Ψάχνοντας τις ισορροπίες

Αν πω ότι έχω παράπονο, θα είμαι ΠΟΛΥ αχάριστη. Περίμενα τα πράγματα να είναι πολύ πιο δύσκολα, όταν θα έφτανε το δεύτερο παιδί μας στο σπίτι. Αναφέρομαι κυρίως στην αντίδραση της κόρης μας, της επί 2 1/2 χρόνια πριγκίπισσας του σπιτιού. Ως το μικρό παιδί μια τετραμελούς οικογένειας, δεν βρέθηκα ποτέ στη θέση της, όμως όποτε προσπάθησα να φανταστώ πώς μπορεί να αισθάνεται, είτε τρόμαξα, είτε ένιωσα μια στεναχώρια.

Τον πρώτο καιρό είχε κάτι σαν πίκρα στο βλέμμα της. Ποτέ όμως δεν έδειξε δυσαρέσκεια ή θυμό απέναντι στον ίδιο τον αδερφό της. Το αντίθετο, από την πρωτη μέρα τον φροντίζει, παίζει μαζί του και τον θέλει πάντα μαζί στη βόλτα μας. Μάλιστα πολλές φορές που της πρότεινα να πάμε μια βολτίτσα οι δυο μας, επέμενε η ίδια να πάρουμε και το μικρό μαζί. 

Η πίκρα του πρώτου καιρού έχει πια φύγει, όμως στο μεταξύ έχουν ξεκινήσει δύο θέματα, τα οποία δεν ξέρω αν πρέπει να αποδώσω στην ηλικία ή στο γεγονός ότι ήρθε ο αδερφός της στη ζωή μας ή και στα δυο μαζί.

Θέμα πρώτο:

ΔΙΚΟ ΜΟΥ!  Έχει λίγο καιρό που η Αθηνά άρχισε να διεκδικεί με πάθος ότι της ανήκει. Δεν έχει περάσει ευτυχώς στο επίπεδο του να θεωρεί τα πάντα δικά της. Όχι, ξέρει καλά τι είναι δικό της και τι είναι π.χ. του αδερφού της. Όμως αν ο μικρός πάει να ακουμπήσει κάτι που της ανήκει, θα βγάλει ένα τσιριχτό ΔΙΚΟ ΜΟΥ! το οποίο το αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία και επεξηγήσεις «Φυσικά, είναι δικό σου. Μπορεί να παίξει λίγο μαζί του ο αδερφος του;» Η απάντησή της είναι θετική, όμως το μάτι είναι πάντα εκεί πάνω στο παιχνίδι της, μην τυχόν και πάθει κακό. 

Την ίδια αντίδραση έχει και όποτε έρχονται άλλα παιδάκια στο σπίτι. Τα πρώτα λεπτά είναι ένα διαρκές ΔΙΚΟ ΜΟΥ (ΟΥ-ΟΥ-ΟΥΟΥΟΥ) μέχρι μετά να ηρεμήσει και να παίξει ωραία και καλά με τους φίλους της.

Αυτό δεν μ’ ανησυχεί ιδιαιτερα, μιας και φαντάζομαι ότι είναι όντως της ηλικίας (horrible threes δεν τα ονομάζουν;)

Και πάμε στο…

Θέμα δεύτερο:

ΜΑΜΑ ΜΟΥ! Περνάμε μια φάση μαμακίασης. Όλα τα παιδιά παθαίνουν ένα κάτι με τη μαμά, όμως πλέον στα 3 της πίστευα ότι παραήταν μεγάλη για να το πάθει. Και όμως… Ενώ δεν έχει θέμα με το να φύγει το πρωί για τον παιδικό σταθμό, ενώ δεν έχει θέμα να πάει με τον μπαμπά της μόνοι τους βόλτα, έχει θέμα όποτε θέλω να πάω εγώ π.χ. στο ψιλικατζίδικο ή να πεταχτώ παραδίπλα να κουρευτώ.

ΜΑΜΑ ΜΟΥ! αναφωνεί και της εξηγώ ότι θα επιστρέψω πολύ γρήγορα και ενώ καταλαβαίνει, κάθεται και με κοιτάει με κουταβισιο βλεμμα και τρεμαμενο χειλακι και μόλις τη ρωτήσω «Τι έπαθες κοριτσάκι μου;«, είναι ικανή να πατήσει κάτι κλάμματα σαν το Νιαγάρα και να χωθει στην αγκαλιά μου λες και δεν θα με ξαναδεί ποτέ. Έχω την αίσθηση πως κάθε φορά που θέλω να πάω κάπου, φοβάται μήπως γυρίσω με ένα άλλο μωρό.

Και το ΜΑΜΑ ΜΟΥ! συνεχίζεται και σε άλλους τομείς της καθημερινότητάς μας. Η μαμά μου θα με βάλει για ύπνο, η μαμά μου θα με κάνει μπάνιο, η μαμά μου θα μου βάλει φαγητό, η μαμά μου θα με ντύσει και γενικά όλα η μαμά μου θα τα κάνει, η οποία έχει φτάσει να εύχεται να ήταν η θεά Κάλι και να είχε 6 τουλάχιστον χέρια για να καταφέρει να θηλάζει και ταυτόχρονα να ντύσει την Αθηνά, να νανουρίσει και ταυτόχρονα να παίξει κούκλες, να αλλάξει πάνα και ταυτόχρονα να σκουπίσει τη μύξα που έχει φτάσει στο πιγούνι.

Mαμάδες με δυο παιδιά (και ιδανικά αυτές που τα παιδιά τους έχουν γύρω στα 2 1/2 χρόνια διαφορά), τι λέτε; Να το αποδώσω στην ηλικία ή στον ερχομό του νέου το ότι έχουμε αυτά τα ίσως όχι και τόσο συνταρακτικά, αλλά αρκετά για να χάσουμε τις ισορροπίες που τόσο καιρό χτίζαμε θεματάκια;