αντοχή, στην προσαρμοστικότητα και στην απίστευτη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.
(Μπορείτε να διαβάσετε ένα κεφάλαιο στο www.peopleneedtoknow.gr)
Η ιστορία της Νατάσα μοιάζει βγαλμένη από θρίλερ. Μου φαίνεται ακόμα και τώρα αδύνατο να πιστέψω πως ένα κορίτσι πέρασε 8 από τα τρυφερότερα χρόνια της ζωής της (10-18) ζώντας με έναν άνθρωπο με σαφώς διαταραγμένη προσωπικότητα, μακριά από την οικογένειά της, μακριά από οποιαδήποτε διασκέδαση στον ΕΞΩ κόσμο (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων που ο απαγωγέας της το επέτρεψε, πάντα βέβαια υπό τη στενή, αρρωστημένη του παρακολούθηση), από οποιαδήποτε φυσική μυρωδιά, οποιοδήποτε χάδι και όμως κατάφερε να δραπετεύσει και να ζήσει τη ζωή της από την αρχή.
Το βιβλίο με έκανε να σκεφτώ πολύ και ως μητέρα… Ο απαγωγέας Wolfgang Priklopil ήταν επηρεασμένος από το οικογενειακό του περιβάλλον (η ίδια η Νατάσα κάνει λόγο για μια μητέρα που υπερπροστάτευε-υπερντάντευε τον γιο της, ακόμα και στα 40 του), η δε μικρή Νατάσα προέρχονταν από μια καθημερινή μεν, προβληματική δε οικογένεια (άσχημο διαζύγιο, μαμά που ξεσπούσε τα νεύρα της δέρνοντας τη μικρή), ως παιδί ήταν παχύ, μιας και έβρισκε παρηγοριά στο φαγητό, αλλά και εμφάνιζε και άλλα σημάδια που έδειχναν πόσο στρεσάρονταν στο σπίτι και το σχολείο (έβρεχε το βράδυ το κρεβάτι της σε μεγάλη ηλικία, βρέχονταν ακόμα και στο σχολείο). Η ίδια πιστεύει ότι η ψυχολογική της κατάσταση εκείνη την εποχή την έκανε αυτόματα «εύκολο θύμα» και ο απαγωγέας έβρισκε διαρκώς πάτημα να της υπενθυμίζει το πόσο άχρηστη είναι και πόση ανάγκη τον είχε.
Προσπάθησα να μπω στα παπούτσια της κάθε μαμάς: αυτής που επί 8 χρόνια έψαχνε έστω και ένα ίχνος του παιδιού της. Αυτής που της ανακοίνωσαν ότι ο γιος της ήταν ένας φρικτός εγκληματίας, ο οποίος είχε φυλακισμένο σε ένα υπόγειο ένα μικρό κορίτσι επί 8 χρόνια.
Θα ήθελα να σας γράψω τόσα πολλά, όμως πραγματικά πρέπει πρώτα να το διαβάσετε…
Aυτό που κράτησα περισσότερο και θα κρατήσω για πάντα είναι πως ανά πάσα ώρα και στιγμή πρέπει να δείχνουμε την αγάπη μας σε αυτούς που πραγματικά αγαπάμε. Τη μέρα που ο Priklopil άρπαξε τη μικρή Νατάσα ενώ πήγαινε στο σχολείο, η Νατάσα είχε φύγει από το σπίτι για πρώτη φορά χωρίς να χαιρετήσει τη μαμά της. Είχαν μαλώσει το προηγούμενο βράδυ. Το γεγονός αυτό έκανε τη φυλάκισή της ακόμα πιο δύσκολη, μιας και μέσα στα 8 αυτά χρόνια δεν συγχώρεσε ποτέ τον εαυτό της για το ότι δεν φίλησε τη μαμά της εκείνο το μοιραίο πρωί.
Τον Δεκέμβριο του 2011 αυστριακά δημοσιεύματα ήθελαν τη Νατάσα να έχει αποκτήσει παιδί από τον απαγωγέα της στην ηλικία των 15 ετών. Στο σπίτι του απαγωγέα είχε βρεθεί μια τούφα από μαλλάκια μωρού και ένα βιβλίο για το πώς να φροντίσεις ένα μωρό. Το παιδί αυτό αγνοείται, αν όντως γεννήθηκε, μπορεί σήμερα να είναι νεκρό ή να μεγαλώνει με κάποιον άλλον. Στο βιβλίο η Κάμπους τονίζει πως δεν υπήρχε σεξουαλική παρενόχληση από τον απαγωγέα της, τουλάχιστον όχι με την έννοια της ίδιας της πράξης του σεξ. Αν αποδειχτεί ότι ο ισχυρισμός είναι αληθινός, τότε σίγουρα θα προστεθεί ένα ακόμα στοιχείο για σκέψη και προβληματισμό…
Ο απαγωγέας της Νατάσα αυτοκτόνησε λίγες ώρες μετά τη φυγή της.
Η Νατάσα εξακολουθεί και είναι σήμερα ένα άτομο γύρω από το οποίο γίνονται πολλές συζητήσεις, άνθρωποι αμφισβητούν αν λέει όλη την αλήθεια, προσπαθούν να μαντέψουν ποια ακριβώς ήταν η σχέση της με τον δράστη (κάποιοι υποστηρίζουν ότι ήταν περισσότερο ο εραστής της παρά ο απαγωγέας της, αν και η ίδια αποκλείει ακόμα και το σύνδρομο της Στοκχόλμης).
Και ένα βίντεο της υπόγειας φυλακής της Νατάσα.
Ήταν τόσο ερμητικά κλεισμένη κάτω από τη γη που σε περίπτωση που ο απαγωγέας της πάθαινε κάτι, θα πέθαινε από ασιτεία μέσα σε λίγες μέρες:
ανατριχιασα ολοκληρη...χριστουλη μου..ο θεος να μας φυλαει πραγματικα και εμας και τα παιδια μας.πρεπει να προσεχουμε τα παντα...που την ειχε κλεισμενη....εκει που την ειχε και καποιος ναγοραζε το σπιτι πολυ δυσκολο νανακαλυπτε οτι εκει υπηρχε ανθρωπινη ψυχη.δεν μπορω να το πιστεψω.
Έχω διαβάσει και εγώ το βιβλίο. Το οποίο ήταν συνταρακτικό. Έχω τις επιφυλάξεις μου όμως.... 1. Ήταν "φτιαχτό"?(κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους) 2. Η ψυχολογική κατάσταση της κοπέλας ήταν χειρότερη πριν? (σε μερικά σημεία ένιωθα πως περνούσε καλύτερα σε εκείνη την τρύπα παρά σπίτι της) Μέσα μου όμως, προτιμώ να βλέπω την ιστορία αυτή σαν ένα παράδειγμα "Μεγαλείου" (Αν αληθεύουν όλα στο βιβλίο, το κορίτσι αυτό είχε μεγαλείο ψυχής)
ολιβ αφου διαβαζεις τοσο γρηγορα διαβασε "το δωματιο" εκδοσεις ψυχογιος,αυτο και αν ειναι για να το "ρουφηξεις".θεωρητικα ειναι μυθοπλασια το βιβλιο αλλα αυτο ειναι νομιζω επηραεσμενο κατα πολυ απο την ιστορια της καμπους και εδω υπαρχει το παιδι!το πιο συγκλονιστικο για μενα ηταν οτι αυτη η κοπελα του βιβλιου δημιουργησε απιστευτα ενδιαφεροντα για το παιδι της μεσα σε 5τ.μ.
πω ρε συ ολιβ μαυρισε η ψυχη μου.
Είχα παρακολουθήσει με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία της Νατάσα όταν η είδηση της απελευθέρωσής της είχε κάνει το γύρο του κόσμου. Διάβασα το πρώτο κεφάλαιο απνευστι... Είναι από τα βιβλία που θα ήθελα σίγουρα να διαβάσω μέσα στο επόμενο διάστημα. Αυτό που μου κάνει τεράστια εντύπωση, είναι το πόσο συγκροτημένη φαίνεται η σκέψη της πα' όλα τα όσα δραματικά πέρασε. Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη ψυχής αυτό και σίγουρα συνεχή βοήθεια από κάποιον επιστήμονα..
καλησπερα...δεν το πιστευω,αν ειναι δυνατον! πως εζησε αυτο το πλασμα 8 χρονια εκει μεσα???πως? χωρις να βλεπει τον ηλιο,χωρις να βλεπει το φως της ημερας???χωρις τον καθαρο αερα???πως να ενιωθε αυτη η μανα??? εχει μεγαλη δυναμη ψυχης αυτο το κοριτσι μεσα του... αυτο ηταν χειροτερο κ απο φυλακη,εκει τουλαχιστον βγαινεις κ στην αυλη να παρεις αερα,αυτο πως ηταν εκει μεσα? ασχετα που αυτος ο παρανοικος το αφηνε να βγαινει καπου καπου εξω... μανουλες τα ματια μας να ειναι ορθανοιχτα,μην καταπιεζουμε τα παιδια μας, μην γινομασται υπερπροστατευτικες,μην...μην...μην...
ο χριστος και η παναγια!!πως καταφερε και εφυγε απο εκει μεσα το κοριτσι??
Δεν υπάρχουν λόγια... μέχρι πού μπορεί να φτάσει η διαστροφή;;.. Άραγε έχει όρια;;; Κι εγώ ηθελα να το διαβάσω, αλλά νομίζω ότι δεν θ'αντέξω...
Το αγόρασα προχθές το βράδυ και μου έμεινε το τελευταίο κεφάλαιο... μπορεί να βρεις και κοινά σημεία-όχι στον εγκλεισμό- στο πώς νιώθει κάποιος, που βιώνει μια κατάσταση "ψυχαναγκασμού"...κι αυτό που λέει για το σύνδρομο της Στοκχόλμης(αν θυμάμαι καλά), συμφωνώ απόλυτα!! Αλλά, ρε παιδί μου ένιωσα ότι κάπως σαν να το προκάλεσε η ίδια, αφού ήταν υποψιασμένη, τον είδε κ δεν έφυγε...δεν ξέρω...α!Και κάτι άλλο, γιατί έλεγε ότι θα κάνει υπομονή μέχρι τα 18 της κ θα φύγει;;; Τί να πεις... διαστροφή κ τίποτε άλλο...επίσης, δεν πρόκειται ν'αφήσω τα παιδιά μου να πάνε μόνα τους σχολείο, πριν το γυμνάσιο(ή το λύκειο;; ;-) ) Η ζωή του κοριτσιού καταστράφηκε και είναι κρίμα...(για τις έρευνες της αστυνομίας δεν είπα, αλλά θα μακρυγορήσω κ δεν θέλω!)