Αν πω ότι έχω παράπονο, θα είμαι ΠΟΛΥ αχάριστη. Περίμενα τα πράγματα να είναι πολύ πιο δύσκολα, όταν θα έφτανε το δεύτερο παιδί μας στο σπίτι. Αναφέρομαι κυρίως στην αντίδραση της κόρης μας, της επί 2 1/2 χρόνια πριγκίπισσας του σπιτιού. Ως το μικρό παιδί μια τετραμελούς οικογένειας, δεν βρέθηκα ποτέ στη θέση της, όμως όποτε προσπάθησα να φανταστώ πώς μπορεί να αισθάνεται, είτε τρόμαξα, είτε ένιωσα μια στεναχώρια.
Τον πρώτο καιρό είχε κάτι σαν πίκρα στο βλέμμα της. Ποτέ όμως δεν έδειξε δυσαρέσκεια ή θυμό απέναντι στον ίδιο τον αδερφό της. Το αντίθετο, από την πρωτη μέρα τον φροντίζει, παίζει μαζί του και τον θέλει πάντα μαζί στη βόλτα μας. Μάλιστα πολλές φορές που της πρότεινα να πάμε μια βολτίτσα οι δυο μας, επέμενε η ίδια να πάρουμε και το μικρό μαζί.
Η πίκρα του πρώτου καιρού έχει πια φύγει, όμως στο μεταξύ έχουν ξεκινήσει δύο θέματα, τα οποία δεν ξέρω αν πρέπει να αποδώσω στην ηλικία ή στο γεγονός ότι ήρθε ο αδερφός της στη ζωή μας ή και στα δυο μαζί.
Θέμα πρώτο:
ΔΙΚΟ ΜΟΥ! Έχει λίγο καιρό που η Αθηνά άρχισε να διεκδικεί με πάθος ότι της ανήκει. Δεν έχει περάσει ευτυχώς στο επίπεδο του να θεωρεί τα πάντα δικά της. Όχι, ξέρει καλά τι είναι δικό της και τι είναι π.χ. του αδερφού της. Όμως αν ο μικρός πάει να ακουμπήσει κάτι που της ανήκει, θα βγάλει ένα τσιριχτό ΔΙΚΟ ΜΟΥ! το οποίο το αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία και επεξηγήσεις «Φυσικά, είναι δικό σου. Μπορεί να παίξει λίγο μαζί του ο αδερφος του;» Η απάντησή της είναι θετική, όμως το μάτι είναι πάντα εκεί πάνω στο παιχνίδι της, μην τυχόν και πάθει κακό.
Την ίδια αντίδραση έχει και όποτε έρχονται άλλα παιδάκια στο σπίτι. Τα πρώτα λεπτά είναι ένα διαρκές ΔΙΚΟ ΜΟΥ (ΟΥ-ΟΥ-ΟΥΟΥΟΥ) μέχρι μετά να ηρεμήσει και να παίξει ωραία και καλά με τους φίλους της.
Αυτό δεν μ’ ανησυχεί ιδιαιτερα, μιας και φαντάζομαι ότι είναι όντως της ηλικίας (horrible threes δεν τα ονομάζουν;)
Και πάμε στο…
Θέμα δεύτερο:
ΜΑΜΑ ΜΟΥ! Περνάμε μια φάση μαμακίασης. Όλα τα παιδιά παθαίνουν ένα κάτι με τη μαμά, όμως πλέον στα 3 της πίστευα ότι παραήταν μεγάλη για να το πάθει. Και όμως… Ενώ δεν έχει θέμα με το να φύγει το πρωί για τον παιδικό σταθμό, ενώ δεν έχει θέμα να πάει με τον μπαμπά της μόνοι τους βόλτα, έχει θέμα όποτε θέλω να πάω εγώ π.χ. στο ψιλικατζίδικο ή να πεταχτώ παραδίπλα να κουρευτώ.
ΜΑΜΑ ΜΟΥ! αναφωνεί και της εξηγώ ότι θα επιστρέψω πολύ γρήγορα και ενώ καταλαβαίνει, κάθεται και με κοιτάει με κουταβισιο βλεμμα και τρεμαμενο χειλακι και μόλις τη ρωτήσω «Τι έπαθες κοριτσάκι μου;«, είναι ικανή να πατήσει κάτι κλάμματα σαν το Νιαγάρα και να χωθει στην αγκαλιά μου λες και δεν θα με ξαναδεί ποτέ. Έχω την αίσθηση πως κάθε φορά που θέλω να πάω κάπου, φοβάται μήπως γυρίσω με ένα άλλο μωρό.
Και το ΜΑΜΑ ΜΟΥ! συνεχίζεται και σε άλλους τομείς της καθημερινότητάς μας. Η μαμά μου θα με βάλει για ύπνο, η μαμά μου θα με κάνει μπάνιο, η μαμά μου θα μου βάλει φαγητό, η μαμά μου θα με ντύσει και γενικά όλα η μαμά μου θα τα κάνει, η οποία έχει φτάσει να εύχεται να ήταν η θεά Κάλι και να είχε 6 τουλάχιστον χέρια για να καταφέρει να θηλάζει και ταυτόχρονα να ντύσει την Αθηνά, να νανουρίσει και ταυτόχρονα να παίξει κούκλες, να αλλάξει πάνα και ταυτόχρονα να σκουπίσει τη μύξα που έχει φτάσει στο πιγούνι.
Mαμάδες με δυο παιδιά (και ιδανικά αυτές που τα παιδιά τους έχουν γύρω στα 2 1/2 χρόνια διαφορά), τι λέτε; Να το αποδώσω στην ηλικία ή στον ερχομό του νέου το ότι έχουμε αυτά τα ίσως όχι και τόσο συνταρακτικά, αλλά αρκετά για να χάσουμε τις ισορροπίες που τόσο καιρό χτίζαμε θεματάκια;
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Πραγματικά σε καταλαβαίνω!!!!Μόνο που εμένα ο μεγάλος μου 2,5 χρονών εβγαλε επιθετικότητα και πολύ γκρίνια, οχι όμως στη μικρή 5 μηνών αλλά στον μπαμπά του κυρίως και λιγοτερο σε μένα!!!!!πολύ γκρίνια όμως...οτι και να ζητήσει το ζητάει με γκρίνια...πότε περνάει αυτό???
Μάλλον είναι και τα δύο. Εγώ έχω ένα αγοράκι 18 1/2 μηνών. Μέχρι πριν λίγο καιρό είχαμε πάθει μπαμπακίαση και τη μαμά τελείως χεσμ.... Εδώ και λίγο καιρό (κάνα δυο βδομάδες) ακούμε μόνο μαμά.... για όλα τα πράγματα και συνέχεια.... Πρωί πρωί μαμά (αγκαλιά) , μαμά (φιλί), μαμά (πατάει το play και χορεύουμε την amelie), μαμά (μη φεύγεις για δουλειά...και γίνεται χαμός...) μαμά (πάμε μόνοι μας στο δωμάτιο...) μαμά (μην κάνεις μπάνιο....) μαμά μαμά μαμά για όλα υπάρχει η μαμά μου.... χτίζουμε τις ισορροπίες και μια ωραία μέρα αποφασίζουν να τις γκρεμίσουν μέχρι πάλι να τις ξαναβρούμε.... Το πρώτο καιρό ήμουν πολύ κάθετη (στο πρόγραμμα) και μάλιστα αγωνιούσα να βρω αυτές τις ξακουστές ισορροπίες.... Μέχρι που κατάλαβα στη πορεία πόσο δύσκολα χτίζονται και πόσο εύκολα χαλάνε... Είμαι ακόμα αυστηρή και κάθετη σε κάποια πράγματα όμως δεν είμαι σε όλα... Χαλάρωσα και ο μικρός με πάει μόνος του και μου ανοίγει ο ίδιος πολλές φορές το δρόμο για να φτάσουμε αυτές τις δύσκολες και πολυπόθητες ισορροπίες... Τώρα απολαμβάνω κι εγώ τα θέλω του και λαμβάνω πολύ μεγάλες στιγμές τρυφερότητας και αγάπης, που ομολογουμένως δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα νιώσω.... όταν κατάκοπη και άυπνη προσπαθούσα να δουλέψω αλλά ηχούσαν στα αυτιά μου κραυγές.... μαμά μαμά μαμά.... και έπρεπε να ανταπεξέλθω σε όλα τα επίπεδα (δυστυχώς δεν μένουμε στη γενέτηρά πόλη μας και δεν έχω κανενός είδους βοήθεια... Anyway... για να μην πλατιάζω χαλαρώστε και ζήστε το (έτσι είναι τα μικρουλάκια μας....) ο χρόνος τρέχει και μια ωραία μέρα ξυπνάμε, έχουν φύγει από πλάι μας και μας έχει μείνει μόνο η ανάμνηση.....
Ανακουφίζομαι όταν ακούω ότι δε ζω μόνο εγώ αυτές τις καταστάσεις! Έχω μια κόρη 27 μηνών και μια καόμη που μόλις σαράντισε.
Κοριτσάκι μου να μην ανησυχείς. Η κόρη σου ακόμα προσπαθεί να καταλάβει γιατί πρέπει να σε μοιράζεται. Αν και ξέρω πως με το θηλασμό είναι κομμάτι δύσκολο, αφιέρωσε της χρόνο "ΟΙ ΔΥΟ ΣΑΣ". Το έζησα κάπως έτσι, πριν μερικά χρόνια και ακολούθησα την συμβουλή ειδικού. Της αφιέρωσα χρόνο μόνες μας, την πήγα μόνη της βόλτες, θέατρο, σινεμά,, την έπαιρνα μαζί μου σαν βοηθό στις δουλειές στην αγορά, καθόμασταν οι δυο μας για φαγητό στα goodies και μιλούσαμε μόνο για πράγματα που αφορούν εκείνη. Το παιδι ηρέμησε και λειτουργεί εντελώς διαφορετικά. Να ξέρεις, ως παιδί μεγάλο στην οικογένεια μου, και ως μαμά με δυο παιδιά, το μεγάλο παιδί κουβαλά βαρύ φορτίο στην ανήλικη ζωή του, καμιά φορά και στην ενήλικη. Ξαφνικά η μαμά με το στήθος στο χέρι, είναι όλη μέρα με το μωρό, που είναι ανίκανο να κάνει κάτι μόνο του, και εγώ έχω χάσει την πρωταγωνιστική θέση στην καθημερινότητα. Είναι μεγάλη η μάχη μέσα της. Το ότι το χειρίζεται τόσο γλυκά όλο αυτό είναι γιατί εσείς, κάνετε τα πάντα ώστε να μην νιώθει ανασφάλεια. Οπότε λίγος προσωπικός χρόνος, οι δυο σας, ημερησίως, θα κλεισει όλο αυτό που νιώθει! Σε καταλαβαίνω φιλεναδιτσα μου, αλλά είναι μωρά ακόμα, σε 3 με 4 χρόνια, θα μπορείς να τους δώσεις να καταλάβουν κάποια πράγματα και με την συζήτηση. Τώρα όμως θέλει λίγη προσπάθεια παραπάνω!! Σας αγαπώ όλους πολύ Νίκη (Να ξέρεις πως κάνεις πολύ καλή δουλειά πάντως) <3