Ψάχνοντας τις ισορροπίες
Αν πω ότι έχω παράπονο, θα είμαι ΠΟΛΥ αχάριστη. Περίμενα τα πράγματα να είναι πολύ πιο δύσκολα, όταν θα έφτανε το δεύτερο παιδί μας στο σπίτι. Αναφέρομαι κυρίως στην αντίδραση της κόρης μας, της επί 2 1/2 χρόνια πριγκίπισσας του σπιτιού. Ως το μικρό παιδί μια τετραμελούς οικογένειας, δεν βρέθηκα ποτέ στη θέση της, όμως όποτε προσπάθησα να φανταστώ πώς μπορεί να αισθάνεται, είτε τρόμαξα, είτε ένιωσα μια στεναχώρια.
Τον πρώτο καιρό είχε κάτι σαν πίκρα στο βλέμμα της. Ποτέ όμως δεν έδειξε δυσαρέσκεια ή θυμό απέναντι στον ίδιο τον αδερφό της. Το αντίθετο, από την πρωτη μέρα τον φροντίζει, παίζει μαζί του και τον θέλει πάντα μαζί στη βόλτα μας. Μάλιστα πολλές φορές που της πρότεινα να πάμε μια βολτίτσα οι δυο μας, επέμενε η ίδια να πάρουμε και το μικρό μαζί.
Η πίκρα του πρώτου καιρού έχει πια φύγει, όμως στο μεταξύ έχουν ξεκινήσει δύο θέματα, τα οποία δεν ξέρω αν πρέπει να αποδώσω στην ηλικία ή στο γεγονός ότι ήρθε ο αδερφός της στη ζωή μας ή και στα δυο μαζί.
Θέμα πρώτο:
ΔΙΚΟ ΜΟΥ! Έχει λίγο καιρό που η Αθηνά άρχισε να διεκδικεί με πάθος ότι της ανήκει. Δεν έχει περάσει ευτυχώς στο επίπεδο του να θεωρεί τα πάντα δικά της. Όχι, ξέρει καλά τι είναι δικό της και τι είναι π.χ. του αδερφού της. Όμως αν ο μικρός πάει να ακουμπήσει κάτι που της ανήκει, θα βγάλει ένα τσιριχτό ΔΙΚΟ ΜΟΥ! το οποίο το αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία και επεξηγήσεις «Φυσικά, είναι δικό σου. Μπορεί να παίξει λίγο μαζί του ο αδερφος του;» Η απάντησή της είναι θετική, όμως το μάτι είναι πάντα εκεί πάνω στο παιχνίδι της, μην τυχόν και πάθει κακό.
Την ίδια αντίδραση έχει και όποτε έρχονται άλλα παιδάκια στο σπίτι. Τα πρώτα λεπτά είναι ένα διαρκές ΔΙΚΟ ΜΟΥ (ΟΥ-ΟΥ-ΟΥΟΥΟΥ) μέχρι μετά να ηρεμήσει και να παίξει ωραία και καλά με τους φίλους της.
Αυτό δεν μ’ ανησυχεί ιδιαιτερα, μιας και φαντάζομαι ότι είναι όντως της ηλικίας (horrible threes δεν τα ονομάζουν;)
Και πάμε στο…
Θέμα δεύτερο:
ΜΑΜΑ ΜΟΥ! Περνάμε μια φάση μαμακίασης. Όλα τα παιδιά παθαίνουν ένα κάτι με τη μαμά, όμως πλέον στα 3 της πίστευα ότι παραήταν μεγάλη για να το πάθει. Και όμως… Ενώ δεν έχει θέμα με το να φύγει το πρωί για τον παιδικό σταθμό, ενώ δεν έχει θέμα να πάει με τον μπαμπά της μόνοι τους βόλτα, έχει θέμα όποτε θέλω να πάω εγώ π.χ. στο ψιλικατζίδικο ή να πεταχτώ παραδίπλα να κουρευτώ.
ΜΑΜΑ ΜΟΥ! αναφωνεί και της εξηγώ ότι θα επιστρέψω πολύ γρήγορα και ενώ καταλαβαίνει, κάθεται και με κοιτάει με κουταβισιο βλεμμα και τρεμαμενο χειλακι και μόλις τη ρωτήσω «Τι έπαθες κοριτσάκι μου;«, είναι ικανή να πατήσει κάτι κλάμματα σαν το Νιαγάρα και να χωθει στην αγκαλιά μου λες και δεν θα με ξαναδεί ποτέ. Έχω την αίσθηση πως κάθε φορά που θέλω να πάω κάπου, φοβάται μήπως γυρίσω με ένα άλλο μωρό.
Και το ΜΑΜΑ ΜΟΥ! συνεχίζεται και σε άλλους τομείς της καθημερινότητάς μας. Η μαμά μου θα με βάλει για ύπνο, η μαμά μου θα με κάνει μπάνιο, η μαμά μου θα μου βάλει φαγητό, η μαμά μου θα με ντύσει και γενικά όλα η μαμά μου θα τα κάνει, η οποία έχει φτάσει να εύχεται να ήταν η θεά Κάλι και να είχε 6 τουλάχιστον χέρια για να καταφέρει να θηλάζει και ταυτόχρονα να ντύσει την Αθηνά, να νανουρίσει και ταυτόχρονα να παίξει κούκλες, να αλλάξει πάνα και ταυτόχρονα να σκουπίσει τη μύξα που έχει φτάσει στο πιγούνι.
Mαμάδες με δυο παιδιά (και ιδανικά αυτές που τα παιδιά τους έχουν γύρω στα 2 1/2 χρόνια διαφορά), τι λέτε; Να το αποδώσω στην ηλικία ή στον ερχομό του νέου το ότι έχουμε αυτά τα ίσως όχι και τόσο συνταρακτικά, αλλά αρκετά για να χάσουμε τις ισορροπίες που τόσο καιρό χτίζαμε θεματάκια;
Πραγματικά σε καταλαβαίνω!!!!Μόνο που εμένα ο μεγάλος μου 2,5 χρονών εβγαλε επιθετικότητα και πολύ γκρίνια, οχι όμως στη μικρή 5 μηνών αλλά στον μπαμπά του κυρίως και λιγοτερο σε μένα!!!!!πολύ γκρίνια όμως...οτι και να ζητήσει το ζητάει με γκρίνια...πότε περνάει αυτό???
Μάλλον είναι και τα δύο. Εγώ έχω ένα αγοράκι 18 1/2 μηνών. Μέχρι πριν λίγο καιρό είχαμε πάθει μπαμπακίαση και τη μαμά τελείως χεσμ.... Εδώ και λίγο καιρό (κάνα δυο βδομάδες) ακούμε μόνο μαμά.... για όλα τα πράγματα και συνέχεια.... Πρωί πρωί μαμά (αγκαλιά) , μαμά (φιλί), μαμά (πατάει το play και χορεύουμε την amelie), μαμά (μη φεύγεις για δουλειά...και γίνεται χαμός...) μαμά (πάμε μόνοι μας στο δωμάτιο...) μαμά (μην κάνεις μπάνιο....) μαμά μαμά μαμά για όλα υπάρχει η μαμά μου.... χτίζουμε τις ισορροπίες και μια ωραία μέρα αποφασίζουν να τις γκρεμίσουν μέχρι πάλι να τις ξαναβρούμε.... Το πρώτο καιρό ήμουν πολύ κάθετη (στο πρόγραμμα) και μάλιστα αγωνιούσα να βρω αυτές τις ξακουστές ισορροπίες.... Μέχρι που κατάλαβα στη πορεία πόσο δύσκολα χτίζονται και πόσο εύκολα χαλάνε... Είμαι ακόμα αυστηρή και κάθετη σε κάποια πράγματα όμως δεν είμαι σε όλα... Χαλάρωσα και ο μικρός με πάει μόνος του και μου ανοίγει ο ίδιος πολλές φορές το δρόμο για να φτάσουμε αυτές τις δύσκολες και πολυπόθητες ισορροπίες... Τώρα απολαμβάνω κι εγώ τα θέλω του και λαμβάνω πολύ μεγάλες στιγμές τρυφερότητας και αγάπης, που ομολογουμένως δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα νιώσω.... όταν κατάκοπη και άυπνη προσπαθούσα να δουλέψω αλλά ηχούσαν στα αυτιά μου κραυγές.... μαμά μαμά μαμά.... και έπρεπε να ανταπεξέλθω σε όλα τα επίπεδα (δυστυχώς δεν μένουμε στη γενέτηρά πόλη μας και δεν έχω κανενός είδους βοήθεια... Anyway... για να μην πλατιάζω χαλαρώστε και ζήστε το (έτσι είναι τα μικρουλάκια μας....) ο χρόνος τρέχει και μια ωραία μέρα ξυπνάμε, έχουν φύγει από πλάι μας και μας έχει μείνει μόνο η ανάμνηση.....
Ανακουφίζομαι όταν ακούω ότι δε ζω μόνο εγώ αυτές τις καταστάσεις! Έχω μια κόρη 27 μηνών και μια καόμη που μόλις σαράντισε.
Κοριτσάκι μου να μην ανησυχείς. Η κόρη σου ακόμα προσπαθεί να καταλάβει γιατί πρέπει να σε μοιράζεται. Αν και ξέρω πως με το θηλασμό είναι κομμάτι δύσκολο, αφιέρωσε της χρόνο "ΟΙ ΔΥΟ ΣΑΣ". Το έζησα κάπως έτσι, πριν μερικά χρόνια και ακολούθησα την συμβουλή ειδικού. Της αφιέρωσα χρόνο μόνες μας, την πήγα μόνη της βόλτες, θέατρο, σινεμά,, την έπαιρνα μαζί μου σαν βοηθό στις δουλειές στην αγορά, καθόμασταν οι δυο μας για φαγητό στα goodies και μιλούσαμε μόνο για πράγματα που αφορούν εκείνη. Το παιδι ηρέμησε και λειτουργεί εντελώς διαφορετικά. Να ξέρεις, ως παιδί μεγάλο στην οικογένεια μου, και ως μαμά με δυο παιδιά, το μεγάλο παιδί κουβαλά βαρύ φορτίο στην ανήλικη ζωή του, καμιά φορά και στην ενήλικη. Ξαφνικά η μαμά με το στήθος στο χέρι, είναι όλη μέρα με το μωρό, που είναι ανίκανο να κάνει κάτι μόνο του, και εγώ έχω χάσει την πρωταγωνιστική θέση στην καθημερινότητα. Είναι μεγάλη η μάχη μέσα της. Το ότι το χειρίζεται τόσο γλυκά όλο αυτό είναι γιατί εσείς, κάνετε τα πάντα ώστε να μην νιώθει ανασφάλεια. Οπότε λίγος προσωπικός χρόνος, οι δυο σας, ημερησίως, θα κλεισει όλο αυτό που νιώθει! Σε καταλαβαίνω φιλεναδιτσα μου, αλλά είναι μωρά ακόμα, σε 3 με 4 χρόνια, θα μπορείς να τους δώσεις να καταλάβουν κάποια πράγματα και με την συζήτηση. Τώρα όμως θέλει λίγη προσπάθεια παραπάνω!! Σας αγαπώ όλους πολύ Νίκη (Να ξέρεις πως κάνεις πολύ καλή δουλειά πάντως) <3
Κρίνοντας από την κορούλα μου, 26 μηνών, θεωρώ ότι η συμπεριφορά της Αθηνάς έχει να κάνει με την ηλικία . Το μοναχοπαίδι μου λοιπόν, λέει συνεχώς "δικό μου" για ο,τι αντικείμενο μπορείτε να φανταστείτε μέσα στο σπίτι και έχει προσκοληθεί στον πατέρα της! "Ο μπαμπάς μπάνιο", "ο μπαμπάς μου χτενίσει" κ.α. σε σημείο που έχω αρχίσει να ανησυχώ που με έχει τόσο "γραμμένη" η μικρή.
και εμενα η μεγαλη ειναι 3 και ο μικρος 1,5 μιση ετων και ζω ακριβως αυτο που περιγραφεις!Μονο που εγω τους αγοραζα ιδια πραγματα π.χ. ιδια τουβλακια με αποτελεσμα η κορη μου να τα θεωρει ολα δικα της και να μην τον αφηνει να τα παρει.Ελπιζω ο γιος μου να αρχισει να ενδιαφερεται για τα αυτοκινητακια για να ησυχασουμε!
Να τα αποδώσεις στον ερχομό του δεύτερου, τα ίδια ζω και εγώ. Η 3η φωτό ΟΡΓΙΟΟΟΟΟΟΟ με το ποδαράκι της. χαχαχχαχα τι τραβάνε τα δεύτερα και δεν το μαρτυράνε! Τίγκλι τίγκλι να τους κάνεις.
Αυτά κ άλλα χειρότερα όσο θα μεγαλώνουν! Έχω 3 παιδιά (2 κορίτσια,1 αγόρι) με 2 χρόνια διαφορά μεταξύ τους κ πλέον στο δημοτικό. Η ζήλεια, ο ανταγωνισμός κ ο τσακωμός ανάμεσα στα αδέρφια είναι εντελώς κλασσικά,αναμενόμενα κ φυσιολογικά!Κάπου είχα δεί ένα σλόγκαν πολύ πετυχημένο... "with 1 kid you call yourself a parent, with 2 you are a referee!"
Ο μεγάλος είναι 6 και ο μικρός 3,5 και έχουμε πάθει την ίδια ακριβώς μαμακίαση. Μόνο η Μαμαάααα και κανένας άλλος. ας ελπίσουμε λοιπόν ότι είναι της ηλικίας. Ακόμα και μέσα στο σπίτι μετακινούμαστε χεράκι χεράκι
Είμαι μαμά 3 μεγάλων πια παιδιών.Το πρόβλημα υπήρξε μόνο στο πρώτο με το δεύτερο(και είχαν ακριβώς 2,5 χρόνια διαφορα).Ήπια ,φυσιολογικά πράγματα.Το αντιμετώπισα και γω όπως του έπρεπε..Ήπια.Με κουβεντούλα,αλλα χωρίς να με τουμπάρει με τα ναζάκια και τα παραπονιάρικα χειλάκια της.Σταθερότητα και υπομονή και ούτε θα καταλάβεις πότε θα σταματήσουν...
Είναι μια φάση που νομίζω πως θα περάσει με το καλό. Απλά θέλει πολλή υπομονή και έξυπνους χειρισμούς από την δική σου μεριά. Η κόρη μου έχει διαφορά με τον γιό μου 23 μήνες ακριβώς, Την προετοίμαζα όσο μπορούσα για τον ερχομό του μωρού πριν ακόμα εκείνο γεννηθει. Έπαθε ένα μιρκό σοκ στην αρχή... Αλλά μετά γενικότερα ηρέμησε. Θυμάμαι πως όταν τον θήλαζα ερχόταν πάνω μου και καθόταν κολλημένη σας λέω Την άφηνα δεν έλεγα τίποτα..Όταν τον παίρνω αγκαλία ακόμα και τώρα που είναι 3,5 χρονών και 19 μηνών αντίστοιχα θα έρθει και θα μου πεί σειρά μου τώρα. Τον αφήνω και την παίρνω.,... Υπομονή θέλει... Και κατανόηση όπως έγραψε και μια φίλη μαμά πιο πάνω. Φάση είναι!
EINAI SA NA DIAVAZW TH DIKH MOU ISTORIA!!!EXW DUO KORITSAKIA ME DIAFORA 22 MHNES!!K EMENA H MEGALH DEN EIXE TOSO THEMA STHN ARXH OSO APO TOTE POU ARXISE NA MPOUSOULAEI H ADERFOULA THS!!APO EKEI K META EXEI XATHEI OOOOOTI EIXE XTISTEI 3 XRONIA!!!DYSTHXOS ..STENAXORIEMAI..ALLA EYXOMAI OTI THA TA XEPERASOUME KAPOIA STIGMH K THA TA VROUNE!!TWRA H MIKRH EINAI 1 1/2 PERPATAEI K FYSIKA OTI PIASEI H MIKRH XAFNIKA ME ENA MAGIKO TROPO EINAI TO AGAPHMENO THS MEGALHS ME APOTELESMA NA PAEI NA THS TO PAREI..H MIKRH KLEEI K LEEI SYNEXEIA "PH.E PH.E"DHLADH PHRE OTI THS TO PHRE.PLAKA EXOYNE KATI STIGMES GELAME ALLA EINAI K ALLES STIGMES...
Είναι λίγο απ'όλα. Θα ήταν αφύσικο αν δεν εδειχνε με κάποιον τρόπο ότι η αλλαγή την επηρέασε. Όπως όλα, έτσι και αυτό ειναι ένα στάδιο που θα το περάσει και ξεπεράσει με υπομονή και κατανόηση.
Απο προσωπική εμπειρία θα σου πω ,με μια πριγκίπισσα 26Μ κ έναν πρίγκιπα 15M deza vouz!!!!!!
Η δική μου εμπειρία πάλι με ένα κορίτσι, τώρα 6, και ένα αγόρι ,τώρα 4, δηλαδή σαν εσένα η σειρά και διαφορά ηλικίας ακριβώς 2 χρόνια, ήταν πως η κόρη μου ζήλευε και ζηλέυει απίστευτα. Η ζήλεια ελδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο και δεν πρέπει να είναι όυτε κατακριτέα, ούτε να καταπιέζεται. Όταν θήλαζα κάθε πρωι στις 9-10 το μικρό η κόρη μου είχε full blown tantrums, τώρα η ζήλεια εκδηλώνεται διαφορετικά. Για να σε καθησυχάσω, αυτά είναι φυσιολογικά, της ηλικίας. Σίγουρα η φάση ¨δικό μου" εντείνεται αν υπ´αρχει μικρ´οτερο αδερφάκι. Όταν ο μικρός άρχισε να μπουσουλάει του έκλεινε την πόρτα στα μούτρα στη κυριολεξία να μην μπεί στο δωμάτιό τους. Εκ των υστέρων, αυτό που θα έκανα αλλιώς είναι να ΜΗΝ δίνω τα παιχνίδια της κόρης μου στον μικρό για να τα μοιραστούν. Σε συμβουλεύω να βάλεις κάποια στην ακρη μόνο για αυτήν, κάπου που δεν τα φτάνει ο Αρχέλαος. Τέλος, να πω πως σε κάποια φάση εκεί γύρω στα τρία και κάτι, η κόρη μου άρχισε να παίζει συνέχεια με τον αδερφό της. Έγινα οι καλύτεροι φίλοι και είναι αχώριστοι....και βεβαίως είναι πολλές φορές μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούν. Και τσακώνονται και,πλακωνονται και από όλα. Και πόσες αμέτρητες φορές όμως έχω ακούσει το ανεπανάληπτο τον αγαπάω πάρα πολύ και " εμείς θα παντρευτούμε" κτλ κτλ. Όταν ήταν όμως μικρή ποτέ δεν της είπαμε πως πρέπει να του φέρεται, η πως πρέπει να τον προσέχει ή πως πρέπει να τον αγαπάει, να τον φροντίζει κτλ. Δηλαδή δεν είχαμε συγκεκριμένες προσδοκίες ή φόβο για το πως θα τον αντιμετωπίσει. We went with the flow., όπως λένε εδώ στην Αγγλία.
Ακριβως η ιδια κατασταση! Μαλλον και λιγο χειροτερη... Εμενα τα κοριτσακια μου εχουν 2.5 χρονια διαφορα. Η μεγαλη ειναι 33 μηνων κι η μικρουλα σημερα γινεται 3 μηνων. Εχουμε και τα δυο δικα σας θεματακια, της μαμακιασης αλλα και το οτι τα θελει ολα δικα της Επιπροσθετως ενω ειχαμε βγαλει τις πανες αρχισε παλι να ζηταει να φορεσει οπως το μωρο. Επισης θελει να κανει ακριβως οτι και η μικρη. Να ξαπλωνει το λικνο, ενω δεν την χωραει, να φοραει γαντακια για να μην γρατζουναει το προσωπακι της, να πινει γαλα απο μπιμπερο και το αποκορυφωμα...κουρνιαζει στο στηθος μου και ζηταει να θηλασει!!! Βεβαια της εξηγω συνεχεια πως εχει η κατασταση, αλλα ενα νηπιακι δεν μπορει ευκολα να δεχτει οτι εχασε την αποκλειστικοτητα. Ελπιζω με τον καιρο να βροτμε παλι τις ισορροπιες μας. Εξαλλου ειμαστε ηδη λιγο καλυτερα απο οτι το πρωτο καιρο...ενα θα σας πω...μολις επιστρεψαμε απο το μαιετηριο και ειδε το μωρο με ρωτησε γεματη περιεργεια...η μανουλα του που ειναι;
Καλά, η τελευταία φωτογραφία είναι όλα τα λεφτά!
Join the club!!! Νομίζω ότι γίνεται λόγω του ερχομού του μωρού!!
εγω δεν εχω ακομα δευτερο παιδακι και η Ολγιτσα μου ειναι 2,5 ...κι εχουμε ακριβως τα ιδια.Δηλαδη ,συνεχεια σε ολααα η μαμα μου.οχι εσυ μπαμπα ..η μαμα μου.Αυτο το να σου φτιαξει το γαλα ο μπαμπας..τσιριδες..οχιιι η μαμα μου!!!παμε να κανουμε μπανιο..με τη μαμα μου!ειναι στιγμες που ευχομαι κι εγω να ημουν η θεια!!!να φυγω και να μην τη παρω μαζι μου????δεν εχει συμβει ποτε!!!!στα ψωνια,στο γιατρο,στα μαγαζια...αν ξυπνησει και δεν με δει...χαμος!μονο στο σχολειο που δεν την νοιαζει..(παει σε βρεφονηπειακο).ξεκινανε να πανε βολτα με το μπαμπα..βλεπει οτι εγω δεν παω...επιστρεφει στο σπιτι.Οσο για τα αντικειμενα,παιγνιδια....Ολα δικα της!και στις διαφιμησεις..οτι βλεπει..κι αυτα δικα της ειναι.Οποτε...δεν πιστευω οτι και η Αθηνουλα εχει θεματακι λογο του μωρου.Ειναι της ηλικιας!υπομονη και ολα θα πανε πολυ καλα απο μονα τους!!!
Ολιβιάκι μ μη στεναχωριέσαι! Οι ισορροπίες που με το τόσο κόπο χτίσατε και χτίσαμε έτσι και αλλιώς διαταράσσονται με την έλευση του καινουργιου μέλους στην οικογένεια! Πόσο μάλλον για το παιδί να πρέπει να μοιράζεται τον κόσμο του με κάποιον άλλο... Ολες οι αντιδράσεις της Αθηνούλας αν θέλεις την αποψη μ ειναι απόλυτα φυσιολογικές. Δεν αμφιβάλλω οτι αγαπάει πάρα πολύ τον αδελφούλη της και οτι θέλει να τον παίρνετε μαζι στης βόλτες αλλα στο πίσω μέρος του μυαλού της τον βλέπει σαν το μπέμπη που απασχολέι όλη την ώρα τη μαμά και δεν την αφήνει να παίξει μαζί της. Γι αυτο και σε διεκδικει μ αυτον τον τρόπο. Το ίδιο πράγμα είναι και με τα πράγματά της! Σου λέει κάτσε ρε φίλε μας πηρες τη μάνα θα μας πάρεις και τα παιχνίδια! Ακόμα και στον παιδικό τα ίδια θα κάνει με τα άλλα παιδάκια. Όσο καλόκαρδα και μεγαλόψυχα κ να είναι τα παιδιά μας απέναντι στα αδεφάκια τους δεν πρέπει να ξεχναμε οτι βιώνουν μια καινούργια κατάσταση και προσπαθούν να βάλουν τα ορια τους!! Οτι κάνεις ειναι μια χαρά Ολιβιάκι μ , και θεα Κάλι θα γίνεις και ολα θα γίνουν όπως πριν. Απλά να της μιλάς και να της εξηγείς οτι τα παιχνιδια μας πχ τα μοιραζόμαστε με τα άλλα παιδάκια για να μπορούμε να παιξουμε όλοι μαζι παρέα και έτσι να μπορούμε να δανειζόμαστε και τα δικά τους παιχνιδάκια! Υπομονη θέλει!! Σε φιλώ πολύ
ΟΥΦΦΦΦΦΦΦΦΦ ανακουφίστηκα!!!Διαβάζοντας το κείμενό σου για την Αθηνούλα ήταν σα να το είχα γράψει εγώ κ χωρίς δεύτερο παιδί.Η κόρη μου είναι 33 μηνών και κάνει ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια, ανησυχούσα ότι κάτι έχει πάθει κ φέρεται έτσι αλλά μάλλον είναι θέμα ηλικίας κ όχι μόνο θέμα μικρότερου αδελφού...
Οι κόρες μου έχουν ακριβώς την ίδια διαφορά με τα δικά σου παιδιά. Νομίζω ότι είναι κυρίως της ηλικίας γιατί η μικρή μου που είναι δεύτερη τις περνάει επίσης αυτές τις δύο φάσεις (μαζί και με το "αγκαλιά-αγκαλιά" που την έχει πιάσει τώρα στα 3,5) Στην περίπτωσή μας η πρώτη ήταν ΟΚ όσο η δεύτερη ήταν μωρό. Όταν άρχισε να της¨"τρώει την δόξα" περπατώντας, χορεύοντας, μιλώντας είχαμε μερικά μικρά συμπτώματα ζήλιας. Αλλά όχι κάτι τρομερό.
Na se enimerwsw oti sta 3 tous xronia ta paidia viwnoun tin koryfwsi tou oidipodeiou syblegmatos...opote min anisixeis einai mesa sto programma!
Ολίβια ο γιος μου είναι 5 και η κόρη μου είναι 2,5...Αντιμετωπίζω ακριβώς τις καταστάσεις που αναφέρεις με τη διαφορά ότι παρουσιάστηκαν λίγο αργότερα δηλαδη όταν η κόρη μου άρχισε να μπουσουλάει και να διεκδικεί τα πάντα...Ξεκίνησε με το γιο μου που ήθελε να πάντα δικά του και να πέρνει μόνο εκεινος δώρα σιγά σιγά τον καλμάραμε αλλά έλα όμως που όταν μπουσουλισε η μικρή άρχισε να του τα αρπάζει...Και τώρα ξεχωρίζει τα δικά της παιχνίδια και ο ένας ζηλεύει του αλλα και πλακώνονται...Πραγματικά παίζω το ρόλο του διαιτητή και ομώς τρόπος να είναι καλύτερα τα πραγματά είναι να αγοράζω ακριβώς τα ιδια πράγματα και στους δύο...Οσο αυτο μπορεί γίνει αφού είναι διαφορετικό φύλο...Βέβαια στην σκανταλιά πάντα παρέα και αγαπημένοι.. Για το δεύτερο θέμα ο γιος μου έχει φτάσει στο σημείο να θέλει μόνο εγω να τον βγαλω από το καθησματακι του αυτοκινήτου ή ΄μόνο εγω να τον κάνω μπάνιο ή να τον πηγαίνω τουαλέτα..Εδω αυτο που του λέω είναι οτι ομπαμπας και η μαμά είναι ίδιοι και τον αγαπουν το ίδιο..Και μόλις βλεπει τον πατέρα του και καλά στενοχωρεμένο υποχωρεί αλλά μια γενικότερη μαμακίαση την έχουμε.. Πραγματικά πιστευω οτι όλα τα παιδιά περνάνε φάσεις και σε όλα είναι πάνω κάτω οι ίδιες..Οπότε υπομονή και σε εμας έχει δοθεί ο ρόλος του ισοροπιστή!!!!
Καλημέρα εω κι εγω μια κόρη 2 1/2 χρονών η οποία περνάει ακριβώς την ίδια φάση.δεν θέλει να μοιράζεται τα πράγματα της λέει συνέχεια δικό μου και δικό μου. Και το άλλο μαμααααααα μου. Θέλει όλα να τα κάνω εγώ. Να την ντύσω να τη ταϊσω να τη πλύνω τα πάντα. ¨οταν πηγαίνουμε π.χ στους παππόυδες δεν θέλει να την πειράζει κανένας αλλά να την έχω μόνο εγώ αγκαλιά. Κι έτσι κι απομακρυνθω οι τσιρίδες της ακούγονται απο χιλιόμετρα.Εμένα αυτή τη συμπεριφορά την ξεκίνησε απο την μέρα που ξεκινήσαμε παιδικό. Πρίν την είχαν οι γιαγιάδες αλλά δεν είχα πρόβλημα να πάω απουδήποτε και δεν την ένοιαζε καθόλου. δεν ξέρω αν οφείλετε στον παιδικό ή είναι της ηλικίας. Θεωρώ οτι είναι φάση και θα περάσει.Εσείς τι λέτε??
Ολίβια, εμένα έχουν 16 μήνες διαφορά...και, ναι, περάσαμε κ περνάμε όλες αυτές τις φάσεις...κ ακόμα ο μικρός σου δεν διεκδικεί τόσο πολύ πράγματα...τώρα που η μεγάλη μου κοντευει τα 4 (τον ιουνη) κ ο αδερφός της είναι στα 2.5 είναι λίγο πιο έντονα, γιατί κ αυτός εδώ κ ένα χρόνο διεκδικεί την αγκαλιά, την προσοχή μου, το παιχνίδι..τα πάντα...και μαλλιοτραβηγματα κ δαγκωνιές...εντάξει , τον πρώτο καιρό είχα κυρίως θέμα στο ΄τασιμα, άπειρες στιγμές με το ένα στο βυζί κ με το άλλο χέρι να ταίζω την μεγάλη, τουλάχιστον έχεις και το Μάνο και σε βοηθάει πολύ...υπομονή...θα περάσει...η αθηνά θα περάσει μια φάση στυλ εφηβείας τώρα...μας προετοιμάζουν για το τι έχουμε να τραβήξουμε...
Κι εμεις στο πρωτο παιδακι ειμαστε, οποτε δε γνωριζω, αλλα να σχολιασω οτι εχουμε κι εμεις αυτον τον ιπποκαμπο κι ειναι μεγαααααααααλη αγαπη...!!!!
Απο προσωπική εμπειρία δεν μπορώ να μιλήσω, η κόρη μου ειναι 3 και ο γιος θα έρθει το Μάιο, οπώτε τώρα είμαστε ακόμα στη φάση που όλοι λατρεύουμε τη κοιλιά. Μπορώ όμως να σου πω το εξής που θεωρώ ελπιδοφόρο και καθησυχαστικό κατα κάποιο περίεργο τρόπο... Στο βιβλίο παιδιά που ζηλεύουν αναφέρει οτι αυτο που θα έπρεπε κανεις να φοβάται περισσότερο όταν έρχεται ένα νέο μωρο στην οικογένεια, ειναι τα μεγαλύτερα αδέλφια να μην δείξουν με κάποιο τροπο, οποίος και αν ειναι αυτός τη ζήλια τους. Για ένα μικρο παιδί να μη ζηλεύει το καινούργιο του αδελφάκι θα ηταν αφυσικο και το να μπορει να εξοτερικευει αυτά του τα συναισθήματα , χωρίς κανείς να του το απαγορεύει, ειναι απόλυτα υγείες και σίγουρα λυτρωτικό για το παιδί. Τα συναισθήματα που δεν βρίσκουν διέξοδο ειναι να φοβόμαστε, ολα τα αλλα τα πιτσιρίκια μας τα παλεύουν και βγαίνουν δυνατότερα, ειδικά αν ζουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον...
Ολιβ θα σου δωσω συμβουλη της μαμας μου η οποια κ εχει μεγαλωσει 4 κορες κ ειναι πλεον γιαγια στα 52 της ενα εγγονι απο νενα κ δυο απ την αδερφη μου.Αυτο το "Δικο μουυυυυυυ" περναει σε συντομο χρονικο διαστημα απλα προσπαθουν να τονισουν τι τους ανοικει εσυ το μονο που πρεπει να κανεις ειναι υπομονη κ να συνεχισεις να της υπενθημιζεις πως να μοιραζετε θσ της περασει συντομα.το δευτερο "Μαμα μουυυυυυ" Το περασε η προτελευταια μου αδερφη 14 χρ κ η τελευταια μου αδερφη 13 χρονων αλλα η μικρη ειχε το "Μπαμπα μου"Θα παρει καιρο να το...αραιωσει!Δε σταματαει συνηθως απλα γινετε λιγοτερο εντονο οι αδερφες μου ειναι στις ηλικιες που σου γραψα κ ακομα το χουν."μαμα που πας να ρθω μαζι μη φυγεις μπαμπα παρε με μαζι ποτε θα ξαναρθεις" βλεπεις ειναι οι λεγομενες αδυναμιες ουδεμια σχεση με την ανασφαλεια ισως οταν ειναι μικρα μα μεγαλωνοντας αυτο αλλαζει σταδιακα κ γινετε αδυναμια με τη καλη εννοια ως εδω φτανουν οι γνωσεις μας ελπιζουμε να βοηθησαμε!
Λες και βλεπω εμας.η μεγαλη ειναι 3 ο μικρος 6 μηνων...το μαμα το ακουω 800 φορες τη μερα απο εκει που με ειχε στο φτυσιμο τωρα δεν ξεκολλάει απο πανω μου
Είμαστε στην ίδια ακριβώς φάση.....και εγώ θα ήθελα να είχα περισσότερα χέρια για να τα μπορέσω όλα μαζί!!!!!!!!Ούτε νερό δεν θέλει από κάποιον άλλο και αυτό έγινε με τον ερχομό του μωρού!Προσπαθεί να διεκδικεί περισσότερο χρόνο και αποκλειστικότητα.... και αρκεί να σου πω ότι πριν ήταν πολύ ανεξάρτητο άτομο και δεν είχε κανένα κόλλημα με τη μαμά .Το αντίθετο μάλιστα !Τώρα μετά από εννέα μήνες μπορώ να πω ότι έχει βελτιωθεί η κατάσταση αλλά και πάλι είναι ανάλογα με τα κέφια της!!!!!!!!Το ίδιο με την Αθηνά αντιδρά και στα παιχνίδια της αλλά τωρα η πλάκα είναι ότι έχει αρχίσει να διεκδικεί και το μικρό και να τραβάει αυτό που θέλει...πολύ γέλιο!!!!!!!!!
επειδη κ μεις ειμαστε μια απο τα ιδια...θα σου πω τικανουμε κ πιανει οταν ειναι να δωσουμε ενα παιχνιδι στον μικρο, βαζουμε το χρονομετρο της κουζινας για 2 λεπτα...και η μικρη εχει μαθει πως οταν ακουει το ντριν μπορει να παρει παλι το παιχνιδι...και μολις το ξαναακουσει το δινει στον αδελφουλη της... και παντα οταν χαιδολογω το μωρο, παρολο που εκεινη κανει κατι αλλο, ξερω πως τα αυτια της ειναι σε μενα...οτποτε λεω κατι τετοιο ''φαε αγορι μου σαν την αδελφη σου'' κλπ και αυτη μετα χαιρεται....
Μια απ τα ίδια πάνω κάτω. Ίδια διαφορά ηλικίας, αγόρια. Απ ότι ακούω, διαβάζω, βλέπω, είναι φυσιολογικές αντιδράσεις ( 'η έτσι θέλω να πιστεύω για να παίρνω κουράγιο!!!)
Ολίβια υπομονή!!! κ μενα τα δικα μου τοση διαφορα εχουν η μεγαλη κοντευει τα 4 κ ο μπεμπης εγινε 7 μηνων...στην αρχη ειχαμε μεγαλα θεματα εμεις αλλα ευτυχως τα ξεπερασαμε σιγα σιγα. νομιζω οτι παιζει ρολο κ η ηλικια αλλα κυριως της βγαινει ζηλεια. μπορει να τον αγαπαει αλλα εχασε την αποκλειστικοτητα κ δεν ειναι ευκολο να το δεχθει οποτε καπως πρεπει να αντιδρασει. απλα σε διεκδικει . τουλαχιστον η δικια μου αυτο κανει , κ οι αντιδρασεις της ειναι πιο εντονες αν με ακουσει να λεω γλυκολογα στο μωρο η γενικως να ασχολουμαι... υπομονη κ ολα θα γινουν, κ δυστυχως καποια πραγματα πρεπει να τα παμε φτου κ απο την αρχη!!
Είναι πολύ απλό το θέμα, ζηλεύει!! Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια λύση, σαν γονείς είμαστε υποχρεωμένοι(αλλά και το επιθυμούμε) να ασχοληθούμε και να περνάμε χρόνο και με τα μικρότερα παιδάκια μας. Όποτε αυτή η κατάσταση θα συνεχίζεται και ίσως σταματήσει να κάνει κάποια από αυτά που αναφέρεις τώρα και να ξεκινήσει άλλα. Υπομονή!!!
*Οπότε
Αχ μωρε τι γλυκουλες οι φωτο με τα 2αδερφακια!Ολιβια παντως δν ξερω να σου απαντησω ειμαστε ακομα στο πρωτο παιδακι.
Εμένα τα κορίτσια μου έχουν 4 χρόνια διαφορά.Το πρώτο σας θέμα πιστεύω είναι καθαρά λόγο ηλικίας,όλα το περνάνε!!!Το δεύτερο είναι μάλλον θέμα με το αδερφάκι.Η μεγάλη αν και 4 άλλαξε συνήθειες...ήθελε να κοιμάτε μαζί μας,να την ταίζω,να την σκουπίζω στο μπάνιο..να της συμπεριφέρομαι όπως στο μωρό!!! Και κάποια στιγμή μου το είπε κιόλας....''Μακάρι να ημουν σαν την μπέμπα..να με αγαπούσες όπως πρίν!!''Τώρα 18 μήνες μετά έχουμε μπεί ξανά στη σειρά μας αλλά δεν λείπουν οι στιγμές που απαιτεί(και μας το λέει)το ενδιαφέρον μας. Και να προσθέσω πως ήταν και είναι πολύ καλόβολο παιδάκι...οπότε συμβαίνει και στις ''καλύτερς'' οικογένειες!!χαχα
Σαν να διαδάζω τη δική μας ιστορία!!! Εμένα οι κόρες μου έχουν διαφορά 2 χρόνια και 5 μέρες. Η μεγάλη είναι τώρα 3 ετών και η μικρή 1 έτους. Η μεγάλη όλα τα παιχνίδια τα θεωρεί δικά της. Ειδικά όταν πάει να πάρει κάτι το μωρό, τρέχει και της το αρπάζει από τα χέρια. Όμως, πάντα με βοηθάει να κάνουμε μπάνιο το μωρό, να το αλλάξουμε, να το ταίσουμε. Σήμερα, μάλιστα, η μπέμπα μας είναι λιγάκι αδιάθετη με αποτέλεσμα να μην θέλει να πιει το γάλα της. Η μεγάλη πήρε το μπιμπερό και προσπαθώντας να την ταίσει της έλεγε ΄΄μπέμπα μου, πρέπει να πιεις το γάλα σου για να γίνεις γρήγορα καλα΄΄ Το κοριτσάκι μου το γλυκό. Η δική μου έχει πάθει΄΄μπαμπακίαση΄΄Ο μπαμπάς να την ταίσει, να την κάνει μπάνιο, να κοιμηθούν μαζί κτλ Οπότε, μην ανησυχεις! Είναι θέμα ηλικίας πιστεύω. Και λίγη ζήλεια να νιώθουν για τα μωρά, είναι φυσιολογική και επιτρεπόμενη.
καλα πλακα κανεις! το ποδι εκει στη μουριτσα του ειναι ολα τα λεφτα! λοιπον εμενα ο υιος αρχισε τις ζηλιες μετα τον 8ο μηνα και μαλιστα καποιες φορες εχουμε και παλη!!! τραβηγμα μαλλιων κτλ..φυσικα το ''δικο μου'' ισχυει και σε μας...φυσικα ''η μαμα θελω να με ταισει,παει για μπανιο,παει για υπνο κτλ'' ισχυει και σε μας..επισης πολλες φορες αν βαλω ζακετα με ρωταει ''μαμουλα θα φυγεις? ελα κατσε παρεα μου μη φυγεις'' και λιωνω... μολις παω κοντα τσιριζει απο χαρα...θελω να πιστευω οτι μολις ο αλεξ μεγαλωσει και περπατησει θα παιζουν τωρα εσεις με ενα αγορι και ενα κοριτσι δεν ξερω την σχεση που θα αναπτυξουν!εγω με τον αδερφο μου παντως πολυ ξυλο!!!χα χα